Του Δημήτρη Τσαϊλά*
Την τελευταία εικοσιπενταετία ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, αφού το γεωπολιτικό πεδίο παρουσιάζει μια καινοφανή μεταβλητότητα, έτσι που η συνολική επανεκτίμηση είναι επιβεβλημένη.
O κόσμος μας, έχει εισέλθει σε μια φάση που θα τολμούσα να την ονομάσω, “φάση της γεωπολιτικής δημιουργικής καταστροφής”. Υπ’ αυτό το πρίσμα οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου στη Βαρσοβία, όπου αναμένεται η συμμαχία να εγκαινιάσει την επόμενη φάση στην εξέλιξη της.
Όπως διαφαίνεται θα αναγγελθεί μια ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα ταχείας ανάπτυξης των δυνάμεων του, με σκοπό, να αποσταλεί ένα σαφές μήνυμα προς τη Ρωσία.
Βρισκόμαστε στη διαδρομή μιας περιόδου όπου τα έθνη της παγκόσμιας κοινότητας ξεδιπλώνουν την ισχύ τους
Είμαστε αντιμέτωποι με μια ριζική αναθεώρηση, διότι όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ακόμη η μοναδική στρατιωτική υπερδύναμη παγκοσμίως, δεν ακολούθησαν μια συνεκτική και συνετή στρατηγική εξωτερικής πολιτικής, μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, και διαδραμάτισαν ηγεμονικό ρόλο ενεργώντας δαπανηρούς πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν καθώς και διά αντιπροσώπων στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη και οπουδήποτε αλλού θεωρούσαν χώρο επιρροής τους.
Αυτή η εμπειρία κάνει την Ουάσινγκτον σήμερα, πιο απρόθυμη να αναλάβει κινδύνους και περισσότερο αντιδραστική από κάθε άλλη φορά από τη δεκαετία του 1930.
Όμως η Ρωσία επανεμφανίζεται στο γεωπολιτικό προσκήνιο, μάλιστα σε μια ιστορική αναγνωρίσιμη μορφή ανάκαμψης που παραπέμπει στη ρωσική αυτοκρατορία, στηριζόμενη σε παραδοσιακές αξίες, όπως η αίσθηση του ιστορικού μεγαλείου, ο πατριωτισμός και η πίστη στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συστατικά τα οποία δυστυχώς λείπουν από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία καθώς ....
