Γιατί δεν αντιδρούμε δυναμικά?

Γιατί βέβαια οι περίπατοι με τα κραξίματα και τις μούτζες δεν ενοχλούν κανένα. Οι μισο-απεργίες, και οι μισο-απειλές τους προκαλούν μειδιάματα... Η απάντηση, νομίζω, πως είναι εντελώς ξενέρωτη όπως και οι δήθεν επαναστατικότητα μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην κανονικότητα της ανωμαλίας. Οπου ανωμαλία είναι όλο αυτό το οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα που λουζόμαστε, και κανονικότητα είναι η ανάγκη μας για μια καθημερινή ασφάλεια έστω και μίζερη.

Είναι το σύνδρομο των θυμάτων που παραμένουν πολύ καιρό στο υπόγειο κάποιου κατά συρροή δολοφόνου, και στο τέλος ......δεν αντιδρούν καν στον πόνο, στα βασανιστήριο. Ο καθημερινός τους Γολγοθάς είναι η "κανονικοτητα τους" γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν από τα χέρια του παρανοϊκού θύτη τους. Πολλοί μάλιστα κάνουν και πιο πολλά από ότι τους ζητάει για να κρατηθούν λίγο περισσότερο ζωντανοί ή για να μην τον τσαντίσουν..

Οι κοινωνίες όπως διαμορφώθηκαν δεν έχουν πλέον εξουσία και πολίτες απέναντι αλλά θύτες και θύματα ενός εντελώς παρανοϊκού παιχνιδιού που με κάθε τρόπο, έντεχνα και πολύ καλά ψαγμένα, προωθεί την ιδέα πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΙΑΦΥΓΗΣ. 

Τυχαίες οι επαναλαμβανόμενες με καθε μέσο ιστορίες των πανίσχυρων της γης όπου κινούν όλη την ανθρωπότητα σαν μαριονέτες? Στα μάτια του απλού κοσμάκη μοιάζουν πανίσχυροι θεοί ή δαίμονες που τα έχουν όλα κανονίσει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι άνθρωποι πολεμούν σε στημένους πολέμους και το ξέρουν. Πίσω στα χαρακώματα, ψιθυρίζουν όλοι για τα στημένα παιχνίδια κι όμως ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να συμμετέχουν. 

Προφητείες, ιστορίες συνωμοσίας, γκουρού που αφυπνίζουν τα πλήθη, εκθέτουν το εμπόρευμα τους ανοιχτά, χωρίς κανένα εμπόδιο στα μάτια του αποχαυνωμένου κοπαδιού.  Λογοκρίνεται κάτι  για κάποια ασήμαντη και μεμωνομένη αφορμή  και την ίδια στιγμή ανεξέλεγκτα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στον εναλλακτικό τύπο, στις ταινίες, ότι γουστάρεις σενάρια, που σου λένε μέσα στη μούρη πως π.χ. οι δίδυμοι πύργοι ήταν κόλπο της κυβένρησης που στην ουσία ορίζει τις τύχες του κόσμου, σου λένε πως τα εμβόλια που κάνεις είναι μολυσμένα, πως τα κρεάτα που τρως είναι δηλητηριασμένα, πως τα αεροπλάνα σε ψεκάζουν αέριο απμ@λακινσης, πως τα λαχανικά σου είναι μεταλλαγμένα, τα κινητά σου καίνε τον εγκέφαλο, οι κυβερνήσεις σου είναι ξεπουλημένες σε διάφορα ελιτίστικα λόμπυ που εξουσιάζουν και τον αέρα που αναπνέεις και κανένας δεν εμποδίζει αυτές τις ιστορίες να κυκλοφορούν. Και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να είναι και μοδάτες, πιασάρικες, παίζονται εκατομμύρια στις υπερπαραγωγές τις συνομωσίας...

Τα πλήθη μάθανε για το μάτριξ, για τους ιλουμινάτους, για τους δρακονιανούς που έχουν φολίδες κάτω από το υποτιθέμενο δέρμα, για σατανιστές που θυσιάζουν παιδάκια και πολέμους που γίνονται στημένοι από την αρχή για να κουνάνε στη σκακιέρα τα πιόνια εκείνοι που έτσι περνάνε το καιρό τους για να μην βαριούνται... και ο κόσμος? 

Συνεχίζει και τρώει, πίνει, κρατάει κινητά, κάνει εμβόλια, κοιτάζει τις ουρές στους ουρανούς και σχολιάζει, παρακολουθεί μανιωδώς ότι χολυγουντιανή παπαριά είναι της μόδας, πολεμάει, συμμετέχει, ψηφίζει...

Γιατί? Γιατί τι άλλο να κάνει? 

Υπάρχει η κανονικότητα της ανωμαλίας. Ωραίο το σενάριο για τις παντοδύναμες ελίτ αλλά στη καθημερινότητα πρέπει κάποιος να διατηρήσει μια στέγη για να κοιμάται, ένα πιάτο φαί για να τρώει, ένα ρούχο να ντύνεται, μια δουλίτσα για να τα εξασφαλίζει, μια ψιλοασφάλεια για να του γράφει ο γιατρός ένα φάρμακο σε περίπτωση που... Σε μια ταινία που μια ομάδα από σουπερ ήρωες αναλαμβάνουν να αποτρέψουν τον Αρμαγεδώνα, υπάρχουν οι παντοδύναμοι κακοί που θα σπείρουν τον όλεθρο, υπάρχει και ο πρωταγωνιστής θα τα γ@μησω όλα, αλλά υπάρχουν  και κάτι χιλιάδες κομπάρσοι που δεν ξέρουμε ούτε το όνομα τους, που στη διάρκεια των επικών μαχών που παρακολουθούμε, σωριάζονται κάτω ανάμεσα στα ειδικά εφέ, που είναι οι ασήμαντοι αλλά απαραίτητοι συμμετέχοντες στην υπερπαραγωγή.

Ε, αυτοί οι κομπάρσοι είμαστε εμείς.  

Εχετε δει κανένα κομπάρσο να αναβαθμίζεται σε υπερ - ήρωα στις ταινίες? Από την αρχή το συμβόλαιο που έχει υπογράψει είναι μερικά δολλάρια για να κάνει το κομπάρσο. Τελεία και παύλα.  

Η κανονικότητα της ανωμαλίας λοιπόν είναι η αποδοχή του συμβολαίου της ζωής σου σαν κομπάρσος. Το ξερεις. Το νοιώθεις. Το βλέπεις. Δεν έχεις υπερ δυνάμεις, δεν σου έχει μιλήσει ο Θεός κατ΄ιδίαν, δεν είσαι τόσο χαρισματικός ώστε να συγκλονίσεις τα πλήθη, είσαι κομπάρσος. 

Και αν αυτοί που σου έδωσαν το συμβόλαιο δεν είναι απλά εργοδότες αλλά σειριακοί δολοφόνοι, τότε δεν είσαι μόνο κομπάρσος αλλά και φουκαριάρικο θύμα που το μόνο που θα κάνεις είναι στο τέλος να τους κάνεις όλα τα χατήρια μπας και τη βγάλεις καθαρή, κι έρθει κάποια στιγμή ο υπερ ήρωας από το παράθυρο του υπογείου, σε αρπάξει και τσακισμένο, καταματωμένο σε αγκαλιάσει και σου πει, μη φοβάσαι ο Τζακ Μπάουερ είναι εδώ και όλα θα πάνε καλά!!

Γιατί αυτό περιμένουμε εμείς οι κομπάρσοι έτσι δεν είναι? Ενα σωτήρα, ένα μεσσία, έναν τερμινέιτορ για να μας σώσει από τη μιζέρια μας. Εντάξει υπάρχει και η άλλη μόδα όπου διάφοροι Τζίμυ Τζοούνς θα οδηγήσουν τα κοπάδια μια ώρα γρηγορότερα να βρουν το δημιουργό τους και την αιώνια φώτιση, αυτό άλλη πονεμένη ιστορία... 

Στον αντίποδα από όλα αυτά, εγώ γουστάρω εκείνον τον άστεγο, τον συνειδητοποιημένο όχι το κακομοίρη,  που γράφει στ΄@ρχίδια του τη κανονικότητα της ανωμαλίας, φτιάχνει τις δικές του προφητείες τις οποίες στις δίνει τσάμπα μ΄ενα μπουκάλι κρασί κέρασμα, δεν πληρώνει μία σε κανέναν, και χρειάζεται απλά ένα χαρτόκουτο τη νύχτα για να κρατήσει λίγο το κρύο. 

Γουστάρω επίσης τους τεμπέληδες που βαριούνται να δουλέψουν, τους αχαϊρευτους που δεν θέλουν να κάνουν προκοπή, τους ανοικοκύρευτους, τους τρελαμένους που βλέπουν το θεό μόνοι τους χωρίς μεσολαβητές, και τους δον κιχώτηδες που κυνηγάνε ανεμόμυλους.  Γενικά αρχίζω και πιστεύω πως ότι καλύτερο έχει να δώσει το ανθρώπινο μυαλό πλέον, κρύβεται κάτω από κάποια γέφυρα, σ ένα τεταρτοκλασάτο μπαράκι, στα παγκάκια στις συνοικιακές πλατίες, στα σκαλοπάτια μπροστά στις εκκλησίες, στα μέρη που δεν έχει ακόμα φτάσει ο πολιτισμός του λευκού θεού,  ή μέσα σε κάποιο τρελάδικο. 

Ακόμα και στις ταινίες για μένα ο σουπερ ήρωας δεν είναι ο γ@μαω και δέρνω πράκτορας του FBI, αλλά εκείνος ο κομπάρσος , συνήθως ανάπηρος πρώην μισθοφόρος σε κάποιο πόλεμο τύπου Βιετνάμ, που έχει κρεμάσει στο στήθος δίπλα στα μετάλεια ένα ταμπελάκι που γράφει "έρχεται".  Και οι σελίδες που παρακολουθώ μέσα στο διαδίκτυο κι έχουν κάποια αξία ακόμα είναι εκείνες που λένε πολύ παλαβά πράγματα. Αύριο η θερμοκρασία θα πέσει 50 βαθμούς και θα παγώσει όλη η γη μονομιάς. Γεννήθηκε μωρό από διασταύρωση δαίμονα και κατσίκας! 

Και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. 

Αλλά πείτε μου στ΄αλήθεια πιστεύετε πως μια είδηση πως εμφανίστηκαν λυκάνθρωποι στην Αρκαδία (συγνώμη αλλά τη πατρίδα δεν μπορώ να μην την τιμάω)  είναι αστεία, ενώ αυτοί οι καραγκιόζηδες που λένε πως φροντίζουν για το καλό σας είναι σοβαροί?  

Γιατί γ@μώ το κερατό μας είμαστε τόσο πολύ ανεγκέφαλοι, που στη διάρκεια της ιστορίας μας έχουμε κάψει ζωντανό ένα Τζιορντάνο Μπρούνο π.χ. που μας μίλησε για τους άπειρους κόσμους που απλώνονται γύρω μας και προσκυνάμε με ευλάβεια κάποιον που μας λέει πως όλη η ανθρωπότητα θα βασανίζεται αιώνια στο πόνο γιατί μια γκόμενα έφαγε ένα μήλο...

Αντε γεια.