Είμαι τόσο απογοητευμένος πολιτικά και εθνικά, που θα μπορούσα κάλλιστα να πάω στο πιο ακραίο κόμμα (από τέρμα αριστερά, έως τέρμα δεξιά), μόνο και μόνο για να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου.
Είμαι τόσο αηδιασμένος που πλέον δεν έχω -και δε θέλω να έχω- ιδεολογικές-πολιτικές πεποιθήσεις, γιατί καμία δεν έχει αντίκρισμα.
Οι ίδιοι οι πολιτικοί πια δεν πιστεύουν σε τίποτε, μόνο στην «καρέκλα» και στο σουλατσάρισμα μεταξύ υπουργείων, μεγάρων, τηλεοπτικών πλατώ και ραδιοφωνικών σταθμών…
Παρότι ξέρουν ότι δεν τους εκτιμά κανείς, δεν τους θέλει κανείς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι προδότες, αυτοί παραμένουν σταθεροί και απτόητοι.
Κάνουν ότι δεν ακούν, ότι δεν τους αφορά.
Δεν έχουν ηθική, μπέσα, ντροπή.
Βλέπεις το δέλεαρ της εξουσίας είναι όπως το πιο γλυκό ναρκωτικό στον εθισμένο. Ναρκομανείς είναι και αυτοί. (δείτε πως την πάτησαν οι πιο «άψητοι» όπως ο Κουίκ και ο Κίρτσος, και πως μεταμορφώθηκε η Βούλτεψη. Από σκουλήκι έγινε πεταλούδα... Αυτή στ’ αλήθεια το’χει.
Τι χάναμε τόσα χρόνια που το έπαιζε δημοσιογράφος!)
Είμαστε τόσο καταδικασμένοι που η όποια ελπίδα για κάποια αλλαγή και σωτηρία, από κάποιον ηγέτη, πατριώτη, ακόμη και από κάποιον τρελό, επαναστάτη, συνταγματάρχη ή «τρομοκράτη», έχει εκμηδενιστεί…
Η δικαιοσύνη είναι ελεγχόμενη, η 4η εξουσία κατευθυνόμενη, κι ο «κυρίαρχος» λαός καθηλωμένος, μίζερος αναμένει και υπομένει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη, μέχρι αυτή που θα τον τελειώσει.
Ο Τσίπρας είναι έτοιμος να κυβερνήσει και κάθε φορά μόλις πάρει το προβάδισμα κάνει κάποιος δικός του μια γκάφα ολκής και πάει πάλι πίσω… (τυχαίο; Δε νομίζω).
Η Χρυσή Αυγή που κερδίζει έδαφος και δείχνει πιο καθαρή απ’ όλους, δε λέει ν’ απαρνηθεί τις ναζιστικές της «ρετσινιές» και αμαρτίες του παρελθόντος και να κερδίσει έτσι εύκολα ένα 15% (μην ξεχνάμε ότι ο έλληνας την ψιλοφλερτάρει, γουστάρει και τα έκτροπα της βουλής, γιατί νοιώθει ότι δικαιώνεται ή ότι εκδικείται για την κατάντια που του έχουν φέρει τα πολιτικά σκουπίδια της εποχής, αλλά χιτλερικός δε γίνεται).
Και αναρωτιέμαι: Τόσο χαζοί είναι κι αυτοί που προτιμούν να διατηρήσουν ένα 0.5%, που είναι το σκληροπυρηνικό κομμάτι των ακρο-ακροδεξιών, αντί για ένα εύκολο επιπλέον 15-20%; Δηλαδή θα τους χάλαγε να ήταν πρώτο ή έστω δεύτερο κόμμα;
Κι επειδή τους θεωρώ όλους έξυπνους, τουλάχιστον πιο έξυπνους από εμάς, νομίζω ότι όλοι παίζουν ένα παιχνίδι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και είναι συνεννοημένοι, όπως ο καλός μπάτσος - κακός μπάτσος, όπως μια καλορυθμισμένη βαλβίδα ασφαλείας της κοινωνίας, και έτσι μας «παίζουν» και τώρα όπως και πάντα σε ένα παιχνίδι που ήταν από την αρχή «στημένο».
Ας μην τους κάνουμε λοιπόν άλλο τη χάρη.
Ας σταματήσουμε να παίζουμε.
Όταν το παιχνίδι λήξει χάνουν κι αυτοί, αρκεί κάποιος να τη σφυρίξει. Και δεν πρόκειται να τη σφυρίξει κανείς άλλος από όλους εμάς, από τον καθένα μας.
Εμείς έτσι κι αλλιώς χαμένοι ήμασταν.
Τουλάχιστον τώρα θα χάσουν και αυτοί στο δικό τους καλοστημένο παιχνίδι.
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου