Ἀνθελληνικές ψυχολογικές ἐπιχειρήσεις.

Περσέπολις. Ἀνάγλυφο στούς τάφους
τοῦ Δαρείου καί τοῦ Ξέρξη.

Ὁ λαός ἔχει «ἐκπαιδευτεῖ» νά προτιμᾶ νά ὁδηγεῖται στόν ἀφανισμό παρά νά ετεροπροσδιοριστεί ὡς «ρατσιστής».

«Ὁ Ξέρξης ἔστειλε ἄνδρες ἀπό τήν προσωπική του φρουρά μέ τή διαταγή, ἄν οἱ τρεῖς κατάσκοποι ἦταν ἀκόμα ζωντανοί, νά τούς φέρουν ἀμέσως μπροστά του. 

Ἔτσι κι ἔγινε, ἀφοῦ ἡ ποινή δέν εἶχε ἐκτελεστεῖ ἀκόμα ὁ βασιλιάς, ἀφοῦ πληροφορήθηκε τόν λόγο πού βρίσκονταν στίς Σάρδεις, ἔδωσε διαταγή στούς ἄντρες του νά τούς ξενάγήσουν καί νά τούς δείξουν ὁλόκληρο τό στράτευμα, ἱππικό καί πεζικό ἔπειτα,...
..... ἀφοῦ θά εἶχαν δεῖ τά πάντα, θά ἦταν ἐλεύθεροι νά φύγουν σῶοι γιά ὅποια χώρα ἤθελαν».
Ἡρόδοτος, «Ἱστορία 7, Πολύμνια» κ. 146, Ἀθήνα: 1992, ἐκδόσεις Κάκτος σ. 187

Παράξενη, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἡ συμπεριφορά τοῦ Ξέρξη. Λίγο πρίν ἀπό τή μεγάλη ἀναμέτρηση, συλλαμβάνει κατασκόπους πού ἔχουν στείλει οἱ Ἕλληνες γιά νά καταγράψουν τίς δυνάμεις μέ τίς ὁποῖες ἐκστράτευε ἐναντίον τους. Καί ἀντί νά συμφωνήσει μέ τήν ἀπόφαση τῶν στρατηγῶν του νά ἐκτελεστοῦν μέ συνοπτικές διαδικασίες, ἐκεῖνος ὄχι μόνο τούς διευκολύνει στό ἔργο τους νά καταγράψουν τό σύνολο τῶν στρατευμάτων του, ἀλλά στό τέλος τούς ἀφήνει ἐλεύθερους γιά νά πᾶνε ὁπουδήποτε θελήσουν!

Την ἑρμηνεία στήν «παράλογη» στάση τοῦ Πέρση βασιλιά ἀπέναντι στούς Ἕλληνες κατασκόπους δίνει ὁ ἴδιος ὁ Ἡρόδοτος στο ἀμέσως ἑπόμενο χωρίο τοῦ κειμένου: «Ἀφοῦ ἔδωσε αὐτή τή διαταγή, ἐξήγησε ὅτι, ἄν οἱ κατάσκοποι εἶχαν ἐκτελεστεῖ, οἱ Ἕλληνες δέν θά εἶχαν πληροφορηθεῖ ἔγκαιρα τό τεράστιο μέγεθος τοῦ περσικοῦ στρατοῦ ἐξάλλου, ὁ θάνατος τριῶν ἀντρῶν δέν θά ἔκανε καί μεγάλη ζημιά στόν ἐχθρό. Ἄν, ὅμως, οἱ κατάσκοποι ἐπέστρεφαν στήν πατρίδα τους, ἦταν σίγουρος ὅτι ἡ ἀναφορά τους γιά τό μέγεθος τῆς περσικῆς δυνάμεως θά ἔπεισε τούς Ἕλληνες νά ἀπαρνηθοῦν τήν ἐλευθερία τούς πρίν ἀρχίσει ἡ εἰσβολή, ὁπότε δέν θά γινόταν πόλεμος».

Οἱ ψυχολογικές ἐπιχειρήσεις βρίσκονταν σέ ἐφαρμογή πολύ πρίν «ἀνακαλυφθοῦν» τά σχετικά ἐπαγγέλματα καί οἱ εἰδικότητες μέ τά φανταχτερά ὀνόματα καί τή σχεδόν ἀκατανόητη ἀργκό πού τίς χαρακτηρίζει. Αὐτά τά επικοινωνιακά καί ψυχολογικά τεχνάσματα κάμψεως τῆς βούλησης τοῦ ἀντιπάλου νά πολεμήσει εἶναι γνωστά στήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού οἱ στρατοί συνειδητοποίησαν ὅτι εἶναι προτιμότερο καί πιό ἄκοπο νά παραδοθεῖ ὁ ἀντίπαλος πρίν κἄν ἀποφασίσει νά πολεμήσει.

Ἡ διάδοση τῆς ἰδέας περί τῆς ὑπερβάλλουσας ἰσχύος τοῦ ἐχθροῦ, τοῦ μάταιου τῆς ἀντίστασης καί τῆς ἀδυναμίας νά προβληθεῖ εἶναι ἡ ἐμπροσθοφυλακή κάθε δυνάμεως πού θέλει νά ὑποδουλώσει τό ἔθνος μας ἤ νά ἀφαιρέσει κομμάτια ἀπό τήν ἑλληνική ἐπικράτεια. Πρίν ἀκουστοῦν τά βήματα τῶν ἐχθρικῶν στρατευμάτων ἔχουν ἠχήσει τά προπαγανδιστικά βομβαρδιστικά τους, πού ἐπιδιώκουν νά συντρίψουν τόν ἑλληνικό λαό πρίν προλάβει νά ἀπογειώσει τή σκέψη του πρός τούς αἰθέρες τοῦ ἀληθοῦς, τοῦ ὀρθοῦ, τοῦ ὡραίου καί τοῦ δέοντος. Θέλουν νά μᾶς συντρίψουν ἐπί τοῦ ἐδάφους σάν καθηλωμένες σακαράκες πού ἔχουν πιστέψει ὅτι ὁ ἐχθρός εἶναι σημαντικότερος ἀπό τήν πρόθεσή μας νά νικηθεῖ καί ἀπό τά μέσα πού θά χρησιμοποιήσουμε γιά αὐτόν τόν σκοπό.

Ἐπίσης, οἱ ψυχολογικές ἐπιχειρήσεις ποῦ διεξάγονται ἐντός τῆς ἑλληνικῆς νοόσφαιρας καί ρυπαίνουν τόν δημόσιο λόγο ἔχουν ὡς βασικό χαρακτηριστικό τους καί τήν ἀπόπειρα ἠθικοῦ ἀφοπλισμοῦ τοῦ λαοῦ. Δηλαδή, ὁ ἐχθρός ἔχει δίκιο. Μικρό ἤ μεγάλο, ἔχει δίκιο καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά τοῦ τό ἀναγνωρίζουμε. Ἄν τμῆμα τῆς ἐσωτερικῆς νομιμοποίησης ἀποσπασθεῖ ἀπό τήν Ἑλλάδα καί προσαρτηθεῖ στόν ἐχθρό, εἶναι θέμα χρόνου νά χαθοῦν καί ἐδάφη.

Τέλος, στό πλαίσιο τῆς ψυχολογικῆς ἐπιχείρησης συναισθηματικοῦ, ἠθικοῦ ἀλλά καί κυριολεκτικοῦ ἀφοπλισμοῦ τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἡ διάχυση τοῦ ἴδιου τοῦ δικαιώματός τους στή χώρα σέ τρίτους, ἀναρίθμητους... τρίτους. Οἱ Ἕλληνες ἀπολαμβάνουν τά δικαιώματα καί τίς ὑλικές καί ἠθικές παροχές πού ἀπομένουν ἔπειτα ἀπό τή διανομή τους σέ ὁποιονδήποτε ἁπλά περάσει τά σύνορα. Ἐάν ὁμάδα πληθυσμοῦ ἀμφισβητήσει τό δίκαιο καί τό λογικό αὐτοῦ τοῦ σχήματος, τότε ἐπιστρατεύεται μία λέξἡ-κλειδί, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται ἐδῶ καί δεκαετίες γιά να ἀμβλύνει τό ἔνστικτο ἐπιβίωσης τοῦ πληθυσμοῦ - μέχρι τήν ὁριστική ἐξουδετέρωση του: ἡ λέξη «ρατσισμός».

Οὐσιαστικά, εἶναι μία λέξη πού οἱ μηχανισμοί παραγωγῆς κυρίαρχης ἰδεολογίας ἔχουν φορτίσει τόσο ἀρνητικά, ὥστε νά μήν ἐπιθυμεῖ κάποιος νά ἠχήσει γιά ἐκείνον, σέ καμία περίπτωση. Ὁ λαός ἔχει «ἐκπαιδευτεῖ» νά προτιμᾶ νά ὁδηγεῖται στόν ἀφανισμό παρά νά ετεροπροσδιοριστεί ἀπό πρόσωπο ἤ ὁμάδα προσώπων ὡς «ρατσιστής».

Αὐτό τό λεκτικό ἐργαλεῖο ἔχει προξενήσει μεγαλύτερη βλάβη στήν Ἑλλάδα ἀπό τά στίφη τοῦ Ξέρξη.