Αδέλφια καλησπέρα σας…
Το ΣτΕ διέρρευσε μέσω των παπαγάλων της εξουσίας, την αναμενόμενη απόφαση σχετικά με τους Κλεμμένους Έλληνες ομολογιούχους Αποταμιευτές…
Δημιουργείται μέγα κοινωνικό ζήτημα τόσο για 15.000 Ελληνες Ομολογιούχους όσο και τις οικογένειές τους….
Οι αρχιληστές χτύπησαν πάλι Κυριακάτικα… Γιατί έτσι θα γίνει… Μια ημέρα των ημερών (και δεν είναι μακρΙά αυτή η ημέρα) οι Ελληνες θα ξυπνήσουν και δεν θα έχουν ούτε σώβρακο…
Μια κατάπτυστη απόφαση στο όνομα του γελοίου “δημοσίου συμφέροντος”, δηλαδή σου αρπάζω τους κόπους και τους μόχθους μιάς ζωής…. Ζήτω τα ακραία Νεοφιλελεύθερα Ολοκληρωτικά Κλεπτοκρατικά Καθεστώτα… Μπερίσσα, Μπεν
Η δικαιοσύνη στην Υπηρεσία κατοχικών δυνάμεων, υπηρέτες, πιόνια του σάπιου πολιτικού συστήματος;;;; …
Γι αυτό τους επισκέφθηκε προ ημερών ο κατοχικός υπερπρωθυπουργός Χορστ Ράιχενμπαχ ;;; …
Γι αυτό ο Σταικούρας διέδιδε ότι ”δεν πρόκειται να δικαιωθείτε στο ΣτΕ ούτε μια στο εκατομμύριο ;;;
Γι αυτό ο Χατζησωκράτης είχε διαμηνύσει προς το προεδρείο των Ομολογιόύχων ότι ”Κατά την γνώμη μου δεν πρόκειται να δικαιωθείτε” ;;;
Γι αυτό ο μια ζωή Καρτικοδίαιτος Κινέζος αποτυχημένος του ΙΟΒΕ είχε δηλώσει ανοήτως ότι ”εαν διακαιωθούν οι Ομολογιούχοι αποταμιευτές θα καταρρεύσει το ληστρικό PSI+” ξεχνώντας ότι οι Ελληνες ομολογιούχοι Αποταμιευτές ποτέ δεν συναίνεσαν στην ληστεία τους, σε αντίθεση με τις Τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία συναίνεσαν ;;;;
Αλήθεια, πως το ήξεραν ;;; Μαζί συνεδρίασαν στο ΣτΕ ;;; Εχουν Μαντικές ικανότητες ;;;;
τα ”Λαμπερά παιδιά της Ελληνικής Δημοκρατίας”, ”ψηφίζουν και ”περνάνε” σε Νόμους μέσα στις νύχτες σαν τους αρουραίους και κάτι Κυριακές βράδια και ψηφίζουν σε Νόμους όλα τα σημαντικά ”καλούδια” (σε Ελληνικά και Αγγλικά) τους ετοιμάζει η Cleary Gottlieb ……….” , και μετά από μήνες δηλώνουν ευθαρσώς ”ότι δεν πρόλαβαν να διαβάσουν λέξη πριν τα ψηφίσουν”.
Ενα θα ήθελα να ήξερα… Η αδέκαστος και τύφλή δικαιοσύνη, Καλά οι Ανώτατοι Δικαστές της χώρας μας και συνάνθρωποί μας, οι απόγονοι των ηρωικών δικαστών του Θ. Κολοκοτρώνη, Τερτσέτη και Πολυζωίδη δεν έχουν τύψεις, δεν αισθάνονται προσβεβλημένοι με όλες αυτές τις ενέργειες της Εκτελεστικής Εξουσίας προς αυτούς, η οποία εξ όσων ακούγονται, τους θεωρεί ”ΠΙΟΝΙΑ” της ;;;;
Που έχει ακουστεί ό,τι η ”Κλοπή των κόπων μιας ζωής” που ονομάστηκε ”κούρεμα”, ”δικαιολογείται από λόγους δημοσίου συμφέροντος”. !!!!
Εκριναν δηλαδή ότι έγινε με θεμιτούς τρόπους και αντικειμενικά κριτήρια χωρίς να παραβιάζονται οι συνταγματικές διατάξεις, όπως το άρθρο 4 περί ισότητας των πολιτών” !!!!.
Για να δούμε όμως τα περί επίκλησης του ”Δημοσίου Συμφέροντος” !!! Ετσι για να μην νομίσουν ότι απευθύνονται σε κατώτερα κοιμισμένα υποταγμένα, εθελόδουλους και μοιρολάτρες…
Ας μην ξεχνάμε ότι το ληστρικό PSI+ το επέβαλαν διεθνείς απατεώνες και ότι πρόκειται περί αναδιάρθρωσης χρέους και ΟΧΙχρεοκοπίας. Ο νόμος που πέρασε (4050/2012) ανέστειλε το δίκαιο των συμβάσεων και έκανε ένα «δημόσιο συμφέρον» και«διατάξεις αναγκαστικού δικαίου». Ο νόμος 4050 υπερισχύει κάθε νόμου που έρχεται σε αντίθεση με αυτό! Το πρόσωπο του αυταρχισμού και της απολυταρχίας έχει δείξει άσχημο πρόσωπό της στην Ευρώπη, για μια ακόμη φορά.
Μήπως και οι ίδιοι γνωρίζουν τι είναι «δημόσιο συμφέρον» ;;; Το ερμηνεύουν ως «τα δικά σας, δικά μας και τα δικά μας δικά μας» !!! Δεν βλέπετε πως το ΣτΕ αποφασίζει για τις περικοπές μισθών και συντάξεων των Δικαστών ;;; Για τις περικοπές των μισθών και συντάξεών των δεν υπάρχει «Δημόσιο συμφέρον», Τις κρίνουν «Παράνομες» σε αντίθεση με την κλοπή μισθών, συντάξεων των πολιτών οι οποίες κρίνονται ως «Συνταγματικές» !!!!
Με το ίδιο σκεπτικό τόσο το ΣτΕ όσο και το Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Άλλωστε είναι δοτοί Ευρωπαίοι δικαστές και υπηρετούν τυφλά τα κελεύσματα των κυβερνήσεών των. Μήπως ι ίδιοι Ευρωλήσταρχοι, αρχιλήσταρχοι δεν τους τοποθετούν ;;; Έτσι λοιπόν Θα δείτε ότι «Δημόσιο συμφέρον» είναι η κλοπή, δήμευση αποταμιεύσεων των Ελλήνων αποταμιευτών και η πληρωμή των διεθνών τοκογλύφων απατεώνων αλλά δεν είναι «δημόσιο συμφέρον» η μη είσπραξη 60 δις Ευρώ ανείσπρακτων οφειλών προς το Δημόσιο, ο έλεγχος του «πόθεν» όλων όσων άσκησαν εξουσία από το 1974 μέχρι και σήμερον (διαβόλων τριβόλων, ακόμη και βλαχοδημάρχων), δεν αποτελεί «δημόσιο συμφέρον» η πάταξη της διαφθοράς (δηλώσεις Σπινέλη σχετικά με σύστημα 4-4-2, κανένας εισαγγελέας δεν τον κάλεσε να δώσει διευκρινίσεις), οι λίστες των ληστών κλπ, κλπ.
«Το δημόσιο συμφέρον είναι μια αόριστη νομική έννοια, της οποίας η ρευστότητα προκύπτει εν μέρει και από τους συσχετισμούς εξουσίας που επικρατούν σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο χωροχρόνο» ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΑ
ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/3199.pdf
Στο πλαίσιο αυτό, «όποιος ασκεί ή επιδιώκει να ασκήσει δημόσια εξουσία, επιδιώκει με την επίκληση του δημοσίου συμφέροντος την πολιτική του νομιμοποίηση2», γεγονός αρκετά επικίνδυνο.. Α. Δημητρόπουλος , Συνταγματικά δικαιώματα , σελ. 169: «Στο Σύνταγμα δεν προβλέπεται κάποια γενική ρήτρα υπέρ του ΄΄δημοσίου συμφέροντος΄΄ υπεράνω , πέρα και ανεξάρτητα από τα ατομικά και προσωπικά συμφέροντα όλων , μπροστά στην οποία θα έπρεπε να υποχωρήσουν τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.
Ορισμένες φορές, η επίκληση του γενικού συμφέροντος λειτουργεί ως άλλοθι για τη συγκάλυψη της αντισυνταγματικότητας περιορισμών που προσβάλλουν ατομικά δικαιώματα. Αυτή είναι και η χειρότερη περίπτωση, αυτή που καταδεικνύει πως η έννοια του γενικού συμφέροντος μπορεί να χρησιμοποιηθεί τελικά για την επιβολή περιορισμών στα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα. Βέβαια, είναι αλήθεια πως δεν συνιστούν όλες οι επικλήσεις του δημοσίου συμφέροντος αυθαιρεσία του δικαστή, καθώς πολλές φορές δεν εκφράζουν παρά την ερμηνευτική του αμηχανία…
Έχει παρατηρηθεί ότι την επίκληση του δήθεν «Δημοσίου συμφέροντος» ακολουθούν ανάλγητες, στραγγαλιστικές αποφάσεις. Η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμη στην αλγεινή θέση όπου πρέπει να εναρμονίσει τις διάφορες έννοιες που διαπερνούν τη ζωή της (όπως δημόσιο συμφέρον, δημοκρατία, κράτος κλπ.) με την αληθινή τους προοπτική. Το επικαλούνται πολιτικοί και συμφεροντολόγοι κάνοντας συμφεροντολογικούς υπολογισμούς.
Στο όνομα του «Δημοσίου συμφέροντος» επεβλήθη δικτατορία προκειμένου ο λαός να προστατευθεί από τον κίνδυνο του Κομμουνισμού. Και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έκανε επίκληση του «Δημοσίου Συμφέροντος» αλλά πέθανε στην φυλακή, αυτό επικαλέστηκε και ο Στυλιανός Παττακός «Οι νόμοι παραμερίζονται, όπως το έκανε άλλοτε και η Αρχαία Ελλάς, έθετεν εις ύπνον όλους τους νόμους, προκειμένου να υπηρετήσει έναν νόμον, τον νόμο σωτηρίας της Πατρίδος !!!!».
Αιμοσταγείς σφαγείς επικαλούνται «Δημόσιον συμφέρον». Στο όνομα του «Δημοσίου Συμφέροντος» επεβλήθη Κομμουνισμός σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στην Κίνα του Μάο (το αίμα έρρεε ποτάμι-κόκκινος ποταμός). Είναι μια αόριστος νομική έννοια την οποία ο καθένας την ερμηνεύει όπως θέλει και όπως τον συμφέρει. Όταν ο δικαστής βρίσκεται σε αμηχανία, με την πλάτη στον τοίχο και δεν μπορεί να αντικρούσει τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς, πετάει ένα «Δημόσιο συμφέρον» και τελειώσαμε με συνοπτικές διαδικασίας !!!!
Δηλαδή, τύφλα νά έχουν οι Στάλιν, Λένιν, Μάο, Πινοσέτ, Σαμόζα, Τσαουσέκου, Γιαρουζέλσκι, Αμίν Νταντά, Μπεν Αλή κλπ κλπ. Όλα αυτά τα αστέρια, οι «παγκόσμιοι δικτάτορες» επικαλέστηκαν «λόγους δημοσίου συμφέροντος και Εθνικής ανάγκης» και κατέσφαξαν τους λαούς τους. Με την ίδια άνεση και ο κλέφτης επικαλείται λόγους «επιβίωσης» και κλέβει… Ακόμη και ο βιαστής μπορεί να επικαλεστεί «σεξουαλικούς ορμές λόγω αυξημένης τεστοστερόνης» και επειδή δεν έχει χρήματα «βιάζει» τα θύματά του !!!! Όμως ας μην ξεχνούν ότι για «λόγους Δημοσίου συμφέροντος» εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες τον ζεύγος Τσαουσέκου.
Έτσι η έννοια του «δημοσίου συμφέροντος» σέρνεται ανηλεώς ανάμεσα στην έμμεση ταύτισή της με τα συμφέροντα των διαφόρων ελίτ μέχρι την ταύτισή της με τις βασικές ανάγκες και τα ιδιοτελή συμφέροντα των μαζών. Όλο το φάσμα των διαφοροποιήσεων της αντίληψης για το δημόσιο συμφέρον είναι ανθρωποκεντρικό, γιατί στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται εν μέρει στην ανάγκη των πολλών ανθρώπων ως πρόνοια, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις αποβλέπει και εκτρέπεται στην ικανοποίηση της ανθρώπινης επιθυμίας των λίγων ή των πολλών!!!!
Το δημόσιο συμφέρον μπορεί να λάβει απεχθείς μορφές, αν δεν έχει συνδεθεί στον βαθμό του δυνατού, κατάλληλα και με επάρκεια με το Κοινό Καλό. Σε κάθε περίπτωση ισχύει ο εξής κανόνας: ό,τι δεν ισχύει για όλους είναι αντικείμενο ανταγωνισμού και γι’ αυτό μπορεί να καταλήξει να ισχύει για ελάχιστους ή για κανέναν, πράγμα που είναι σύμφωνο με το νιτσεϊκό πρότυπο της ισχύος. Όταν λοιπόν μιλάμε για το «δημόσιο συμφέρον», πρέπει να μην εθελοτυφλούμε σχετικά με την ουσία και την εμβέλειά του.
Ο άνθρωπος επικαλείται το δημόσιο συμφέρον με όλες τις δυνατές μορφές του, στην πραγματικότητα εν αδυναμία θυμάται το Κοινό Καλό και εν αφθονία αρκείται στο ατομικό ή συλλογικό όφελος αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που βρίσκονται εκτός ομάδας. Επιβεβαιώνει έτσι τραγικά τις πικρόχολες διαπιστώσεις του Νίτσε και με αυτόν τον τρόπο απαξιώνει ο ίδιος τις μεγάλες έννοιες της θέλησης, της δύναμης, της ενότητας, της αγάπης, της ισότητας, της δικαιοσύνης.
Ωστόσο δεν πρέπει να αγνοούμε την -ωχρή έστω- σύνδεσή του με το Κοινό Καλό που είναι περισσότερο αφηρημένο, όπως είναι και καθετί που σχετίζεται με όλους και όλα. Αυτή η σύνδεσή του με το Κοινό Καλό είναι ο παράγοντας που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για μια πιο ενδελεχή και εξελικτική ανάλυση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος και την απεμπλοκή του τόσο από την καχεκτική σε περιεχόμενο λειτουργία της «δημοκρατίας» με τους διεφθαρμένους ή ανεπαρκείς εκπροσώπους της κοινωνίας, που δεν την υπηρετούν σοβαρά, όσο και από την κρατικιστική εκδοχή του δημοσίου συμφέροντος, όπου το κράτος χάνει την ανθρωπινότητά του, γίνεται φορέας συμφερόντως διαφόρων ελίτ και καταλήγει σαν μια υπερίσχυση της μηχανής πάνω στο πνεύμα.
Βέβαια πίσω από κάθε “μηχανή” υπάρχει ο χειριστής της που συνήθως τη χρησιμοποιεί εναντίον των άλλων, καθώς και αυτός τη θεωρεί μηχανή και τους άλλους αντικείμενα. Έτσι κάθε συσσώρευση δύναμης, κρατικής ή ιδιωτικής, αντί να χρησιμοποιείται ως πεδίο σχέσεων και εξελικτικής προοπτικής των σχέσεων, χρησιμοποιείται ως μέσο αποξένωσης, δηλαδή ως μέσο εξουσίας.
Τα ατομικά δικαιώματα εμπίπτουν ή όχι στο δημόσιο συμφέρον; Τα ατομικά δικαιώματα εμπίπτουν στην έννοια του δημοσίου συμφέροντος και μάλιστα χωρίς αυτά δεν υπάρχει καν δημόσιο συμφέρον, παρά μόνον επιβολή κάποιας ελίτ που παίρνει διάφορα ονόματα για δικαιολογία..
τα ατομικά δικαιώματα αφορούν φυσικά πρόσωπα και όχι πλασματικά πρόσωπα, όπως είναι τα νομικά πρόσωπα, π.χ. οι εμπορικές εταιρείες, ούτε άλλες συλλογικότητες. Και φυσικά το να είναι οι εταιρείες (μεγάλες ή μικρές) υποκείμενα ατομικών δικαιωμάτων είναι τελείως έξω από τη λογική των ατομικών δικαιωμάτων.
Αλλά και να εθεωρούντο τέτοια υποκείμενα και πάλι, λόγω των παραπάνω διατυπωθεισών αρχών, δεν θα έπρεπε να προστατεύονται έτσι ώστε να τους επιτρέπεται η υπερβολική συσσώρευση δύναμης. Ωστόσο μία τέτοια αποδοχή υποκειμενικότητας θα ήταν βλαπτική, γιατί θα αποτελούσε ένδειξη άγνοιας και ένα βήμα για την ανατροπή και των υπολοίπων αρχών. Βέβαια τα νομικά πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα παροδικές συλλογικότητες και δεν είναι μόνον οικονομικού χαρακτήρα, απλά οι οικονομικής κατεύθυνσης εταιρείες είναι οι επικρατέστερες στην παρούσα εποχή.
Στην παρούσα φάση της ανθρώπινης εξέλιξης δεν υπάρχει η δυνατότητα για νομική ρύθμιση των νομικών προσώπων ή των άλλων συλλογικοτήτων ως υποκειμένων ατομικών δικαιωμάτων και μάλλον δεν θα πρέπει να υπάρξει τέτοια, γιατί προς το παρόν οι συλλογικότητες ενσωματώνουν μέσα τους την ατομική ανθρώπινη ιδιοτέλεια και προσδίδουν τεχνηέντως στα άτομα υπερβολική δύναμη. Τόσο τα νομικά πρόσωπα όσο και οι άλλου χαρακτήρα συλλογικότητες βρίσκουν την αναγκαιούσα και ορθή ελευθερία και προστασία μέσω των ατομικών δικαιωμάτων των μελών τους ως φυσικών προσώπων.
Ο φορέας του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί παρά να είναι η κοινωνία, το σύνολο των ανθρώπων.. Το πολιτικό σύστημα είναι ο μηχανισμός, το μέσον ή η λειτουργία με την οποία θα πρέπει να εκπληρωθεί το δημόσιο συμφέρον και οι πολιτικοί και όλοι οι αρμόδιοι φορείς έχουν καθήκον να υπηρετήσουν αυτό το συμφέρον και όχι δικαίωμα για χάρη του εαυτού τους ή της ισχυρογνωμοσύνης τους. Οι πολιτικοί μιλάνε για υπηρεσία προς τον λαό, αλλά παράλληλα δεν κατανοούν τις έννοιες. Αυτές οι αντιφάσεις δείχνουν και τη συνειδησιακή αντίφαση και άγνοια που εγγυάται τη σταδιακά επερχόμενη καταστροφή.
Το (ταμειακό) συμφέρον του δημοσίου δεν συνιστά πάντοτε και δημόσιο συμφέρον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου