Σήμερα ζω ένα δράμα. Προσπαθώ από το πρωί με αντικαταθλιπτικά, εέχω δείρει την γυναίκα, τα παιδιά, τον σκύλο (όχι, δεν έχω σκύλο, αλλά αν είχα…), έχω τσακωθεί με όλους τους γείτονες, αλλά… το δράμα παραμένει.
Έχω στερητικό σύνδρομο της αξιόλογης ενημέρωσης από τους μεγάλους δημοσιογράφους μας.
Περνάνε τα λεπτά, και δεν ακούω τίποτα για την καλή πορεία της χώρας, δεν ακούω τον θόρυβο από την έλευση της ανάπτυξης, δεν ακούω τίποτα από την ευημερία που είναι προ των πυλών, δεν ακούω όλα αυτά τα θετικά που κάνει η κυβέρνηση, και κοντεύω...
να καταρρεύσω. Θέλω την ενημέρωσή μου πίσω!
Κανονικά θα έπρεπε το κράτος να μην επιτρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι απεργία, γιατί δηλαδή να περνάμε όλοι (φαντάζομαι) αυτή τη δυστυχία;
Γιατί ρε κύριε κράτος δεν έχεις μεριμνήσει επ’ αυτού του θέματος; Άλλοι δημοσιογράφοι έχουν γίνει βουλευτές, άλλοι πάνε να γίνουν και τώρα η απεργία, φτου!
Μπορεί να με πείτε λιγουλάκι υπερβολικό που μου λείπουν οι δημοσιογράφοι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά μου. Έχει και πιο σοβαρές προεκτάσεις…
Στερούμαι το χαρμόσυνο άκουσμα ότι ο Σαμαράς έδωσε εντολές, στερούμαι τον Ευάγγελο με τους ακαταλαβίστικους μεν λόγους του, αλλά είναι πολύ κουλτουριάρικοι και εκ μεγάλων σπουδών προερχόμενοι. Πρέπει να το πω, με φτιάχνουν οι λόγοι του!
Στερούμαι επίσης τον Άδωνις και τους υπόλοιπους ευγενείς βουλευτές μας και πολλά άλλα. Ζούμε όλοι (φαντάζομαι ξανά) ένα μαρτύριο και δεν περνάνε τα δευτερόλεπτα με τίποτα. Πώς να περιμένω να πάει η ώρα 06.00 το πρωί;
Μπορώ να στερηθώ πολλά, αλλά αυτούς… όχι ρε γαμώτο, δεν το μπορώ.
Γι’ αυτό και είπα να πω τον πόνο μου σε εσάς μπας και βρω λίγη ανακούφιση, αλλά… δεν το βλέπω, και εσείς (φαντάζομαι για τρίτη φορά) τα ίδια θα περνάτε!
*Ζητώ την κατανόησή σας.
Αν έβαζα όσους μου λείπανε στην φωτογραφία, θα έπρεπε το κεφάλι τους να ήταν σαν τη φακή και δε θα βλέπαμε τίποτα!
Από Ούτε λόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου