Η «παγκόσμια ειρήνη», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία παράταση αγνώστου χρόνου σε όσα θλιβερά έπονται λόγω ανθρώπινης ματαιοδοξίας και «υποχθόνιων» σχεδίων ...

του Κίμωνα Γεωργακάκη 

Από τον Φεβρουάριο του 2013, όταν και κλήθηκε στην Μόσχα μία από τις σημαντικότερες κατά τα φαινόμενα G20, παρατηρήθηκε έντονη κινητικότητα και αλλαγές σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο. 

Γίναμε μάρτυρες σημαντικών γεγονότων όπως π.χ. στην Κύπρο, την Συρία ή ακόμα και εντός των Η.Π.Α., όπου εκκρεμεί ακόμα η διαμάχη που ενέχει τον κίνδυνο χρεοκοπίας για την «υπερδύναμη» με την προθεσμία συνεννόησης να λήγει έναν ακριβώς χρόνο μετά (Φεβρουάριος 2014) και ως πιθανότερο σενάριο να παρουσιάζεται μέχρι στιγμής η υποχώρηση Ομπάμα.

Όλο αυτό το διάστημα η Ρωσία κατόρθωσε ....
....να ανεβεί στα μάτια της κοινής γνώμης με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να παρουσιάζεται, για δεύτερη φορά μετά την Συρία, ως εγγυητής της «παγκόσμιας ειρήνης» στο θέμα του Ιράν, γεγονός που αν μη τι άλλο του δίνει πόντους και στο εσωτερικό της χώρας του σε αντίθεση με τον Ομπάμα, για τον οποίον αυξάνεται επικίνδυνα η «γκρίνια».  

Αυτή την εξέλιξη επέτρεψε η διπλωματία της Δύσης, ως αντάλλαγμα, προκειμένου να μην διεκδικήσει με άγριο τρόπο η Μόσχα τα συμφέροντά της στην Μέση Ανατολή. 

Ο ρόλος της Ρωσίας δεν μπορεί να παραβλεφθεί, όπως τόσο καιρό έγραφα, και μοιραία θα ληφθεί υπόψη η παρουσία της στις όποιες εξελίξεις έπονται στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό δεν σημαίνει επ" ουδενί ότι ο κίνδυνος σύρραξης απετράπη δια παντός.

Απλά όλοι κερδίζουν χρόνο. Η Δύση θεωρούσε πως το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης θα επιβαλλόταν με ευκολία: Η Μέση Ανατολή θα διαμελιζόταν σε «δημοκρατικά» κρατίδια για να μαντρωθούν και να ελέγχονται οι διαφορετικοί λόγω θρησκείας η εθνοτικής καταγωγής πληθυσμοί και όλα θα περνούσαν μονομιάς στον έλεγχο επιρροής του ΝΑΤΟ.

 Δυστυχώς για αυτήν και ευτυχώς για την διατήρηση των παγκόσμιων ισορροπιών, η Ρωσία, έως τώρα τουλάχιστον, δεν φαίνεται να παραιτείται. Αντίθετα μέσω της διπλωματίας κερδίζει και αυτή τον δικό της χρόνο.

Έτσι η «Αρκούδα» οργανώνεται στρατιωτικά στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο για να «κλειδώσει» την προσέγγιση με την Ουκρανία σε βάρος της ΕΕ, ενισχύει την παρουσία της στα Βαλκάνια μέσω της ομόδοξης Σερβίας, ενώ δεν διστάζει να συνομιλεί, σε οικονομικό πάντα επίπεδο, ακόμα και με την απογοητευμένη από την ΕΕ Τουρκία, αν και τις δύο χώρες χωρίζουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Οι Η.Π.Α. τώρα «συμφιλιώνονται» αναγκαστικά με τους Σιίτες του Ιράν, οι οποίοι ασκούν την δική τους επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο, και θέτουν υπό μερικό έστω έλεγχο τα πυρηνικά της περσικής χώρας. 

Η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν ενθουσιάζει ενδεχόμενα τα σουνιτικά κράτη και σίγουρα εξοργίζει το Ισραήλ που βλέπει τα προβλήματα να «λύνονται» ένα-ένα «ειρηνικά» και στο τέλος να μένει το Παλαιστινιακό με την διεθνή κοινότητα να ετοιμάζεται να πιέσει αποφασιστικά για την λύση του και την Ιερουσαλήμ, από την οποία δεν παραιτείται καμία πλευρά, να περνάει ενδεχόμενα σε διεθνή έλεγχο ως «εχέγγυο της παγκόσμιας ειρήνης».

Η Ε.Ε. από την πλευρά της, η οποία επιδιώκεται να γίνει Εύρω-ατλαντική Ένωση, προσπαθεί να επεκταθεί όσο πιο ανατολικά γίνεται με σκοπό να αποκόψει εδάφη από την «Ευρασιατική Ένωση» της Ρωσίας. 

Εντούτοις, η χώρα του Πούτιν δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος, την στιγμή μάλιστα που ακόμα και η Γερμανία δεν μπορεί να αποκοπεί στην παρούσα φάση από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Οι μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου θα συνεχιστούν όπως και το ξεκαθάρισμα στρατοπέδων Δύσης και Ρωσίας-Συμμάχων. Μεγάλος γρίφος για τα παγκόσμια συμφέροντα παραμένει ο πιο δύσκολος λαός του πλανήτη οι Έλληνες. 

Ελλάδα και Κύπρος, εξαντλημένες στα εσωτερικά τους προβλήματα, προσπαθούν να προχωρήσουν την ενεργειακή συμφωνία με το Ισραήλ και, ενώ είναι αφοσιωμένες στον δυτικό προσανατολισμό, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να παραβλέψουν την ρωσική διείσδυση στην περιοχή, την στιγμή μάλιστα που η Δύση σύσσωμη κάνει παραχωρήσεις στην ρωσική διπλωματία, ζητώντας βέβαια ανταλλάγματα. 

Από την άλλη ο ελληνικός λαός τρέφει στην πλειοψηφία του συμπάθεια απέναντι στην Ρωσία όχι μόνο λόγω της Ορθοδοξίας αλλά και της σημαντικής ρωσικής στήριξης στον τουρισμό, έχοντας μπουχτίσει από την άνευ πρακτικής βοήθειας «νουθεσία» των Δυτικών.

Ωστόσο, στην πολιτική ο καθένας «αγαπάει» μόνο τα συμφέροντά του και το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς, χωρίς παράλληλα να ξεχνάμε συμπεριφορές απέναντί μας είτε καλές είτε κακές. 

Όσο για την «παγκόσμια ειρήνη», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία παράταση αγνώστου χρόνου σε όσα θλιβερά έπονται λόγω ανθρώπινης ματαιοδοξίας και «υποχθόνιων» σχεδίων ... 

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων