Eθνοπατέρες ή εθνοπροδότες;

Η  χθεσινή Κυριακή ήταν των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Και βέβαια η σκέψη μας πήγε, συνειρμικά, στους τωρινούς πατέρες της Εκκλησίας. 

Τους οποίους, αναπόφευκτα, συγκρίνουμε με τους αλλοτινούς.

 

Έστω και αν, συνήθως, καθόλου δεν τους αρέσει. 

Γιατί, συμβαίνει συχνά, αν κάποιος παπάς τολμήσει να κάνει τη σύγκριση αυτή, να κατηγορείται ότι στρέφεται εναντίον των δεσποτάδων. 

Και, με βάση την ασύδοτη δικαιοδοσία τους, να του κάνουν το βίο αβίωτο.

Αλλά, πριν, στο κείμενο αυτό, ασχοληθούμε με τους εκκλησιαστικούς πατέρες, ας επιχειρήσουμε να ασχοληθούμε με τους, λεγόμενους, εθνοπατέρες. Για να ιδούμε ποιος είναι ο ρόλος τους, ο διαχρονικός, αλλά και ο τωρινός......

Ασφαλώς κάποιοι-ελαχιστότατοι-έζησαν και πολιτεύτηκαν ως αληθινοί εθνοπατέρες. Όπως για παράδειγμα ο Καποδίστριας: Ο οποίος, όταν ο γιατρός του τον συμβούλεψε να βελτιώσει την διατροφή του, απάντησε:

«Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτό μου βελτίωση της τροφής, αν δεν βεβαιωθώ ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο, που να πεινάει»!

Αλλά κι ο Πλαστήρας. Που ζούσε στο ενοίκιο.  Και, όταν του ανέφεραν ότι του βγάλανε στεγαστικό δάνειο, τους μάλωσε, λέγοντας:

«Με τι μούτρα, ρε, θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;».

Για συγκρίνετε, λοιπόν, την ευαισθησία του Καποδίστρια και του Πλαστήρα με την αναλγησία και αναισθησία  των σημερινών πολιτικών! Που βλέπουν τα παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα και το λαό να υποφέρει και να αυτοκτονεί από απελπισία. Και, με αβυθομέτρητη παχυδερμία, τους πετάνε, κατάμουτρα το διαβόητο: «μαζί τα φάγαμε»! Όταν η πραγματικότητα φωνάζει ότι ενήργησαν βάσει προδιαγεγραμμένου δολοφονικού σχεδίου.

Γεγονός, που σημαίνει ότι δεν δικαιούνται, σε καμιά περίπτωση, τον τιμητικό τίτλο του εθνοπατέρα, παρά μόνο του εθνοπροδότη και του εθνοδολοφόνου.

Γιατί, ακριβώς, ειδεχθής δολοφονία είναι η ανεργία ενός και μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Η κατακρεούργηση των μισθών και των συντάξεων. Με τον παράλληλο πολλαπλασιασμό των φόρων, ακόμη και σε βάρος των παιδιών. Η καλπάζουσα ακρίβεια των τροφίμων και των φαρμάκων. Με την ταυτόχρονη καταβαράθρωση και εξαθλίωση των ασφαλιστικών οργανισμών και του συστήματος υγείας. Οι πλειστηριασμοί, ύστερα απ’ την παγίδευση των δανειοληπτών σε δολοφονικά οικονομικά αδιέξοδα. Και ασφαλώς οι, εξαιτίας όλων αυτών και πολλών άλλων δολοφονικών μέτρων, αυξανόμενες αυτοκτονίες!

Ο Πλαστήρας ντρεπόταν γιατί οι φίλοι του κατάφεραν να του βγάλουν ένα στεγαστικό δάνειο. Ενώ αυτοί, ύστερα από τέτοιο παραλήρημα καταχρήσεων δεν ντρέπονται να ποζάρουν απ’ τα τηλεοπτικά παράθυρα. Απ’ τα οποία τους προβάλλουν κάποιοι αδιάντροποι ενορχηστρωτές της παραπλάνησης του λαού, δημοσιογράφοι. 

Ενώ οι εξίσου προδότες ψηφοφόροι τους δεν ντρέπονται να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν.

Καθώς πηγαινοέρχονται, σαν μαριονέτες από κόμμα σε κόμμα. Ανάλογα με το κατά πού φυσάει ο άνεμος των επικυρίαρχων ναζιστών και σιωνιστών. Φτύνοντας αυτούς, που πρωτύτερα έγλειφαν και γλείφοντας  αυτούς, που προηγουμένως είχαν φτύσει!… …

Συγκρίνετε, τώρα,  αν θέλετε τον Καποδίστρια και τον Πλαστήρα και με τους τωρινούς πατέρες της Εκκλησίας. Για να διαπιστώσετε ποια άβυσσος ηθική και πνευματική  τους χωρίζει. Όπως βέβαια και με τους αλλοτινούς Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και τους Προφήτες. Που εδώ και, σχεδόν, τρεις, περίπου, χιλιάδες χρόνια έκαναν παρεμβάσεις στο θρησκευτικό, αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι, που οι, λεγόμενοι, σήμερα πατέρες δεν τολμούν ούτε καν να τις διανοηθούν.

Προσέξτε, λέει, ο Παύλος (Πράξεων: Κ, 16-18 & 28-36) στους κληρικούς της Μιλήτου και της Εφέσου,  τη στάση σας απέναντι στο λαό. Γιατί θα εμφανιστούν λύκοι αχόρταγοι, που δεν θα λυπούνται καθόλου το λαό! 

Όπως, ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας. Οπότε, από εκκλησιαστικής πλευράς, υπάρχει ένα στοιχειώδες δίκτυο ελεημοσύνης, που βασικά είναι καρπός της προσφοράς του λαού. Αλλά παράλληλα αιωρείται και ένα πελώριο ερωτηματικό και σκάνδαλο:

Δεδομένου ότι η ελεημοσύνη έχει προορισμό να ανταποκριθεί στις ανάγκες των αρρώστων και των αναπήρων. Αλλά για τους υγιείς και ιδιαίτερα τους νέους, για τους οποίους το δικαίωμα της εργασίας και της οικονομικής αυτάρκειας είναι ιερό, συνιστά αντιμετώπιση εξευτελιστική και ατιμωτική. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν οι εθνοπροδότες πολιτικοί έχουν νομιμοποιήσει την πολυεπίπεδη δολοφονία της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Πειθόμενοι «τοις ρήμασι» αλλά, όπως φαίνεται, και τοις χρήμασι των τοκογλύφων.…

Και, ενώ διαδραματίζονται ενώπιόν μας αυτά τα φοβερά και πρωτοφανή, οι εκκλησιαστικοί πατέρες, αντί να επιστρατεύσουν το φραγγέλιο της δικαιοσύνης, παραμένουν προκλητικά απαθείς. Και κάποτε εμετικά δουλοπαθείς. 

Όταν στηρίζουν τους εθνοπροδότες και φθάνουν στο κατάντημα ν’ απαγορεύουν αναφορές στα κακουργήματα των Γερμαναράδων. Γεγονός που σημαίνει ότι , κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν δικαιούνται να λέγονται πατέρες. 

Γιατί, όπως λέει ο Χριστός, κανένας πατέρας δεν δίνει στα παιδιά του πέτρες, όταν του ζητάνε ψωμί, ούτε, όταν του ζητάνε ψάρια, τους προσφέρει φίδια…

Και, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε να κάνουμε με συνηθισμένα φίδια, αλλά με άκρως θανατηφόρες κόμπρες και κροταλίες!