Το χαρτί του χρέους....

ΑΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Το συμπληρωματικό μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην παγκόσμια ιστορία – μία διαβολική έμπνευση του κ. Σόιμπλε, για να απολαύσει τον πλήρη εξευτελισμό της δήθεν αριστερής κυβέρνησης.

«Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα στον πλανήτη, στην οποία θα καταργηθεί η πολιτική των διαπραγματεύσεων και των εκβιασμών, για την πληρωμή των δόσεων – αφού θα εγκατασταθεί ο μόνιμος μηχανισμός επιτήρησης από τους δανειστές της» (ΒΒ).

Άποψη………

Με το καρότο και με το μαστίγιο, με την ίδια ασαφή υπόσχεση για το χρέος δηλαδή που υιοθετήθηκε το 2012, έναντι των σαφέστατων, συνεχώς αυστηρότερων μνημονίων εξαθλίωσης, κατάφερε η Γερμανία να εξευτελίσει ακόμη μία ελληνική κυβέρνηση. 

Πολύ χειρότερα η καγκελάριος, παίζοντας αριστοτεχνικά το χαρτί του χρέους και αδιαφορώντας για τις αντιρρήσεις του ΔΝΤ, πέτυχε τη μετατροπή της χώρας μας σε μία πλήρη αποικία της – αφού παραδόθηκε αφενός μεν ο εισπρακτικός μηχανισμός (πηγή), αφετέρου το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, ενώ μέσω των τραπεζών ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής (άρθρο).

Οι πραγματικοί στόχοι της πάντως φαίνονται ........από το «Συμπληρωματικό Μνημόνιο» – το επί πλέον αυτού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015. Για παράδειγμα, με το περυσινό μνημόνιο το ΤΑΙΠΕΔ είχε αναλάβει την υποχρέωση 9 αποκρατικοποιήσεων – οι οποίες αυξήθηκαν στις 19 με το σημερινό, χωρίς να δοθεί καμία σημασία από την κυβέρνηση ή/και τη Βουλή που ψήφισε το νομοσχέδιο.

Εκτός αυτού, για να απελευθερωθεί η επόμενη δόση, μία από τις προϋποθέσεις είναι η επικύρωση της συμφωνίας μεταξύ του ΤΑΙΠΕΔ και της LAMDA Development του ομίλου Λάτση, όσον αφορά το αεροδρόμιο του Ελληνικού – το οποίο πωλήθηκε προς 75 € το τετραγωνικό, όταν η σημερινή εμπορική αξία των γειτονικών οικοπέδων υπολογίζεται τουλάχιστον στα 1.100 €, ενώ υπάρχουν αντιρρήσεις τόσο από τις τοπικές κοινότητες, όσο και από τις δικαστικές αρχές (πηγή).

Εν προκειμένω, αυτό που εκπλήσσει δεν είναι το ίδιο το γεγονός αυτού καθεαυτού, όσο το ότι τοποθετείται ως προϋπόθεση για την καταβολή μίας δόσης – παρά το ότι έχει ψηφιστεί ως αντάλλαγμα ένα θηριώδες μνημόνιο 7.500 σελίδων που θέτει την Ελλάδα υπό καθεστώς διεθνούς ομηρίας για τα επόμενα 99 χρόνια!

Ακόμη χειρότερα, μία δεύτερη προϋπόθεση είναι η αμνηστία τριών πρώην υψηλόβαθμων συνεργατών του ΤΑΙΠΕΔ, ενός Ιταλού, ενός Σλοβάκου και ενός Ισπανού – οι οποίοι ζημίωσαν την Ελλάδα με ένα ποσόν της τάξης των 580 εκ. €, σύμφωνα με πόρισμα της Δικαιοσύνης από το 2013 (μέσω της σύναψης 28 συμβολαίων πώλησης και ενοικίασης δημοσίων κτιρίων – Leaseback).

Η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει να αποσύρει τη δίωξη που άσκησε ο αρμόδιος εισαγγελέας εναντίον τους με την κατηγορία της διαφθοράς – αλλιώς η Ελλάδα δεν θα πάρει τη δόση των 10,3 δις € με δόσεις! Εδώ δεν πρόκειται προφανώς για έναν πόλεμο εναντίον της διαφθοράς, αλλά για την απόλυτη νομιμοποίηση της – για έναν πρωτοφανή εξευτελισμό της ελληνικής Δικαιοσύνης, για τον οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται και η Ευρώπη.

Μία τρίτη σκανδαλώδης προϋπόθεση είναι η νομιμοποίηση του εμπορικού κέντρου των 70.000 τετραγωνικών που κατασκεύασε ο όμιλος LAMDA για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, χωρίς καμία άδεια οικοδόμησης – εκ των υστέρων και αναδρομικά με εντολή Σόιμπλε, ξανά με τον εκβιασμό της δόσης! Όσον αφορά δε τη σκανδαλώδη ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, έχουμε ήδη αναφερθεί αναλυτικά (άρθρο) – καθώς επίσης στον ΟΛΠ, στον ΟΠΑΠ και στην απάτη των τραπεζών, η οποία κόστισε στους Έλληνες φορολογουμένους πάνω από 40 δις € (άρθρο).

Στα πλαίσια αυτά, πόσο σεβασμό αλήθεια μπορεί να εμπνέει μία κυβέρνηση που υπογράφει τα πάντα, που προσφέρει δηλαδή δυσθεώρητα ανταλλάγματα, για μία ακόμη δόση, η οποία παραμένει σταγόνα στον ωκεανό; 

Ποιός εκτιμάει κάποιον που του δίνει εγγυήσεις 100 €, για να πάρει 5 € μετρητά;

Προφανώς κανένας, οπότε ούτε ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος φαίνεται πως νοιώθει απόλαυση με το να εξευτελίζει τους άλλους – τοποθετώντας τους με την πλάτη στον τοίχο, αφού προηγουμένως τους στήνει τη μία παγίδα πίσω από την άλλη, στην οποία γκρεμίζονται σαν ανόητοι.

Πόσο μάλλον όταν έχει απέναντι του μία δήθεν ηθική, δίκαιη και αγωνιστική αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως δεν δίστασε να μοιράσει χιλιάδες κενές υποσχέσεις στους εκλογείς της – καθώς επίσης να σκύψει το κεφάλι συνθηκολογώντας άνευ όρων, τεκμηριώνοντας πως είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί στην εξουσία, χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό.

Κατά την άποψη του Γερμανού λοιπόν πρέπει να πληρώσει για τη συμπεριφορά της, οπότε δίκαια την τιμωρεί – χωρίς φυσικά να τον ενδιαφέρει πως πληρώνουν οι αθώοι Πολίτες, όπως δεν ενδιέφερε τους προγόνους του η εκτέλεση αμάχων, για τα σαμποτάζ των αντιστασιακών στις δυνάμεις κατοχής.

Ο μύθος του χαμηλού ποσοστού των δημοσίων εσόδων

Συνεχίζοντας, ένας συνήθης μύθος είναι τα χαμηλά φορολογικά έσοδα της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών εισφορών, συγκριτικά με το μέσον όρο της Ευρωζώνης – τα οποία όμως από 33,5% του ΑΕΠ το 2010, εκτοξεύθηκαν στο 39% το 2014, παρά το ότι η χώρα μας ήταν βυθισμένη στην ύφεση. Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες με υψηλότερο ποσοστό εσόδων από την Ελλάδα, καθώς επίσης αυτές με χαμηλότερο:

Χώρα	Ποσοστό δημοσίων εσόδων / ΑΕΠ
Μέσος όρος ΕΕ	40,0%
Μέσος όρος Ευρωζώνης	41,5%
Ελλάδα	39,0%
Δανία	50,8%
Βέλγιο	47,9%
Γαλλία	47,9%
Ρουμανία	27,7%
Βουλγαρία	27,8%
Λιθουανία	28,0%

Πηγή: Eurostat

Εν προκειμένω, δεν αναφέρεται καθόλου η ανταποδοτικότητα των φόρων – η οποία είναι ασφαλώς μεγαλύτερη σε χώρες όπως η Δανία, η Γαλλία και το Βέλγιο. Όταν όμως η ανταποδοτικότητα είναι χαμηλή, τότε οι Πολίτες καλούνται να την συμπληρώσουν από τα δικά τους εισοδήματα, οπότε μειώνεται η φοροδοτική τους ικανότητα – με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να πληρώνουν ανάλογους φόρους με τα άλλα κράτη.

Για παράδειγμα, όταν στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένος κανείς να πληρώνει φροντιστήρια, γιατρούς κοκ., ενώ στη Δανία όχι, τότε είναι λογικό να είναι χαμηλότερο το ποσοστό των δημοσίων εσόδων. Εάν δεν είναι, όπως στην Ελλάδα το 2014, σημαίνει πως επιτεύχθηκε εις βάρος του βιοτικού επιπέδου των Πολιτών – οπότε η χώρα, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην οικονομική κατάρρευση και στο χάος.

Εκτός αυτού, το ποσοστό των φορολογικών εσόδων έχει άμεση σχέση με το ύψος των εισοδημάτων των Πολιτών, καθώς επίσης με τα κέρδη των επιχειρήσεων – όπου, όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο πιο πολύ αυξάνονται τα δημόσια έσοδα. Λογικά λοιπόν το ποσοστό στη Ρουμανία είναι 27,7% – σημειώνοντας πως στην Αφρική, η οποία είναι ακόμη πιο φτωχή, το ποσοστό ήταν της τάξης του 17,9% το 2015 (έναντι 18,7% το 2014, επειδή μειώθηκε ο ρυθμός ανάπτυξης της στο 3,6% από 5% προηγουμένως, λόγω των προβλημάτων της Κίνας).

Ως εκ τούτου, τα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα είναι επικίνδυνα υψηλά. Πόσο μάλλον σε μία εποχή που το ΑΕΠ της έχει καταρρεύσει, που η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει – με τις υπόλοιπες να βλέπουν τα κέρδη τους να συρρικνώνονται συνεχώς ή να μετατρέπονται σε ζημίες, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Σαν να μην έφταναν όμως τα παραπάνω, η Γερμανία επέβαλλε μία ακόμη αύξηση των φόρωνσυμπεριλαμβάνοντας πολλούς έμμεσους, οι οποίοι είναι καταστροφικοί για τα χαμηλότερα εισοδήματα – ενώ οδηγούν ταυτόχρονα στην πλήρη καταστροφή της μεσαίας τάξης και άρα στην κατάλυση της δημοκρατίας.

Τροφοδοτούν επί πλέον τη φοροδιαφυγή, όχι μόνο επειδή οι υπερβολικοί φόροι θεωρούνται ως σημαντικό κίνητρο για την αύξηση της αλλά, επίσης, εξαιτίας του ότι αρκετοί ωθούνται στην παρανομία της απόκρυψης εισοδημάτων – λόγω του ότι αδυνατούν διαφορετικά να επιβιώσουν.

Ο σαδισμός εν προκειμένω του Α. Σόιμπλε είναι κάτι περισσότερο από φανερός –τεκμηριώνοντας με το χειρότερο δυνατό τρόπο τη γερμανική διαστροφή (ανάλυση), η οποία είναι ο παραδοσιακός εφιάλτης της χώρας. Αυτός που γέννησε το Χίτλερ και το ναζισμό, ενώ αιματοκύλισε επανειλημμένα την Ευρώπη – χωρίς να έχει δυστυχώς διδαχθεί η χώρα τίποτα από την ιστορία της, η οποία μοιάζει με ένα βαρύ ποινικό μητρώο.

Επίλογος

Όσο αισιόδοξος και να είναι κανείς, όσες αυταπάτες και αν έχει, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια του μπροστά στην πραγματικότητα που διαγράφεται ολοκάθαρη μπροστά του. Η Ελλάδα, έτσι όπως συμπεριφέρονται οι κυβερνήσεις της, δεν έχει καμία προοπτική και κανένα μέλλον για τους Έλληνες– οι οποίοι

(α) είτε θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, αντικαθιστάμενοι από μετανάστες, (β) είτε θα παραμείνουν σκλάβοι χρέους στο διηνεκές, εργαζόμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες και εξευτελιστικές αμοιβές για τη γερμανική βιομηχανία.

Φυσικά υπάρχουν λύσεις οι οποίες, είναι μεν επώδυνες, αλλά όχι καταστροφικές – ενώ τις έχουμε αναλύσει όλοι με πλήθος άρθρων στο παρελθόν, χωρίς κανένα μέχρι στιγμής αποτέλεσμα.

Επομένως, είναι περιττό να τις επαναλαμβάνω κάθε φορά – ειδικά όταν διαπιστώνω πως η κατάσταση βαίνει από το κακό στο τρισχειρότερο, χωρίς να διαταράσσεται καθόλου η σιωπή των αμνών. Επόμενο στάδιο πάντως θα είναι οι εδαφικές ανακατατάξεις – αφού η οικονομική ένδεια μίας χώρας, σε συνδυασμό με τις υποτακτικές κυβερνήσεις της, οδηγεί αυτόματα σε μεγάλες γεωπολιτικές ήττες.

analyst.gr