Τα γεράκια και η αρκούδα....

Η παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α. συρρικνώνεται, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Σημείωση: Η πρόσφατη ανάπτυξη νέων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις βαλτικές χώρες, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και στη Ρουμανία, είναι μία πολύ σοβαρή εξέλιξη  – αφού σκληραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το παιχνίδι ισχύος στην περιοχή, επί πλέον σε αυτά που διαδραματίζονται στη Συρία ή/και σχεδιάζονται για το Αιγαίο. Ίσως λοιπόν το παλαιότερο άρθρο μας να είναι αρκετά επίκαιρο.

«Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην Ευρασία. Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στην Ευρασία, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην καρδιά της – στη Ρωσία.

Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στη Ρωσία, θα πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει την ..

Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η αυτοκρατορία της Ευρασίας» (Brzezinski).

Ανάλυση

Οι απώλειες των Η.Π.Α., όσον αφορά τους συμμάχους, καθώς επίσης τα «μέσα» που τους εξασφαλίζουν την παγκόσμια ηγεμονία, πολλαπλασιάζονται. Οι χώρες των BRICS ιδρύουν ....
....το δικό τους ΔΝΤ, η Μ. Βρετανία συμμετέχει στην κινεζική ουσιαστικά παραλλαγή της Παγκόσμιας Τράπεζας (AIIB), η Ρωσία και η Κίνα εγκαθιστούν τα δικά τους Swift, το δυτικό Swift με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο δεν διώχνει τη Ρωσία, όπως ήθελε η υπερδύναμη αλλά, αντίθετα, της προσφέρει μία έδρα στη διοίκηση του, το πετροδολάριο κινδυνεύει από το πετρογουάν, η ΕΕ αρνείται να κλιμακώσει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας κοκ.

Πρόσφατα δε, παρά τις συγκρούσεις τους για τα νησιά της περιοχής, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, έκαναν ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της τριμερούς συνεργασίας τους – με τη συνάντηση των υπουργών εξωτερικών στη Σεούλ, με σκοπό την προετοιμασία μίας σύσκεψης κορυφής των ηγετών τους.

Σχεδιάζουν επί πλέον τη δημιουργία μίας ζώνης ελευθέρου εμπορίου, καθώς επίσης μία κοινή πολιτική απέναντι στο πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας – γεγονός που σημαίνει πως οι Η.Π.Α. απομονώνονται σταδιακά από την ευρύτερη περιοχή.

Επομένως, η ισχύς των Η.Π.Α. βαίνει συνεχώς μειούμενη, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται σταδιακά από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η βίαιη επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Δηλαδή, είτε την ανατροπή του προέδρου Putin και τη συμβιβαστική συνθηκολόγηση της χώρας, είτε το «διαμελισμό» της – με αποτέλεσμα να ενθαρρυνθούν όλοι οι υπόλοιποι «υποτελείς» της υπερδύναμης, διαπιστώνοντας τις αδυναμίες της.

Η Ρωσία

Ο ηγέτης τώρα που έχει πρώτος αμφισβητήσει το μονοπολικό πλανήτη της δεκαετίας του 1980, την απόλυτη ηγεμονία δηλαδή των Η.Π.Α., ο πρόεδρος Putin, πρότεινε πρόσφατα τη δημιουργία μίας νομισματικής ένωσης στην Ευρασία, κατά το παράδειγμα της Ευρωζώνης, με πρώτα μέλη τη Λευκορωσία και το Καζακστάν – τις χώρες που ήδη συμμετέχουν στην τελωνειακή ένωση που έχει ιδρυθεί στην περιοχή.

Ουσιαστικά σχεδιάζει μία ευρύτερη οικονομική και πολιτική ένωση, η οποία θα αποτελείται κυρίως από τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έτσι ώστε να καταπολεμηθούν τα προβλήματα από την υποχώρηση της ισοτιμίας του ρουβλίου, καθώς επίσης των τιμών του πετρελαίου – ενώ η πρόταση του για τη συναλλαγματική ένωση δεν αντιμετωπίσθηκε αρνητικά, αφού τόσο η Λευκορωσία, όσο και το Καζακστάν, έχουν ανάλογα προβλήματα με τις ισοτιμίες των δικών τους νομισμάτων.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το οποίο θα μπορούσε να προσελκύσει επίσης χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως, για παράδειγμα, την Ελλάδα, θα προκαλούσε εύλογα την οργή της υπερδύναμης – η οποία θεωρεί τόσο την Ευρώπη, όσο και την Ιαπωνία, αποκλειστικά δικά της «προτεκτοράτα».

Ο στρατηγικός σχεδιασμός των Η.Π.Α. από τον Brzezinski

Στα πλαίσια αυτά οι αναφορές του Brzezinski στο βιβλίο του «Δεύτερη ευκαιρία», όπου επικρίνει τους τρεις αμερικανούς προέδρους (Bush I, Clinton und Bush II), λέγοντας πως δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν σωστά το δώρο της μοναδικής ηγεμονικής δύναμης στον πλανήτη, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και πριν την άνοδο της Κίνας, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

Όπως ισχυρίζεται ο Brzezinski, ειδικά ο πρόεδρος Bush II έπαιξε και έχασε στα χαρτιά με εγκληματικό τρόπο τις αμερικανικές δυνατότητες, αφού δεν κατάφερε να διατηρήσει την ηγεμονία των Η.Π.Α. στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς επίσης στην Τουρκία, μέσω της διεύρυνσης της βορειοατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ).

Στο στρατηγικό του σχεδιασμό, η Ευρώπη και η Ιαπωνία έχουν το ρόλο των υποτελών (προτεκτοράτα), οι οποίοι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως «προγεφυρώματα», με στόχο τον αποκλεισμό της ρωσικής ενδοχώρας τόσο από τα δυτικά, όσο και από τα ανατολικά – χωρίς να τους επιτρέπεται μία δική τους αυτόνομη πολιτική. Όπως επεξηγεί δε αναλυτικά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό,

«Εάν χρησιμοποιήσει κανείς την ορολογία που θυμίζει την πιο βάρβαρη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, τότε οι τρεις βασικές επιταγές της ιμπεριαλιστικής γεωστρατηγικής είναι οι εξής: Η αποτροπή των αθέμιτων συμπράξεων μεταξύ των υποτελών, η διατήρηση της εξάρτησης τους σε θέματα ασφαλείας, παράλληλα με την υπακοή και την προστασία τους, καθώς επίσης  η φροντίδα να αποκλείονται οι συμμαχίες των βάρβαρων λαών«.

Περαιτέρω, η απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική σφαίρα επιρροής, έτσι ώστε να μπορέσει να εξουδετερωθεί η Ρωσία, ευρίσκεται στο επίκεντρο του στρατηγικού οράματος του Brzezinski, με μία αξιοσημείωτη παραλλαγή.

Αναλυτικότερα, προειδοποιώντας για τους νέους ανταγωνιστές, όπως η Κίνα, η Ινδία και διάφοροι άλλοι, αναπτύσσει την εναλλακτική ιδέα, μέσω του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού της Ουκρανίας, να δεσμεύσει ακόμη και τη Ρωσία στη διευρυμένη δυτική στρατιωτική συμμαχία – μία Ρωσία όμως χωρίς τον Putin, η οποία θα υποτάσσεται, ως τοπική δύναμη, στην απόλυτη ηγεμονία των Η.Π.Α.

Υπάρχει βέβαια και ένα διαφορετικό «στρατηγικό όραμα» στις Η.Π.Α., το οποίο θεωρείται κάπως πιο ανόητο –έχει εκφραστεί δε από το διοικητή της σκιώδους CIA και το έχω ήδη αναφέρει σε ανάλογο άρθρο μου .

Σύμφωνα με το δεύτερο αυτό «όραμα», θα έπρεπε να εμποδιστεί με κάθε τρόπο τυχόν συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία, ενώ ο στόχος δεν πρέπει να είναι η κατάκτηση της Ρωσίας, αλλά η πρόκληση ζημιών στην οικονομία της – έτσι ώστε να αποδυναμωθεί εντελώς, οπότε να μπορεί να ελέγχεται πλήρως από τις Η.Π.Α.

Ολοκληρώνοντας, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Μονάχου στις αρχές Φεβρουαρίου, όπου τοποθετηθήκαν στις θέσεις τους αυτοί που θα δρομολογούσαν το πραξικόπημα του Κιέβου , ήταν η τελευταία πρόβα πριν την πρώτη παράσταση του παρόντος δράματος – χωρίς φυσικά την ενεργό παρουσία του Brzezinski.

Εκεί ανακοινώθηκε η «αναγέννηση της δυτικής συμμαχίας», η οποία ορίσθηκε ρητά από τον υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. ως η νέα πολιτική πρόκληση, με την οποία θα είναι αντιμέτωπη η Δύση τα επόμενα χρόνια – εάν θέλει να διατηρηθεί η ειρήνη στον πλανήτη, καθώς επίσης η δική της οικονομική ευημερία.

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα του στρατηγικού σχεδιασμού των Η.Π.Α.

Εισαγωγικά, οι περισσότεροι Ουκρανοί είναι εχθρικά διακείμενοι απέναντι στη Ρωσία, ειδικά όσον αφορά το σημερινό της πρόεδρο, τον οποίο θεωρούν δικτάτορα αντίστοιχο του Stalin – ενώ η εχθρότητα τους είναι εύλογη, όπως επίσης αυτή ορισμένων γειτονικών χωρών, (α) επειδή έχουν υποστεί εγκλήματα στο παρελθόν, (β) λόγω των σημερινών συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία, καθώς επίσης (γ) ένεκα της εισβολής στη χώρα τους, με τη βίαιη προσάρτηση της Κριμαίας.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας ανατράπηκε πραξικοπηματικά, με την τοποθέτηση μία πρόχειρης, φιλοδυτικής κυβέρνησης. Αντί όμως να εκδημοκρατισθεί, καθώς επίσης να εκσυγχρονισθεί η χώρα, σύμφωνα με τα σχέδια των Η.Π.Α., «διαμελίστηκε» στα τρία, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, ενώ η επόμενη κυβέρνηση που εκλέχθηκε την οδήγησε σε μία οικονομική καταστροφή – με την υποτίμηση του νομίσματος της, με τη ραγδαία άνοδο του πληθωρισμού, με την εισβολή του ΔΝΤ, με τραπεζικές χρεοκοπίες .

Ένας περαιτέρω κατακερματισμός της Ουκρανίας, κατά μήκος των συνόρων της, όπου ευρίσκονται οι ηγεμονίες των «ολιγαρχών», θεωρείται πολύ πιθανός – ενώ η κυβέρνηση του Κιέβου, υποστηριζόμενη από τη Δύση, εξοπλίζεται στρατιωτικά, με στόχο τη βίαιη αποκατάσταση της κεντρικής τουλάχιστον ενότητας της χώρας.

Από την άλλη πλευρά η Ρωσία, αντί να συμμετέχει στην «αναδιάρθρωση» της Ουκρανίας, σύμφωνα με τα σχέδια του Brzezinski, υποχρεώθηκε στην άμυνα και εκδιώχθηκε από τη δυτική συμμαχία – ενώ η Ουκρανία αναγκάσθηκε, μετά από πιέσεις της Ευρώπης, να επιλέξει μεταξύ της συμμετοχής της στην ΕΕ ή στην ευρασιατική ένωση. Έτσι προκλήθηκε μία κατά μέτωπο σύγκρουση της ΕΕ με τη Ρωσία, αφού η τελευταία θεωρούσε ως απαραίτητη, ως θεμελιώδη καλύτερα την είσοδο της Ουκρανίας στην ευρασιατική ένωση.

Ακολούθησε ο χρηματοπιστωτικός πόλεμος εκ μέρους της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, με την επιβολή κυρώσεων, με τη χειραγώγηση των τιμών του πετρελαίου, με την εκροή των ξένων κεφαλαίων, με τις νομισματικές επιθέσεις κοκ. – ενώ η Ρωσία επιβαρύνθηκε επί πλέον από το κόστος της ενσωμάτωσης της Κριμαίας, από την ενίσχυση των επαναστατών στην ανατολική πλευρά, καθώς επίσης από την κατάρρευση των οικονομικών σχέσεων της με την Ουκρανία.

Εν τούτοις ο πρόεδρος της δεν ζημιώθηκε, αφού η δημοτικότητα του αυξάνεται ευθέως ανάλογα με τις πιέσεις που ασκούνται στη χώρα του – κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο από τη Δύση, η οποία έχει διαφορετικές εμπειρίες (ανάλογα με τους Ρώσους συμπεριφέρονται και οι Έλληνες, όπως τεκμηριώνεται από την άνοδο των εκλογικών ποσοστών της νέας κυβέρνησης, όταν αυξάνονται οι πιέσεις της Ευρώπης).

Αντί λοιπόν ο κ. Putin να ανατραπεί, όπως ήλπιζε η Δύση, σταθεροποιήθηκε – ενώ η Ρωσία απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, από την οποία άλλωστε έχει αποστασιοποιηθεί, μετά την εποχή των εγκλημάτων του ΔΝΤ .

Ο πολυπολιτισμικός οργανισμός

Κανένας στη Δύση δεν περίμενε μία τέτοια αντίδραση της Ρωσίας – αν και έπρεπε να ήταν αναμενόμενη, τουλάχιστον μετά τον πόλεμο της Γεωργίας. Τότε, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα αντιστάθηκε στις προσπάθειες διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ – φανερώνοντας πως δεν θα ήταν πρόθυμη να ανεχθεί περαιτέρω ενέργειες περιορισμού της από τη Δύση, χωρίς να αμυνθεί με όλες τις δυνάμεις της, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων.

Η αιτία είναι η βαθειά παρανόηση που διαπιστώνεται στη Δύση, όσον αφορά τη μεγάλη αυτή σε έκταση χώρα, η οποία δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε ασιατική, αλλά ευρασιατική – με πολλούς διαφορετικούς λαούς στο εσωτερικό της, οι οποίοι όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους.

Με απλά λόγια, η Ρωσία δεν είναι εν μέρει ευρωπαϊκή και εν μέρει ασιατική – αλλά ένας ιστορικά μετεξελιγμένος κοινωνικός, πολιτιστικός και εθνικός οργανισμός, μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας. Ένας ενδιάμεσος πολυπολιτισμικός χώρος λοιπόν, ο οποίος συμπεριλαμβάνει την ανατολική και τη δυτική Ευρασία, απόλυτα αμιγής και συνεκτικός.

Περαιτέρω, μία ενδιαφέρουσα διαπίστωση πηγάζει από την παρατήρηση των δύο παγκοσμίων πολέμων – του 1914/18 καθώς επίσης του 1939/1945. Εκείνες τις εποχές οι πολυπολιτισμικές αυτοκρατορίες, όπως αυτή των Αψβούργων, καθώς επίσης των Οθωμανών, διαμελίσθηκαν – ενώ οι λαοί που τις αποτελούσαν διαχωρίστηκαν μεταξύ τους, μετά από πολέμους.

Αντίθετα, η ρωσική-ευρασιατική 

πολυπολιτισμική αυτοκρατορία επιβίωσε από τους δύο μεγάλους πολέμους, με τη μορφή της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να διαμελισθεί, σαν μία αμιγής φυλή ειδικής μορφής. Ο χαρακτήρας της του ενδιάμεσου χώρου, της προσδίδει μία ιστορική ποιότητα ενός «ρωσικού οργανισμού», ο οποίος σε εποχές ειρήνης αναπτύσσει μία έντονη ενδο-πολιτιστική ζωή, ενώ σε εποχές πολέμου και αμφισβήτησης, οικονομικής, στρατιωτικής ή πολιτικής, τα διάφορα μέρη του συγκλίνουν μεταξύ τους – έρχονται πιο κοντά και αμύνονται από κοινού.

Το γεγονός αυτό, κρίνοντας από την ιστορία, μπορεί να οδηγήσει προσωρινά σε μία «βίαιη καταστολή», σε μία υποχώρηση καλύτερα του βιοτικού επιπέδου στο εσωτερικό της χώρας, όταν την ίδια στιγμή «βγάζει αγκάθια» προς τα έξω – με στόχο την προστασία των λαών της ως σύνολο και όχι ως επί μέρους οντότητες.

Αυτός λοιπόν που δεν γνωρίζει τα συγκεκριμένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ρωσίας, ως μίας ενδιάμεσης περιοχής της Ευρασίας, θέλοντας παρ’ όλα αυτά να την κατακτήσει, να την ελέγξει ή να κυριαρχήσει στο εσωτερικό της, είναι καταδικασμένος να ηττηθεί – γεγονός που έχει αποδειχθεί από τις προσπάθειες του Σουηδού Karl August, του Ναπολέοντα, της Βέρμαχτ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, του Χίτλερ στο δεύτερο, καθώς επίσης των Η.Π.Α. σήμερα, εάν πράγματι δεν τα καταφέρουν τελικά.

Η αιτία είναι το ότι, οι λαοί της γνωρίζουν από την ιστορία τους πως ο διαμελισμός της χώρας τους είναι συνώνυμος με την ανασφάλεια, με το χάος, με τους εμφυλίους πολέμους κοκ. – με μία κατάσταση δηλαδή, η οποία θα ήταν απείρως τρομακτικότερη και οδυνηρότερη, από αυτήν που βιώνει σήμερα η δύστυχη Ουκρανία.

Τα νέα σχέδια των Η.Π.Α.

Η υπερδύναμη, διαπιστώνοντας πως η Ρωσία αντιστέκεται στο χρηματοπιστωτικό πόλεμο που της έχει κηρύξει, με αποτέλεσμα να «χάνει το πρόσωπο της» απέναντι στους συμμάχους της, σχεδιάζει την ανεξαρτητοποίηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια – με στόχο αφενός μεν την άσκηση ακόμη μεγαλύτερων οικονομικών πιέσεων στη χώρα, αφετέρου την αύξηση της δικής της οικονομικής ισχύος.

Διευρύνει λοιπόν σταδιακά τη σύγκρουση της με τη Ρωσία στα επίπεδα των αγωγών παροχής ενάργειας, στα ατομικά εργοστάσια και στα λιμάνια – ενώ η ΕΕ επιδιώκει μία στρατηγική ενεργειακή συνεργασία με την Ουκρανία, προγραμματίζοντας την επέκταση των υποδομών των αγωγών και αυξάνοντας την ενεργειακή δυναμικότητα της Ουκρανίας, έτσι ώστε να περιορίσει την εξάρτηση της από τη Ρωσία.

Την ίδια στιγμή οι αμερικανοί δηλώνουν πως οι πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης θα πρέπει να απελευθερωθούν από τις οικονομικές παρενοχλήσεις της Μόσχας των τελευταίων δεκαετιών – προγραμματίζοντας την κατασκευή νέων αγωγών φυσικού αερίου, σε μία περιοχή που καλύπτει το 70% των αναγκών της από τη Ρωσία.

Παράλληλα, οι αμερικανικές επιχειρήσεις του κλάδου της σχιστολιθικής, καθώς επίσης της πυρηνικής ενέργειας, επιδιώκουν την επέκταση τους στην Ευρώπη, έτσι ώστε να εκτοπίσουν τους ρωσικούς ομίλους – όπως στο παράδειγμα της επίσκεψης του αμερικανού υπουργού εξωτερικών στη Βουλγαρία, η οποία εισάγει το 85% των αναγκών της από τη Ρωσία, με στόχο την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου από τις πολυεθνικές των Η.Π.Α.

Αμυνόμενη η Ρωσία, αγοράζει ενεργειακές υποδομές στην Ευρώπη, ενώ προσπαθεί να επεκταθεί στις χώρες της Μεσογείου, με κέντρο βάρους την Ελλάδα, την Ιταλία, την Κύπρο και την Αίγυπτο – όταν οι αμερικανοί σχεδιάζουν να μειώσουν κατά 20% το μερίδιο της στην ανατολική Ευρώπη, έως το 2020, αφενός μεν με την οικονομική βοήθεια της ΕΕ, αφετέρου με τη δική τους τεχνική και πολιτική στήριξη.

Περαιτέρω, η (εξαιρετικά εχθρική προς τη Ρωσία) Πολωνία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία, ξεκίνησαν να προμηθεύουν την Ουκρανία με φυσικό αέριο, το οποίο οι ίδιες αγοράζουν από τη Ρωσία, έτσι ώστε να τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση – ενώ κατασκευάσθηκε ένας νέος αγωγός μεταξύ της Μολδαβίας και της Ρουμανίας.

Η Ρωσία τώρα, συνειδητοποιώντας προφανώς τη στρατηγική των Η.Π.Α. προσπαθεί να κερδίσει τους Ευρωπαίους μεγάλους πελάτες της – μεταξύ άλλων σχεδιάζοντας στην Τουρκία την κατασκευή ενός νέου αγωγού, με την ονομασία «Turkey Stream» (χάρτης). Δήλωσε δε πως εάν οι Ευρωπαίοι επιθυμούν την προμήθεια τους με φυσικό αέριο, θα πρέπει οι ίδιοι να κατασκευάσουν έναν δικό τους αγωγό, έως τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία.

Χάρτης – οι διάφορες εναλλακτικές παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με τη Ρωσία, οι δύο κεντρικοί διανομείς φυσικού αερίου μελλοντικά θα είναι η Τουρκία και η Γερμανία – οι δύο σύμμαχοι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εν τούτοις, είναι δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού η Τουρκία θέλει να πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους κατασκευής η Ρωσία (Gazprom), ενώ απαιτεί πολύ υψηλά τέλη διέλευσης.

Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ σχεδιάζει με τη σειρά της την ανεξαρτητοποίηση της από τη Ρωσία, συνεργαζόμενη στρατηγικά με το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν – γεγονός που συνδέεται με την ευρύτερη στρατηγική των Η.Π.Α. στην περιοχή.

Επιμύθιο

Προφανώς το σκάκι, ο υπόγειος πόλεμος καλύτερα των αμερικανικών γερακιών με τη ρωσική αρκούδα, θα συνεχιστεί στο ευρωπαϊκό πεδίο μάχης – με στόχο να περιορισθεί η Ρωσία στο επίπεδο μίας τοπικής δύναμης, ελεγχόμενης από τις Η.Π.Α.

Εν τούτοις, οι προοπτικές επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου είναι ελάχιστες, ενώ η Ευρώπη θα ήταν καλύτερα να επιδιώξει τη συνεργασία της με τη Ρωσία, αντί τη σύγκρουση μαζί της, η οποία θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, ειδικά για την ίδια.

Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη θα πρέπει να προσπαθήσει να κατανοήσουν οι Η.Π.Α. πως δεν μπορεί καμία δύναμη πλέον να κυριαρχήσει στον πλανήτη – οπότε θα ήταν καλύτερη η επιδίωξη συνεργασιών, έτσι ώστε να μην εξελιχθεί η υφιστάμενη σύγκρουση σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, πυρηνικό αυτή τη φορά, ο οποίος κατά τον Αϊνστάιν θα ήταν ο τελευταίος στον πλανήτη.

Βιβλιογραφία: K. Ehlers, Brzezinski, Chicago Council, Stratfor, DWN, Faz

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)