Η παραπαίουσα, κραταιά άλλοτε, αυτοκρατορία, αφού προετοίμασε το έδαφος για το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας, ώστε να μην είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε την Κύπρο, επιχείρησε να καταστήσει σαφές στον ελληνικό λαό της Κύπρου ότι δεν είχε διάθεση να απολέσει την τόσο σημαντική αυτή αποικιακή βάση παραχωρώντας αυτοδιάθεση.
Φρόντισε μάλιστα να προσεταιριστεί τους μουσουλμάνους της Κύπρου, απογόνους, ως επί το πλείστον, Ελλήνων που είχαν εξισλαμισθεί, ώστε να τους στρέψει, αν χρειαζόταν εναντίον των ....
.....ανυποτάκτων Ελλήνων του νησιού.
Όμως τότε ο ελληνισμός διέθετε ακόμη δυνάμεις αντίστασης. Αυτές οδήγησαν άνδρες ψυχωμένους στην απόφαση να αντιπαλέψουν προς τους σιδηρόφρακτους Άγγλους κατακτητές.
Όπως σε κάθε εθνικό αγώνα κατά το παρελθόν έτσι και εκείνη τη φορά προκήρυξη με την υπογραφή του αρχηγού Διγενή (Γεωργίου Γρίβα) καλούσε σε συστράτευση τους Ελληνοκύπριους.
Απόσπασμα αυτής: «Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “’Η τάν ή επί τάς” …. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μιά φορά ότι και του σημερινού Έλληνος “ο τράχηλος ζυγόν δέν υπομένει”.
Οι Άγγλοι αντέδρασαν με τη συνήθη βαναυσότητα των αποικιοκρατών, την
οποία είχαν γευθεί λαοί της Αφρικής και της Ασίας. Έστησαν αγχόνες, αποκάλεσαν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ τρομοκράτες, οργάνωσαν τη βομβιστική επίθεση της Θεσσαλονίκης στην υποτιθέμενη πατρική οικία του Κεμάλ και εξαπέλυσαν στην Κωνσταντινούπολη τους προδρόμους των «Γκρίζων λύκων» κατά των ομογενών μας. Τελικά όμως οι Ελληνοκύπριοι εξήλθαν από τον αγώνα νικητές.
Όχι βέβαια όπως θα ήθελαν, με την παραχώρηση δηλαδή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, αλλά με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κυπριακού λαού, δυστυχώς όμως στα πλαίσια συμφωνίας με όλα τα χαρακτηριστικά του διαίρει και βασίλευε, καθώς η χώρα που ενέχεται για πλήθος δεινών του νεότερου ελληνισμού διατήρησε και βάσεις στη μεγαλόνησο και δικαίωμα διαμεσολαβητικής παρέμβασης.
Κύλισαν δεκαετίες από τότε. Ο αγώνας θαυμάστηκε από όλους τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων των λαών. Ο Φιντέλ Κάστρο σε επιστολή του προς τον Διγενή (1959) έγραφε: «Στρατηγέ, ο αγώνας σας με γοήτευσε και αποτέλεσε παράδειγμα για την απελευθέρωση της πατρίδας μου. Συγχαρητήρια. Εύχομαι η δημοκρατία και η δικαιοσύνη να βασιλεύσουν επί τέλους στον κόσμο».
Όμως η σπορά της διχόνοιας απέδωσε τάχιστα καρπούς.
Επωφελήθηκαν απ’ αυτήν οι «προστάτες» και επενέβησαν με συνέπεια τη διχοτόμηση του νησιού. Μόνο αφελείς μπορούν να πιστεύουν ότι η εισβολή οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από τους Τούρκους εν αγνοία των επιτελών του ΝΑΤΟ και ερήμην αυτών. Αλλά και μόνο τυφλωμένοι από αρρωστημένη περί έθνους αντίληψη δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δώσαμε με τις αθλιότητές μας πρώτης τάξεως αφορμές.
Συμπληρώθηκαν 42 έτη κατοχής του νησιού από τουρκικές δυνάμεις, παρά τα ψηφίσματα του κατ’ ευφημισμόν ΟΗΕ. Στο διάστημα αυτό μερίδα του πολιτικού κόσμου επιχείρησε τη δυσφήμιση του αγώνα ως εθνικιστικού (φρίξον ήλιε) επειδή με τον ηγέτη του είχαν ιδεολογικές διαφορές ήδη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Άθλιο βέβαια υπό τη γερμανική μπότα να προτάσσεται ο αντικομμουνιστικός αγώνας, αθλιότερο όμως να παρέχονται ελαφρυντικά στους φρικτότερους αποικιοκράτες, που μας ώθησαν στον εμφύλιο.
Έφθασαν Συνέλληνες στο σημείο όχι απλά να αποδεχθούν το σχέδιο Ανάν, που αποτελούσε την ταφόπλακα του ανεξαρτήτου κυπριακού κράτους, αλλά και να το προπαγανδίζουν επιτιθέμενοι μάλιστα κατά του μακαριστού Τάσσου Παπαδόπουλου!
Κάποιοι που διαδραματίζουν ρόλο στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων υπερτονίζουν ότι ο κυπριακός λαός δεν είναι ελληνικός. Τέλος κάποιοι από τους ανερμάτιστους νέους μας φορούν μπλούζες με έμβλημα τη βρετανική σημαία! Μπλούζα με την ελληνική σημαία δεν θα φορούσαν ακόμη και αν τους προσφερόταν ως δώρο.
Έχουμε χάσει αρκετές από τις αξίες που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας σε μια θλιβερή επιχείρηση αυτοκαταστροφής της ιδιοπροσωπείας μας υπό την επήρεια διεθνιστικών ιδεολογιών, οι οποίες έχουν στοχοποιήσει τον πατριωτισμό, τον οποίο έντεχνα έχουν ταυτίσει με τον εθνικισμό, τη δυτική αρρώστια, η οποία τόσα δεινά προκάλεσε στον πλανήτη κατά τον 20ο αιώνα και η οποία, παρά τις μεγάλες δόσεις αντιπατριωτισμού των κυριάρχων πολιτικών δυνάμεων του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού φάσματος, βρίσκεται σε έξαρση με απρόβλεπτες για το μέλλον της Ευρώπης συνέπειες.
Και εμείς επιδιώκουμε να εξαλειφθεί η φιλοπατρία υποκαθιστώντας την προβολή των ηρώων με ποικιλία συνταγών μαγειρικής! Έλαβα πρόσφατα μέσω διαδικτύου κείμενο Ελληνοκυπρίου πατριώτη, στην οποία αναφερόταν η ιστορία ενός μικρού εθνομάρτυρα. Την παραθέτω:
Πιο συγκλονιστική, ίσως, είναι η ιστορία του μικρού Δημητράκη Δημητριάδη, του «μικρού ήρωα» όπως τον αποκαλεί ο Διγενής, που γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949.
Ο μικρός Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ. Ήταν μαθητής της Β’ τάξης του δημοτικού και πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Στις 9 Μαρτίου του 1956, οι άγγλοι σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του λαού συλλαμβάνουν και εξορίζουν στις Σεϋχέλλες, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το στρατολόγο της Ε.Ο.Κ.Α. Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, τον Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και τον Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Μαθητές και μαθήτριες από τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία της Κύπρου, βγαίνουν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα και κρατώντας πέτρες και ξύλα, για να διαμαρτυρηθούν.
Οι αποικιοκράτες, έστειλαν πάνοπλους στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν τους άοπλους νέους, χρησιμοποιώντας όπλα και δακρυγόνες βόμβες. Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου και δημιουργούν πρόχειρα οδοφράγματα προκειμένου να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν.
Όταν κατέφθασαν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα με τους άγγλους στρατιώτες, ξεκίνησε μια άγρια καταδίωξη εναντίον των παιδιών του δημοτικού σχολείου (!), που κρατούσαν ελληνικές σημαίες.
Ο Δημητράκης, μόλις εφτά χρονών ψυχούλα, δεν έφυγε …. μόνο έπαιρνε μικρές πέτρες με τα παιδικά ελληνικά του χέρια και τις πετούσε φωνάζοντας «Ένωση, Ένωση…». Ένας άγγλος, πραγματικό κτήνος αδιαφορεί για την παιδική αθωότητα του Δημητράκη και τον σημαδεύει πυροβολώντας τον εν ψυχρώ στο πρόσωπο, σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Στην οδό που σήμερα τιμητικά φέρει το όνομα του: «Οδός Δημητράκη Δημητριάδη». Του εφτάχρονου μαθητή και ανθοπώλη, που με ένα πανέρι συνήθιζε να πουλά λουλούδια στους δρόμους.
Λύγισαν και οι πέτρες στο άκουσμα της θυσίας του μικρού αγγέλου. Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος Ήρωας της Ε.Ο.Κ.Α. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης έγραψε το ποίημα «τα παιδιά στον Αγώνα»: Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς; Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς; Όπλο δεν έχω, Καπετάνιο. Να, τις κοτρώνες. Αρκετές για σένα, τον μικρούλη. Και αρπάζει ο ήρωας ο μικρός, ο πιο μικρότερος απ’ όλους, κοτρώνες. Για να φέρει Λευτεριά.
Αν ρωτήσουμε τη νέα γενιά, τι είναι λευτεριά, θα μας αποκριθούν; Μήπως τους μάθαμε τι είναι, παραδομένοι άνευ όρων εμείς οι ίδιοι στη δουλεία και μη έχοντας διάθεση να προβάλουμε την παραμικρή αντίσταση;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου