ΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ – Τι προηγήθηκε του τωρινού πολέμου κατά της Ρωσίας

Ο σημερινός Οικονομικός Πόλεμος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους κατά της Ρωσίας δεν ενέσκηψε ως κεραυνός εν αιθρία.

Όπως καλώς γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, είχαν ήδη προηγηθεί τα στάδια του Ψυχολογικού Πολέμου (Psychological Warfare), του Προπαγανδιστικού Πολέμου (Propaganda War) ή, όπως λέγεται σήμερα, στην Οργουελλική «Καινογλώσσα» (New Speak) της Νέας Τάξεως, «Επικοινωνιακού / Πληροφοριακού Πολέμου» (Media/InfoWar), και του Ασυμμέτρου Πολέμου (Asymmetric Warfare).

Οι (ήδη από μακρού χρόνου διεξαγόμενες) επιχειρήσεις συνεχίζονται με αυξανόμενη ένταση και με σκοπό την.....

..... Υπονόμευση (Subversion) και Αποσταθεροποίηση (Destabilization) της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και, εν τέλει, την Ανατροπή Καθεστώτος (Regime Change).

Συγκεκριμένα, οι (εξ επόψεως Διεθνούς Δικαίου απολύτως έκνομες και εγκληματικές) ενέργειες της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών αποσκοπούν στην βιαία ανατροπή του νομίμου Προέδρου κ. Vladimir Putin και της νομίμου Κυβερνήσεως – και την αντικατάστασή τους από μία κλίκα ανδρεικέλων των ΗΠΑ, όπως συνέβη σε τόσες άλλες περιπτώσεις.

Αλλά και προ αυτών ακόμη, είχε προηγηθεί, ήδη από των μέσων της δεκαετίας του 1990 (όταν δηλαδή ακόμη η Ρωσσία εκείτο πεσμένη καταγής), η εφαρμογή της εξαιρετικά δόλιας και ύπουλης στρατηγικής και στρατιωτικής περικυκλώσεως της μετα-σοβιετικής Ρωσσίας μέσω:

– των διαδοχικών επεκτάσεων του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς,

– της οικοδομήσεως της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Βαλκανική Χερσόνησο,

– της παρανόμου και πειρατικής επιδρομής των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυίας (ήτοι ενός ανεξαρτήτου και κυριάρχου κράτους),

– της παρανόμου υπονομεύσεως και αποσταθεροποιήσεως πλειάδος χωρών του γεωπολιτικού υποσυστήματος της Ανατολικής και ΝΑ Ευρώπης και του Καυκάσου και της διενεργείας σειράς «μετα-μοντέρνων πραξικοπημάτων» («post-modern coups d’ état», όπως τα απεκάλεσε ο αρθρογράφος Jonathan Steele σε κείμενό του στην βρεττανική εφημερίδα «Guardian» προ 10ετίας) – των ούτω καλουμένων και «εγχρώμων επαναστάσεων» (colored revolutions) – προς ανατροπή σειράς νομίμων Κυβερνήσεων, φιλικώς διακειμένων έναντι της Ρωσσίας,

– της περικυκλώσεως της μετα-σοβιετικής Ρωσσίας διά της ανεγέρσεως ενός ιδιότυπου στρατιωτικού τείχους, ενός νέου ρωμαϊκού «limes», το οποίον άρχεται από Βαλτικής Θαλάσσης (Βαλτικές Χώρες, Πολωνία), διέρχεται μέσω Μεσευρώπης, Ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανικής Χερσονήσου (Τσεχία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιον, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελλάς, Τουρκία) και φθάνει μέχρι Καυκάσου (Γεωργία) και Κ. Ασίας (Αζερμπαϊτζάν).

Συνάμα, είχε επιχειρηθεί όχι μόνον ο εξοβελισμός της Μείζονος Χερσαίας Ηπειρωτικής Ευρασιατικής Δυνάμεως Ρωσσίας από τον Χώρο, τον οποίον η Γεωγραφία, η Ιστορία και η Κοινή Λογική έταξαν και ορίζουν ως σφαίρα επιρροής της, αλλά και ο εξοστρακισμός της τόσον από τα κοιτάσματα όσον και από τις οδούς μεταφοράς υδρογονανθράκων (το περιλάλητο Μέγα Παίγνιον των Ενεργειακών Αγωγών) – και πάλι διά παντός αθεμίτου μέσου, όπως ο εκβιασμός Πολιτικών Ηγεσιών των εν θέματι χωρών, η αποσταθεροποίηση και πραξικοπηματική ανατροπή τους κ.λ.π.

Τελευταία φάση στο συγκεκριμένο θέατρο επιχειρήσεων υπήρξε, βεβαίως, η προ καιρού, διά πραξικοπήματος, ανατροπή της νομίμου Κυβερνήσεως της «Ουκρανίας» (όπως έχει πλέον καθιερωθεί να αποκαλείται το κρατικό μόρφωμα που κατασκεύασαν τον 20ό αιώνα οι Μπολσεβίκοι στον χώρο που ιστορικά αποτελούσε την Μικρά Ρωσσία, την Νέα Ρωσσία και την Ανατολική Γαλικία) και η βιαία, εξ εφόδου κατάληψη της αρχής από μία συμμορία υποκινουμένη και υποστηριζομένη υπό των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους (που συναπαρτίζουν – προς ώρας και έως ότου διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη – το ολοκληρωτικό υπερεθνικό υβριδικό κρατικό μόρφωμα της ούτω καλουμένης «Ε.Ε.»).

Αυτονοήτως, η άλωση της λεγομένης Ουκρανίας υπό της Ουάσιγκτων και των δορυφόρων της σήμαινε:

– την ολοκλήρωση της στρατιωτικής περικυκλώσεως της Ρωσσικής Ομοσπονδίας,

– την απώλεια του ναυστάθμου του Ρωσσικού Στόλου της Μαύρης Θαλάσσης στην Σεβαστούπολη της πάλαι ποτέ ελληνικωτάτης Ταυρικής Χερσονήσου (Κριμαίας), την οποίαν είχε απελευθερώσει η Αυτοκράτειρα της Αγίας Ρωσσίας Αικατερίνη Β΄ η Μεγάλη από τους Τούρκους και τους Τατάρους,

– την περαιτέρω γεωπολιτική συρρίκνωση της εναπομεινάσης Ρωσσίας,

– την ένταξη της λεγομένης Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την συνεπακόλουθη μετατροπή της σε στρατιωτικό προπύργιο του Πλανητικού Νεοταξικού Ιμπεριαλισμού κατά της (εισέτι ελευθέρας) Ρωσσίας,

– την μετατροπή και στρατηγική και επιχειρησιακή εκμετάλλευση της Ουκρανίας ως ορμητηρίου εξαπολύσεως της τελικής εφόδου προς κατάληψιν πλέον της ιδίας της Μόσχας – είτε διά της μεθόδου της αποσταθεροποιήσεως, υπονομεύσεως και ανατροπής καθεστώτος είτε διά της συμβατικής πολεμικής οδού, όταν οι παράφρονες της Ουάσιγκτων ήθελαν κρίνουν τον χρόνον και το έδαφος πρόσφορον.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι να απορεί κάθε καλόπιστος και αδέκαστος τρίτος παρατηρητής όχι με την δήθεν «επιθετικότητα» της Ρωσσίας και του Προέδρου της, κ. Vladimir Putin (όπως προπαγανδίζουν καθημερινώς τα θηριώδη εργαλεία του Πλανητικού Μετα-Μοντέρνου Φασισμού των media), αλλά με την απίστευτη υπομονή και την εξαιρετική μετριοπάθεια και αυτοσυγκράτηση, την οποίαν επέδειξαν, τόσα χρόνια, έναντι αυτής της (κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροήν) αθλιότητος της «Δύσεως», η Ρωσσική Ομοσπονδία και προσωπικώς ο κ. Putin.

Θα πρέπει όμως να είναι κανείς παντελώς αστοιχείωτος ή ηλίθιος, να διαθέτει σοβαρό έλλειμμα ιστορικής, γεωπολιτικής αλλά και εν γένει κλασσικής παιδείας ή κοινής λογικής – όπως δυστυχώς συμβαίνει με τις πολιτικές ανθυπομετριότητες της Ουάσιγκτων, των Βρυξελλών, του Λονδίνου, των Παρισίων κ.λ.π. – για να εκλαμβάνει, και δη εξακολουθητικώς, αυτήν την ιώβειο ρωσσική υπομονή και αυτοσυγκράτηση ως ένδειξη αδυναμίας ή και διαθέσεως ολοκληρωτικής παραδόσεως.

Όπως λιτά και σοφά το έθεσε ο Πρόεδρος Putin, νόμισαν ότι μπορούν να περιπαίξουν την υπερήφανη αρκούδα, να την αιχμαλωτίσουν, να της βγάλουν τα νύχια, να την αλυσοδέσουν και, τελικώς, να την πετάξουν έξω από το ίδιο το σπίτι της, την σιβηριανή «taiga». Και ότι η αρκούδα θα καθόταν παθητικώς να τα ανέχεται όλα αυτά!
Κούνια που τους κούναγε…

Ηλίας Ηλιόπουλος 
Διδάκτωρ Ιστορίας Ανατολικής Ευρώπης (Dr. phil) του Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου (Ludwig-Maximilian Universität München), Καθηγητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης και της Ναυτικής Σχολής Πολέμου (Hellenic National Defence College / Hellenic Naval Command and Staff College) και Στρατηγικός Αναλυτής.