Ή θα επανέλθουμε με μετάνοια στον δρόμο των προγόνων μας ή θα αφανιστούμε. Η ιστορία δεν συγκινείται με τις προγονικές δάφνες.

Η κατάσταση στη χώρα μας επιδεινώνεται διαρκώς.

Πλέον μόνον αιθεροβάμονες δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι η κρίση εντείνεται και μας αναμένουν πολύ πιο δύσκολες ημέρες. Και ενώ θα έπρεπε να συναισθανθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης και με περισυλλογή να ασκήσουμε αυτοκριτική, συνεχίζουμε να εκδηλώνουμε ελαφρότητα, η οποία μαρτυρεί περίτρανα τη βαθειά παρακμή μας.

Οι της Βουλής, εκπρόσωποι του λαού υποτίθεται, δίνουν το χείριστο παράδειγμα με τις χαμηλότατου επιπέδου αντιπαραθέσεις προς το θεαθήναι! 

Ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει καταπέσει πιο κάτω από τον πεζοδρομιακό, καθώς εκείνος τουλάχιστον χαρακτηρίζεται από πάθος και ειλικρινή αντιπαράθεση, σε αντίθεση προς τον κοινοβουλευτικό, ο οποίος διακρίνεται για την θεατρική υποκρισία προς εξαπάτηση του λαού, τον οποίο φροντίζουν να κρατούν διαρκώς διηρημένο και, ως εκ τούτου, ανήμπορο να αντιδράσει. Η ύπαρξη κομμάτων αποτελεί την πεμπτουσία του κοινοβουλευτισμού.

Ο ασκών κριτική κατ’ αυτών διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί εχθρός ....

...της δημοκρατίας και οπαδός του ολοκληρωτισμού. Η αποφυγή όμως άσκησης κριτικής συντελεί στην παράταση της κοινωνικής παθογένειας με συνέπειες ολέθριες για τον λαό. Ήδη κατά τον 19ο αιώνα λογοτέχνης μας, ο Ροΐδης, ο οποίος δεν έδωσε αφορμή να χαρακτηριστεί εχθρός της δημοκρατίας είχε γράψει: «Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι». 

Και ο Παπαδιαμάντης επιτείνει τα γραφόμενα παρουσιάζοντας ήρωά του με τα ακόλουθα: «Ο δυστυχής Σπληνογιάννης… ήτον ικανός διά της ψευτικής, του μόνου όπλου όπερ απέμεινεν εις τους χωρικούς, όπως ανταγωνίζονται κατά τόσων και τόσων πολιτικών ή κοινωνικών και βιοτικών πιέσεων και διωγμών. να τα βγάλει πέρα μαζί των,… φασκελώνων και τα δύο κόμματα όπισθεν των νώτων και ορκιζόμενος καθ’ εαυτόν να μαυρίσει περιφρονητικώς όλας κατά σειράν τας κάλπας των αυτοκλήτων αντιπροσώπων του ατυχούς λαού, του τόσον δεινοπαθούντος και τυραννουμένου». 

Τι θα προσθέταμε σ’ αυτά, ώστε να περιγράψουμε τα κόμματα των ημερών μας; Απλά η γνώση ανάγνωσης και ορθογραφίας (όχι βέβαια επιπέδου της τουρκοκρατίας) δεν είναι πλέον απαραίτητα προσόντα. Συντελέστηκε παράλληλα και η υπέρβαση της ολιγάρκειας (να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι) με την εκδήλωση απληστίας, η οποία έφερε τη χώρα εγγύς του αφανισμού. Ας εξετάσουμε το πρόβλημα με προσοχή.

Έχουμε γράψει σε αρκετά άρθρα μας ότι η χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητο κράτος. Παρά τους ποταμούς αιμάτων δεν απελευθερωθήκαμε, αλλά μας ελευθέρωσαν, για να αλλάξουμε δυνάστη. Ήδη πριν μας αναγνωρίσουν ως ανεξάρτητο κράτος, μας είχαν δεσμεύσει με επαχθή και απεχθή δάνεια, μικρό μέρος των οποίων έφθασε στην επαναστατημένη Ελλάδα, για να διασπαθιστεί. Από ποιους;

 Από τους τοποτηρητές των αγγλικών (Μαυροκορδάτος) και γαλλικών (Κωλέττης) συμφερόντων! Ο πρώτος μας κυβερνήτης, ο Καποδίστριας, δεν ήταν αρεστός στους δύο από τους «προστάτες» μας, καθώς τον θεωρούσαν όργανο του τρίτου, χωρίς να είναι. Επιχείρησε εκείνος να βάλει κάποια τάξη στο χάος, που παρέλαβε. 

Πίστεψε ότι θα το επιτύγχανε με τον συγκεντρωτισμό, γι’ αυτό και ανέστειλε την ισχύ του επαναστατικού συντάγματος. Όχι μόνο δεν πέτυχε κάτι, καθώς οι πρεσβευτές των ισχυρών είχαν οργανώσει τις φίλιες προς τις χώρες τους φατρίες, αλλά κατέστησε εχθρό του ακόμη και τον άκρως δημοκρατικό και συνάμα αφελή Μακρυγιάννη! Κύλισαν οι δεκαετίες και οι αιώνες.

Το νεοελληνικό κράτος σύρθηκε ως λάφυρο στον θρίαμβο της κραταιάς αυτοκρατορίας της Μεγάλης Βρετανίας, στην οποία οριστικά υπετάγη το 1864. Ένα και μόνο απρόβλεπτο από τους διπλωμάτες της γηραιάς Αλβιόνος γεγονός, η άνοδος στον θρόνο του γερμανόφιλου, λόγω συζυγικής επιρροής, Κωνσταντίνου διέκοψε την επανάπαυση των Άγγλων εκ του ότι τα πάντα στο προτεκτοράτο Ελλάς βαίνουν καλώς. 

Το συμβάν συνετέλεσε στον διχασμό μας και στον μικρασιατικό όλεθρο! Βάλαμε, έστω και τότε, μυαλό; Ασφαλώς όχι. Στον παλαιοκομματισμό ήλθαν να προστεθούν και οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν και οδήγησαν στον αιματηρό και καταστροφικό εμφύλιο, αν και οι ισχυροί πάτρωνες των μεν και δε είχαν προαποφασίσει να διανείμουν τους λαούς σαν να ήταν κοπάδια προβάτων. Βάλαμε, έστω και τότε, μυαλό; Δυστυχώς όχι.

Η χώρα μας πορεύτηκε συρόμενη έκτοτε στο άρμα της νέας μεγάλης υπερατλαντικής δύναμης. Πολλοί από τους ηττημένους, που ίσως κατά τύχη βρέθηκαν σ’ αυτό το στρατόπεδο, γνώρισαν την προσφυγιά. Άλλοι, που έμειναν εδώ, ενέδωσαν με την πάροδο του χρόνου στις αστικές σειρήνες και πίστεψαν ότι ο κοινοβουλευτικός αγώνας και όχι η επανάσταση, όπως αρχικά πίστευαν, θα έφερνε την αλλαγή. 

Ήδη όμως οι αστικές αλεπούδες, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και ψευδή οράματα, είχαν ετοιμάσει το έδαφος για τη διατήρηση της εξουσίας εσαεί. Υλιστές είναι και οι μεν και οι δε και αναλύοντες τις ανθρώπινες ενέργειες με βάση το οικονομικό κίνητρο και μόνο. Όμως οι αστοί έχουν τρομακτικό πλεονέκτημα, πέρα από την κατοχή του πλούτου και δι’ αυτού και της εξουσίας: 

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα στον καθένα από μας φωλιάζει ένας άγριος καπιταλιστής, στο μέτρο που ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό. Και ανέθεσαν στους «άθεους» μαρξιστές, όπως τους αποκάλεσαν οι συνοδοιπορούντες με τους αστούς «χριστιανοί», τη θεωρητική πολεμική κατά της πίστης. 

Και όταν οι «χριστιανικές» κοινωνίες υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό τον πρακτικό υλισμό, ο οποίος προβάλλει το σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν», δεν είχαν λόγους να επιμένουν στον αποκλεισμό της «Αριστεράς» από την εξουσία, όπως παλαιότερα (π.χ. του ΚΚ Ιταλίας).

Και φυσικά ποια χώρα θα αποτελούσε καλύτερο πειραματόζωο από την Ελλάδα; Την Ελλάδα, την υπερχρεωμένη, με ευθύνη των δοτών ασκησάντων την εξουσία. Ο αλόγιστος δανεισμός συνετέλεσε στο να απολέσει η χώρα μας και τα ύστατα προπύργια αυτονομίας (πρωτογενή και βιομηχανική παραγωγή), να στηρίξει την αντίστοιχη παραγωγή των «εταίρων» μας, που αγωνίζονταν δήθεν για μια Ευρώπη κραταιά, όσο και οι ΗΠΑ (τα ψέματα τα χοντρά και τα μεγάλα!), και να εκμαυλιστεί ο λιτοδίαιτος λαός με το καταναλωτικό όραμα, το οποίο επιμένουν να προβάλλουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί των εγχωρίων πλουτοκρατών, των διαπλεκομένων σκανδαλωδώς με την πολιτική εξουσία. 

Και ενώ όλοι οι του δημοκρατικού λεγομένου τόξου ομοφώνως αποδέχονται ότι υπήρξε ευλογία για τη χώρα μας η ένταξή μας στην ΕΟΚ, αρχικά, στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, στη συνέχεια, και τρομοκρατούν τον λαό μας επισείοντας τον κίνδυνο της αποπομπής μας, ευτελίζουν το Κοινοβούλιο με τις θεατρικές αντιπαραθέσεις τους ακόμη και τώρα, που η χώρα μας καταρρέει! Βέβαια από τις έκρυθμες καταστάσεις επωφελούνται οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού, οι οποίοι αυτοπροβάλλονται ως σωτήρες. 

Αλλά σωτήρες διαχρονικά υπήρξαν εκείνοι, οι οποίοι εμφορούνταν από πνεύμα θυσίας, εμπνευσμένοι από το αιώνιο πρότυπο τον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό. Τέτοιος υπήρξε ο Καποδίστριας. Άραγε μας αξίζει ένας νέος Καποδίστριας; Μήπως στην κατάντια μας είμαστε έτοιμοι να δολοφονήσουμε κι αυτόν, για να φανούμε αρεστοί στους δυνάστες μας;

Οι ελπίδες μας, καθώς έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό, είναι εγκόσμιες και φρούδες. Μάταια προσδοκούμε ένα καλύτερο μέλλον αγκιστρωμένοι στα ψεύδη που διασπείρουν οι δημαγωγοί. Ή θα επανέλθουμε με μετάνοια στον δρόμο των προγόνων μας ή θα αφανιστούμε. Η ιστορία δεν συγκινείται με τις προγονικές δάφνες.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΗΣ»