Οι κοινωνικές συνέπειες της «αχρήματης κοινωνίας»

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να οδηγήσει τους καταναλωτές στην αποκλειστική χρήση πιστωτικών καρτών στις συναλλαγές, πριμοδοτώντας με φοροαπαλλάγή τα ποσά που δαπανήθηκαν για αγορές αγαθών και υπηρεσιών μέσω πλαστικού χρήματος, αποτελεί, απλώς, ένα ακόμη βήμα προς την λεγόμενη «αχρήματη κοινωνία».

Με το πρόσχημα και την δικαιολογία την αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, και αυτή η κυβέρνηση δημιουργεί τις προϋποθέσεις και δρομολογεί τις εξελίξεις προς μία κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει… «μετρητό» στα χέρια των πολιτών, αλλά κάρτες για κάθε ανάγκη.

Το πρώτο και, οπωσδήποτε σημαντικό, που σκέφτονται οι πολέμιοι της εφαρμογής ενός τέτοιου μέτρου, δεν είναι άλλο από την άποψη ότι όλοι μας θα είμαστε έρμαια και όμηροι των διαθέσεων του τραπεζικού συστήματος και των παρασκηνιακών παιχνιδιών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Με άλλα λόγια, η ...

....επιβίωσή, η ικανοποίηση ακόμη και των στοιχειωδών- βασικών αναγκών μας θα εξαρτάται από το αν οι τράπεζες θα είναι ανοιχτές, ή θα δέχονται το μαγικό κομματάκι πλαστικού το οποίο θα… γεμίζει το πορτοφόλι μας.

Άλλωστε, αυτό αποδείχτηκε και με το « κάπιταλ κοντρόλ» που επεβλήθη, από το οποίο διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν κάποια χρήματα στο σπίτι κατάφεραν να κινηθούν πιο άνετα και να υποστούν τους περιορισμούς στις αναλήψεις, αλλά ούτε και την ταλαιπωρία στις ουρές των απεγνωσμένων έξω από τα κατά τόπους τραπεζικά υποκαταστήματα.

Πέραν, όμως της συγκεκριμένης διάστασης της οικονομικής ομηρίας, κανείς δεν έχει ασχοληθεί και με τις κοινωνικές διαστάσεις της εφαρμογής του μέτρου.
Και δεν θα αναφερθώ σε όσους συμπληρώνουν το οικογενειακό τους εισόδημα ασχολούμενοι με πάρεργα, παράλληλες δουλειές κλπ, από τις οποίες πληρώνονται με τα κοινώς λεγόμενα «μαύρα». Δηλαδή χωρίς απόδειξη και τα οποία ως έναν βαθμό είναι το αποκαλούμενο» λιπάκι» των ελλήνων μαζί με την πώληση ελαιολάδου, μελιού, κρασιού και ότι άλλο προσφέρει η οικογενειακή παραγωγή, σε φίλους και γνωστούς.

Αυτοί, το πολύ- πολύ να δυσκολευτούν ακόμη περισσότερο στην κάλυψη των αναγκών τους και την τακτοποίηση των οικονομικών τους εκκρεμοτήτων έναντι των τραπεζών και των δημοσίων υπηρεσιών.
Επίσης, δεν αναφέρομαι στην εκκλησία που από τον οβολό που ρίχνει ο κάθε πιστός στο παγκάρι συντηρεί φτωχές οικογένειες και διανέμει συσσίτια.

Αναφέρομαι, σε όλους εκείνους που λόγω συνθηκών, ή επιλογής ζουν στο περιθώριο και καθημερινά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην φιλευσπλαχνία του πλησίον τους προκειμένου να ζήσουν, ή ακόμη και να ικανοποιήσουν τα πάθη στα οποία παραμένουν δέσμιοι.

Αναφέρομαι στους πλανόδιους μικροπωλητές, τους κάθε λογής πραγματικούς, ή παρουσιαζόμενους αναξιοπαθούντες: Τα παιδιά των φαναριών, όσους καθαρίζουν βιτρίνες, τις οικιακές βοηθούς, τις πόρνες (και όσες εργάζονται σε νόμιμους οίκους), τους τοξικομανείς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσουν την επόμενη δόση τους, και κάθε λογής ανθρώπους που την επόμενη ημέρα της αχρήματης κοινωνίας θα βρεθούν νηστικοί, άστεγοι και σε βαθιά απόγνωση.
Όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε κάρτες, ούτε κόβουν αποδείξεις για την ελεημοσύνη που παίρνουν.
Σε ένα κράτος όπου οι δομές της πρόνοιας είναι ανύπαρκτες και τα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης βρίσκονται στα συρτάρι αποτελώντας ευχολόγια, δεδομένου ότι οι συνθήκες της κρίσης δεν επιτρέπουν της υλοποίησή τους, οι αλλαγές της επόμενης μέρας θα έχουν επιπτώσεις και στον υπ’ αριθμόν ένα φόβο του κόσμου… Την εγκληματικότητα.

Μέχρι στιγμής κανείς εκ των αρμοδίων φορέων του κρατικού μηχανισμού δεν έχει ασχοληθεί τόσο με την μετάλλαξη που θα επιφέρει στο έγκλημα μία κοινωνία χωρίς ζεστό χρήμα, όσο και με την αύξηση των επιμέρους δεικτών της όπως οι κλοπές, ή οι βιασμοί.

Διότι, πολλοί από τους ανήκοντες στις προαναφερόμενες κοινωνικές ομάδες, το πιθανότερο είναι να στραφούν στην παρανομία για να καλύψουν τις ανάγκες τους, όποιες και αν είναι αυτές.
Και βέβαια, οι Αρχές δεν θα κληθούν να αντιμετωπίσουν επαγγελματίες του χώρου της παρανομίας, ούτε κακοποιούς με εγκληματικά ένστικτα, απλά απεγνωσμένους φτωχοδιάβολους που θα κλέβουν για να φάνε, να ντυθούν να κρατήσουν ζεστά τα παιδιά τους, ή απλώς να βρουν γιατρειά στα πάθη τους και στις ορμές τους.

πηγή