Κι όμως!
Την ίδια στιγμή που η "πορεία προς την ανάπτυξη" δηλαδή το "successful plan" της τρικομματικής κατοχικής κυβερνητικής κοινοπραξίας,εμπλουτίζεται καθημερινά με όλο και πιό μισάνθρωπα μέτρα εξόντωσης,μαθαίνουμε ότι μία "ελληνική τράπεζα" , η "Τράπεζα Πειραιώς" παρουσίασε κέρδη 3,6 δισεκατομμυρίων ευρώ και μάλιστα το πρώτο τρίμηνο του 2013!
Θυμηθείτε μόνο ότι οι κυβερνητικοί σερβιτόροι της παγκόσμιας τραπεζοπιστωτικής εξουσίας, εκείνης δηλαδή που ελέγχει και τις "δικές μας " τράπεζες, έχουν χρεώσει (μέχρι στιγμής) τον ελληνικό λαό με 218 δισεκατομμύρια ευρώ για την "ανακεφαλαιοποίηση" των "ζημιωμένων" απο την κρίση ελληνικών τραπεζών ,χώρια τα άλλα τόσα δισεκατομμύρια που προορίζονται δήθεν για την αποπληρωμή του λεγόμενου ελληνικού χρέους.
Εύχομαι κάποια στιγμή να ανοίξει τα μάτια του ο ελληνικός λαός και να πάψει να "μαστουρώνει" με τις δύσοσμες "ανάσες" της καθεστωτικής κυβερνητικής και αντιπολιτευτικής προπαγάνδας, βλέποντας τις φλόγες των κρεματορίων σαν ένα φώς στην έξοδο του τούνελ.
Αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν κρατούμενοι του "Άουσβιτς" τότε η μοναδική "έξοδος" που θα δούμε θα είναι εκείνη της μπούκας της καμινάδας.
Αντί άλλου σχολίου , παραθέτουμε ένα μικρό αλλά άκρως αποκαλυπτικό απόσπασμα απο το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε":
....Καταγράφηκε το 2010 στα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Δια-κανονισμών, της Citigroup, αλλά και στην έκθεση της GoldmanSachs, ότι ανάμεσα σε εκείνους που ελέγχουν και «παίζουν» με το ελληνικό δημόσιο χρέος, στους κατεξοχήν τοκογλύφους, που για την ικανοποίηση των απαιτήσεων τους το ελληνικό κράτος δανείζεται με ληστρικά επιτόκια ώστε να πληρώνει τα χρέη του απέναντι τους, ανήκουν 4 ελληνικέςτράπεζες: η Εθνική, η Alpha, η Πειραιώς και η Eurobank.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2009, οι συγκεκριμένες τράπεζες,
αφενός,κατείχαν κρατικά ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου άνω των 36 δις, τα οποία και χρησιμοποιούσαν ως βάση ασφαλείας. Αφετέρου, διέθεταν επιπλέον των 45 δις κρατικά ομόλογα με τα οποία υπό μορφή εγγυήσεων προσέφευγαν στην ΕΚΤ, δανείζονταν με επιτόκιο 1% και κατόπιν με τα ίδια αυτά χρήματα δάνειζαν το ελληνικό κράτος με εξαπλάσιο» (!) επιτόκιο και τους Έλληνες καταναλωτές με εικοσαπλάσιο!
Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ενώ η Ελλάδα όδευε προς το Μνημόνιο,την ίδια στιγμή που ακούγονταν από τα χείλη του κ. Παπανδρέου εκκλήσειςστο «φιλότιμο» των μισθωτών, κάθε φορά που από τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου γίνονταν εκκλήσεις στον«πατριωτισμό» των Ελλήνων με τις οποίες η κυβέρνηση ζητούσε από τους εργαζομένους να βάλουν πλάτη «όλοι μαζί» για να εξέλθει η χώρα από τηνκρίση, συνέβαινε το εξής: εκτός από τους τραπεζίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, κ.λπ., που κατείχαν ομόλογα του ελληνικούΔημοσίου υπήρχαν και 4 ελληνικές τράπεζες, στο μετοχολόγιο των οποίωνδεσπόζουν τα ονόματα επιφανών Ελλήνων πετρελαιάδων, βιομηχάνων,εργολάβων και λοιπών «πατριωτών» που έλεγχαν το 20%-30% τουελληνικού δημόσιου χρέους, και που για το δικό τους, τελικά,«εξευμενισμό», οι εργαζόμενοι έχασαν το 14ο, το 13ο και το 12ο μισθό τους!
Το γεγονός αυτό το ομολογούν εμμέσως ακόμα και διακεκριμένα πρώην στελέχη του ΔΝΤ, όπως η κυρία Μιράντα Ξαφά, η οποίαπαραδεχόταν:
«Οι ξένοι έχουν το 70% των ομολόγων του ελληνικούδημοσίου. Από το υπόλοιπο 30%, το μεγαλύτερο τμήμα (56 δις ευρώ) έχουνοι ελληνικές τράπεζες...». 2
Γι' αυτούς, λοιπόν, φτιάχτηκε το Μνημόνιο.
Γιανα εξασφαλιστεί μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας- οαπαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους ομολογιούχους να κάνουντα «κουμάντα» τους. Έτσι, στον ένα χρόνο από την εφαρμογή του Μνημονίου, αφού οι δανειστές είχαν λεηλατήσει τον ελληνικό λαό και παράλληλα είχαν φροντίσει να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων, τότε πια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να θέτουν, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, το θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Δηλαδή να θέτουν ευθέως το θέμα της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας, με ένα μόνο ερωτηματικό: αν η χρεοκοπία θα γίνει «άτακτα»,κατά την ορολογία του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, ή«ελεγχόμενα, ώστε να μην επέλθει διεθνές ντόμινο.
... Είναι προφανές: το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η μείωση του χρέους.
Αν, πάλι, οι ισχυρισμοί τους ευσταθούν, αν τα δεινά που υφίσταται ο ελληνικός λαός είναι μια τιμωρία που έχει την αιτία της στο υψηλό χρέος της χώρας, τότε οι μισοί λαοί του κόσμου θα έπρεπε να έχουν, ήδη,εκτελεστεί με την κατηγορία της «σπατάλης».
Αν στην κυρίαρχη προπαγάνδα που εξαπλώθηκε από την κυβέρνηση, τους εγχώριους συμπαραστάτες της, τα ΜΜΕ και την τρόικα υπάρχει κόκκος αλήθειας,τότε ο «δακτυλοδεικτούμενος» ελληνικός λαός θα έπρεπε, αντίθετα, να αποτελεί υπόδειγμα ανά τον πλανήτη, όχι «χαραμοφάη», όπως θέλουν οι ταγοί του να τον εμφανίζουν, αλλά «συνετού μέρμηγκα».
Τα στοιχεία είναι δικά τους, προέρχονται από τους πλέον φιλικούς προς την κυβέρνηση οργανισμούς και υπηρεσίες και ομολογούν την αλήθεια
Πρώτον: Λίγο πριν από την επιβολή του Μνημονίου, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, δηλαδή το σύνολο του δημόσιου καιιδιωτικού χρέους της χώρας (στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας - πρώτο τρίμηνο 2010) ύψους 532 δις δολαρίων, ήταν τεράστιο μεν, αλλά εντούτοιςδεν ήταν παρά μια «κουτσουλιά» μπροστά στα κοντά 14 τρισεκατομμύρια του χρέους των ΗΠΑ ή στα περίπου 9 τρισεκατομμύρια του χρέους της Βρετανίας ή στα 4,7 τρισεκατομμύριατου χρέους της Γερμανίας της καγκελαρίου Μέρκελ!
Τα στοιχεία, τα δικά τους στοιχεία, πιστοποιούν ότι τουλάχιστον 11 από τις 16 χώρες της Ευρωζώνης είχαν μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από το ελληνικό,μεταξύ των οποίων η Γαλλία με χρέος 4,6 τρις (η οποία είδε το έλλειμμά της να αυξάνει μέσα σε ένα χρόνο από 9,2 στα 13,4 δις ευρώ -αύξηση 45% , η Ιταλία με 2,2 τρις, η Ισπανία με 2,1 τρις, έως και η«οργανωμένη» Σουηδία με εξωτερικό χρέος 853 δις ευρώ! Ακόμα καιστην έδρα της EE, εκεί που συνεδριάζει η Κομισιόν, στο Βέλγιο, τοεξωτερικό χρέος ήταν περίπου δυόμισι φορές μεγαλύτερο από το χρέοςτης Ελλάδας!
Δεύτερον: Όσον αφορά το εξωτερικό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ 4 ,επίσης επιβεβαιώνεται ότι το 167% της Ελλάδας απείχε παρασάγγας συγκρινόμενο με το 1.000% της Ιρλανδίας ή με το 470% της Ολλανδίας ή με το 271 % ακόμα και της Ελβετίας. Σε κάθε περίπτωστη, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν είναι εκείνος που διαθέτειτην έξωθεν καλή μαρτυρία. Στη μεν Γαλλία το εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της έφτανε στο 188%, είναι μεγαλύτερο δηλαδή απόεκείνο της Ελλάδας, η δε «αυστηρή» σε τέτοια θέματα Γερμανία ακολουθούσε καταπόδας την Ελλάδα, αφού το δικό της χρέος ανέρχεταιιπο 155% του γερμανικού ΑΕΠ.
Τρίτον: Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2007 για το κατά κεφαλήν χρέος 5 , η Ελλάδα με κατά κεφαλήν χρέος 33,3 χιλιάδες δολάρια βρισκόταν σε πολύ καλύτερη θέση τόσο από τις ΗΠΑ, με κατά κεφαλήνχρέος 42,3 χιλ. δολάρια, όσο και από μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες εκτόςEE (π.χ. Ελβετία, με κατά κεφαλήν χρέος 176,1 χιλ. δολάρια, καιΝορβηγία, με 98,5 χιλ. δολάρια), αλλά και από τις μισές σχεδόν χώρεςτης Ευρωζώνης, αρχής γενομένης από τις Ιρλανδία και Βρετανία, μεκατά κεφαλήν χρέος 424,3 και 189,8 χιλ. δολάρια, αντίστοιχα, και φτά- νοντας μέχρι τις Γερμανία και Φινλανδία, με κατά κεφαλήν χρέος 54,6και 51,1 χιλ. δολάρια, αντίστοιχα. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η εκτίμηση στην οποία προέβη ο αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ κατά την επίσκεψη τουστην Κίνα, στις 23.3.2011: όπως δήλωσε, το δημόσιο χρέος τωναναπτυγμένων χωρών το 2011 θα έχει φτάσει στο 100% του ΑΕΠτους, επίπεδο πρωτοφανές μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. 5. Στοιχεία WorldLingo, 2007.
Από τα προηγούμενα ανακύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα: αφενός ότι το ζήτημα του χρέους δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο σύμπτωμα του «ελληνικού καπιταλισμού». Είναι προσδιοριστικό του παγκόσμιου καπιταλισμού, αφού, από συστάσεως του, έτσι λειτουργεί το σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας». Πρόκειται για την οικονομία που «ελεύθερα» επιτρέπει στις πολυεθνικές, στα μονοπώλια και στις τράπεζες να κερδοσκοπούν και εξίσου «ελευθερα» τα δικά τους ιδιωτικά χρέη, που διαμορφώνονται στο πλαίσιο των επιχειρηματικών και χρηματοπιστωτικών τους δραστηριοτήτων,μέσω του καπιταλιστικού κράτους να τα φορτώνουν στο δημόσιο κρατικό ταμείο, δηλαδή στους λαούς.
Αφετέρου, τα δεδομένα επιβεβαιώνουν -και το επιβεβαιώνει διπλά η σύγκριση του ελληνικού εξωτερικού χρέους με τα ισχύοντα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιοεπίπεδο- ότι η «τρομοκρατία» περί το χρέος και τα ελλείμματα στο εσωτερικό της Ελλάδας δεν αποτέλεσε παρά μια προπαγανδιστική μηχανή. Μια «μηχανή» που κατασκευάστηκε για να επαναλαμβάνει ότι βρισκόμαστε στο «χείλος του γκρεμού», με στόχο να σοκάρει τα λαϊκά στρώματα με την απειλή της χρεοκοπίας.
Όσοι «μηχανεύτηκαν» το σχέδιο σκέφτηκαν ότι ο λαός, «παραλυμένος» και παραδομένος από το φόβο, θα βρισκόταν ανήμπορος τη στιγμήπου οι εγκάθετοι της ολιγαρχίας θα τον έσπρωχναν να κάνει το «έναβήμα μπροστά», δηλαδή το βήμα μέσα στον γκρεμό!
Η «χρεο-τρομοκρατία», επομένως, υπήρξε και παραμένει ένα κατ'εξακολούθηση πρόσχημα (από τα διάφορα προσχήματα πουχρησιμοποιούνται σε όλες τις χώρες, αφού παντού, ανεξαρτήτως χρεών και ελλειμμάτων, οι λαοί υφίστανται την ανελέητη λιτότητα) για την επιβολήτου προαποφασισμένου κοινωνικού βανδαλισμού και του πρωτοφανούς εργοδοτικού κανιβαλισμού, που ουδόλως σχετίζονται με το «νοικοκύρεμα»των οικονομικών του ελληνικού κράτους.
Ο στόχος των εμπνευστών τηςείναι άλλος και είναι διπλός:
Από τη μια επιδιώκουν τη συναίνεση του λαού, που καλείται να αναπτύξει την ψυχολογία του «συνενόχου» και του«συνυπεύθυνου» για τα χρέη που οι εκμεταλλευτές του δημιουργούν, αλλά εκείνος «πρέπει» να τα πληρώνει.
Από την άλλη, η θεωρία του χρέουςγίνεται το προπέτασμα καπνού που, στο όνομα του «κοινού μας σπιτιούπου καίγεται», προσπαθεί να αφοπλίσει τις λαϊκές αντιστάσεις απέναντιστην πολιτική των λεγόμενων «αναδιαρθρώσεων» που διασφαλίζει στηνπλουτοκρατία «εργασιακούς κανόνες» τύπου «Άουσβιτς».
Πρόκειται για τους «κανόνες» της απόλυτης εργασιακής βαρβαρότητας, που τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα μέσα σε ένα βράδυ και με τηδιαδικασία του «κατεπείγοντος» επιβλήθηκαν το Δεκέμβρη του 2010 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα με το δημόσιο χρέος;
Εντελώς καμία.
Απλούστατα, τοΠΑΣΟΚ γυρίζοντας τις εργασιακές σχέσεις έναν αιώνα πίσω,«εξασφαλίζοντας» στους εργαζομένους μισθούς 500 και 700 ευρώ,εξασφάλισε στους κεφαλαιοκράτες την άνευ όρων εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Τους διασφάλισε έτσι ώστε, μετά την κρίση, ναμπορούν να χτίσουν -πάνω στα νεκροταφεία των εργατών και στις ερεβώδεις στέπες της κοινωνικής εξαθλίωσης-τους «ουρανοξύστες» της νέας κερδοφορίας τους (και μαζί των ακόμα μεγαλύτερων χρεών τους)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου