Ίσως επειδή έχουμε ανάγκη να φοβόμαστε. Ίσως επειδή δεν αντέχουμε να ζούμε χωρίς εκβιαστές. Ο φόβος που σπέρνουν μέσα μας μεγαλώνει. Αναπτύσσεται και μας πνίγει.
Η κόλαση είναι ο φόβος. Ακόμη κι ο φόβος χωρίς αντικείμενο. Ακόμη και η απειλή δίχως αντίκρισμα.
Ρωτούσα τότε κάποιους φοβισμένους «αφού ρε σεις δεν έχουμε σπίτια, τι σας νοιάζει αν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές;». Έπαιρνα την ηλίθια απάντηση «ε, πωωωως….». Τι «ε, πως; Έχουμε δικά μας σπίτια και δεν το ξέρω;» τους ξαναρωτούσα. «Όχι» απαντούσαν «αλλά δεν είναι σωστό να πάρουν τα σπίτια του κοσμάκη».
Ο κοσμάκης! Ο δικός μου φόβος. Πάντα φοβόμουν τον «κοσμάκη». Αυτόν που τώρα του λες «θα σου πάρει το σπίτι η τράπεζα. Ή το κράτος» και σου λέει «Ε, τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα;».
Διότι για τον κοσμάκη τα πράγματα «ήρθαν». Έτσι, από μόνα τους. Δεν τα έφερε κανείς. Τα καλά τα φέρνει ο Σαμαράς – δηλαδή τα υπόσχεται - τα άσχημα έρχονται μόνα τους.
Γι’ αυτό δεν πιστεύω ότι τις δημοσκοπήσεις τις «πειράζουν» και ιδιαίτερα. Μιλάς με πολλούς και καταλαβαίνεις. Δώσ’ τους φόβο και παρ’ τους την ψυχή.
Φοβούνται κάθε φορά μήπως δεν πάρουμε τη δόση. Τον ρωτάς «και τι σε νοιάζει εσένα αν δεν την πάρουμε; Σε σένα θα τη δώσουν; Στις τράπεζες και στους δανειστές θα πάνε τα λεφτά». Σου απαντάει πάλι «ε, πωωωως…». Τον ξαναρωτάς «Τι, ε πως; Έχεις καταθέσεις; Αφού με τράκα τσιγάρα τη βγάζεις». Κι απαντά «Δεν έχω, αλλά τι θα γίνουμε χωρίς τη δόση;».
Τι να γίνουμε; Πάλι τσιγάρα τράκα θα κάνεις. Τρόμαζαν τον «κοσμάκη» ότι αν δεν τους πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, τότε θα τους τα πάρουν τα μέλη του «λόμπυ της δραχμής» που έχουν τα ευρώ τους στο εξωτερικό κι αν γυρίσουμε στη δραχμή θα έρθουν να τα αγοράσουν για ένα ξεροκόμματο.
Δηλαδή πόσο ξεροκόμματο; Πιο φρέσκο από 3.000 ευρώ; Γιατί από αυτό το ποσό χρεών στο Δημόσιο θα ξεκινάνε πλέον οι κατασχέσεις. Οι τράπεζες είναι πιο προχωρημένες. Αρχίζουν να στέλνουν διαταγές πληρωμής από τα 1.500 ευρώ. Άντε και υπήρχε αυτό το λόμπυ της δραχμής, λοιπόν. Πόσο πιο φτηνά θα σου αγόραζε το σπίτι;
Κι από την άλλη, ως «λόμπυ της δραχμής» εννοούσαν αυτούς που είχαν καταθέσεις στο εξωτερικό. Εκείνους δηλαδή που με κάθε τρόπο προστατεύουν τώρα αυτοί που εκβίαζαν με το «λόμπυ της δραχμής».
Πόσο μπορείς όμως να παλεύεις να εξηγήσεις τα αυτονόητα; Πόσα «ε, πωωωως…» ν’ αντέξεις; Άνθρωπος είσαι. Λυγίζεις. Νικιέσαι.
Οι τρομοκράτες είναι επαγγελματίες. Έχουν βάλει τον ορό στο μυαλό τού «κοσμάκη» και στάζουν όλη μέρα φόβο. Κι ο «κοσμάκης» εθίστηκε. Θέλει να φοβάται. Είναι εξαρτημένος από τις απειλές.
Θέλει και το καροτάκι του, βέβαια. Του αρέσει ν’ ακούει ειδήσεις όπως «τον Ιανουάριο το πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώθηκε στα 398 εκατ. ευρώ». Δεν τον ενδιαφέρει τον «κοσμάκη» ότι αυτό το πλεόνασμα δημιουργήθηκε επειδή το Κράτος δεν έκανε επιστροφές φόρων, επειδή τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες κι επειδή τα σχολεία δεν είχαν πετρέλαιο. Χαίρεται με το πλεόνασμα.
Σιγά μην εξηγήσουν καθαρά στον «κοσμάκη» ότι η κατάσταση στα έσοδα ήταν τραγική επειδή όσοι πλήρωναν φόρους σταμάτησαν να το κάνουν γιατί απέμειναν μόνο με το πετσί τους, αλλά κι επειδή όσοι έχουν λεφτά για να πληρώσουν φόρους τα βγάζουν στην Ελβετία με κρατική προστασία.
Πόσο πια να εξηγήσεις στον «κοσμάκη» ότι όλα εκείνα με τα οποία τον φοβέριζαν προεκλογικά, τώρα τα ζει όλα. Του έλεγαν ότι αν βγούμε από το ευρώ δεν θα έχουμε φάρμακα. Τώρα με το ευρώ, κοντεύουμε να μην έχουμε φαρμακεία, αλλά και για όσο έχουμε φαρμακεία λείπουν φάρμακα επειδή δεν μπορούν να τ’ αγοράσουν.
Όσο κι αν του εξηγήσεις του «κοσμάκη», όσα κι αν του πεις, ένα «ε, πωωως…» θα πάρεις για απάντηση. Και μέσα στον κοσμάκη πετάγονται και οι τσουτσούδες του νεοφιλελευθερισμού. Οι «είρωνες». Α, οι «είρωνες»! Τι ράτσα κι αυτή!
Πετάγονται και σε ρωτάνε τάχα μου για να πληγώσουν την αξιοπρέπειά σου «δηλαδή επειδή είσαι αποτυχημένος και κατεστραμμένος, θες να γίνουμε κι εμείς σαν τα μούτρα σου;»
Οι «είρωνες»! Ρε λαμόγια, επειδή εσείς κάνατε περιουσίες με κρατικές δουλειές και τώρα λιμάρετε δόντια για να ξεκοκαλίσετε το ΕΣΠΑ, πρέπει εγώ ν’ ανέχομαι την αθλιότητά σας; Πρέπει να γίνω το ειδωλόθυτο στο δικό σας «ευρώ πάση θυσία»;
Κι όταν πέφτει σε τέτοιο καυγά ο «κοσμάκης», τον ακούς να λέει «Μη μαλώνετε, βρε παιδιά. Όλοι μαζί ενωμένοι θα τα καταφέρουμε, γιατί η ψυχή του Έλληνα μπλα μπλα μπλα….».
Γι’ αυτό πλέον όταν ακούω «τι φταίει ο κασμάκης;»
γυρίζω από την άλλη και λέω «ε, πωωωως… μην το λες, φταίει».
ΟΙ «ΕΜΕΙΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΑΥΤΟΙ»
Αν δεν είδες ηλικιωμένο σε κατάστημα της ΔΕΗ να κλαίει μ’ ένα 10ευρω στο χέρι παρακαλώντας να πάρουν έστω κι αυτό το τελευταίο κωλόχαρτο που κρατούσε, για να του ξαναδώσουν ρεύμα…
… αν δεν ένιωσες οργή και δεν πλάκωσες στα βρισίδια εκείνη την υπάλληλο που με ύφος αφ’ υψηλού απαντούσε στον ηλικιωμένο «τελείωνε ρε παππού κι έχεις κάνει ουρά πίσω σου»…
… δεν ένιωσες τι σημαίνει περνάω ξυστά από το εγκεφαλικό. Αν με άφηναν θα την είχα δείρει. Κι ας ήταν γυναίκα. Στα μούτρα της έβλεπα την εξουσία του μαλάκα. Του νοσηρού. Της γαμιόλας. Κι ας καταγγέλλεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Η βία που ασκείς για να υπερασπιστείς την αξιοπρέπειά σου ή του διπλανού σου… Η βία που ασκείς για να προστατεύσεις τη ζωή σου ή τη ζωή του διπλανού σου, είναι θεμιτή. Πρόκειται για άμυνα. Δεν πάει άλλο. Τουλάχιστον προσωπικά δεν αντέχω άλλο.
Σίγουρα υπάρχουμε «εμείς» κι «αυτοί». Μπερδεύομαι, όμως, με τους «αυτούς» από τη στιγμή που πολλοί από «εμάς» είναι ανάμεσα σε «αυτούς». Ποια είναι τα κριτήρια που εντάσσουν κάποιον στους «εμείς»;
Μόνο η οικονομική κατάσταση και η ανεργία; Εν ολίγοις, αν δεν είσαι βιομήχανος, εφοπλιστής ή πολιτικός έχεις αυτομάτως δίκιο; Είσαι ένας από «εμάς»; Μα αν δεν έχεις την αίσθηση αλληλεγγύης, αν δε σκύψεις να σηκώσεις τον πεσμένο, αν δε μοιραστείς το τελευταίο σου ευρώ, αν ζεις αδιαφορώντας για όλα ξεμπερδεύοντας με ένα «έχω τα δικά μου ζόρια», είσαι με «αυτούς».
Αν είσαι με το «αυτό ορίζει ο νόμος», αν ζεις με το «δεν είναι δουλειά μου», αν πορεύεσαι με το «δεν είναι στα καθήκοντά μου», αν σκέφτεσαι «δεν είμαι ψυχολόγος για να τους λύσω τα προβλήματα», δε μπορείς να είσαι με «εμάς».
Αν θεωρείς γραφικούς και χασομέρηδες όσους ετοιμάζουν συσσίτια, αν θεωρείς τεμπέληδες, αποτυχημένους και αναξιοπρεπείς όσους τρώνε στα συσσίτια, αν ντράπηκες για τα υψωμένα χέρια κάτω από μια σακούλα τρόφιμα δίχως να οργιστείς με αυτούς που οδήγησαν αυτά τα χέρια να σηκωθούν από απόγνωση, δεν μπορείς να λες ότι είσαι με «εμάς».
Ο Γιάννης Τσαούσης μου έγραψε σ’ ένα μέιλ «ο ανθρώπινος μηχανισμός άμυνας που λέγεται “ηθικοποίηση” διανέμει αυτομάτως στο μυαλό του καθενός μας αποκλειστικά και μόνο το ρόλο του “καλού της ιστορίας”». Τότε, προβληματίστηκα. Τώρα ξέρω.
Η τσούλα υπάλληλος της ΔΕΗ έχει φροντίσει να διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να είναι τσούλα, αλλά ταυτόχρονα και «η καλή της ιστορίας». Αυτός που δήθεν συμμετέχει σε κινήσεις «προϊόντα χωρίς μεσάζοντες» και σου πουλάει 10 κιλά πατάτες 5 ευρώ, αλλά όταν πηγαίνεις σπίτι ανακαλύπτεις ότι τα κιλά είναι 8 και οι μισές πατάτες σάπιες, διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να κλέβει ένα φτωχό και ταυτόχρονα να είναι «ο καλός της ιστορίας».
Το τσογλάνι ο επιχειρηματίας, ναι αυτός ο μικρομεσαίος, που αφήνει 6 μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενούς του λέγοντάς τους με πόνο ψυχής ότι αν δεν αντέχουν μπορούν να φύγουν, που κλαίγεται επειδή τον κλέβει η εφορία, που έχει μίζερο ύφος και βρίζει την «κατάσταση», αλλά πηγαίνει κι αγοράζει καινούριο αυτοκίνητο, διαθέτει μια τεράστια καβάτζα άλλοθι για να έχει σκλάβους και ταυτόχρονα να είναι «ο καλός της ιστορίας».
Ξέρω ποιοι είναι οι «αυτοί». Τουλάχιστον η κορυφή τους. Αυτοί που φαίνονται. Οι «επώνυμοι». Ποιοι είμαστε οι «εμείς» όμως; Μήπως πολλοί, ίσως λίγοι, αλλά σίγουρα κάποιοι από «εμάς» ανήκουμε σε αυτούς που επίσης μου έγραψε ο Τσαούσης «δεν φοβόμαστε καθόλου να κλέψουμε ή να εξαπατήσουμε. Φοβόμαστε μόνο “μη μας πιάσουνε και γίνουμε ρεζίλι”», οπότε αυτομάτως ανήκουμε στους «άλλους»;
Σαφώς χρειαζόμαστε μια νέα κοινωνική «ηθική». Απαιτείται ένας επανακαθορισμός όρων και προϋποθέσεων για τη συμβίωσή μας. Κάτι που δε θα δημιουργηθεί με νόμους από πάνω προς τα κάτω, αλλά με συνείδηση των κάτω που θα επιβληθεί στους επάνω. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα. Τώρα καιγόμαστε.
Το μόνο που μένει και μπορούμε να κάνουμε είναι η τυφλή πίστη και εφαρμογή των εννοιών του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης, της αυτό-οργάνωσης, της υπεράσπισης εκείνων που δε μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Πρέπει να γίνουμε «εμείς». Λαός.
Σε αντίθετη περίπτωση θα λέμε «εμείς» και θα εννοούμε «εμένα». Σε αντίθετη περίπτωση, πολλοί, ίσως λίγοι, αλλά σίγουρα κάποιοι από «εμάς» θα εύχονται να μείνουν έτσι τα πράγματα. Θα τρέμουν μήπως αλλάξει η κατάσταση και τότε θα χάσουν την καβάτζα των άλλοθι για να εμφανίζονται ως «οι καλοί της ιστορίας».
Αν μάθουμε να οργιζόμαστε για τον διπλανό μας και όχι με τον διπλανό μας, αν εξορίσουμε τους «καλούς της ιστορίας», τότε ίσως συναντηθούμε, γίνουμε λαός και μπορέσουμε να τρομάξουμε τους «άλλους». Διαφορετικά, θα συνεχίσουν να μας καταπίνουν έναν – έναν κι εμείς θα περιμένουμε στην ουρά της ταπείνωσης για να μας φτύσει η εξουσία μέσα από το πρόσωπο μιας τσούλας με ένα «έλα, τελείωνε, περιμένουν κι άλλοι να με πρήξουν».
Καρτέσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου