Έναν λαό που ήξερε και μπορούσε να γεννήσει τον Ρήγα, τον Μακρυγιάννη και τον Βελουχιώτη.
Στη μεταπολίτευση έκαναν ένα βήμα πάρα πέρα.
Μετέβαλλαν σε παρασιτική την ίδια τη χώρα, που έχασε την παραγωγή και τους ανθρώπους της, την ιστορία της, εν μέρει την ίδια τη γλώσσα της.
Γι’ αυτό και ο εθνομηδενισμός, οι θεωρίες του πολυπολιτισμού και της διάλυσης των εθνικών ταυτοτήτων, γι’ αυτό η αθρόα λαθρομετανάστευση, γι’ αυτό η σταδιακή υποβάθμιση της άμυνας της χώρας, γι’ αυτό η εγκατάλειψη της Κύπρου.
Προσέφεραν λοιπόν κατανάλωση και «ελευθερίες» με αντίτιμο τον εκμαυλισμό του ίδιου του λαϊκού σώματος.
Δηλαδή οι παρασιτικές ελίτ της χώρας, επιχειρηματίες, πολιτικοί και «διανοούμενοι», πέτυχαν σε έναν βαθμό να παρασιτοποιήσουν τον ίδιο το λαό.
Σήμερα, μπροστά στην κρίση, όταν διαλύεται το μεταπολιτευτικό παρασιτικό οικοδόμημα, αντί, έστω την ύστατη στιγμή, να ανακρούσουν πρύμναν και να επιστρέψουν στον τόπο, την παράδοσή, την παραγωγή, ως τη μόνη συνεκτική απάντηση στην κρίση, προχωρούν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Μεταβάλλουν τη χώρα σε ένα πέρασμα. Πέρασμα ξένων προϊόντων, ξένων πληθυσμών, ξένων δικτύων υδρογονανθράκων, ξένων λιμανιών, ξένων σιδηροδρόμων, ξένων αεροδρομίων.
Πιστοί στην μεταπρατική, προδοτική τους φύση, τραβάνε το σκοινί ακόμα πάρα πέρα.
Επιχειρούν να μεταβάλλουν τη χώρα σε μια no man΄s land, από όπου οι νέοι Έλληνες θα δραπετεύουν σε μια αδιάκοπη αιμορραγία και όσοι μείνουν θα είναι ανήμποροι συνταξιούχοι της πείνας, γκαρσόνια και υπηρέτες των ξένων.
Ανεπαισθήτως, λοιπόν, φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί και από τη μεταπολίτευση θα βγούμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Είτε επί τέλους αυτεξούσιοι, έχοντας αποτινάξει τα παράσιτα και τους μεταπράτες είτε νεκροί ως έθνος και λαός.
Ας επιλέξουμε λοιπόν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου