Κώστας Λουλουδάκης Ίουλιανός
«Βασική, πλέον, παράμετρος της ύπαρξης του ελληνικού κράτους- με βάση τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που έχει συνομολογήσει- είναι η «αιώνια» δέσμευσή του στην εξυπηρέτηση των χρεών του.
Υπό αυτήν την έννοια, ο έλεγχος των εσόδων του, της περιουσίας του και γενικότερα της οικονομίας του, έχουν ήδη παραδοθεί στα χέρια των δανειστών του.
Η θεσμοθέτηση αυτού του ελέγχου μέσα από την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι, θα μπορούσε να πει κάποιος, η «τελική έφοδος» των δανειστών για την «κατάληψη» του ελληνικού κράτους…» γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας σε άρθρο του με τίτλο: «Συνταγματική Αναθεώρηση: Η τελική έφοδος».
Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν περιέχει διάταξη που να προστατεύει ειδικά την «ελευθερία» των αγορών και του «ανταγωνισμού», ως δικαίωμα έναντι κρατικών επεμβάσεων. Για τους …….φιλελεύθερους ελευθερία δεν νοείται χωρίς το δικαίωμα μιας εταιρείας να διαμορφώνει την ανταγωνιστική της δράση και τα μέσα της ελεύθερα, και χωρίς η αγορά να είναι ελεύθερη ώστε ο καθένας (όχι όλοι, μόνο ο «καθένας») ελεύθερα να συναλλάσσεται.
Από αυτήν την «ελευθερία» σύμφωνα με τους τζιχαντιστές των αγορών πρέπει να εξαιρεθεί το Κράτος και τα συνεστημένα από αυτό νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου διότι το δημόσιο δεν μπορεί να είναι υποκείμενο ελευθεριών γενικώς και, συνεπώς, ούτε και της οικονομικής ελευθερίας.
Πρέπει λοιπόν να δώσουμε βαρύτητα στην αναθεώρηση που ετοιμάζει τα αστικό πολιτικό σύστημα γιατί η φιλελεύθερη ιδεολογία θεωρεί εξ ορισμού αποσταθεροποιητικό τον ρόλο του κράτους όσο αφορά τις «αγορές» και επιζητούν συνταγματικές αναθεωρήσεις στην κατεύθυνση του περιορισμού του κράτους και υπέρ των ιδιωτικών θεσμών, οι οποίες πρέπει να γίνουν στο επίπεδο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Θεωρούν ότι το κράτος ασκεί καταναγκασμό στους φορείς των ιδιωτικών συμφερόντων. Γι αυτό η εξουσία πρέπει να περάσει στα ιδιωτικά συμφέροντα που θα ασκούν καταναγκασμό μέσω κάποιον άλλων ιδιωτικών τώρα φορέων.
Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν θα έχουν την δυνατότητα να καθορίζουν το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούν. ( Ένα εφιαλτικό σενάριο αυτού του ιδιωτικού νομικού πλαισίου παρουσιάζω στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις Κ. Ψ. Μ.)
Η αναθεώρηση του Συντάγματος εκτός του ότι αφορά την θεσμική κατοχύρωση ευνοϊκών συνθηκών για την εκδήλωση της επιχειρηματικότητας, θα σημάνει και την απολιτικοποίηση της πολιτικής, με αυτήν προσπαθούν να εμποδίσουν την εκδήλωση οποιασδήποτε προσπάθειας ανασχεδιασμού της κοινωνίαςκαι να εξοβελίσουν τις εργατικές διεκδικήσεις.
Επιπροσθέτως όλη η ακαδημαϊκή κουβέντα της κυβέρνησης της «πρώτης φοράς αριστεράς» για εκλογή ενός προσώπου απευθείας από το λαό ο οποίος θα εκπροσωπεί την «Προεδρία της Δημοκρατίας», αποσκοπεί στην προετοιμασία των πολιτών ώστε να δίνουν στις όποιες εκλογικές διαδικασίες χαρακτήρα συνισταμένης ατομικότητας, που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κ.λπ) με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών.
Αυτή η πρακτική θα οδηγήσει στην υποδούλωση και σε ένα ολοκληρωτικό ελεγχόμενο από εταιρείες καθεστώς στο οποίο ο πολίτης δεν θα έχει ούτε το δικαίωμα στην έκφραση, μιας και ουσιαστικά θα απαγορεύει την πολιτική δραστηριότητα άρα και τον κοινωνικό προβληματισμό.
Θα δημιουργήσουν μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των αγορών.
Διότι για τους φιλελεύθερους η Δημοκρατία πρέπει αντιμετωπίζεται ως μια τεχνική για την εκλογική διαχείριση της Κρατικής εξουσίας η οποία με την σειρά της θα υπόκειται σε περιορισμούς ανάλογα με το κατά πόσον ευνοεί την ανάπτυξη της «ελεύθερης αγοράς» και την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Ο μόνος χώρος που θα αφεθεί ο πολίτης να εκφράζεται ελεύθερα θα είναι το σπίτι του όπου μαζί με την οικογένεια του θα συζητούν ότι θέλουν μπροστά σε μια τηλεόραση, και όσο αφορά τον αλτρουισμό του θα είναι ελεύθερος να τον εκφράζει με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους του παίκτες.
Ονειρεύονται και θα προσπαθήσουν με την «νομιμότητα» να επιβάλουν έναν ερημικό κόσμο καπιταλιστικής καθαρότητας όπου όλοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας. Καραμπινάτος Φασισμός δηλαδή.
Γράφοντας στο 1927 ο ιεροφάντης των φιλελεύθερων Ludwig Heinrich von Mises επισημαίνει ότι «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»!
Αυτή η τοποθέτηση του von Mises δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των συνθηκών που επικρατούσαν την δεκαετία του 1920 στην Ευρώπη αλλά είναι χαρακτηριστική όλων των στάσεων και τάσεων του καπιταλισμού και στα επόμενα χρόνια.
Γι αυτό και το βασικό στοιχείο της συνταγματικής αναθεώρησης που πρότεινε ο γκουρού των φιλελευθέρων Friedrich August von Hayek είναι η αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από όσους εξαρτώνται άμεσα από τις προνοιακές δομές του Κράτους: συνταξιούχοι, άνεργοι, άποροι κλπ.
Θα τους αφήσουμε να νομοθετήσουν με τις πένες τους έναν κόσμο που θα στηρίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ εμπορικών εταιριών, στις διαταγές και στην υπακοή, ή θα καθορίσουμε εμείς τις ζωές μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου