Μια ζωή ένα κράτος μαριονέτα…

Είμαστε τελικά ένα Κράτος μαριονέτα; Ένα Κράτος Καραγκιοζάκι που κουνιέται με αόρατα νήματα ή μήπως τα νήματα δεν είναι αόρατα και απλώς εθελοτυφλούμε να μη τα βλέπουμε;

Η νεότερη ιστορία μας, έχει δείξει ότι η εξουσία πάντα έπαιζε ανάμεσα σε δύο υποτίθεται αντίπαλα στρατόπεδα, ίσα ίσα για να διαφυλαχθεί μια αχνή αίσθηση πλαστής Δημοκρατίας, και αυτό θα έλεγα ενισχύει κατά πολύ ότι οι κυβερνήσεις μας ήταν μια ζωή υστερόβουλες. 

Είμαι σίγουρος ότι για πάρα πολλά προβλήματα που ζείτε στην Ελλάδα, έχετε σκεφτεί πολύ απλές λύσεις που αναρωτιέστε γιατί δεν εφαρμόζονται, για παράδειγμα γιατί δεν έχουμε εκμεταλλευτεί τον όποιον ορυκτό μας πλούτο, ή γιατί δεν φροντίσαμε ποτέ την γραμμή παραγωγής μας σε βασικά αγαθά, είναι παιδικές απορίες γιατί είναι απλές ερωτήσεις, δίχως δόλο. 

Γιατί λοιπόν οι Κυβερνήσεις μας έως σήμερα δεν φρόντισαν για την ανάπτυξή μας; Μήπως για να είμαστε πάντα εξαρτημένοι και δεσμευμένοι; 

Τι φοβόντουσαν και δεν το κάνανε; Μήπως τελικά ο κάθε Πρωθυπουργός που ανέβαινε στην εξουσία είχε προκαθοριστεί κάπου εκτός Ελλάδας; Ξέρω, θα μου πείτε ότι παραφιλολογώ, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτή την Χώρα ήταν τόσο στενόμυαλοι ή τόσο άχρηστοι που δεν μας πήγαν ούτε ένα βήμα μπροστά.

Αγγλικό, Γαλλικό και Ρώσικο κόμμα λοιπόν τότε και ευρωπαϊκό ό ή αν θέλετε Γερμανικό κόμμα τώρα, έχετε κάποια αντίρρηση ότι συμβαίνει;

Οι μάσκες έπεσαν, το χαλινάρι επιτέλους φάνηκε και όποιος δε το βλέπει τι να πω, περαστικά του. Δεν είμαστε κύριοι του εαυτού μας, έχουμε χάσει προ πολλού την παρτίδα για να μη πω το παιχνίδι ολόκληρο.

Τα επόμενα πενήντα χρόνια θα είναι απολύτως καθοριστικά για την τύχη του Έθνους μας εικάζω, και μπορεί να λέω και πολλά, τα περιθώρια έχουν στενέψει κάτω από το βάρος της Παγκοσμιοποίησης και της οργάνωσης του σύγχρονου κόσμου σε γιγάντιες Φατρίες. 

Είμαστε μέσα στο παιχνίδι κάτω από τους χειρότερους όρους και προβληματίζομαι σοβαρά στο αν τελικά έχουμε τις ικανότητες και το σθένος να αλλάξουμε την τύχη μας. 

Αλλά πάντα υπήρξαμε μαχητές, δεν το παραβλέπω, και προσωπικά αν με ρωτάτε αν θα προτιμούσα να ζω σκλαβωμένος και ταπεινωμένος ή αν θα ήθελα να αγωνιστώ με την πιθανότητα να αφανιστώ, τότε σίγουρα θα διάλεγα το δεύτερο.

Η αγαπημένη Ρώπα στο Τσαντίρι του Λαζόπουλου είχε πει: “Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” και τούτες οι λέξεις είναι πέρα για πέρα αληθινές. Η αληθινή αλλαγή όμως πονάει, και πονάει πολύ αν πρόκειται να αλλάξουμε πραγματικά, αν θελήσουμε τελικά να στηριχθούμε στα δικά μας πόδια τότε μας περιμένει μέγας Γολγοθάς, αλλά σύμφωνα με το δικό μου φτωχό μυαλό αυτό είναι αναγκαίο.

Έχω μεγάλη ιδέα για τη φάρα μας παρότι τη βρίζω, έχω μεγάλες απαιτήσεις από το εθνικό μας DNA, μα το Θεό είμαι 100% σίγουρος ότι μπορούμε να είμαστε από πάνω και όχι καβαλημένοι. 

Είμαι 40, δεν υπολογίζω τον εαυτό μου για το μέλλον, το μέλλον ανήκει στους νέους και θα ήθελα να έχουν την δυνατότητα να το χαράξουν μόνοι τους και γιατί όχι μεγαλουργώντας. Πάμε λάθος, δεν μπορώ να μη το βλέπω, δεν μπορώ να το αγνοώ, δεν μπορώ να σιωπώ. 

Είμαι έτοιμος να θυσιάσω και τη ζωή μου ακόμα για να γίνει μια πραγματική αλλαγή και ψάχνω Έλληνες στην ψυχή να παλέψουμε για αυτό. Δεν τρώω κουτόχορτο, μπορεί στα επόμενα πέντε χρόνια να μας χρυσώσουν το χάπι δίνοντας κάτι λίγα από αυτά που μας στερούνε, αλλά εμένα δεν θα με κοροϊδέψουνε, ξέρω τι γίνεται. 

Μπορεί να θελήσουν να μου παρουσιάσουν τον Σαμαρά και τον κάθε επόμενο Σαμαρά ως μεγάλο κεφάλι, αλλά ρε παιδιά έλεος, και ένας αδαής καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται για έναν σωστό πολιτικό άνδρα, πως να το κάνουμε; Να βαφτίσουμε τη μύγα ελέφαντα;

Ή ταν ή επί τας: Ή να την φέρεις νικητής ή να σε φέρουν πάνω της νεκρό, ή θα καταφέρουμε ή θα αποτύχουμε, ό,τι θέλει ας γίνει. Ο αγώνας είναι δύσκολος αλλά πρέπει να αγωνιστούμε μέχρι τέλους, ή ταν ή επί τας. Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)

Για τους αρχαίους Έλληνες η έννοια της τιμής ήταν πολύ σημαντική: καλύτερα νεκρός και τιμημένος παρά ζωντανός και ατιμασμένος. Για να λέμε ότι έχουμε Τιμή οφείλουμε να την διεκδικούμε με τις πράξεις μας, οφείλουμε να είμαστε αδέκαστοι απέναντι στην ατιμία σε κάθε της μορφή. 

Δεν μπορώ να χωνέψω ότι ένα τσούρμο λωποδύτες κυβερνούν την Χώρα, μου είναι αδιανόητο και πολύ περισσότερο μου κάνει έκπληξη ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους ψηφίζουν… Θα σκάσω ειλικρινά, δε το χωράει ο νους μου.

Ξέρω ότι στα πολιτικά γραπτά μου γυρίζω σα τη σφίγγα πάντα γύρω από το ίδιο θέμα και είναι κάτι το οποίο κάνω απολύτως συνειδητά, προσπαθώ να προσεγγίσω από κάθε δυνατή δίοδο την αλήθεια όπως την βλέπω εγώ, καταρρίπτοντας κάθε πιθανή δικαιολογία που θα συνηγορούσε στη σαπίλα που επικρατεί. 

Δεν με ενδιαφέρουν τόσο τα πυροτεχνήματα της καθημερινότητας, σπάνια θα ασχοληθώ με αυτά, με ενδιαφέρει η ουσία, με ενδιαφέρει το κεφάλι του ψαριού, όχι τα λέπια. 

Με όλα αυτά που γράφω κάπου εύχομαι να είμαι λάθος, μάρτυς μου ο Θεός, εύχομαι πραγματικά να είμαι λάθος, το ορκίζομαι στη ζωή της μητέρας μου και δεν λαϊκίζω με αυτό, το εννοώ. 

Αλλά το θέμα είναι ότι όσο καλόπιστος και καλοπροαίρετος να είμαι, δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα ουσιαστικά, βαδίζουμε στον ίδιο γκρίζο δρόμο μη μπορώντας να δούμε καθαρά το μέλλον, βαδίζουμε σε υπονομευμένο έδαφος.

Κάποτε ψήφιζα με ελαφρά την καρδία, χωρίς να σκέφτομαι σοβαρά, το παραδέχομαι, ήμουν τυφλωμένος και κουφός, ήμουν ένα χαζό πρόβατο, ωρίμασα νομίζω και αυτό με άλλαξε, προσπαθώ να δω μπροστά, προσπαθώ να δω αλήθεια.

Δεν παραμυθιάζομαι με κανέναν ΣΥΡΙΖΑ αν και θα του δώσω μια ευκαιρία για τους δικούς μου λόγους, δεν πιστεύω κανέναν παρά μόνο τη λογική μου και με αυτήν θα πορευτώ. 

Δεν φοβάμαι τίποτα αλλά ελπίζω σε πολλά και για αυτό άλλωστε μάχομαι με την όποια ικανότητα έχω στο να αποτυπώνω τις απόψεις μου. 

Δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το πόνημα και είναι κάτι που μου συμβαίνει πρώτη φορά, δεν ξέρω τι να γράψω σαν επίλογο που θα επισφραγίσει όλα όσα σας εξιστόρησα και σκέφτηκα, ίσως είναι ένα άρθρο δίχως επίλογο, ίσως ο επίλογος πρέπει να γραφτεί στο μέλλον από κάποιον που θα ενδιαφερθεί να το κλείσει.

Προς το παρόν ζούμε στην δίνη των εξελίξεων και η σκόνη που έχει σηκωθεί με καθιστά ανήμπορο να γράψω ένα τέλος.

 Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να πάνε όλα καλά και όλα όσα μαύρα σκέφτομαι να είναι τελείως λάθος, γεια σας.

kostasoutsider.com