Το σχέδιο για το ασφαλιστικό δεν είναι ένα ατυχές επεισόδιο στο πλαίσιο μιας ατυχούς, ετεροβαρούς διαπραγμάτευσης. Δεν είναι μια υποχώρηση στη βάση «αντικειμενικών» προβλημάτων και συσχετισμών.
Η συζήτηση για το ασφαλιστικό και τη δήθεν αντικειμενική «μη βιωσιμότητα», η προσπάθεια «αποκοινωνικοποίησης» της κοινωνικής ασφάλισης, αποτελούσε σταθερή ιεράρχηση στην ατζέντα όλων των κυβερνήσεων από το 1991(κυβέρνηση Μητσοτάκη) και στη συνέχεια. Τα επιχειρήματα ήταν πανομοιότυπα.
3 ήταν και είναι οι βασικοί στόχοι: α) η «δημοσιονομική πειθαρχία», η μείωση των κοινωνικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού στο ελάχιστο, β) η αντιδραστική αναδιάρθωση των εργασιακών σχέσεων, γ) η κερδοφορία του μη κρατικού κεφαλαίου.
Οι επιτροπές Προβόπουλου και Αγγελόπουλου και το σχέδιο «Κατρούγκαλου».
Για την ιστορία και μόνο, να υπενθυμίσουμε ότι ήδη από το 1990, στις 30 Αυγούστου, ο ΣΕΒ , στα πλαίσια του τότε «κοινωνικού διαλόγου» είχε καταθέσει πρόταση «Εξυγίανσης-Μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού, όπου τονιζόταν ότι «… η αναγκαία μεταρρύθμιση , απαιτεί σταδιακή προσέγγιση και τη διαμόρφωση ενός χρονικού διαγγράμματος με ορίζοντα 5-10 έτών».
Παράλληλα η τότε....
