Ενοικιάζοντας Πατρίδα… (μετά από ξεπούλημα)
Ανάπτυξη μέσω ξεπουλήματος.. Πατρίδα προς πώληση και ενοικίαση?
Προσπαθούν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ενοικιαζόμενη-πατρίδα
«Sale-and-Lease Back»
Ο όρος «Sale-and-Lease Back» (πώληση και
επανενοικίαση) αποτελεί ένα εννοιολογικό
δάνειο από τον τομέα της οικονομικής
επιστήμης και περιγράφει την κατάσταση πώλησης περιουσιακών στοιχείων μιας
εταιρίας (ή άλλης νομικής οντότητας) που βρίσκεται σε ανάγκη –π.χ.
κεντρικών κτιρίων - και την ενοικίασή τους με ευνοϊκούς όρους.. Μια παρόμοια κατάσταση φαίνεται να διέπει και τη πατρίδα μας, όπου έχει ε
πιβληθεί, αλλά και έχει γίνει αποδεκτό από τη συγκυβέρνηση, το ξεπούλημα
της ακίνητης περιουσίας του κράτους με στόχο την κάλυψη των χρεών…
Με τον τρόπο αυτό, το Ελληνικό κράτος, υφίσταται μετατροπή της
δεσπόζουσας κυρίαρχης θέσης του, και της ικανότητας αυτοπροσδιορισμού
του: από ιδιοκτήτη σε εκμισθωτή.. όπου ανά πάσα στιγμή, μετά της βίαιης
εκποίησης των περιουσιακών του στοιχείων, μπορεί να δεχθεί ΕΞΩΣΗ!!!
Η μέθοδος αυτή αποτελεί ένα ακόμα από τα εργαλεία οικονομικού πολέμου
της νέας τάξης πραγμάτων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τα νέα εργαλεία πολέμου,
δεν μοιάζουν με τα γνωστά οπλικά συστήματα (άρματα, αεροσκάφη,
αεροπλανοφόρα και έξυπνα βλήματα) αλλά αποτελούνται από ένα μείγμα
πολύπλοκων, για το κοινό νου, συσχετίσεων επικοινωνιακών μέσων και
οικονομικών μεθόδων καταστροφής και κυριαρχίας: «Με άλλα λόγια ότι δε
μπορεί να κυριευθεί, απαξιώνεται και αγοράζεται κοψοχρονιά.»
Φυσικά αυτό το μοντέλο δεν είναι νέο, μιας και έχει ιστορική βάση στον
Φεουδαρχισμό.
Μάλιστα οι παραλληλισμοί των τότε φεουδαρχών - δουλοπάροικων με το
σύγχρονο μοντέλο πατρίδας «Sale-and-Lease Back» όπως προωθείται,
φέρει ακόμα περισσότερες ομοιότητες: Ο δουλοπάροικος στο φέουδο δεν
ήταν ανεξάρτητος, αλλά όπως κάθε τι , το σπίτι, το χωράφι, τα ρούχα ακόμα
και το φαγητό ανήκει στον τοπικό άρχοντα..
Ο γεωργός ήταν αναγκασμένος να δουλεύει για τον φεουδάρχη και εκείνος
του επέτρεπε να καλλιεργεί ένα μέρος της γης του..
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα προαναφερθέντα μπορούμε να ομιλούμε για νέα μοντέλα διακυβέρνησης, οικονομικού-κοινωνικού ελέγχου των λαών που θα έχουν –πλέον- απολέσει
τα περιουσιακά τους στοιχεία, την ταυτότητά τους και θα εργάζονται σε
νοικιασμένες πατρίδες ως σύγχρονοι δουλοπάροικοι.
Και αν αυτό ακούγεται για κάποιους
υπερβολικό, αρκεί μια ματιά στις
μετέπειτα αποσαφηνίσεις των
μηχανισμών της οικονομίας, που
προσέφερε η πολιτική οικονομία, με τη
συμβολή σύγχρονων «φιλελεύθερων
φιλοσόφων», όπως ο Ανταμ Σμιθ και ο
Τζον Στιούαρτ Μιλλ, οι οποίοι έριξαν άπλετο φως στους μηχανισμούς
«τυραννίας» της γης (ως μέσο οικονομικής εξάρτησης) και της κυριαρχίας
των γαιοκτημόνων αριστοκρατών.
Κατά συνέπεια, καθώς με τη πάροδο των ετών το μέσο κυριαρχίας αλλάζει,
από γη και χρήση γης, σε οικονομία με χρήση οικονομικών εργαλείων, ο
όρος Οικονομικός Φεουδαρχισμός κάνει την εμφάνισή του, συνοδευόμενος,
παράλληλα, από σύγχρονους δουλοπάροικους (αναφερόμενος σε πολίτες,
αλλά και κράτη ολόκληρα).
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο καθηγητής Ν. Κοτζιάς (Παν. Πειραιά, 2013) ο
οποίος αποτυπώνει γλαφυρά τη περίπτωση της Ελλάδας ως αποδέκτη
σύγχρονων αποικιακών μεθόδων, κατά τις οποίες η χρήση οικονομικών
εργαλείων (π.χ. μεγάλα δάνεια, τοκογλυφία και ειδικού τύπου λοιπές
δανειακές συμβάσεις) τη καθιστά Αποικία Χρέους. Χαρακτηριστικά
αναφέρει: «Στα πλαίσια σχεδιασμού εκποίησης οι μνημονιακές κυβερνήσεις
περιέκοψαν μισθούς, συντάξεις δικαιώματα των εργαζομένων στις δημόσιες
επιχειρήσεις και στις ΔΕΚΟ, ενώ επιβάρυναν ιδιοκτησίες μειώνοντας την αξία
τους, ώστε οι ξένοι φορείς και επιχειρήσεις που αγοράζουν περιουσία στην
Αποικία Χρέους να την αποκτούν με τις πιο προνομιακές για τις ίδιες
συνθήκες και όρους.
Παράλληλα, υπογραμμίζει έντονα τις παρεμβάσεις που χαρακτηρίζονται από
έλλειψη νομιμότητας από τη μεριά της Τρόϊκάς και της
Task Force (παραβιάσεις, εθνικού, διεθνούς δικαίου και δικαίου Ε.Ε.) οι
οποίες μάλιστα ντύνονται και σερβίρονται ανάλογα ως «συμβουλές
..Ραιχενμπαχ».
Τι ρόλο έχουν λοιπόν οι (εθνικοί) συγκυβερνούντες και οι υποστηρικτές
αυτών σε ένα κράτος που διαλύεται με τις ευλογίες τους.. την απάντηση
έδωσε ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ πριν 60 περίπου χρόνια: «Η πιθανότητα να
ελέγχονται οι δημόσιες ομιλίες από ιδεολογικά μέσα και η χρηματοδότηση
έρευνας από ινστιτούτα που υποστηρίζονται από τους λίγους εύπορους θα
πρέπει να προσεχθεί σοβαρά… η δημόσια πολιτική θα μπορούσε να γίνει
αιχμάλωτη μιας εύπορης (και κυρίαρχης ) ελίτ η οποία διαβλέπει στην
διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης ανισότητας ως ιδανικό στόχο για το
έθνος» (Αιζενχάουερ – 26/1/1961).
Πέτρος Βιολάκης
Υποψήφιος Διδάκτορας
Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες
Πανεπιστήμιο Exeter (UK)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου