Kωστής Παλαμάς: Όπου τελειώνουν οι στεριές, τα πέλαγα αρχινάνε....

Σαν σήμερα 13 Ιανουαρίου του 1859,  γεννήθηκε ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες ποιητές-λογοτέχνες, ο Kωστής Παλαμάς. 

Εγγράφηκε στην Νομική σχολή Αθηνών αλλά δεν κράτησε πολύ καθώς το πάθος του για την ποίηση και την λογοτεχνία τον κέρδισε. 

Επίσης, ασχολήθηκε και με την δημοσιογραφία και σύντομα θα γίνει ο ιδρυτής της επονομαζόμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής». 

Το 1897 γίνεται γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του. 'Ενα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το "'Αστυ" και τον "Τάφο". Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει το 1900 τους "Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης", το 1904 την "Ασάλευτη Ζωή", το 1907 τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", το 1910 την.....

... "Φλογέρα του Βασιλιά" και το 1919 "Τα Δεκατετράστιχα", τα οποία δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια. 

Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και

Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. 

Το 1928 δημοσιεύει τους "Δειλούς και σκληρούς στίχους" (Σικάγο) και το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.  

Πεθαίνει στις 27 Φεβρουαρίου του 1943. Όπου η κηδεία του έμεινε μνημειώδης στα χρονικά της πατρίδας μας όπου ο λαός πλημμύρισε το Ά νεκροταφείο Αθηνών ψάλοντας τον εθνικό ύμνο μπροστά στα μάτια των Γερμανών και έπειτα συνέχισε ως αντιναζιστικό συλλαλητήριο.

Πλούσια παρακαταθήκη άφησε πίσω του. Η πορεία του και το έργο του δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο από την εγχώρια πνευματική διανόηση που τάχθηκε κοντά του, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης χαρακτηρίζοντάς τον ολόθρο, επιβλητικό, τρανοδύναμο, γκρεμιστή και δημιουργό μαζί, αντίκρυ στο καθολικό νεοελληνικό πρόβλημα, καθώς δεν είχε ουδετεροποιηθεί σε κανένα από τα κοινωνικοπολιτικά  ζητήματα της εποχής του και πάντα υπερασπιστής των καταπιεζόμενων.

«…Η προκοπή δεν είναι για τους δούλους – η προκοπή είναι για τους ελεύθερους, για μας» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.

Εάν μελετήσουμε προσεκτικά το έργο του Κ. Παλαμά, θα διαπιστώσαμε αμέσως πως ο ποιητής μέσα σ' αυτό το πνευματικό, πολιτικό, κοινωνικό χάος προσπαθεί να θεμελιώσει και να πυργώσει μιαν ανώτερη Ελλάδα, γεμάτη αξιοπρέπεια και δύναμη, ελεύθερη από κάθε είδους σκλαβιά, στηριγμένη πάνω στη δική της αξία και ομορφιά. 

Η διάθεση του αυτή έντονα φαίνεται από το ποιητικό του έργο.

«Χτίστης και οικοδόμος έγειρα το λαχανιασμένο στήθος. Τ' άχαρο κουφάρι σκέβρωσα, για να υψώσω μια κολώνα...».

Κι αλλού:

«Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ' είμαι εγώ κι ο χτίστης. 

Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. 

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. 

Στου μίσους τα μεσάνυχτα λάμπει ενός πόθου αστέρι...»