Για να αγγίξεις τη λευτεριά πρέπει να στέκεσαι ψηλά…

Κάποτε ρώτησαν ένα σοφό αγράμματο, σαν το Μακρυγιάννη, που όμως η ιστορία δεν φύλαξε το όνομά του κι έμεινε στην αφάνεια μαζί με τους άλλους ανώνυμους μάρτυρες του Γένους, όταν τον άκουσαν ....
.....να τραγουδάει ένα κλέφτικο:

- Βαρύ καημό δείχνεις να ΄χεις για τη λευτεριά, γέροντα, μα πες μας, τι είναι τούτη η λευτεριά; 

Από που κινάει κι από που έρχεται;

- Κι ο γέροντας αποκρίθηκε: 

Αυτός ο ουρανός που μας σκέπει είναι η λευτεριά. 

Πούθε αρχίζει και που τελειώνει, κανένας δεν μπορεί να σ’ αποκριθεί. 

Αλλά τον βλέπεις, τον νιώθεις. 

Και σαν βρεθείς ψηλά, στα κορφοβούνια, θαρρείς πως φτάνει ν’ απλώσεις το χέρι σου και να τον αγγίξεις. 

Αλλά πρέπει, λέγω, να βρίσκεται ψηλά. 

Για να αγγίξεις τη λευτεριά πρέπει να στέκεσαι ψηλά…

Μην αφήνουμε λοιπόν τους νέους ανιστόρητους. 

Το βαθύτερο χρέος μας σήμερα είναι να ανοίγουμε προσεκτικά το βιβλίο της ιστορικής μνήμης για να έχει συνέχεια αυτός ο δοξασμένος τόπος και να διδάσκει τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι.