Ζούμε στη χώρα του παράλογου. Αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Αλήθεια και ψέμα. Αποδεχτό ίσως από λίγους, ίσως από πολλούς.
Ίσως από εκείνους που τους βολεύει.
Ίσως κι από εκείνους που είναι αδιάφοροι για το παράλογο.
Ίσως και από εκείνους που μάχονται ενάντια σε αυτό.
Παράλογα όλα. Μπερδεμένα με δόσεις προπαγάνδας, αέναης βλακείας, ραθυμίας, θεωρίας, συμπόνιας, δημοσιογραφίας, δημοκρατίας, αλληλεγγύης, ταξικής πάλης, μαζικοποίησης, σύμπνοιας, γλειψίματος και άλλων ουσιαστικών, που όμως δεν είναι ουσιαστικά.
Ωστόσο, το κερασάκι της ελληνικής τούρτας είναι οι γερές δόσεις πολιτικής της. Κι αυτό είναι το ουσιαστικό. Ουσιαστικό για τη διαβίωση και την επιβίωσή μας.
Γιατί αυτό που δεν έλειψε ποτέ από τούτη τη χώρα είναι η πολιτική της. Άλλωστε, εμείς οι απλοί «πολίτες», είμαστε........ πεπεισμένοι πια, πως όλα είναι θέμα πολιτικής.
Όντας αδύναμοι και λίγοι (!) δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τίποτα για τον εαυτό μας και για το διπλανό που βιώνει όσα δε βιώνονται. Άπαξ και τελειώσει το πανηγύρι με τα γαλανόλευκα φακελάκια, ο καθένας στη δουλίτσα του (όσοι έχουν).
Πόσα πια να πράξουμε! Πόσα να σκεφτούμε! Ένα τόσο δα γραναζάκι δεν μπορεί να κινήσει ολόκληρη τη μηχανή (και δη κρατική!), πώς να το κάνουμε. Για το λόγο αυτό ΘΕΛΟΥΜΕ να πιάσει κάποιος το τιμόνι.
Να το στρίψει από εδώ, να το στρίψει από εκεί. Να γεμίσει το σακούλι του, να φυτέψει αυτό που θέλει να σπείρει. Να θερίσει αυτό που τον βολεύει. Να κάνει και τις διασυνδέσεις του με άλλες μηχανές.
Γιατί στη χώρα του παράλογου, δε νοιαζόμαστε για τα μικρά και ασήμαντα. Θέλουμε μυαλά. Θέλουμε προσωπικότητες. Θέλουμε το κληρονομικό χάρισμα! Και η πολιτική μας, που αφουγκράζεται αυτές τις σπουδαίες ανάγκες μας, δε λείπει ποτέ.
Στέκεται και μας κοιτά με το δάχτυλο υψωμένο, σαν τη «Δόξα» του Γκύζη, ντυμένη με το λευκό χιτώνα της αγνότητας. ΑΘΩΑ.
Γενναία και φανταχτερή. Πειθήνια και εξουσιαστική.
Εκμεταλλεύτρια και ρηξικέλευθη. Συνειδητοποιημένη και καμιά φορά επαναστάτρια (εδώ γελάμε).
Κυρίως θεραπαινίδα της δημοκρατίας (κι εδώ γελάμε). Διασπείρεται μέσα στο χρόνο και σκορπά στον άνεμο της προόδου ανθρώπινα συντρίμμια..
Αξίζει λοιπόν, όχι μόνο να εκθειάζουμε την πολιτική μας, αλλά και να τη βραβεύουμε. Έτσι, πριν λίγες μέρες σε μια σεμνή τελετή (που δεν ήταν παρωδία), το Ευρωπαϊκό Εβραϊκό Συνέδριο τίμησε με βραβείο τον πρωθυπουργό για την προσφορά του στη Δημοκρατία. Γιατί υπάρχει Δημοκρατία!
Γιατί αν υπάρχει δημοκρατία, θα ζούμε καλά. Δε θα κρυώνουμε. Δε θα πεινάμε. Δε θα πεθαίνουμε. Δε θα αυτοκτονούμε. Θα είμαστε παράλογα ευτυχισμένοι.
Όπως είμαστε τώρα. Γιατί η δημοκρατία έχει καταντήσει υποκοριστικό αυτού που μας βολεύει κάθε φορά να είναι..
Σήμερα δολοφονεί, αύριο βραβεύεται.
Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι.
Αλήθεια, εμείς αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι και αν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου