ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΥΦΕΣΗΣ Ή ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ;

Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και του έθνους γενικότερα, δεν είναι απλά μια οικονομική αστοχία που προκαλεί οικονομική ύφεση. Είναι πρόβλημα παρακμής. Παρακμή σε όλους τους τομείς. Μια παρακμή που ξεκινά από τους θεσμούς και φθείρει αναπόδραστα ολόκληρη την κοινωνία και το έθνος.

Αν το πρόβλημά μας ήταν απλά μια οικονομική αστοχία σε μια καλοκουρδισμένη οικονομική μηχανή, τότε ίσως τα γιατροσόφια της τρόϊκας θα ήταν αρκετά να κάνουν τη μηχανή να δουλέψει και πάλι. 

Όμως εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί επιταχυνόμενης παρακμής σε όλους τους τομείς. Τίποτε δεν μένει όρθιο. 

Η παρακμή έχει ως αφετηρία τους ....
...θεσμούς οι οποίοι έχουν διαβρωθεί πλήρως και δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον τίποτα το υγιές. Αυτή η παρακμή εξαπλώθηκε στην πολιτική, στην οικονομία και στον πολιτισμό. 

Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να υπάρξει πάτος στο βαρέλι. Η οικονομική ύφεση κάποτε βρίσκει πάτο, η παρακμή ποτέ, μέχρι να διαλύσει μια κοινωνία. 

Η ελληνική κοινωνία έζησε στα πρότυπα μιας βιομηχανικής κοινωνίας, χωρίς να είναι η ίδια βιομηχανική κοινωνία. Έτσι, μόλις το μοντέλο αυτό άρχισε να μετασχηματίζεται διεθνώς, η ελληνική κοινωνία αντί να μετασχηματιστεί ομαλά, καταρρέει άτσαλα, αφού δεν έχει τις οικονομικές αντιστάσεις μιας οικονομικά οργανωμένης βιομηχανικής κοινωνίας για μια ομαλή μετάβαση.

Το παρακμιακό καθεστώς προπαγανδίζει συνεχώς τη λέξη ανάπτυξη. Και κοντά στη λέξη αυτή προσπαθεί να μας πείσει ότι θα σωθούμε μόνο αν έρθουν ξένοι κεφαλαιοκράτες να επενδύσουν στη χώρα, με την αγαστή φυσικά συνεργασία και τις ανάλογες προμήθειες της ντόπιας πολιτικοικονομικής νομενκλατούρας. 

Στην ουσία δηλαδή θεωρούν την ελληνική κοινωνία ως μια προβιομηχανική κοινωνία, στην οποία θα έρθουν οι αποικιοκράτες να επενδύσουν και να την μετατρέψουν σε βιομηχανική. Αυτό όμως δεν είναι η λύση στο παρακμιακό πρόβλημά μας. Απλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα επιταχύνει ακόμα πιο πολύ την παρακμή του ελληνικού έθνους.

Η λύση είναι η ανάταση από την παρακμή. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεκινήσει με τη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού κινήματος που θα κάνει την κοινωνία να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και θα την καλέσει σε έναν ενωτικό αγώνα για την άμεση συμμετοχή των πολιτών στη δημιουργία νέων θεσμών. Νέων θεσμών που θα θέσουν νέες υγιείς βάσεις και θα ανακατέψουν την κοινωνική τράπουλα. 

Χρειαζόμαστε δηλαδή έναν ριζικό κοινωνικό ανασχηματισμό στη μετάβασή μας προς τη σύγχρονη μεταβιομηχανική εποχή. Παλιές διεφθαρμένες ελίτ που έφεραν την κοινωνία στη σημερινή παρακμή, θα πρέπει να παραχωρήσουν την εξουσία σε νέες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις. 

Θα γίνει αυτό άραγε ομαλά;