εκ των προτέρων για το ότι όποιοι το διαβάσουν, δε θα αναγνώσουν ευχάριστες γραμμές.
Είναι τραγικό να αποτελείς μέρος μιας γενιάς ενός έθνους σε συρρίκνωση ως προς όλα τα μεγέθη.
Συρρίκνωση πληθυσμιακή, σε κύρος της χώρας, σε υπόληψη και όπως πολλά σημεία προδικάζουν, εδαφική.
Από πού να ξετυλίξουμε το κουβάρι;
Την ώρα που:...
.....στην ανατολική γειτονιά ο κόσμος φλέγεται δίπλα σε ελληνικό έδαφος όπως είναι η Κύπρος
στην ουκρανία, στα βόρειά μας, λαμβάνει χώρα ένα ακόμη λουτρό αίματος, με 150.000 έλληνες να κινδυνεύουν
στα Σκόπια αλωνίζουν οι τζιχαντιστές
στο Αιγαίο επιχειρούν να περάσουν καθημερινά κατά εκατοντάδες οι παράνομοι μετανάστες
στην Αλβανία το εθνικιστικό στοιχείο βιαιοπραγεί σε βάρος των ομογενών μας στη Βόρεια Ηπειρο και παράλληλα ανεμίζει σημαίες με το 1/3 της επικράτειάς μας υπό αλβανική κατοχή
η Τουρκία καθημερινά από αέρος και θαλάσσης παραβιάζει τα σύνορά μας
Ο ελληνικός πολιτικός κόσμος ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα spreads καθώς επίσης και με το αν ο Σαμαράς θα συγκεντρώσει 180 βουλευτές να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σαν να έχουν παραδοθεί τις φλόγες τα σπίτια των γειτόνων μας και εμείς ασχολούμαστε με το τι θα φορέσουμε το βράδυ.
Η ανενόχλητη τσάρκα των τουρκικών πολεμικών μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ μιλά από μόνη της.
Όσο για τις κυρώσεις της Λευκωσίας, μάλλον είναι αδιάφορες για τους Τούρκους οι οποίοι τώρα δοκιμάζουν αντιστάσεις και αντιδράσεις.
Λογικά, αυτή είναι η συμπεριφορά που αρμόζει σε κακομοίρηδες και φτωχομπινέδες θα πρέπει να τους αφήνει πολύ ευχαριστημένους.
Και τι να πράξει φυσικά η χώρα;
Με τα σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη που ΔΕΝ αγόρασε;
Με το υλικό που στερείται;
Ελπίζει. Μόνο ελπίζει.
Τη μια ελπίζει στο Θεό (και γιατί να μας σώσει ο Θεός; Τι είμαστε;), την άλλη στον Πούτιν και την παράλλη στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ κατάφερε όχι μόνο να τη φέρει στους Παλαιστίνιους από το 1948 και μετά αλλά δύο φορές να τσακίσει τις Αραβικές Χώρες και το κατόρθωσε διαθέτοντας πανίσχυρη πολεμική μηχανή.
Έπραξε το αυτονόητο όντας περικυκλωμένο από εχθρούς ή στόχους αν προτιμάτε.
Εμείς εκπαίδευσαμε μεν πανάξια στελέχη, αλλά τι τους δίνουμε; Ολόκληρες αξιόμαχες μονάδες κατήντησαν πηγές ανταλλακτικών.
Φάγαμε δις σε μίζες και δε διαθέτουμε εκείνη την πολεμική ισχύ ώστε να στέκεται όλη η γειτονιά σούζα.
Πληρώνουμε όμως και τα λάθη του παρελθόντος. Πληρώνουμε τα Ιμια του Κώστα Σημίτη, πληρώνουμε την αδράνεια του 1974, πληρώνουμε το ότι στα Σεπτεμβριανά δεν αντιδράσαμε, πληρώνουμε το ότι όταν ο κόσμος μοιραζόταν μετά το Β’ ΠΠ εμείς προτιμήσαμε να σφάζουμε ο ένας τον πατέρα του άλλου με στόχο το σε ποιο στρατόπεδο θα σκλαβωθούμε, πληρώνουμε την τζάμπα και βαρεσέ απώλεια της ανατολικής Θράκης, πληρώνουμε την απεμπόληση ακόμη νωρίτερα της Βορείου Ηπείρου.
Πληρώνουμε, πληρώνουμε, πληρώνουμε.
Πληρώνουμε ακόμη ότι δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εθνική στρατηγική δεκαετιών όπως όλοι οι γείτονές μας.
Μας στοιχίζει ακριβά η μη ύπαρξη μόνιμων υπουργών άμυνας και εξωτερικών με ορισμένου σημαντικού χρόνου διάρκειας θητεία πέρα από κόμματα και ανόητες ετικέττες που θα χαράξουν στρατηγική βασισμένη τόσο στην τόλμη όσο και στο ρεαλισμό.
Δε διδαχθήκαμε από τις τραγωδίες της ιστορίας μας που έχει γραφτεί με το αίμα και το δάκρυ των προγόνων μας.
Είναι βέβαιο ότι θα την ξαναζήσουμε, μπας και τη μάθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου