Οι δικαιολογίες αυτές...
είναι εντελώς παραπλανητικές και αβάσιμες και προβάλλονται για να κρύψουν την ουσιαστική παραίτησή τους από τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων για τις ανυπολόγιστες καταστροφές και τη λεηλασία που υπέστη η χώρα και ο λαός της από τα κατοχικά ναζιστικά στρατεύματα.
Έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε που υποχώρησαν οι γερμανοί από τη χώρα, πότε άραγε θα γίνει η κατάλληλη προετοιμασία και θα βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων;
Δεν βρήκαν ευκαιρία εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα φυσικά αυτοί που ήταν στα πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, να κάνουν την κατάλληλη προεργασία και προετοιμασία και να βρουν τον κατάλληλο χρόνο για να τις διεκδικήσουν;
Μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει και δεν είναι τα πράγματα τόσο απλά όπως θέλουν να τα παρουσιάσουν, ως μια διαμάχη μεταξύ σωφρόνων πολιτικών που θέλουν να προετοιμαστούν και ψάχνουν δήθεν την κατάλληλη ευκαιρία και επιπόλαιων πολιτικών που θέτουν το θέμα ενδεχομένως για επικοινωνιακούς λόγους.
Η «σωφροσύνη» τους δεν βρήκε ακόμα, εδώ και δεκαετίες που εκκρεμεί η υπόθεση, την κατάλληλη ευκαιρία για τη διεκδίκηση;
Και ποια είναι η μέχρι τώρα προετοιμασία τους γι αυτή την έστω μελλοντική διεκδίκηση που θα γίνει υποτίθεται την «κατάλληλη» στιγμή;
Μήπως όταν βρεθεί επιτέλους η «κατάλληλη» στιγμή δεν θα έχουν κάνει την «απαραίτητη» προετοιμασία και θα το αναβάλουν και πάλι;
Η πρόταση Μαριά μπορεί να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο προεργασίας για τη διεκδίκηση και με αυτή την έννοια υποθέτω πως τη στήριξαν όλοι αυτοί που ψήφισαν «ναι», ενώ το «όχι» ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την τακτική που ακολουθήθηκε εδώ και δεκαετίες που ισοδυναμεί με παραίτηση από τη διεκδίκηση.
Με άλλα λόγια, αυτοί που ψήφισαν «όχι» επανέλαβαν αυτό που κάνουν εδώ και δεκαετίες!
Και αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι το «όχι» των ευρωβουλευτών του «Ποταμιού»!
Οι δύο ευρωβουλευτές του, Γραμματικάκης και Κύρκος, μπήκαν πολύ εύκολα στο νόημα του ρόλου που καλούνται να παίξουν και «κατάλαβαν» αμέσως τι «πρέπει» να ψηφίζουν σε τέτοιες ψηφοφορίες ευθυγραμμιζόμενοι με τους παραδοσιακούς υποστηριχτές της ουσιαστικής παραίτησης από τις διεκδικήσεις.
Αυτοί που πάντα έλεγαν «όχι», και το λένε και τώρα, δεν ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα αυτής της χώρας και του λαού της, γι αυτό λένε «όχι», αλλά ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα των καπιταλιστών αυτής της χώρας και το συμφέρον των καπιταλιστών αυτής της χώρας υπαγορεύει και το μέχρι τώρα «όχι» τους.
Αν οι καπιταλιστές αυτής της χώρας διαπιστώσουν στο μέλλον πως τους συμφέρει κατά προτεραιότητα η διεκδίκηση και όχι οι αμοιβαία επωφελείς «αρμονικές σχέσεις» με διάφορα άλλα ευρωπαϊκά και πέραν του Ατλαντικού συμφέροντα που φυσικά διαταράσσονται από τις διεκδικήσεις, γιατί θα κρίνουν πως τους συμφέρουν περισσότερο οι αποζημιώσεις, τότε φυσικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι που θα το έχουν ήδη καταλάβει και πριν ενδεχομένως από τους ίδιους τους καπιταλιστές, αυτή άλλωστε είναι η δουλειά τους, θα προσαρμόσουν την πολιτική τους, θα πουν «ναι» και θα θυμηθούν και τη χαμένη «εθνικοφροσύνη» τους!
Αν ανατρέξει κανείς σε προσπάθειες και κινήσεις, για παράδειγμα αντιστασιακών οργανώσεων της περιόδου της Κατοχής, θα διαπιστώσει πως κάποιοι εργάζονται εδώ και δεκαετίες για την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων, που πρέπει φυσικά να αξιοποιηθούν για το καλό της χώρας και τους λαού της, και πως και η προεργασία έχει γίνει, αλλά απλά κάποιοι άλλοι δεν τη στηρίζουν, γιατί η πολιτική τους υπαγορεύεται από καπιταλιστικά-ιδιωτικά συμφέροντα, που ακόμα και όταν θα πουν «ναι», θα προσβλέπουν σε αποκλειστικά δικά τους οφέλη.
Με το τωρινό τους «όχι» οι δυνάμεις αυτές εκδήλωσαν για μια ακόμα φορά την πάγια μέχρι τώρα πολιτική τους!
Όλα αυτά βέβαια δεν αποκλείουν και το ενδεχόμενο κάποια τωρινά «ναι» στις γερμανικές αποζημιώσεις να έχουν τα ίδια κίνητρα που θα έχουν και τα μελλοντικά «ναι» αυτών που σήμερα λένε «όχι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου