Πες μια καλημέρα, δεν θα σου πέσει ο κώλος....
Ένα πράγμα που δεν αντέχω , είναι η αγένεια . Και ιδιαίτερα απο καταστηματάρχες , περιπτεράδες , ταξιτζήδες , και επαγγελματίες τέλος πάντων που σκοπός τους είναι να σε εξυπηρετήσουν .
Πας να πάρεις τσιγάρα στο περίπτερο , και είναι ο περιπτεράς εκεί , μέσα απο το μικρό παραθυράκι του , με την άσπρη φανέλα του και τη μικροσκοπική τηλεόραση , με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και βλέμμα «Δεν μας χέζεις κι εσύ» .
«Καλημέρα» του λες , σε κοιτάει σαν βόδι .
Ζητάς τα τσιγάρα σου , στα δίνει , πληρώνεις .
«Ευχαριστώ πολύ» του λες , συνεχίζει να....
.... σε κοιτάει σαν βόδι .
Σκέφτεσαι πως μάλλον είναι μουγκός ο άνθρωπος και τσάμπα έχεις αρχίσει να σιχτιρίζεις απο μέσα σου .
Για να το επιβεβαιώσεις επιλέγεις να τον ρωτήσεις για κάτι «πόσο κάνει» .
Διαλέγεις βέβαια κάτι που να κοστίζει περισσότερο απο 10 ευρώ αλλιώς θα στο δείξει με τα δάχτυλα , και σε κάθε περίπτωση αποφεύγεις να ρωτήσεις για κάτι που κοστίζει ακριβώς ένα ευρώ γιατί είναι ικανός να στο δείξει με το μεσαίο δάχτυλο .
«Πόσο κάνει το περιοδικό ‘Φίλοι του χαρταετού’;» (Όχι το πρώτο τεύχος που είναι σε τιμή γνωριμίας , το δεύτερο που πλέον έχουμε παραγνωριστεί) .
«Εικοσιτρήα ευρώ» λέει κοφτά , και αναρωτιέσαι πως κατάφερε να κάνει ορθογραφικό λάθος στον προφορικό λόγο , και μάλιστα σε φωνήεν .
Αφού λοιπόν μπορεί να μιλήσει , γιατί είναι τόσο δύσκολο να χρησιμοποιεί κατά καιρούς τις τρεις λεξούλες «καλημέρα , ευχαριστώ , παρακαλώ» ;
Το ίδιο συμβαίνει και για πολλούς ταξιτζήδες , που ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να πουν «σιγά τη πόρτα» .
Ούτε που πας δεν σε ρωτάνε , αν δεν μιλήσεις θα ξεκινήσει και θα σε πάει όπου γουστάρει αυτός .
Αλλά ακόμα πιο πολύ μου τη δίνουν οι γείτονες που δεν απαντάνε όταν λες μια καλημέρα .
Πόσο γαϊδούρι μπορεί να είσαι , για να σε χαιρετάει ένας άνθρωπος και να μην γυρίζεις καν να τον κοιτάξεις ;
Εντάξει , ο ταξιτζής μπορεί να έτυχε σε άσχημη μέρα , να είχε τα δικά του , να δούλευε όλο το βράδυ , οτιδήποτε . Σε όλους τυχαίνει να μας πάει στραβά μια μέρα και να μη γουστάρουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο .
Μπορούμε όμως να λέμε μια καλημέρα όταν συναντάμε τον γείτονα καθημερινά στο δρόμο , στο ασανσέρ , στην είσοδο . Δεν θα μας πέσει ο κώλος .
Τυχαίνει πολλές φορές να πω καλημέρα σε κάποιον άγνωστο που έτυχε να μπούμε μαζί στο ασανσέρ της πολυκατοικίας μου , και να με κοιτάξει με απορία λες και τον ρώτησα για μεντεσέδες .
Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα χαμογελάσουν ευγενικά μόλις σε δουν και θα σε χαιρετήσουν , ακόμα κι αν δεν σε ξέρουν .
Χαμογελάστε λοιπόν στους γύρω σας, και πείτε μια καλημέρα . Σίγουρα θα τους ανεβάσετε τη διάθεση αλλά και τη δική σας .
Έχουμε καταλήξει να μένουμε για χρόνια στην ίδια γειτονιά και να μην έχουμε ανταλλάξει κουβέντα .
Ο κόσμος έχει ανάγκη από καλοσύνη , ευγένεια , γενναιοδωρία , ευαισθησία
Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά λοιπόν , από ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου