Ουαί κι αλίμονο...

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που κλωσσά αυγά δράκων της κόλασης, ελπίζοντας ότι θα γεννήσουν αγγέλους. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που απλώνει το χέρι της ελεύθερα για να της πάρει αίμα ο κάθε βρυκόλακας. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που πιστεύει ότι αρκεί ένα περιοδικό προσκύνημα και τυπική θυσία στον ναό της κάλπης, για να εξυλεωθεί και να κατευνάσει τις άγριες ορέξεις των .....
....μισάνθρωπων «θεών» της. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που παραδίδει χωρίς όρους το αμείλικτο βάρος της ύπαρξής της, στην ελαφρότητα μιας αφηρημένης ιδέας.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που έχει αφήσει να την κυβερνά μια φαντασία η οποία παραδίδει κολάσεις, υποσχόμενη ουτοπίες. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που πιστεύει πανέμορφα ψέματα και αγνοεί επιδεικτικά κακάσχημες αλήθειες.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που έχει παραδώσει την θέλησή της σε αρχομανή κτήνη.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που επιτρέπει στο κράτος όλα τα εγκλήματα που δεν θα επέτρεπε σε απολύτως κανέναν άλλον, ομάδα ή άτομο.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκέινη που δικαιολογεί και στην συνέχεια υπηρετόντας το κράτος, κάνει σε άλλες κοινωνίες, αυτά που δεν θα δεχόταν ποτέ να της κάνουν άλλα κράτη. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που θεωρεί ότι η ευημερία της είναι μαγικό δώρο κάποιων αδυσώπητων φοροσυλλεκτών και νομοθετών, αντί της δικιάς της εργασίας και σοφίας.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκέινη που επιτρέπει σε αυτόν που ορίζει τι είναι δίκαιο, να το αποδίδει.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που επιτρέπει στους αντιπροσώπους της να διαπραγματεύονται το οτιδήποτε για λογαριασμό της, στο σκοτάδι. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκέινη η οποία μετέτρεψε σε εξουσιαστές της, αυτούς που διόρισε και οφείλουν να είναι οι πιστοί υπηρέτες της. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη η οποία άφησε χωρίς αμείλικτη τιμωρία υπηρέτη της να την αψηφίσει ή να την ατιμάσει. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που έχει αποδεχθεί ότι της πρέπει να υπάρχει μια μικροσκοπική ομάδα γραφειοκρατών χωρίς καμιά χειροπιαστή εμπειρία, για να προοδεύσει. 

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που αφηγείται ψέματα στον εαυτό της.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία εκείνη που αποδέχεται και δικαιολογεί τα εγκλήματα τυρράνων, ελπίζοντας ότι έτσι δεν θα πάθει και αυτή τα ίδια.

Ουαί κι αλίμονο στην κοινωνία που θέλει να παραδώσει αμετάκλητα την ελευθερία της για οποιαδήποτε άλλη ιδέα, ιδανικό, υλική ή πνευματική αξία, γιατί η ελευθερία είναι αυτή που δίνει αξία σε όλες τις άλλες.