ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ....ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ..

«Τα βουνά κοιτούν στον Μαραθώνα κάτω και ο Μαραθώνας την θάλασσα ατενίζει – κι ονειροπολώντας εκεί, μιάν ώρα μοναχός, ονειρεύτηκα πως η Ελλάδα ήταν ακόμη ελεύθερη… γιατί έτσι όπως είχα καθίσει, στον τάφο του Πέρση επάνω, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν δυνατόν να είμαι σκλάβος!

Ένας βασιλιάς έστησε τον θρόνο του στο φρύδι του βουνού που επιβλέπει από ψηλά την θαλασσογεννημένη Σαλαμίνα: και πλοιά, ανά ....
..χιλιάδες, απλώνονταν στα πόδια του και έθνη ολόκληρα ανδρών – όλα ήταν δικά του! 

Τα μέτρησε τη χαραυγή, μα όταν ο ήλιος έδυε πού άραγε να ήταν;

Πού αλήθεια χάθηκαν και πού χάθηκες εσύ, χώρα μου;

Στις βουβές σου τις ακτές οι ραψωδίες έχουν μείνει δίχως μελωδία και ρυθμό, η ηρωϊκή σου καρδιά άλλο πια δεν χτυπά!


Οι πρόγονοί μας μάτωσαν… 

Ω γη! 

Βγάλε πάλι απ’ τα σπλάχνα σου λίγους απ’ τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες!

Απ’ τους τριακόσιους, δώσε μας μονάχα τρείς ...

– και θα κάνουμε νέες Θερμοπύλες!

Μην εμπιστευτείτε την λευτεριά σας στους Φράγκους: 

ο βασιλιάς τους όπως σας αγόρασε έτσι και θα σας πουλήσει! 

Η μόνη αντρειοσύνης ελπίδα βρίσκεται στην κόψη των δικών σας των σπαθιών και στις αιχμές της δικής σας γλώσσας και φωνής. 

Τα μπράτσα του Τουρκαλά και η δόλια απάτη του Λατίνου, λυσσομανούν να σπάσουν την ασπίδα σας, όσο πλατιά κι αν είναι…

Τα κορίτσια μας χορεύουν, εκεί, κάτω απ’ την σκιά – βλέπω τα μελιστάλαχτα, τα μαύρα τους τα μάτια να λάμπουν, μα όσο τα κοιτώ, τόσο ένα καυτό δάκρυ ξεχύνεται απ’ τα δικά μου: 

γιατί με ματώνει να σκέφτομαι τα απαλά τους στήθη θα βυζάξουν σκλάβους!

Αφήστε με στη μαρμάρινη πλαγιά του Σουνίου, εκεί οπού μονάχα τα κύματα κι εγώ θα ακούμε ο ένας τον φλοίσβο των ψιθύρων του άλλου 

– κι εκεί, σαν κύκνος, ας τραγουδήσω κι ας πεθάνω: μια χώρα σκλάβων δεν θα είναι ποτέ η χώρα η δικιά μου! 

http://kefalokleidomata.blogspot.gr/