Μεγάλες ζημίες εγγράφουν τα hedge funds, προοιωνίζοντας ένα παγκόσμιο κραχ!

Όταν μια τέτοιου βεληνεκούς χρηματοπιστωτική κρίση όπως αυτή του 2008-09 δεν αναγέννησε την ελπίδα για κάτι πιο δημιουργικό, πιο ηθικό, πιο έντιμο τότε τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αλλάξουν τα πλαίσια δραστηριοποίησης;

To πρόβλημα που υπάρχει στο σύστημα της ελεύθερης αγοράς και που αναδείχθηκε πλήρως κατά την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση είναι το σκιώδες τμήμα της.

Η παράλληλη οικονομία ή για πολλούς η σκιώδης οικονομία ή ο σκιώδης καπιταλισμός θεωρείτε το καρκίνωμα που πρέπει να αντιμετωπισθεί ώστε να μη υπάρξει ανάλογου μεγέθους χρηματοπιστωτική κρίση.

Την σκιώδη οικονομία αποτελούν τα Hedge funds , οι εταιρείες επενδύσεων κεφαλαίων, οι επενδυτικές τράπεζες, οι θυγατρικές και τα εταιρικά σχήματα ειδικού σκοπού, τα περίφημα special purpose vehicles –SPY, και γενικότερα ότι βρίσκεται εκτός ισολογισμού.

Το εντυπωσιακό με τα Hedge funds, δηλαδή με τον σημαντικότερο παίκτη της σκιώδους οικονομίας, είναι ότι οι τροφοδότες τους χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν είναι τα εν δυνάμει θύματα της καταστροφικής τους δραστηριότητας.

Πελάτες των Hedge funds είναι τα συνταξιοδοτικά ταμεία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα ....

....πανεπιστήμια και οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι, δηλαδή όλοι αυτοί που μακροπρόθεσμα και όταν η λαίλαπα των καταστροφικών κερδοσκοπικών πρακτικών βυθίσει την πραγματική οικονομία θα πληγούν και μάλιστα ιδιαίτερα σκληρά. (βλέπε PSI & CDS)

Επίσης τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge funds), απασχολούν τους εξυπνότερους ανθρώπους του χρηματοπιστωτικού κλάδου, με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία των κεφαλαίων που τους εμπιστεύονται οι επενδυτές. Χρεώνουν δε αρκετά υψηλές αμοιβές για την εργασία τους, αφού απαιτούν 2% ετησίως επί του επενδυμένου κεφαλαίου, συν 20% επί των κερδών. Επομένως, όταν τοποθετεί κανείς 100.000 €, πληρώνει 2.000 € ετησίως, είτε κερδίζει, είτε χάνει – ενώ όταν κερδίζει 50.000 €, τότε πληρώνει επί πλέον 10.000 €.

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα τα κεφάλαια που διαχειρίζονται από τα συγκεκριμένα funds υπολογίζονται στα 3.000 δις $. Οι αποδόσεις όμως που κατέγραψαν το πρώτο τρίμηνο του 2016 ήταν οι χειρότερες από το 2008 και μετά (πηγή) – ακόμη και τα πιο γνωστά, όπως αυτά των Dan Loeb, George Soros, John Paulson και Bill Ackman.

Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – σύμφωνα με το οποίο διάφορα κερδοσκοπικά κεφάλαια με διαφορετικές στρατηγικές, έχουν χάσει χρήματα μετά το 2011, όταν την ίδια χρονική περίοδο ο αμερικανικός δείκτης κατέγραψε κέρδη 65%.

Ακόμη και οι αποδόσεις των ομολόγων (+21%) ήταν καλύτερες από αυτές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων – οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς πόσο ακόμη θα τα εμπιστεύονται οι επενδυτές. Ακόμη χειρότερα,πότε θα αποσύρουν τα χρήματα τους από αυτά, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ενός παγκοσμίου κραχ – το οποίο θα επιταχυνόταν από τις καταστροφικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, κυρίως στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία και στην Αργεντινή.

Βέβαια επειδή η κερδοσκοπία δεν έχει όρια και επειδή το πολιτικό προσωπικό δεν επιδεικνύει ιδιαίτερο ζήλο για μεταβολή του ρυθμιστικού πλαισίου, όλα αυτά τα κερδοσκοπικά κεφάλαια υπό την ανοχή όλων μας έχουν μετά την διετία 2008-09 ξαναμπεί σε εποχή υψηλών κερδών επενδύοντας κυρίως σε πρώτες ύλες και αμερικανικά ομολόγα.

Δηλαδή άμεσα και χωρίς καμία επαγγελματική τιμωρία οι θύτες της μεγαλύτερης από το 1930 χρηματοπιστωτικής κρίσης ξανα-δραστηριοποιούνται, ευημερούν και κερδοσκοπούν εκ νέου και μάλιστα την ώρα που τα θύματα τους οι φορολογούμενοι αγωνίζονται για να ξεχρεώσουν τα βάρη που η απληστία όλων αυτών των θυτών δημιούργησε.

Αντί να θεσπιστούν και μάλιστα άμεσα κανόνες με κυριότερο την απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος σε όλους εκείνους που κατακρεούργησαν την πραγματική οικονομία, έχουμε φθάσει σε σημείο να θεωρείτε φυσιολογική ενέργεια η συνέχιση της επαγγελματικής δραστηριότητας.

Στην ουσία επιβραβεύεται η ρήση που θέλει ‘η δυστυχία κάποιων να είναι ευτυχία για κάποιους άλλους ‘ και μάλιστα ευτυχία χωρίς κόστος.

Η ελπίδα για μεταβολές και μάλιστα ριζικές σιγά-σιγά σβήνει.

Το πλαίσιο παραμένει ίδιο με τους παίκτες πιο δυναμικούς και κυρίως χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο ενδοιασμό, με τους ελεγκτές τεχνολογικά και κοινωνικά απαξιωμένους και τους πολιτικούς ακόμη μικρότερους σε αξιοπρέπεια και σθένος.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον τι άλλο μπορούμε να προσδοκούμε παρά επαναλαμβανόμενες κρίσεις με τεράστιες άμεσες και παράπλευρες απώλειες;

Με πληροφορίες απο analyst.gr

Επιμέλεια: www.logiosermis.net