Η πολιτική σήψη και το αδιέξοδο φτάνει στο έπακρο...

του Δημήτρη Καζάκη

Υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης και των πολιτικών της; Μην ξεχνάμε ότι αυτό υποσχόταν κι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. 

Μπορεί μετεκλογικά η ηγεσία του να το ξέχασε, αλλά το ερώτημα παραμένει. 

Εκτός κι αν κανείς πιστεύει ότι δεν πρέπει να ανατραπεί το ταχύτερο δυνατόν αυτή η κυβέρνηση.

Ήδη έχει ανακοινωθεί η περαιτέρω μείωση των επικουρικών συντάξεων μέσα στον Ιούλιο. Μέχρι το τέλος του έτους επικουρικές και ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν. Στα μέσα Ιουνίου θα γίνει η εκκαθάριση του νέου φόρου ακινήτων, η Α’ δόση του οποίου θα πρέπει να πληρωθεί έως το τέλος Ιουλίου. 

Άντε να δούμε πόσοι θα .....

...είναι σε θέση να την πληρώσουν. Να θυμήσουμε απλά ότι ο προϋπολογισμός του 2014 προβλέπει αυξημένη επιβάρυνση κατά 44%.

Ταυτόχρονα, κι ενώ μετατέθηκε στο θερινό τμήμα της Βουλής η ψήφιση του νόμου που απαγορεύει την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις παραλίες, πέρασαν στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση πάνω από 90 παραλίες σ’ ολόκληρη την χώρα. Με απλή απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων. Το ίδιο και άλλα 55 “φιλέτα” της δημόσιας γης.

Η κυβέρνηση βιάζεται…

Η κυβέρνηση βιάζεται μέσα στο καλοκαίρι να προικοδοτήσει τους δικούς της ολιγάρχες, τύπου Λάτση, με προνομιακά ακίνητα, παραλίες και γη σε τιμές ευκαιρίας. Ο λόγος είναι απλός. Το φθινόπωρο τίθεται θέμα χρηματοδοτικού κενού της ελληνικής οικονομίας. Προκειμένου να συμφωνηθεί ένα νέο πακέτο χρηματοδότησης του χρέους της Ελλάδας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, έχει τεθεί επί τάπητος η απαίτηση να περάσει η κυριότητα της δημόσιας πριουσίας στον ΕΜΣ.

Να τι βιάζονται να προλάβουν ολιγάρχες και κυβέρνηση. Να πάρουν τα “φιλέτα” πρώτοι οι Λάτσηδες σε εξευτελιστικές τιμές και να διαπραγματευτούν με τους Ευρωπαίους, όταν αυτοί θα έρθουν, μερίδιο από το συνολικό ξεπούλημα της χώρας. Να τι σημαίνει πατρίδα για τους ντόπιους ολιγάρχες και τους κυβερνώντες αυτή την χώρα.

Από την άλλη ο μέσος Έλληνας δεν έχει καν ιδέα του τι σημαίνει πατρίδα για τον ίδιο. Αν είχε, τότε θα είχε ξεσηκωθεί με το ξεπούλημα που ήδη συντελείται. Και μόνο το γεγονός ότι οι παραλίες της χώρας εκχωρούνται σε ιδιωτικά συμφέροντα θα έπρεπε να είχε κάνει τον μέσο Έλληνα να ξεσηκωθεί και να οργανώνει μαζικές καταλήψεις χώρων. Να γιατί όποτε και όποιος θυμάται την πατρίδα, το κάνει για να την αναθέσει κι αυτός σε πατριδοκάπηλους όπως η ΧΑ, ή άλλα ακροδεξιά σκευάσματα, που ξέρουν μόνο να την παίζουν στα ζάρια.

Εγγύηση για τη συνέχεια της ίδιας κυβερνητικής πολιτικής

Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι με τον τρόπο αυτό θα έρθει η ανάκαμψη. Απ’ όσο γνωρίζουμε, μόνο η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει αυτό το παραμύθι που λανσάρει η κυβέρνηση. Γι’ αυτό και μιλά για “καπιταλιστική ανάκαμψη”. Τι να πει κανείς. H ηγεσία του ΚΚΕ απλά μυρικάζει την πολιτική της κυβέρνησης βάζοντας απλά τα δικά της πρόσημα. Ούτε ίχνος ανεξαρτησίας σκέψης και δράσης.

Η ύπαρξη του ΚΚΕ σήμερα αποτελεί εγγύηση για τους κυβερνώντες ότι δεν θα τεθεί καν θέμα ανατροπής τους μέσα από ευρύτερες συνεργασίες σε αντιμνημονιακή βάση. Διότι, όπως βαθυστόχαστα λέει η ηγεσία του, είναι δώρο, άδωρο. Είτε έχεις μια κυβέρνηση σαν την σημερινή, είτε μια κυβέρνηση που πιέζεται από τα κάτω να απαλλάξει την κοινωνία από τα μνημόνια, είναι το ίδιο και το αυτό. Να γιατί επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι δεν θέτει θέμα ανατροπής της κυβέρνησης, διότι είναι δώρο, άδωρο.

Δεν είναι το ίδιο…

Βέβαια, όποιος έχει σώας τα φρένας γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι το ίδιο μια κυβέρνηση σαν την σημερινή, με μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Όχι γιατί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση αποτελεί την λύση στο σημερινό αδιέξοδο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο από μια διακυβέρνηση που ξέρει πώς να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να προχωρήσει σε έξοδο από το ευρώ και να χρηματοδοτήσει μια ταχύτατη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κύριο γνώμονα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Ωστόσο μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι πολύ πιο ευάλωτη στην πίεση των κινημάτων και του λαού. Κι αυτό από μόνο του μπορεί να διευκολύνει – υπό όρους – τον λαό να αποσπάσει κάποια ελάχιστα ώστε να του δώσουν την πολυπόθητη ανάσα που χρειάζεται για το επόμενο βήμα.

Το γεγονός αυτό το γνώριζε εξαρχής και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γνώριζε πολύ καλά ότι μια ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης από τον λαϊκό παράγοντα και από μια ευρεία συνεργασία αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα την έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση. Θα ήταν εκτεθειμένη σε πολλαπλές πιέσεις από τα κάτω για να ασκήσει πολιτικές που δεν πιστεύει η ίδια, ούτε τις θέλει. Πολιτικές που στοχεύουν στην καρδιά των μνημονίων.

Η δολοφονία της ελπίδας…

Να γιατί ακολούθησε ανθενωτική πολιτική και πολέμησε κάθε μορφή ανοιχτής συνεργασίας σε επίπεδο κοινωνίας με ξεκάθαρο αντιμνημονιακό πλαίσιο. Όποτε και όπου υπήρξε η δυνατότητα τέτοιας συνεργασίας με σαφές αντιμνημονιακό πρόσημο την τορπίλλισε ανοιχτά. Το έκανε ακόμη και στις δημοτικές εκλογές με σκοπό να επιβάλει τους δικούς της κομματικούς υποψηφίους – συχνά φυτευτούς. Εμείς στο ΕΠΑΜ το ξέρουμε από πρώτο χέρι αυτό.

Η τακτική που ακολούθησε ήταν αυτή της αυτοδυναμίας, που επιτρέπει στον κομματικό μηχανισμό να αφομοιώνει και να συνθλίβει στα γρανάζια του κάθε “αντιπολιτευτική” φωνή. Και το πέτυχε. Μάντρωσε όσους μπορούσε στο κομματικό μαντρί, γνωρίζοντας ότι για μια θέση σ’ ένα κόμμα οιονεί εξουσίας οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τις κωλοτούμπες της αρκούδας και να ανεχθούν κάθε ασυδοσία του μηχανισμού.

Κατόπιν επένδυσε στην απελπισία ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης και του πούλησε την προσδοκία ότι στις 25 ψηφίζει, στις 26 φεύγουν. Φανταστείτε πόσο απελπισμένος είναι ο κόσμος που έχαψε ένα τέτοιο παραμύθι. Την ίδια ώρα που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τα αδύνατα – δυνατά να φανεί παντελώς αφερέγγυα σ’ ένα επίσης μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, που άκουγε τα ίξεις, αφίξεις των στελεχών της ομάδας Τσίπρα και τριπλοκουμπωνόταν. Να πώς πέρασε η κυβέρνηση ως εγγυητής της σταθερότητας.

Κι έτσι στις πρόσφατες εκλογές οι ηγεσίες των δελφίνων πήραν αυτό που ήθελαν. Οι κυβερνώντες την αναγκαία παράταση ζωής, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κουνήσει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να πέσουν. Ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εγκλώβισε όσους ήταν να εγκλωβίσει στο δικό της κομματικό μαντρί, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να συνεργαστεί με άλλη αντιμνημονιακή δύναμη, ή κίνημα.Έτσι εξασφάλισαν ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να υπάρξει αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Αν θέλει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δυο επιλογές: Ή να επιδιώξει την αυτοδυναμία. Ή να τα βρει με τα κυβερνώντα κόμματα και τις παραφυάδες τους.

Οικουμενική αντί για αντιμνημονιακή κυβέρνηση στα σκαριά

Κι από δω ξεκινά το σικέ μετεκλογικό παιχνίδι. Πόλεμοι χαρακωμάτων στο ΠΑΣΟΚ με φόντο μια πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανακατατάξεις στη ΝΔ με την “αντιμνημονιακή” καραμανλική αντιπολίτευση να κλείνει κι αυτή μάτι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών από τον κ. Καμμένο, όπου το επίδικο ζήτημα δεν είναι κάποια σοβαρή πολιτική διαφωνία, αλλά η αναζήτηση καλύτερης προσφοράς στο δούναι-λαβείν της επόμενης ημέρας.

Όσο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Είναι πρώτο κόμμα ώστε να συντηρεί την πόλωση, χωρίς να απειλεί την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα έχει όλα τα άλλοθι που χρειάζεται για να βαθύνει την συντηρητική στροφή της, ώστε δήθεν να προσελκύσει τον συντηρητικό ψηφοφόρο. Και να ανοιχτεί προς τα κυβερνώντα κόμματα, επενδύοντας στην αλλαγή φορεσιάς τους, δηλαδή ηγεσίας τους, έτσι ώστε να συγκυβερνήσει μαζί τους.

Όσο για την όποια αντιπολίτευση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η δαμόκλειος σπάθη της διάσπασης του κόμματος σε πορεία προς την εξουσία θα την κάνει να σωπάσει και να χάσει τα όποια ελάχιστα ερείσματα στον κομματικό μηχανισμό. Θα λειτουργεί αντικειμενικά όπως η “αριστερή αντιπολίτευση” μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Μόνο και μόνο για να συγκρατεί το κομμάτι της βάσης που διαφωνεί με όλα αυτά.

Να γιατί δεν πρόκειται να την πειράξει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο δεν συνιστά κανενός είδους κίνδυνο γι’ αυτήν, αλλά της είναι απαραίτητη ως οπισθοφυλακή, ως αμορτισέρ για τους κραδασμούς που προκαλούν οι ταυτίσεις της με τους δημίους της χώρας και του λαού. Το μόνο που τρέμει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι η διάσπαση που θα θέσει ανοιχτά τις μεγάλες διαφορές πολιτικής και θα απελευθερώσει τις κινηματικές δυνάμεις που συνθλίβονται στο εσωτερικό του.

Η συνεργασία απαραίτητη όσο ποτέ…

Τι μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση; Μόνο μια ενότητα από τα κάτω του λαού. Το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Ότι κι αν ψήφισε υπό το κράτος του φόβου και της απελπισίας ο μέσος Έλληνας, ένα είναι σίγουρο. Ακόμη κι ο ψηφοφόρος της ΝΔ δεν επικυρώνει τις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση και επιβάλλουν οι δανειστές. Απλά νιώθει το ίδιο να απειλείται και από τον αμφίσημο αριστερό πολιτικό λόγο του Τσίπρα και της κουστωδίας του. Και δεν έχει άδικο.

Χρειάζεται λοιπόν η πιο πλατιά ενωτική κίνηση πολιτικών δυνάμεων, κινημάτων και προσωπικοτήτων που μπορούν να συμφωνήσουν σε ορισμένα πολύ άμεσα και ζωτικά για την κοινωνία και τον εργαζόμενο αιτήματα. Εδώ και τώρα. 

Πέρα και πάνω από διαχωρισμούς αριστεράς και δεξιάς. Μια συνεργασία ανοιχτή που να διευκολύνει τον μέσο Έλληνα να ξεπερνά τις φοβίες του και τα ιδεολογικά του κολλήματα. Διαφορετικά το μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι δανειστές και οι δελφίνοι της εξουσίας προοιωνίζεται θεοσκότεινο.