Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως εδώ και πολύ καιρό πηγαίνετε και πληρώνετε τη δόση του στεγαστικού σας δανείου σε λάθος τράπεζα;
Είναι πολύ πιθανόν να καταθέτετε τη δόση αυτή σε ένα δάνειο που η τράπεζα έχει ήδη κλείσει την υπόθεσή του και την έχει αρχειοθετήσει έχοντας μεταβιβάσει την μεταξύ σας σύμβαση σε κάποια τρίτη εταιρία.
Και αν αυτό το φαινόμενο δεν έχει ήδη συμβεί για το δικό σας στεγαστικό δάνειο τότε είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο επόμενο διάστημα.
Έτσι κι αλλιώς η διαδικασία συμβαίνει εν αγνοία του δανειολήπτη και δεν το γνωρίζουν ούτε στα υποκαταστήματα των τραπεζών αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο ή όχι.
Θα πει κανείς..........
«εντάξει, αφού τα δανείστηκα τα λεφτά πρέπει να τα δώσω πίσω, δεν έχει σημασία σε ποιόν έχει μεταφέρει τα δικαιώματά του ο αρχικός μου δανειστής».
Εντιμότητα λοιπόν, η ύψιστη αρετή. Στα παρακάτω θα δούμε αν η τράπεζα αξίζει να τυγχάνει τέτοιας εντιμότητας ενώ η ίδια αντιμετωπίζει τον δανειολήπτη με μίσος και εμπάθεια.
Οι τράπεζες θα ξεφορτωθούν στο επόμενο διάστημα (σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα το έχουν πράξει ήδη) ένα πλήθος στεγαστικών δανείων που τα θεωρούν επισφαλή πουλώντας τα σε επενδυτικά κεφάλαια ( distress fund) τα οποία υπό μορφή εταιρίας αγοράζουν πακέτα τέτοιων δανείων σε αξία που ανέρχεται σε κάποιο μικρό μόνο ποσοστό επί της εναπομείνασας οφειλής (από 5% για τα επί μήνες μη-εξυπηρετήσιμα έως 50% για τα πιο ενήμερα). Αυτή η διαδικασία λέγεται τιτλοποίηση.
Οι δανειολήπτες, εφόσον τα δάνειά τους τιτλοποιηθούν, δεν χρωστάνε πια στην τράπεζα, αλλά στην εταιρεία που εξαγόρασε τον τίτλο που αντιστοιχεί στα δάνεια. ...
Κάπου από αυτό το σημείο ξεκινάει η αριθμητική του παραλόγου , αλλά ίσως όχι του παρανόμου, μιας και ζούμε σε κράτος που νομοθετεί υπέρ των όρνιων που περιμένουν να κατασπαράξουν το ψοφίμι.
Για παράδειγμα, 100.000€ υπόλοιπο δανείου πουλιέται στην εταιρία για κάνα 20χίλαρο (κατά μέσο-όρο) . Μεταβιβάζονται έτσι στην εταιρία και όλα τα δικαιώματα της τράπεζας έναντι του δανειολήπτη που απορρέουν από την οφειλή.
Τις 100.000€ λοιπόν τις διεκδικεί πλέον η εταιρία.
Η τράπεζα όμως, πώς διαχειρίζεται τα υπόλοιπα 80 χιλιάρικα που με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι τα απαρνείται και τα χάνει; Τα σβήνει μονοκονδυλιά από τα τεφτέρια της;
Ή μήπως …ή μήπως λέω ....τα δηλώνει ως ζημιά την οποία καταμετρά ως έτσι και τα απαιτεί σε μελλοντικό πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών; Άλλωστε οι ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών έχουν γίνει πια της μόδας.
Με τους ευνοϊκότερους υπολογισμούς έχουν δοθεί ως τώρα πάνω από 220.000.000.000€ (220 δισεκατομμύρια ευρώ) στις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα προκειμένου να ανακεφαλαιοποιηθούν τα οποία έχουμε φορτωθεί στην πλάτη ως κρατικό χρέος .
Και πώς είναι δυνατόν η τράπεζα συνεχίζει να εισπράττει δόσεις για δάνειο με το οποίο δεν έχει πια καμία σχέση; Ενεργεί δηλαδή ως εισπράκτορας της εταιρίας; Προφανώς, ναι. Με το αζημίωτο βέβαια. Το πιθανότερο είναι η τράπεζα να μην αρκείται απλώς σε μια προμήθεια της τάξης των τεσσάρων ή πέντε ευρώ προκειμένου να μεταβιβάσει τα λεφτά της δόσης στον λογαριασμό της εταιρίας.
Και γιατί ο οφειλέτης να έχει την υποχρέωση να συνεχίσει να πληρώνει για μια σύμβαση που ο ίδιος δεν την έχει υπογράψει; …εκτός και αν έχει υπογράψει κάτι τέτοιο στην αρχική σύμβαση με την τράπεζα! Τότε όμως ο συμβολαιογράφος που πληρώθηκε μάλιστα με 600 € για να μελετήσει τη σύμβαση (όπως γίνεται πάντα στην επισύναψη σύμβασης στεγαστικού δανείου) θα πρέπει να ήταν επιεικώς ανόητος εάν δεν του προξένησε καμία απορία. Αν όμως υπήρχε τελικά τέτοιος όρος και ο συμβολαιογράφος ενημέρωσε τον δανειολήπτη προειδοποιώντας τον για τα διάφορα σενάρια αλλά ο τελευταίος το αποδέχτηκε, τότε ο δανειολήπτης θα πρέπει να είναι ολίγον τι αφελής.
Ουσιαστικά με τη διαδικασία της τιτλοποίησης η τράπεζα από το ποσό του παραδείγματος των 100.000€ παίρνει χωρίς να περιμένει καθόλου τα 20 στο χέρι, όπως έχει επικρατήσει ο όρος της πιάτσας, και για τα υπόλοιπα είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει το εξής εξοργιστικό:
Όσο ο οφειλέτης συνεχίζει να πληρώνει είναι τότε σαν να πέφτουν στην τράπεζα λεφτά ως μάννα εξ’ ουρανού από εκεί που δεν το περιμένει. Παρακρατεί λοιπόν τα συμφωνημένα με την εταιρία και τα υπόλοιπα τα δίνει στην εταιρία η οποία από τη στιγμή που της αποπληρωθεί το 20χίλιαρο όλα τα επιπλέον που εισπράττει είναι κέρδος.
Τη στιγμή που η τράπεζα λαμβάνει τα δισεκατομμύρια από την ανακεφαλαιοποίηση ή από την όπως αλλιώς επονομαζόμενη κρατική ενίσχυση τότε τα 80 χιλιάρικα καλύπτονται μονομιάς .
Έτσι ο δανειολήπτης συνεχίζει να πληρώνει κάτι το οποίο έχει αποπληρωθεί. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά αυτό το 80χίλιαρο θα το πληρώσει σχεδόν διπλά μέσω νέων φόρων, μέτρων κτλ αφού αυτό το ποσό θα απαιτηθεί από τους ξένους δανειστές της ανακεφαλαιοποοίησης μέσω της διαδικασίας αποπληρωμής του κρατικού χρέους .
Εάν ο οφειλέτης φτάσει σε σημείο να μην είναι σε θέση να αποπληρώνει τις δόσεις του δανείου τότε τα πράματα συνεχίζουν να είναι θαυμάσια για το αχτύπητο δίδυμο τράπεζα-εταιρία: Η μεν τράπεζα θα τα πάρει όπως είπαμε τα λεφτά της μέσω της επερχόμενης ενίσχυσης ενώ η δε εταιρία θα έχει αγοράσει ένα ακίνητο για πενταροδεκάρες.
Για την ώρα βέβαια δεν επιτρέπονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από τράπεζες αλλά αυτό είναι θέμα μιας απλής πράξης νομοθετικού περιεχομένου από τον …Υπουργό Οικονομικών Αλλότριων Συμφερόντων και υπογεγραμμένη με τα δύο μάλιστα χέρια από πάλαι ποτέ αντιστασιακούς κοσμήτορες της Ελληνικής Πολιτείας.
Η άλλη τεράστια απορία είναι το γιατί η τράπεζα προτιμάει να πουλήσει σαν σακί πατάτες τον δανειολήπτη στον κάθε άρπαγα και δεν προσπαθεί να έρθει σε μια συμφωνία μαζί του με προοπτική να καταστεί το δάνειο εξυπηρετήσιμο. Με λίγη φαντασία υπάρχουν πολλοί τρόποι και βήματα να γίνει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαν σε πρώτη φάση να προτείνουν στον δανειολήπτη μια ελάφρυνση της δόσης και επιμήκυνση του δανείου. Και αφού τέλος πάντων αποφασίσανε οι τράπεζες να χαρίσουν μέρος του χρέους γιατί να μην το κάνουν με κάποιον έμμεσο έστω τρόπο προς στον ίδιο τον δανειολήπτη;
Εκτός βέβαια και αν οι τράπεζες έχουν κατά νου ένα «take the money and run» και βάζουν έτσι τώρα στην τσέπη όσα περισσότερα μπορούν και από κει και πέρα συνεχίζουν το σκεπτικό «ό,τι αρπάξουμε κέρδος είναι»
Όλα αυτά θα υποστηριχθούν με όλο το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο από ένα κράτος που ανοιχτά και απροκάλυπτα έχει μετατραπεί πλέον σε μια απέραντη επιχείρηση REAL ESTATE.
Θεοδόσης Εκίζογλου
Και αν αυτό το φαινόμενο δεν έχει ήδη συμβεί για το δικό σας στεγαστικό δάνειο τότε είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο επόμενο διάστημα.
Έτσι κι αλλιώς η διαδικασία συμβαίνει εν αγνοία του δανειολήπτη και δεν το γνωρίζουν ούτε στα υποκαταστήματα των τραπεζών αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο ή όχι.
Θα πει κανείς..........
«εντάξει, αφού τα δανείστηκα τα λεφτά πρέπει να τα δώσω πίσω, δεν έχει σημασία σε ποιόν έχει μεταφέρει τα δικαιώματά του ο αρχικός μου δανειστής».
Εντιμότητα λοιπόν, η ύψιστη αρετή. Στα παρακάτω θα δούμε αν η τράπεζα αξίζει να τυγχάνει τέτοιας εντιμότητας ενώ η ίδια αντιμετωπίζει τον δανειολήπτη με μίσος και εμπάθεια.
Οι τράπεζες θα ξεφορτωθούν στο επόμενο διάστημα (σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα το έχουν πράξει ήδη) ένα πλήθος στεγαστικών δανείων που τα θεωρούν επισφαλή πουλώντας τα σε επενδυτικά κεφάλαια ( distress fund) τα οποία υπό μορφή εταιρίας αγοράζουν πακέτα τέτοιων δανείων σε αξία που ανέρχεται σε κάποιο μικρό μόνο ποσοστό επί της εναπομείνασας οφειλής (από 5% για τα επί μήνες μη-εξυπηρετήσιμα έως 50% για τα πιο ενήμερα). Αυτή η διαδικασία λέγεται τιτλοποίηση.
Οι δανειολήπτες, εφόσον τα δάνειά τους τιτλοποιηθούν, δεν χρωστάνε πια στην τράπεζα, αλλά στην εταιρεία που εξαγόρασε τον τίτλο που αντιστοιχεί στα δάνεια. ...
Κάπου από αυτό το σημείο ξεκινάει η αριθμητική του παραλόγου , αλλά ίσως όχι του παρανόμου, μιας και ζούμε σε κράτος που νομοθετεί υπέρ των όρνιων που περιμένουν να κατασπαράξουν το ψοφίμι.
Για παράδειγμα, 100.000€ υπόλοιπο δανείου πουλιέται στην εταιρία για κάνα 20χίλαρο (κατά μέσο-όρο) . Μεταβιβάζονται έτσι στην εταιρία και όλα τα δικαιώματα της τράπεζας έναντι του δανειολήπτη που απορρέουν από την οφειλή.
Τις 100.000€ λοιπόν τις διεκδικεί πλέον η εταιρία.
Η τράπεζα όμως, πώς διαχειρίζεται τα υπόλοιπα 80 χιλιάρικα που με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι τα απαρνείται και τα χάνει; Τα σβήνει μονοκονδυλιά από τα τεφτέρια της;
Ή μήπως …ή μήπως λέω ....τα δηλώνει ως ζημιά την οποία καταμετρά ως έτσι και τα απαιτεί σε μελλοντικό πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών; Άλλωστε οι ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών έχουν γίνει πια της μόδας.
Με τους ευνοϊκότερους υπολογισμούς έχουν δοθεί ως τώρα πάνω από 220.000.000.000€ (220 δισεκατομμύρια ευρώ) στις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα προκειμένου να ανακεφαλαιοποιηθούν τα οποία έχουμε φορτωθεί στην πλάτη ως κρατικό χρέος .
Και πώς είναι δυνατόν η τράπεζα συνεχίζει να εισπράττει δόσεις για δάνειο με το οποίο δεν έχει πια καμία σχέση; Ενεργεί δηλαδή ως εισπράκτορας της εταιρίας; Προφανώς, ναι. Με το αζημίωτο βέβαια. Το πιθανότερο είναι η τράπεζα να μην αρκείται απλώς σε μια προμήθεια της τάξης των τεσσάρων ή πέντε ευρώ προκειμένου να μεταβιβάσει τα λεφτά της δόσης στον λογαριασμό της εταιρίας.
Και γιατί ο οφειλέτης να έχει την υποχρέωση να συνεχίσει να πληρώνει για μια σύμβαση που ο ίδιος δεν την έχει υπογράψει; …εκτός και αν έχει υπογράψει κάτι τέτοιο στην αρχική σύμβαση με την τράπεζα! Τότε όμως ο συμβολαιογράφος που πληρώθηκε μάλιστα με 600 € για να μελετήσει τη σύμβαση (όπως γίνεται πάντα στην επισύναψη σύμβασης στεγαστικού δανείου) θα πρέπει να ήταν επιεικώς ανόητος εάν δεν του προξένησε καμία απορία. Αν όμως υπήρχε τελικά τέτοιος όρος και ο συμβολαιογράφος ενημέρωσε τον δανειολήπτη προειδοποιώντας τον για τα διάφορα σενάρια αλλά ο τελευταίος το αποδέχτηκε, τότε ο δανειολήπτης θα πρέπει να είναι ολίγον τι αφελής.
Ουσιαστικά με τη διαδικασία της τιτλοποίησης η τράπεζα από το ποσό του παραδείγματος των 100.000€ παίρνει χωρίς να περιμένει καθόλου τα 20 στο χέρι, όπως έχει επικρατήσει ο όρος της πιάτσας, και για τα υπόλοιπα είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει το εξής εξοργιστικό:
Όσο ο οφειλέτης συνεχίζει να πληρώνει είναι τότε σαν να πέφτουν στην τράπεζα λεφτά ως μάννα εξ’ ουρανού από εκεί που δεν το περιμένει. Παρακρατεί λοιπόν τα συμφωνημένα με την εταιρία και τα υπόλοιπα τα δίνει στην εταιρία η οποία από τη στιγμή που της αποπληρωθεί το 20χίλιαρο όλα τα επιπλέον που εισπράττει είναι κέρδος.
Τη στιγμή που η τράπεζα λαμβάνει τα δισεκατομμύρια από την ανακεφαλαιοποίηση ή από την όπως αλλιώς επονομαζόμενη κρατική ενίσχυση τότε τα 80 χιλιάρικα καλύπτονται μονομιάς .
Έτσι ο δανειολήπτης συνεχίζει να πληρώνει κάτι το οποίο έχει αποπληρωθεί. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά αυτό το 80χίλιαρο θα το πληρώσει σχεδόν διπλά μέσω νέων φόρων, μέτρων κτλ αφού αυτό το ποσό θα απαιτηθεί από τους ξένους δανειστές της ανακεφαλαιοποοίησης μέσω της διαδικασίας αποπληρωμής του κρατικού χρέους .
Εάν ο οφειλέτης φτάσει σε σημείο να μην είναι σε θέση να αποπληρώνει τις δόσεις του δανείου τότε τα πράματα συνεχίζουν να είναι θαυμάσια για το αχτύπητο δίδυμο τράπεζα-εταιρία: Η μεν τράπεζα θα τα πάρει όπως είπαμε τα λεφτά της μέσω της επερχόμενης ενίσχυσης ενώ η δε εταιρία θα έχει αγοράσει ένα ακίνητο για πενταροδεκάρες.
Για την ώρα βέβαια δεν επιτρέπονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από τράπεζες αλλά αυτό είναι θέμα μιας απλής πράξης νομοθετικού περιεχομένου από τον …Υπουργό Οικονομικών Αλλότριων Συμφερόντων και υπογεγραμμένη με τα δύο μάλιστα χέρια από πάλαι ποτέ αντιστασιακούς κοσμήτορες της Ελληνικής Πολιτείας.
Η άλλη τεράστια απορία είναι το γιατί η τράπεζα προτιμάει να πουλήσει σαν σακί πατάτες τον δανειολήπτη στον κάθε άρπαγα και δεν προσπαθεί να έρθει σε μια συμφωνία μαζί του με προοπτική να καταστεί το δάνειο εξυπηρετήσιμο. Με λίγη φαντασία υπάρχουν πολλοί τρόποι και βήματα να γίνει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαν σε πρώτη φάση να προτείνουν στον δανειολήπτη μια ελάφρυνση της δόσης και επιμήκυνση του δανείου. Και αφού τέλος πάντων αποφασίσανε οι τράπεζες να χαρίσουν μέρος του χρέους γιατί να μην το κάνουν με κάποιον έμμεσο έστω τρόπο προς στον ίδιο τον δανειολήπτη;
Εκτός βέβαια και αν οι τράπεζες έχουν κατά νου ένα «take the money and run» και βάζουν έτσι τώρα στην τσέπη όσα περισσότερα μπορούν και από κει και πέρα συνεχίζουν το σκεπτικό «ό,τι αρπάξουμε κέρδος είναι»
Όλα αυτά θα υποστηριχθούν με όλο το απαραίτητο νομικό οπλοστάσιο από ένα κράτος που ανοιχτά και απροκάλυπτα έχει μετατραπεί πλέον σε μια απέραντη επιχείρηση REAL ESTATE.
Θεοδόσης Εκίζογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου