Και φορομπήχτες και ψεύτες και τάχα μου.... πατριώτες!

H μεγάλη πλειονότητα των άτυ­χων πολιτών αυτού του ανάλ­γητου και παρανοϊκού κρά­τους θα βρεθεί αντιμέτωπη τους προσεχείς μήνες με μια σειρά κατα­δικαστικών για την καθημερινότητά της φόρων – φόρων που δεν υπάγονται στη λογική της ανταποδοτικότητας, της δίκαι­ης κατανομής, της εξόδου της χώρας από την κρίση, της προσπάθειας για ανάπτυξη, άλλα, τουναντίον, αποβλέπουν στο να μη θιγεί το εσαεί φοροδιαφεύγον κεφάλαιο, του όποιου καλύπτει με δουλικότητα τα έξοδα διαβίωσης.

Με δυο λόγια, οι φτωχοί πληρώνουν δυ­σανάλογα και απάνθρωπα περισσότερο από ό,τι οι πλούσιοι, αυτοί που απολαμ­βάνουν εργολαβικά όλα τα προνόμια αυ­τού του κράτους – με τις ευλογίες και την κάλυψη του πολιτικού συστήματος. Για παράδειγμα, κόβουν το ρεύμα συνταξι­ούχων όταν οι δισεκατομμυριούχοι αυτού του τόπου δεν πληρώνουν το ρεύμα των επιχειρήσεών τους.
Όποια περίπτωση και να εξετάσει κα­νείς, βρίσκεται μπροστά σε αυτήν τη θε­σμικά παγιωμένη αδικία: να στραγγαλίζε­ται ο αδύναμος και μεσαίος πολίτης προς χάριν του ισχυρού. Αυτό το βιολί κρατά κανονικά τη συνήθη μελωδία και τον ρυθ­μό της αδικίας και κατά τη διάρκεια της κρίσης! 

Ο φτωχός καλείται να πληρώσει αυτά που δεν πληρώνει ο πλούσιος. Επει­δή η πολιτική εκμετάλλευση της κρίσης δημιούργησε ένα στρώμα παράνοιας πά νω στα ήδη υπάρχοντα στρώματα παρα­λογισμού δεκαετιών, κανείς σε αυτόν τον τόπο δεν μπορεί να σταθεί νηφάλια απέ­ναντι στα γεγονότα. 

Έτσι, τα στερεότυπα κρατούν σταθερά όλες τις εθνικές παρα­δοξότητες.

Η τρόικα, για παράδειγμα, από την αρ­χή της εμπλοκής της τονίζει κατηγορημα­τικά και με συντριπτική σαφήνεια σε ό,τι αφορά τα θέματα φορολογίας ότι αυτοί που φοροδιαφεύγουν αισχρά στη χώρα μας είναι οι πολύ πλούσιοι, όσοι στέκο­νται πίσω και πάνω από κυβερνήσεις, απ’ τη δημοκρατία και απ’ τη χώρα και όχι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. 

Ωστόσο, για λόγους ασήμαντων κομματικών σκοπιμο­τήτων αυτό αποσιωπάται γιατί η τρόικα πρέπει να αποτελεί ντε φάκτο - με από­φαση σύσσωμου του πολιτικού κατεστη­μένου - τον προφανή κακό, στον όποιο θα φορτωθούν όλες οι αμαρτίες αυτού του μαφιόζικου νεοελληνικού κρατιδίου.

Η τρόικα λοιπόν - που τονίζουμε ότι δεν αποτελείται ούτε από άγιους ούτε από επαναστάτες - ουδέποτε απαίτησε τη λη­στρική φορολογία των φτωχών Ελλήνων. 

Αντίθετα, από την αρχή έδειχνε τους πλού­σιους και υποστήριζε ένα υγιές και απλό φορολογικό νομικό πλαίσιο στο οποίο θα πλήρωναν όλοι ανεξαιρέτως, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, με πρώτους και καλύ­τερους τους πλούσιους και τις μεγάλες επιχειρήσεις. 

Ό,τι ακριβώς δεν πράττει συστηματικά η ''ελληνική - πατριωτική κυ­βέρνηση του Σαμαροβενιζέλου''.