Νέες διαστάσεις της Εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία..

άρθρο του George Friedman

Η διαμάχη για ορισμένα από τα υψηλότατης στρατηγικής αξίας εδάφη στον κόσμο, πήρε αυτή την εβδομάδα μία νέα ενδιαφέρουσα διάσταση. Την περασμένη εβδομάδα συζητήσαμε για αυτό που φαινόταν να είναι μια σημαντική αλλαγή στη  γερμανική εθνική στρατηγική: Το Βερολίνο φάνηκε να κηρύσσει ένα νέο δόγμα αυξημένης αυτοπεποιθήσεως στον κόσμο – μια μετατόπιση που ακολούθησε το έντονο γερμανικό ενδιαφέρον για την Ουκρανία. 

Αυτή την εβδομάδα, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Victoria Nuland, σε μια διάσημη συνομιλία στο κινητό της τηλέφωνο, δήλωσε τη μεγάλη της περιφρόνηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την αδυναμία της και συμβούλεψε τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία να προχωρήσει γρήγορα και χωρίς τους Ευρωπαίους προς τη ....

...συναρμολόγηση ενός συγκεκριμένου αντιπολιτευτικού συνασπισμού, πριν οι Ρώσσοι αντιληφθούν τι συμβαίνει και αντιδράσουν.

Αυτή είναι μία νέα διάσταση, όχι επειδή καθιστά σαφές το ότι οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη χώρα που παρακολουθεί τις τηλεφωνικές κλήσεις, αλλά επειδή επανατοποθετεί την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία υπό ένα νέο πρίσμα και μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τη στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία και τη Γερμανία. 

Δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί η συνομιλία της Nuland στο κινητό της τηλέφωνο ως κάτι καθοριστικό, αποτελεί ωστόσο μία πρόσθετη ένδειξη της Αμερικανικής στρατηγικής σκέψης.

Πρόσφατες μετατοπίσεις εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ

Η Αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει εξελιχθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Παλαιότερα, οι ΗΠΑ ήταν σε μεγάλο βαθμό επικεντρωμένες στον Ισλαμικό κόσμο και, ακόμη σημαντικότερο, είχαν την τάση να θεωρούν τη χρήση βίας ως πρωταρχική επιλογή κατά την εκτέλεση της πολιτικής τους κι όχι ως την έσχατη λύση. Αυτό ίσχυσε όχι μόνο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά και στην Αφρική και αλλού. 

Αυτή η στρατηγική ήταν επιτυχής όταν ο στόχος της ήταν η καταστροφή της εχθρικής στρατιωτικής δυνάμεως. Αποδείχθηκε όμως πολύ πιο δύσκολο να χρησιμοποιηθεί στην κατοχή των χωρών και τη διαμόρφωση των εσωτερικών και εξωτερικών τους πολιτικών. Η στρατιωτική ισχύς έχει εγγενή όρια.

Η εναλλακτική λύση ήταν η στροφή προς μία στρατηγική «ισορροπίας δυνάμεων», σύμφωνα με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες βασίζονται στις φυσικές έριδες που υπάρχουν σε κάθε περιοχή, προκειμένου να παρεμποδισθεί η εμφάνιση περιφερειακών ηγεμόνων και να αναχαιτισθούν οι αναταραχές και οι ομάδες που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το καλύτερο παράδειγμα της παλαιάς πολιτικής είναι η Λιβύη, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες παρενέβησαν άμεσα με αεροπορικές δυνάμεις και ειδικές δυνάμεις στο έδαφος προκειμένου να ανατρέψουν τον Moammar Gadhafi. 

Η Δυτική προσπάθεια για την αντικατάστασή του με ένα καθεστώς ευνοϊκό προς τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους δεν έχει ευδοκιμήσει. Η νέα στρατηγική μπορεί να γίνει αντιληπτή στη Συρία, όπου αντί για μία άμεση επέμβαση, οι ΗΠΑ έχουν  παραμερίσει κι έχουν επιτρέψει στις αντιμαχόμενες φατρίες να δαπανήσουν την ενέργεια τους ο ένας εναντίον του άλλου, παρεμποδίζοντας τις δύο πλευρές από την εκτροπή πόρων σε δραστηριότητες που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Πίσω απ΄όλα αυτά, υποκρύπτεται ένα σχίσμα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, σχετιζόμενο περισσότερο με  τα κίνητρα παρά με την πραγματική δράση. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που συνειδητά υποστηρίζουν το μοντέλο της Συρίας για τις ΗΠΑ, όχι απαραιτήτως ως την καλύτερη ηθική επιλογή, αλλά ως τη μόνη πρακτική επιλογή. Από την άλλη, υπάρχουν εκείνοι που εξ ονόματος της ηθικής υποστηρίζουν παρεμβάσεις όπως αυτή στη Λιβύη, καθώς και την αποκαθήλωση των τυράννων ως αυτοσκοπό. 

Λαμβάνοντας υπόψη το αποτέλεσμα στη Λιβύη, αυτή η πλευρά βρίσκεται σε άμυνα, καθώς θα πρέπει να εξηγήσει πώς μια επέμβαση θα βελτιώσει πραγματικά την κατάσταση από απόψεως ηθικής. Δεδομένου του ότι αυτή η πλευρά υποστήριζε επίσης την επίθση στο Ιράκ, θα πρέπει να καταδείξει το πώς μια παρέμβαση δεν θα εκφυλιστεί σε έναν πόλεμο ιρακινού τύπου. Αυτό είναι δύσκολο να συμβεί. Από ρητορικής απόψεως λοιπόν, οι ΗΠΑ εξ ορισμού διολισθαίνουν σε ένα μοντέλο «ισορροπίας δυνάμεων».

Η Γεωπολιτική μάχη στην Ουκρανία

Η Ρωσσία ανεδείχθη ως πρόβλημα για τις ΗΠΑ μετά την «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, όταν οι ΗΠΑ, υποστηρίζοντας τις αντι – Ρωσσικές φατρίες στην Ουκρανία, επέτυχαν τη διαμόρφωση μιας σχετικά φιλοδυτικής, αντι – Ρωσσικής κυβερνήσεως. 

Οι Ρώσσοι την ερμήνευσαν ως επιχείρηση των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που αποσκοπούσε στη δημιουργία μίας αντι – Ρωσσικής Ουκρανίας, η οποία , όπως έχουμε γράψει , θα αμφισβητούσε ευθέως τα  Ρωσσικά στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Επιπλέον, η Μόσχα είδε την «Πορτοκαλί Επανάσταση» (μαζί με την «Επανάσταση των Ρόδων») ως μία γενική πρόβα για κάτι που θα μπορούσε έπειτα να συμβεί στη Ρωσσία. 

Η Ρωσσική απάντηση ήταν η χρήση των συγκεκαλυμμένων δυνατοτήτων της, σε συνδυασμό με την οικονομική πίεση από τη διακοπή παροχής φυσικού αερίου, ώστε να υπονομευθεί η κυβέρνηση της Ουκρανίας και να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος με τη Γεωργία ως μία εντυπωσιακή υπενθύμιση της νεκραναστάσεως των Ρωσσικών στρατιωτικών δυνατοτήτων. 

Αυτές οι κινήσεις, συνδυασμένες με την απογοήτευση από τη δυτική βοήθεια, επέτρεψαν την εκλογή μίας περισσότερο φιλο – Ρωσσικής κυβερνήσεως στο Κίεβο. Μειώθηκαν έτσι οι ανησυχίες των Ρώσσων και αυξήθηκε αυτοπεποίθησή τους. Με τον καιρό, η Μόσχα έπαιξε πιο αποτελεσματικά και δυναμικά τα χαρτιά της στη Μέση Ανατολή, οδηγώντας στις σημερινές καταστάσεις στη Συρία, το Ιράν και αλλού.

Η Ουάσιγκτον είχε δύο επιλογές: Η πρώτη ήταν να επιτραπεί στην επιβολή της ισορροπίας δυνάμεων να αναδυθεί από μόνη της, περίπτωση κατά την οποία οι ΗΠΑ θα υπολόγιζαν πως η αναχαίτιση των Ρώσσων θα γινόταν από τους Ευρωπαίους. Η δεύτερη, ήταν η συνέχιση του προτύπου της ισσοροπίας δυνάμεων, αλλά σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο της καθαρής παθητικότητος. Όπως καταδεικνύει το τηλεφώνημα της Nuland, οι  ΗΠΑ δεν είχαν εμπιστοσύνη στη θέληση της Ευρώπης και στο ενδιαφέρον της για τον αποκλεισμό των Ρώσσων. 

Ως εκ τούτου, ένα καθαρά παθητικό μοντέλο δεν θα λειτουργούσε. Το επόμενο βήμα ήταν η εμπλοκή στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, ώστε να αναχαιτισθούν οι Ρώσσοι και να αντιμετωπισθούν οι κινήσεις τους στη Μέση Ανατολή. Αυτό σήμαινε μία πολύ περιορισμένη και όχι πολύ συγκεκαλυμμένη υποστήριξη προς τους αντι – Ρώσσους φιλοευρωπαίους διαδηλωτές – δηλαδή η εκ νέου δημιουργία μίας φιλοδυτικής, αντι – Ρωσσικής κυβερνήσεως στην Ουκρανία. Σε ένα μεγάλο βαθμό, οι συνομιλίες των ΗΠΑ με το Ιράν επιτρέπουν μεταξύ άλλων στην Ουάσινγκτον να αφαιρέσουν από τους Ρώσους ένα πλεονέκτημα στην περιοχή, αν και η υπάρχουσα κατάσταση στη Συρία εξακολουθεί να επιτρέπει στο Κρεμλίνο κάποια περιθώρια ελιγμών.

Οι ΗΠΑ δεν είναι προετοιμασμένες να παρέμβουν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Η Ρωσσία δεν είναι μια παγκόσμια υπερ – δύναμη και η στρατιωτική της ικανότητα έχει πολλές αδυναμίες, αλλά διαθέτει μακράν την μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ στην περιοχή και είναι εις θέσιν να την προβάλει στην πρώην Σοβιετική επικράτεια, όπως κατέδειξε ο πόλεμος με τη Γεωργία. Αυτή τη στιγμή, ο στρατός των ΗΠΑ έχει επίσης πολλές αδυναμίες. Αφού αγωνίστηκε για περισσότερο από μια δεκαετία στον πυρήνα του ισλαμικού κόσμου, ο στρατός των ΗΠΑ είναι σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένος σε επιχειρήσεις που δεν σχετίζονται με την πρώην Σοβιετική Ένωση. 

Η συμμαχική του δομή γύρω από την πρώην Σοβιετική Ένωση είναι φθαρμένη και μειονεκτεί στην υποστήριξη ενός πιθανού πολέμου. Οι αναπόφευκτες περικοπές που ακολουθούν παραδοσιακά κάθε πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται οι ΗΠΑ, μειώνουν περαιτέρω τις δυνατότητές του. Μια άμεση επέμβαση, ακόμη κι αν υπήρχε ως υπόθεση (που δεν υπάρχει), δεν αποτελεί επιλογή. Ο μόνος συσχετισμός δυνάμεων που έχει σημασία, είναι το τι υπάρχει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Υπό αυτή την έννοια, οσο εγγύτερα βρίσκονται οι Αμερικανικές δυνάμεις στη Ρωσσική επικράτεια, τοσο περισσότερο πλεονεκτούν οι Ρώσσοι.

Αντί λοιπόν μιάς στρατιωτικής επεμβάσεως, οι ΗΠΑ επανέλαβαν το ίδιο πράγμα που έκαναν πριν από την «Πορτοκαλί Επανάσταση»: Υποστήριξαν το είδος της επεμβάσεως που θα τύχγανε της υποστηρίξεως τόσο των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και των υποστηρικτών της ισσοροπίας δυνάμεων. 

Δίνοντας οικονομική και ψυχολογική υποστήριξη στους διαδηλωτές που διαμαρτυρόταν για την απόφαση του προέδρου της Ουκρανίας Viktor Yanukovich να απορρίψει μια στενότερη σχέση με την Ευρώπη και διαμαρτυρόμενες αργότερα για την προσπάθεια της κυβερνήσεως να καταστείλει τις διαδηλώσεις, διατήρησε τη δυνατότητα της αλλαγής του καθεστώτος στην Ουκρανία, με ελάχιστη έκθεση και κίνδυνο για τις ΗΠΑ.

Η δυσαρέσκεια απέναντι στη Γερμανική προσέγγιση

Όπως είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, φάνηκε πως ήταν οι Γερμανοί εκείνοι που  πίεζαν ιδιαίτερα για το ζήτημα και πως ένας από του ηγέτες των διαδηλώσεων, ο Vitali Klitschko, βρισκόταν υπό τον έλεγχό τους. Διαφαινόταν πως οι ΗΠΑ βρισκόταν ένα βήμα  πίσω από τη Γερμανία. Όντως, οι δηλώσεις του Βερολίνου που κατεδείκνυαν την πρόθεσή του να αναλάβει έναν πιο δυναμικό παγκόσμιο ρόλο, φαινόταν σαν μια ιστορική στροφή στη Γερμανική εξωτερική πολιτική.

Οι δηλώσεις αυτές ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτες, δεδομένου του ότι με την πάροδο των ετών, η Γερμανία διαφαινόταν να κινείται εγγύτερα της Ρωσσίας σε ζητήματα οικονομικής και στρατηγικής φύσεως. Καμία από τις δύο χώρες δεν αισθανόταν άνετα με την  επιθετικότητα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τη Νότιο – Δυτική Ασία. Και οι δύο χώρες μοιραζόταν την ανάγκη να δημιουργηθούν νέες οικονομικές σχέσεις προκειμένου να αντιμετωπισθεί η Ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και να αναχαιτισθούν οι ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, η διαφαινόμενη Γερμανική μεταστροφή ήταν εντυπωσιακή.

Παρά το γεγονός ότι η κίνηση της Γερμανίας δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί ολοκληρωτικά ακυρωμένη, η σημασία της δεν ήταν τόσο σαφής όσο φαινόταν. Στην κλήση στο κινητό της τηλέφωνο, η Nuland προφανώς ακυρώνει τους Γερμανούς, τον Klitschko και όλες τις προσπάθειές τους στην Ουκρανία. 

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η στρατηγική τους ήταν πολύ αδύναμη για τα Αμερικανικά γούστα (στο κάτω κάτω της γραφής, το Βερολίνο δεν μπορεί να διακινδυνεύσει πάρα πολλά σε μια αντιπαράθεση με τη Μόσχα). Ή θα μπορούσε να σημαίνει πως, όταν οι Γερμανοί έλεγαν πως προγραμμάτιζαν μεγαλύτερες διεκδικήσεις, σκόπευαν στην αποτροπή των Αμερικανικών προσπαθειών. Κοιτάζοντας τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, το τι ακριβώς εννοούσαν οι Γερμανοί δεν έχει γίνει σαφές.

Αυτό που έχει γίνει σαφές, είναι ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν ευχαριστημένες με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λογικά, αυτό σήμαινε πως οι ΗΠΑ σκόπευαν να είναι περισσότερο επιθετικοί στην υποστήριξη των αντιπάλων του καθεστώτος απ’ ότι οι Γερμανοί. Αυτό είναι, ή θα έπρεπε να είναι, ένα ευαίσθητο ζήτημα για τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Ο Yanukovich είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, νικητής εκλογών που είναι γενικά αποδεκτές ως αδιάβλητες (αν και οι συνταγματικές τροποποιήσεις του και οι επόμενες βουλευτικές εκλογές μπορεί να μην είναι). Η απόρριψη της συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έγινε εντός των πλαισίων των αρμοδιοτήτων του. Ανατρέποντας έναν εκλεγμένο πρόεδρο επειδή διαφωνούν με τις πράξεις του, οι διαδηλωτές θα δημιουργήσουν ένα προηγούμενο που υπονομεύει τη συνταγματική νομιμότητα. Ακόμα κι αν υπήρξε σκληρός στην καταστολή των διαδηλωτών, αυτό δεν ακυρώνει την εκλογή του.

Από την πλευρά της στρατηγικής της ισορροπίας δυνάμεων ωστόσο, αυτό είναι κάτι πολύ λογικό. Μία φιλοδυτική, ή ακόμη και διφορούμενη Ουκρανία, αποτελεί ένα σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα για τη Ρωσσία. Θα ήταν όπως ένα φιλο – Ρωσσικό Τέξας: Θα γινόταν ξαφνικά ευάλωτα, το σύστημα του ποταμού Μισισιπή και η μεσο – δυτική κι Νότιο – Δυτική Αμερικανική παραγωγή πετρελαίου. Η δυνατότητα της Ρωσσίας να επεμβαίνει στο Ιράν ή στη Συρία, θα μειωνόταν ξαφνικά, καθώς η Μόσχα θα υποχρεωνόταν να επικεντρωθεί στην στην Ουκρανία.

Η χρήση των διαδηλώσεων ώστε να δημιουργηθεί ένα τεράστιο πρόβλημα για τη Ρωσσία επιφέρει διπλό αποτέλεσμα: Κατά πρώτον, δημιουργεί μια πραγματική στρατηγική πρόκληση για τους Ρώσσους και τους εξαναγκάζει σε αμυντική διάταξη. Κατά δεύτερον, υπενθυμίζει στη Ρωσσία ότι η Ουάσιγκτον διαθέτει τις δυνατότητες και τις επιλογές που κάνουν δύσκολη την αμφισβήτηση των ΗΠΑ. 

Μπορεί δε να διαμορφωθεί κατά τρόπον τέτοιο, ώστε οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να το επικροτήσουν παρά τα συνταγματικά ζητήματα, οι αμφισβητίες των συνομιλιών με το Ιράν να το εκτιμήσουν και οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, από την Πολωνία ως τη Ρουμανία να το θεωρήσουν ως ένδειξη της δεσμεύσεως των ΗΠΑ στην περιοχή. Οι ΗΠΑ θα επανεμφανιστούν ως εναλλακτική λύση αντί της Γερμανίας και της Ρωσσίας. Πρόκειται για μία πανέξυπνη κίνηση.

Η μοναδική της αδυναμία, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, είναι ότι είναι δύσκολο να διακρίνουμε το πώς μπορεί να λειτουργήσει. Η Ρωσσία έχει σημαντική οικονομική δύναμη στην Ουκρανία, δεν είναι σίγουρο το ότι η φιλοδυτικοί διαδηλωτές αποτελούν την πλειονοψηφία και οι δυνατότητες των Ρωσσικών υπηρεσιών συγκεκαλυμένων επιχειρήσεων στην Ουκρανία ξεπερνούν τις δυνατότητες των αντίστοιχων Αμερικανικών. 

Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας και η Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού (σ.Π/Β οι Ρωσσικές FSB και SVR αντίστοιχα) συλλέγουν αρχεία για τους Ουκρανούς επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα περίμενε κανείς ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Sochi, οι Ρώσσοι θα μπορούσαν να παίξουν ατού τους.

Από την άλλη πλευρά, ακόμη κι αν οι Αμερικανικές προσδοκίες δεν ευοδωθούν, οι ΗΠΑ θα έχουν αποδείξει ότι είναι ξανά στο παιχνίδι και οι Ρώσσοι θα πρέπει να παρακολουθούν στενά την περιφέρειά τους και να ανησυχούν για το που θα κάνουν την επόμενή τους κίνηση. 

Ο εξαναγκασμός κάποιου σε αμυντική διάταξη δεν είναι κάτι που προαπαιτεί πως το πρώτο χτύπημα θα είναι επιτυχημένο. Αρκεί να καταλάβει ο αντίπαλος, πως η επόμενη γροθιά θα έρθει τη στιγμή που δεν θα την περιμένει. Η απλή επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να εμπλακούν, θα αλλάξει τις προσδοκίες της Κεντρικής Ευρώπης, θα προκαλέσει εντάσεις μεταξύ των Κέντρο – Ευρωπαίων και των Γερμανών και θα δημιουργήσει μία ευκαιρία για τις ΗΠΑ.

Η πίεση στη Ρωσσία

Βέβαια, το ερώτημα είναι το αν και το πότε θα απαντήσουν οι Ρώσσοι στους Αμερικανούς, ή ακόμα και το εάν θα θεωρήσουν τις ενέργειες των ΗΠΑ σημαντικές. Κατά μία έννοια, η Συρία ήταν η κίνηση της Μόσχας και αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ουκρνανία είναι το αντίμετρο. Οι Ρώσσοι ενδέχεται να επιλέξουν να αποδεχθούν την πρόκληση. Έχουν πολλούς λόγους να το πράξουν: Η οικονομία τους είναι υπό πίεση. 

Οι Γερμανοί μπορεί να μην συσπειρωθούν γύρω από τις ΗΠΑ, αλλά δεν πρόκειται να αποκοπούν από αυτές. Και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες γίνουν περισσότερο ελκυστικές στην Κεντρική Ευρώπη, η επιρροή της Ρωσσίας εκεί θα απωλεσθεί.

Αν οι Ρώσσοι είναι πλέον Αμερικανικό πρόβλημα (και είναι) και εάν οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να επανέλθουν σε μια στρατηγική αμέσου παρεμβάσεως  (κάτι το οποίο δεν δύνανται να πράξουν) τότε αυτή η στρατηγική έχει νόημα. 

Αν μη τι άλλο, φορτώνει τους Ρώσσους με ένα πρόβλημα και μια αίσθηση ανασφάλειας που μπορεί να περιορίσει τις ενέργειές τους σε άλλες περιοχές. 

Στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα καθεστώς που, αν και δεν θα μπορούσε να αντιπαραταχθεί στη Ρωσσία επί ίσοις όροις, θα μπορούσε να κάνει τους αγωγούς και τα λιμάνια ευάλωτα – ιδιαίτερα αν υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ.

Η δημόσια υποκλοπή του τηλεφωνήματος της Nuland δεν δημιούργησε καμία στενοχώρια. Έδειξε στον κόσμο, ότι οι ΗΠΑ και όχι η Γερμανία, είναι εκείνες που ηγούνται των αντικαθεστωτικών ενεργειών στην Ουκρανία. Και έδειξε στους Ρώσσους ότι οι Αμερικανοί δεν αγωνιούν καθόλου και το εκφράζουν σε μια ανοικτή γραμμή κινητού τηλεφώνού. 

Η άσεμνη ακύρωση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από την Nuland και η αντιμετώπιση της Ρωσσίας ως ένα πρόβλημα προς επίλυση, επιβεβαιώνει την πολιτική των ΗΠΑ: Οι Αμερικανοί δεν πάνε σε πόλεμο, αλλά η παθητικότητα έλαβε τέλος.

.

Το άρθρο “Νέες διαστάσεις της Εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία” αναδημοσιεύεται με την άδεια του Stratfor.

Για τη μετάφραση: Πετροβούβαλος

Σχετικό άρθρο στον Αβέρωφ: Μία επιθετικότερη Γερμανική Εξωτερική Πολιτική

Εικόνα: “Μαριονέτα στο σπάγγο”, έργο της Suncana Alvarado από το Fine Art America