Η κατάληψη της Βαστίλλης, 1793, Charles Thévenin
ΤΟ ΥΣΤΑΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
οδυνηρό, λέει ο Marc Faber. Η Κριστίν Λαγκάρντ μιλά για «ρωγμή στο φράγμα» και την ανάγκη να δημιουργηθούν γραμμές άμυνας. Αλλά οι επιτιθέμενοι είναι αναγκασμένοι να επιτεθούν για να αμυνθούν : εκατομμύρια ανθρώπων αρχίζουν να επαναστατούν εναντίον του οικονομικού συστήματος.Η κατάσταση αλλάζει.Οι επαναστάσεις έρχονται πάντα όταν οι εξουσιαστές πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να μετατρέψει ένα κομμάτι ψωμί σε ένα κομμάτι πίτα (μόχλευση).Οι αλχημιστές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος αρχίζουν ν΄ανησυχούν.
Από πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έρχονται ανησυχητικά σημάδια.
Και έρχονται με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα.
Η φούσκα του χρέους αρχίζει να σκάει.
Οι συνέπειες είναι σαφείς : πληθωρισμός και κοινωνικές αναταραχές.
Με αυξανόμενο ρυθμό αρχίζουν να βρίσκονται σε κατάσταση πίεσης χώρες, οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια έγιναν στόχοι της παγκόσμιας κερδοσκοπικής ελίτ. Νομίσματα που δεν αξίζουν πια : Βραζιλία, Τουρκία, Ινδία, Ινδονησία, Νότια Αφρική – παντού επιταχύνονται οι πληθωριστικές τάσεις.
Το κεφάλαιο αρχίζει να ανησυχεί. Αποσύρεται από τις χώρες, στις οποίες το είχε οδηγήσει η ανεύθυνη πολιτική των χαμηλών επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών. Και αφήνει πίσω του όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα.
Ο επενδυτής Marc Faber σε μια πολύ ευφυή ανάλυση (βίντεο στο τέλος του άρθρου) είχε προειδοποιήσει γι αυτή την εξέλιξη. Ο Faber εξηγεί ότι η υπερβολική έκδοση χρήματος δεν οδήγησε σε πληθωρισμό στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη. Λόγω των ανεξέλεγκτων διεθνών διασυνδέσεων ο πληθωρισμός εξήχθη στις υπόλοιπες χώρες. Επενδυτές παρασυρμένοι από τις κεντρικές τράπεζες επένδυσαν σε φούσκες. Όπως έγινε και με την έκρηξη του Internet, τη φούσκα ακινήτων και την μανία για χρυσό, τεράστια ποσά έρρευσαν προς τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες μέσω χρηματοοικονομικών προϊόντων.
Η ιδέα, με βάση την οποία λειτούργησε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική βιομηχανία, είναι απλή : Δεν παρήχθη κανένα προϊόν ή αξία με όλο αυτό το χρήμα. Απλώς αυξήθηκαν οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων. Ο Faber λέει ότι το ΑΕΠ όλου του κόσμου μέσα σε ένα χρόνο είναι όσο το άθροισμα των τεχνητών χρηματοοικονομικών προϊόντων που ρίχνονται μέσα σε μία μόνο εβδομάδα στην αγορά.
Το αποτέλεσμα : Όσοι πρέπει να ζουν σε μια πραγματική οικονομία, δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν. Ο Faber, ο οποίος ζει στην Ασία, περιγράφει την κατάσταση στην Ταϊλάνδη : Εξ αιτίας της παράνοιας της κερδοσκοπίας, οι τιμές των ακινήτων έχουν αυξηθεί τόσο, που μια νέα ταϊλανδέζικη οικογένεια δεν μπορεί πλέον να έχει σπίτι. Οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Για τους πλούσιους δεν υπάρχει πρόβλημα : Όποιος διαθέτει ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο, ξοδεύει μόνο το 3 % απ΄αυτά για τρόφιμα. Όποιος όμως κερδίζει 1.000 δολάρια το χρόνο, ξοδεύει το 60 % και περισσότερο για τρόφιμα.
Αυτό είναι το σημείο στο οποίο το σάπιο σύστημα καταρρέει.
Πρέπει να καταρρεύσει.
Κατά τον Faber οι ταραχές στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Τουρκία και αλλού, ήταν αποκλειστικά κοινωνικές. Οι άνθρωποι επαναστατούν επειδή δεν έχουν πια μέλλον.
Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ το ξέσπασμα των ταραχών έχει προς το παρόν αποφευχθεί, επειδή τα κράτη δίνουν συνεχώς χρήματα για κοινωνικές παροχές (?), προκειμένου να κατευνάσουν τους ανθρώπους – χρήματα που δεν έχουν πλέον.
Την ίδια στιγμή η κοινωνία γερνάει – και το να δίνονται συντάξεις στους ηλικιωμένους είναι θέμα επιβίωσης για τα συστήματα. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι εξαιρετικά ανήσυχα, γιατί ξέρουν ότι, αν το χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρρεύσει πραγματικά, δεν θα είναι πλέον δυνατόν να καταβάλλουν τις συντάξεις. Κι έτσι τρέχουν πίσω από τη μια φούσκα μετά την άλλη.
Αλλά σύντομα δεν θα υπάρχει πουθενά ασφάλεια.
Διότι τελικά πρέπει πίσω από κάθε επένδυση, πίσω και από το πιο παράλογο χρηματοπιστωτικό προϊόν, να υπάρχει μια πραγματική αξία : μια επιχείρηση, ένα οικόπεδο, μια πρώτη ύλη.
Αλλά οι πραγματικές αξίες δεν μπορούν να συμβαδίσουν με το μεγάλο ύψος των τιμών που έχει διαμορφώσει αυτή η αυτοκτονική στρατηγική των παγκόσμιων κερδοσκόπων.
Και τώρα οι αλχημιστές που έχουν προκαλέσει το φιάσκο θέλουν να βάλουν το τζίνι πίσω στο μπουκάλι.
Αυτό δεν γίνεται.
Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι. Είναι ο δαίμονας των ακάλυπτων δανείων, το άγγιγμα θανάτου του παγκόσμιου χρέους.
Το σύστημα είναι παγιδευμένο.
Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στην ομιλία της προς τους οικονομικούς ζογκλέρ στο Jackson Hole έκανε την Κασσάνδρα λέγοντας ότι υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το φράγμα. Και ότι πρέπει να φτιαχτούν γραμμές άμυνας για να αποτραπεί η κατάρρευση του συστήματος.
Η κρίση στις αναδυόμενες οικονομίες αρχίζει να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Η Λαγκάρντ δήλωσε αμήχανα ότι το ΔΝΤ είναι έτοιμο να βοηθήσει τις χώρες που κινδυνεύουν.
Με πολιτικές συμβουλές.
Με χρήμα.
Όμως ούτε το ΔΝΤ έχει πια χρήμα.
Εκδόθηκε υπερβολικά πολύ απ΄αυτό.
Το χρήμα χάνει την αξία του τη στιγμή που δεν υπάρχει πια κάποια αξία πίσω του. Και σ΄αυτήν ακριβώς τη στιγμή βρισκόμαστε τώρα.
Γι αυτό οι κεντρικοί τραπεζίτες, που δεν έχουν εκλεγεί από κανένα, που δεν δίνουν λόγο σε κανένα, αυτοί οι διασκεδαστές της παγκόσμιας απληστίας, ψιλοπροσπαθούν να βγουν απ΄την κατάσταση.
Η Λαγκάρντ δήλωσε ότι πρέπει σιγά-σιγά να σταματήσει η έκδοση χρήματος.
Η «έξοδος», όπως την αποκαλεί η ίδια, πρέπει να γίνει ελεγχόμενα.
Η Λαγκάρντ είναι δικηγόρος. Δεν έχει ιδέα από οικονομία.
Το μόνο που καταλαβαίνει είναι το ψυχρό παιχνίδι της εξουσίας. Έτσι στην ομιλία της επέμεινε στην επίκληση της γνωστής μεγάλης απειλής : Τα κράτη πρέπει να δράσουν όλα μαζί. Τώρα πρέπει να παραμεριστούν οι εθνικοί εγωισμοί μπροστά στο μεγάλο κοινό στόχο – τη σωτηρία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Αλλά τα ξόρκια δεν πιάνουν.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα δεν είναι κάτι που πρέπει να σωθεί.
Αντιθέτως : Για το 99 τοις εκατό των ανθρώπων αυτό το παιχνίδι Monopoly, στο οποίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρά πλαστικά πιόνια που οι παίκτες μετακινούν εμπρός και πίσω, είναι η σίγουρη καταστροφή.
Ο Marc Faber, που πάντα ακούγεται κάπως ιδιόρρυθμος, ξέρει πολλά για την οικονομία.
Εν αντιθέσει με τη Lagarde, αυτός βλέπει τις συνέπειες : Το αποτέλεσμα της παγκόσμιας φούσκας χρέους θα είναι πόλεμος, κοινωνικές αναταραχές και καταστροφή.
Η διαφαινόμενη κατάρρευση των αναδυομένων οικονομιών είναι σίγουρη ένδειξη ότι έφτασε το «ύστατο παιχνίδι».
Το παγκόσμιο ΑΕΠ, που ο Faber το υπολογίζει σε περίπου 60 τρισεκατομμύρια δολάρια, αντιστοιχεί στον τζίρο μιας εβδομάδας των τραπεζών.
Το χρήμα που είναι σε κυκλοφορία δεν έχει πια καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Εάν η Ινδία, η Ινδονησία, η Βραζιλία, η Τουρκία και όλες οι χώρες που η οικονομική βιομηχανία χρηματοδότησε με δάνεια και τζόγο πάνω σ΄αυτά τα δάνεια, χάσουν τώρα την ισορροπία τους, αυτό θα είναι αδιάψευστο σημάδι ότι η βιομηχανία του χρηματοπιστωτικού κλάδου δεν μπορεί πια να κρατάει τους ανθρώπους στη φυλακή χρέους.
Θα γίνει έκρηξη.
Η Λαγκάρντ συνεχίζει να μιλά για ένα εσωτερικά διασυνδεδεμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ισχυρίζεται ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουν πολιτισμένα σ΄αυτό έτσι, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να κερδίζονται χρήματα από αξίες τόσες που δεν γίνεται ποτέ να υπάρξουν.
Ωστόσο παραβλέπει το γεγονός ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις ακριβώς χώρες που απειλούνται πρώτες με κατάρρευση δεν θέλουν πια αυτό το σύστημα.
Τόσο διεφθαρμένος και εξαρτώμενος από τις τράπεζες δεν μπορεί να είναι κανένας πολιτικός, ώστε να μην καταλάβει από την επιτάχυνση των διαδικασιών ότι τώρα είναι θέμα επιβίωσης.
Ο Μπέπε Γκρίλλο έχει πει σε μια συνέντευξη στο Business Week ότι η Ιταλία πρέπει να βγει το συντομότερο από την παγίδα του χρέους. Ότι το πρόβλημα δεν είναι το ευρώ, αλλά το χρέος. Η ιταλική οικονομία δεν μπορεί να ξεπληρώσει τα δάνεια, στα οποία την εξανάγκασε αυτό το παράλογο πολιτικό σύστημα των χρηματοοικονομικών επενδυτών – τα δάνεια, που ευχαρίστως έλαβαν οι εντελώς αδίστακτοι πολιτικοί, για να παραμείνουν μέχρι τις επόμενες εκλογές στην ταΐστρα της εξουσίας.
Αλλά τώρα γέρνει η ταΐστρα.
Και αν στην Ινδία, τη Βραζιλία ή την Τουρκία βγουν εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους και λιανίσουν το σύστημα, δε θα μπορεί πια να βοηθήσει καμία «χρηματοοικονομική μηχανική», όπως πολύ θα ήθελε να βάλει σε εφαρμογή το ΔΝΤ.
Η Ρωσία και η Κίνα θα ακολουθήσουν.
Και η ευρωζώνη θα παρασυρθεί κάτω από το βάρος του χρέους της. Στη Γερμανία σημειώθηκε μια σημαντική αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων μέσα σε ελάχιστο διάστημα. Τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ επίσης είναι ήδη στο 2 τοις εκατό. Γίνεται όλο και πιο ακριβό για τους πλούσιους μεγαλοοφειλέτες το να εξυπηρετούν τα χρέη τους.
Κι έτσι δε θα σπάσουν μόνο τα φράγματα στο βασίλειο της Μαντάμ Λαγκάρντ, αλλά πολύ σύντομα θα διαβρωθούν τα ίδια τα θεμέλια των δυτικών κοινωνικών συστημάτων και στο τέλος θα καταρρεύσουν από τη βιαιότητα της πλημμύρας χρήματος που απαιτείται για την αποπληρωμή των χρεών.
Η Κύπρος, η Ελλάδα, η Πορτογαλία : αυτοί είναι οι προάγγελοι – σε μικρογραφία.
Τώρα ήρθε η σειρά των μεγάλων.
Θα σπάσει το φράγμα και θα επακολουθήσει πλημμύρα.
Το τσουνάμι του παγκόσμιου χρέους.
Αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ.
Ο πληθωρισμός που τώρα υφίσταται ζύμωση και φουσκώνει παντού στον κόσμο δεν γνωρίζει εθνικά σύνορα.
Αυτό είναι το σφάλμα των αλχημιστών που πολύ θα ήθελαν να δουν τη Νέα Παγκόσμια Τάξη : Όλα όσα έβαλαν οι ολιγάρχες μέσα σ΄αυτό το σύστημα που επινόησαν και από το οποίο επωφελήθηκαν αφάνταστα, θα στραφούν εναντίον των ίδιων σε μια αδιανόητη κλίμακα.
Ο Mark Faber λέει ότι έρχεται το τέλος του συστήματος «είτε με πόλεμο είτε με οικονομική κατάρρευση».
Η Κριστίν Λαγκάρντ πιστεύει ότι η συντριβή, την οποία περιγράφει εξαιρετικά συγκεκριμένα στην ομιλία της στο Jackson Hole, θα μπορούσε να αποτραπεί με ακόμα περισσότερα δάνεια, με παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, με ακόμα σκληρότερα μέτρα λιτότητας για τους ανθρώπους.
Ο Marc Faber λέει ότι το τέλος θα είναι «πολύ οδυνηρό».
Γιατί αυτό που υφίσταται ζύμωση και φουσκώνει τώρα είναι το περίσσευμα οργής όλων εκείνων που βλέπουν ότι έχουν εξαπατηθεί και τύχει εκμετάλλευσης, ότι τους κορόιδεψαν όσον αφορά το μέλλον τους, ότι τους ξανάκανε σκλάβους μια μικρή ελίτ, η οποία ακόμα και στο «ύστατο παιχνίδι» προσπαθεί να τους πείσει ότι η «ανάπτυξη» είναι η μόνη λύση.
Ποια ανάπτυξη;
Η ανάπτυξη της φτώχειας;
Της εκμετάλλευσης;
Του τίποτα;
Το τέλος θα είναι πολύ οδυνηρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου