Πού βρισκόμαστε σήμερα και κυρίως προς τα πού οδεύει η Ευρώπη σε σχέση με εκείνα τα οράματα;

Όταν στην Επιτροπή στη Βουλή που ερευνά πώς φτάσαμε στα Μνημόνια, ο πρόεδρος της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας κ. Βασίλης Κορκίδης ανέφερε ότι ο πολύς κύριος Πολ Τόμσεν του είπε ότι οι μισθοί στην Ελλάδα πρέπει να «βαλκανιοποιηθούν», μου προκάλεσε έκπληξη η έκπληξη όσων εξεπλάγησαν. 

Διότι ο κ. Τόμσεν, δεν είπε κάτι που δεν βρίσκεται ήδη στα μνημόνια και συνιστά επομένως μνημονιακή μας υποχρέωση. 

Τα Μνημόνια είναι σαφή : πρέπει να συγκλίνουμε (για τους πολύ «σοβαρούς» λόγους που επικαλούνται), προς μισθούς και συντάξεις Βουλγαρίας και άλλων «ανταγωνιστικών» μας οικονομιών, με ό,τι αυτό σημαίνει. Κι αυτό σημαίνει, πώς ......
..μια «σύγκλιση» αυτής της μορφής,οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εκατοντάδες χιλιάδες νέα λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων και επαγγελματιών, ακόμα μεγαλύτερη πραγματική ανεργία, ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση και πλάτυνση της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. 

Αν τώρα σ’ αυτές τις υπογεγραμμένες μνημονιακές υποχρεώσεις προσθέσετε την ολοκληρωτική αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, έχουμε μια πολύ καθαρή αντίληψη της εικόνας της Ελληνικής Αποκάλυψης που οι δανειστές μας, έχουν «φιλοτεχνήσει» για τη χώρα μας και το λαό μας.

Αυτά, όσοι από τον απλό λαό μετέχουν στα αντισυλλαλητήρια «Μένουμε Ευρώπη» (ως εάν όσοι μετέχουν στα συλλαλητήρια εναντίον της λιτότητας μιλούν εναντίον της Ευρώπης!), είναι «λεπτομέρειες» που δεν πρέπει να ξεχνάνε, και κυρίως, δεν πρέπει να ξεχνάνε να τις θέτουν στους μνημονιακούς εκείνους πολιτικούς που συνδιαδηλώνουν μαζί τους, δίνοντας και το στίγμα του περιεχομένου και της σκοπιμότητας αυτών των συλλαλητηρίων. 

Να μη ξεχνούν να τους ερωτούν, αν διαδηλώνουν για μισθούς και συντάξεις επιπέδου Βουλγαρίας,

να τους ερωτούν γιατί υπέγραψαν και υποστήριξαν Μνημόνια με αυτές ακριβώς τις επιδιώξεις. 

Να μη ξεχνούν να ερωτούν, κάποιους απ’ αυτούς, αν θεωρούν τα Μνημόνια «ευκαιρία» για την Ελλάδα, και αν αύριο έρθουν στην εξουσία, ποιες ακριβώς σελίδες των Μνημονίων θα σκίσουν, πότε θα τις σκίσουν και τι ακριβώς θα αποδεχτούν και τι ακριβώς θα απορρίψουν από τις νέες απαιτήσεις των δανειστών, που βρίσκονται σε φάση παροξυσμού σε ό,τι αφορά τις αξιώσεις τους. 

Και, επίσης, να εξηγήσουν, τι έχουν να πουν, πέρα για όλα τα παραπάνω, για τη σημερινή Ευρώπη, που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της κάθε έννοια νομιμότητας και δημοκρατίας, να εξηγήσουν, όχι σε ποια Ευρώπη μένουμε, μα για ποια Ευρώπη πολεμάμε, και πώς πολεμάμε για την Ευρώπη που ονειρευόμαστε εμείς οι απλοί άνθρωποι, τουλάχιστον όσοι έχουμε διαφορετικά όνειρα από εκείνα των κυρίων Σόϊμπλε και Ντάϊσεμπλουμ ή της κυρίας Μέρκελ και των φίλων τους.

Σήμερα, είναι μια μέρα γεμάτη στην Ευρώπη.

Το βράδυ υπάρχει μια Σύνοδος Κορυφής, με αποκλειστικό θέμα την Ελλάδα.

Μια Σύνοδος Κορυφής διπλά θλιβερή. 

Διότι πρόκειται για ένα θίασο σκιών, με μοναδικό φωτιζόμενο πρόσωπο αυτό της γερμανικής ηγεμονίας. Οι πάντες καμώνονται ότι είναι ηγέτες, αλλά, δεν είναι παρά η ηχώ της μιας και μοναδικής ηγετικής παρουσίας, αυτής της γερμανίδας καγκελαρίου. 

Όπως όμως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, πρέπει να προσθέσουμε και τη διαφοροποίηση της νέας ελληνικής κυβέρνησης, που με τη στάση της, δεν προκαλεί σύγχυση και εκνευρισμό μονάχα διότι είναι απείθαρχη ή αριστερή, μα κυρίως διότι μια τέτοια στάση μπορεί να μολύνει αυτό το κλίμα υποταγής στη γερμανική πρωτοκαθεδρία με ό,τι αυτή η μόλυνση μπορεί να συνεπάγεται ως «περαιτέρω» πιθανές συνέπειες.

Όμως ακόμα κι έτσι, αυτός είναι μονάχα ο ένας λόγος που καθιστά αυτή τη Σύνοδο ένα θίασο σκιών.

Η Σύνοδος Κορυφής, διαμηνύει ότι δεν είναι «αρμόδια» να λάβει αποφάσεις για το ελληνικό χρέος, διότι αυτό θα πρέπει να το κάνει το «αρμόδιο» Eurogroup, οι υπουργοί οικονομικών δηλαδή.

Δηλαδή : σε τούτη τη νέα Ευρώπη – πολιτικό και δημοκρατικό εξάμβλωμα, οι επικεφαλείς των κυβερνήσεων έχουν λιγότερες αρμοδιότητες από τους υπουργούς τους, και εν προκειμένω από τους υπουργούς οικονομικών τους! 

Αν οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης πουν τούτο ή το άλλο, αυτό προφανώς δεσμεύει τους ίδιους τους πρωθυπουργούς τους, χωρίς να ισχύει το αντίστροφο! Αυτό θα ήταν αληθινό βεβαίως, αν δεν ήταν ένα χονδροειδέστατο ψέμα!

Όμως, ακόμα κι έτσι, η μεγαλειώδης αυτή κοροϊδία, δεν σταματά εδώ, διότι και το ίδιο το Eurogroup αποδεικνύεται κι αυτό ένας θίασος σκιών, διότι κι αυτό, προκειμένου να μιλήσει και να λαλήσει, προηγούμενα αναμένει να λάβει τις πολύ καθοριστικές «γνώμες» των τεχνοκρατών του Euroworking Group δηλαδή των καθαρά τεχνοκρατών.

Έτσι έχουμε τούτη την πολύ πολιτική, πολύ δημοκρατική σειρά πραγμάτων :

Οι αρχηγοί των κυβερνήσεων παραπέμπουν στους υπουργούς οικονομικών και οι τελευταίοι στους τεχνοκράτες.

Οι αρχηγοί των κυβερνήσεων δεν μπορούν να αποφασίσουν αν προηγούμενα δεν αποφασίσουν οι υπουργοί τους και οι τελευταίοι αν οι τεχνοκράτες δεν τους ενημερώσουν με ακρίβεια χιλιοστού, πόσο ακόμα «ποσοστό» κοινωνίας πρέπει να εξαθλιωθεί, πόσο ακόμα «ποσοστό» οικονομίας πρέπει να λεηλατηθεί, ώστε η ευημερία των αριθμών των λογιστικών τους καταστίχων να είναι πλήρως εξασφαλισμένη, διότι στη σημερινή Ευρώπη, σαν μιλάνε για «ευημερία» και «ανάπτυξη», εννοούν αυτή ακριβώς την «ευημερία» και «ανάπτυξη», δηλαδή των αριθμών.

Συνεπώς, στη σημερινή αναγγελθείσα συγκέντρωση των οπαδών του «Μένουμε Ευρώπη», καλό θα είναι, οι απλοί πολίτες, να μη ξεχάσουν, ποια θα έπρεπε να ήταν τα πραγματικά συνθήματα και αν αυτά πράγματι θα υπάρχουν αναρτημένα στα πλακάτ.

Μένουμε στην Ευρώπη λοιπόν;

Βεβαιότατα!

Στην Ευρώπη που δεν σκοτώνει τη Δημοκρατία!

Στην Ευρώπη που δεν δημιουργεί ανέργους!

Στην Ευρώπη που δεν μειώνει το βιοτικό επίπεδο!

Στην Ευρώπη της ανάπτυξης και της δίκαιης κατανομής του πλούτου!

Στην Ευρώπη που δεν επιβάλει Μνημόνια, «φάρμακα που σκοτώνουν»!

Στην Ευρώπη που σέβεται και ενισχύει το κοινωνικό κράτος!

Στην Ευρώπη που δεν αναγνωρίζει μισθούς και συντάξεις διαφοροποιημένες με σαφώς ρατσιστικά κριτήρια, όπως «μισθοί και συντάξεις Βαλκανίων», και άλλα παρόμοια!

Στην Ευρώπη που δεν οδηγεί κατά χιλιάδες ανθρώπους στην αυτοκτονία συνεπεία της ανέχειας που τους εξασφαλίζουν οι πολιτικές της!

Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν, τότε σκέψου πόσο πολύ φωνάζεις για να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, ή για να καταργηθούν!

Και σκέψου ακόμα, αν πιστεύεις ότι δεν θά πρεπε να συμβαίνουν, ποιοι είναι αυτοί που συνδιαδηλώνουν μαζί σου, αν κι αυτοί διαδηλώνουν για όσα εσύ πράγματι θέλεις να μη συμβαίνουν, θέλεις να μην είχαν συμβεί στη χώρα και στον εαυτό σου.

Υπήρξα, και εξακολουθώ να είμαι ένθερμος οπαδός της ιδέας μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης, στην οποία τα κράτη – μέλη θα μετέχουν πλήρως ισότιμα, χωρίς ηγεμονικούς άξονες και ηγεμονικούς λαούς.

Μια Ευρώπη, στην οποία ό,τι θα ισχύει στο Βερολίνο, θα ισχύει το ίδιο και στο Παρίσι, στην Αθήνα, στη Ρώμη, στη Λευκωσία.

Μια Ευρώπη στην οποία το τι θα συμβαίνει και τι δεν θα συμβαίνει θα το αποφασίζουν οι λαοί με τρόπο δημοκρατικό.

Μια Ευρώπη χωρίς κράτη ειδικές οικονομικές ζώνες και περιοχές ευημερίας και δυστυχίας.

Μια Ευρώπη με κοινή κοινωνική πολιτική, κοινή οικονομική πολιτική, ένα κράτος πλήρως ενοποιημένο, με κοινή οικονομική πολιτική, κοινή κοινωνική πολιτική, κοινά σύνορα, κοινές ένοπλες δυνάμεις.

Αυτά ήταν το κοινό όραμα των λαών, όταν πριν 70 κοντά χρόνια ξεκίναγε το μεγάλο ευρωπαϊκό πείραμα.

Πού βρισκόμαστε σήμερα και κυρίως προς τα πού οδεύει η Ευρώπη σε σχέση με εκείνα τα οράματα;

Σήμερα βρισκόμαστε προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Μένουμε σ’ αυτό το διαλυτικό πνεύμα, σ’ αυτή τη διαλυτική πορεία;

Ευχαριστώ όχι!

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Να το ερώτημα που δεν συζητάμε.

Μέχρις ότου, κάποτε, που κανείς δεν ξέρει πότε, η Ευρώπη ξαναμπεί στις ράγες των πρωταρχικών της οραμάτων, η άποψη μου είναι τούτη : 

να διαλυθεί η ευρωζώνη, όχι όμως και η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η Ένωση, να παραμείνει, και να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα προσπάθεια ουσιαστικής Ένωσης, όπως την περιέγραψα παραπάνω. 

Να επιστέψουμε πίσω στις 7 Φεβρουαρίου του 1992, και να ακυρώσουμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ, και στη θέση της να θέσουμε μια νέα Συνθήκη, που να θέτει το χρονοδιάγραμμα της ουσιαστικής Ένωσης, της δημιουργίας ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους, με όλα αναγκαία πολιτικά και πολιτειακά όργανα για να λειτουργεί και με ένα ενιαίο δημοκρατικό Σύνταγμα, που θα προκύψει από την έγκριση του ευρωπαϊκού λαού, και όχι των καθέκαστα εθνικών κοινοβουλίων. 

Ένα Σύνταγμα υπερασπιστή των ανθρωπίνων, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δικαιωμάτων των Ανθρώπων και των Κοινωνιών, όπως αυτές οι ελευθερίες είναι καταγεγραμμένες στο ευρωπαϊκό και διεθνές κεκτημένο, το οποίο κεκτημένε έχει ήδη καταστεί στόχος αποδόμησης και απαξίωσης εν ονόματι αγοραίων αξιώσεων.

Μένουμε σ’ αυτή την Ευρώπη;

Αν ναι, η Αθλιότητα που έχει εγκατασταθεί σ’ αυτή και δρα διαλυτικά σε βάρος των οραμάτων που οδήγησαν στο να επιχειρηθεί εδώ και 70 περίπου χρόνια αυτό το φιλόδοξο πείραμα, πρέπει επειγόντως να εξοβελιστεί από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε μαζί της.

Με την εγκαθιδρυμένη διαλυτική Αθλιότητα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ή θα έρθεις σε ρήξη μαζί της, ή θα ηττηθείς νομοτελειακά όσο της αναγνωρίζεις χώρο και χρόνο να δραστηριοποιείται.

Ένα σάπιο μήλο μπορεί να σαπίσει όλα τα υγιή μήλα μέσα στο τσουβάλι.

Δεν είδα ποτέ όμως, τα υγιή μήλα να ιαίνουν ένα σάπιο μήλο.

Κι εδώ, στο κοινό ευρωπαϊκό τσουβάλι, υπάρχουν όχι ένα μα κάμποσα σάπια μήλα…

Βασίλης Δημ. Χασιώτης