Ποτέ δεν θα μπορέσουμε σαν λαός να αντιμετωπίσουμε αυτά που σήμερα μας συμβαίνουν, εάν δεν αντιληφθούμε ότι μέρος του προβλήματος είμαστε κι εμείς, εξαιτίας της παθητικότητας και της σιωπηλής αποδοχής μας στην βίαιη δουλοποίησή μας...

Δεν σκάβουμε τον πάτο, αλλά τον τάφο μας!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής 

Είχε απόλυτο δίκιο ο Κομφούκιος όταν είπε πως «οι πιο επικίνδυνοι καιροί είναι και οι πιο ενδιαφέροντες». Και το ενδιαφέρον, προκύπτει από την ανάγκη που δημιουργείται για να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι. Σε αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή βρίσκεται σήμερα και η πατρίδα μας, η Ελλάδα, η οποία φαίνεται πολιορκούμενη και καθηλωμένη από τους γνωστούς – αγνώστους, καταγεγραμμένους ιστορικά, «φίλους» και «συμμάχους» της.

Για να προχωρήσουμε στην ιστορία και για να αντιμετωπίσουμε επαρκώς, ως έθνος, τους κινδύνους που μας περιβάλλουν, θα πρέπει να κατανοήσουμε τι ακριβώς έχει συμβεί, για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε. 

Αν και βρισκόμαστε σε μία χρόνια σύγχυση, κατά πολλούς εντέχνως επιβεβλημένη, και βιώνουμε έναν παρατεταμένο ψυχολογικό βομβαρδισμό, η ανάγκη αναγνώρισης του «τις πταίει», αλλά και πως ξεκίνησε το δράμα που ζούμε, είναι επίσης κάτι που θα πρέπει να διευκρινισθεί.

Τι έγινε, λοιπόν, και βρεθήκαμε ως οι καταγέλαστοι και «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της Ευρώπης; 

Ισχύει το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» ή μήπως η αλήθεια είναι παντελώς διάφορη από όσα με ιδιαίτερη προσπαθούν με ιδιαίτερη επιμέλεια να μας επιβάλουν ως «αλήθεια» πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας; 

Το σίγουρο είναι πως οι υπηρεσίες έχουν πλήρη χαρτογράφηση των όσων φαγώθηκαν και που βρίσκονται τα «φαγωμένα» τώρα…

Για να είμαστε ειλικρινείς, η Ελλάδα πτώχευσε (ή τουλάχιστον την εμφάνισαν ως πτωχευμένη, για να μην ξεχνάμε και τα μαγειρέματα ποσοστών της ΕΛΣΤΑΤ του κ. Γεωργίου) το 2010. Και η «πτώχευση» επήλθε με πλήρη ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, και την κάκιστη διαχείριση της οικονομίας της χώρας. 

Κι ενώ οι υπεύθυνοι έπρεπε να ομολογήσουν την ανικανότητά τους (αλλά και την συμμετοχή τους σε κυβερνητικά έργα –βλ. προμήθειες έργων και αγορών-) και να θέσουν εαυτούς στην κρίση της Δικαιοσύνης, τελικά επέλεξαν να συνεργαστούν μεταξύ τους αλλά και με εξωτερικούς παράγοντες (ΔΝΤ και Ε.Ε.) και να αποφύγουν την ποινική τους τιμωρία συνεργαζόμενοι σε ένα σχέδιο διάσωσης ευρωπαϊκών τραπεζών και καταστροφής της Ελλάδας. 

Και η καταστροφή επήλθε με...
..... σειρά νομοθετημάτων (εξωχώριας προέλευσης) που αρχικά κατέστρεψαν στην οικονομία και στη συνέχεια δημιούργησαν τεράστια χρέη στους πολίτες, οι οποίοι απειλούνται σήμερα έως και με απώλεια της προσωπικής τους περιουσίας (έως και της κατοικίας)!!!

Κι ενώ σήμερα μετράμε το τέταρτο και τελευταίο μνημόνιο, το οποίο έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά αυτοματισμού (θρεφόμενο από την ίδια την καταστροφή που επιβάλλει), που παραβιάζει το σύνολο των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, που παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού Συντάγματος, που καταργεί επί της ουσίας την οποιαδήποτε αιτιολόγηση για συνέχεια ύπαρξης και πληρωμής των μισθών αυτής της κυβέρνησης αλλά και του κοινοβουλίου των αθλίων ανίκανων και υποτακτικών… 

Τελικά, η φυσιολογική ερώτηση δεν αφορά τη νομιμότητα ή την αντισυνταγματικότητα λειτουργίας της (αυτοκαθαιρούμενης) κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, αλλά την πολιτική «λογική» ή την «ηθική» που με πράξεις ή παραλείψεις της καταργεί την Ελλάδα ως χώρα, η οποία αντιμετωπίζεται ως «πτωχευμένη επιχείρηση», βυθίζεται σε ένα καθεστώς 99 χρόνων υποτέλειας και σε απώλεια του συνόλου της κρατικής (αλλά και ιδιωτικής οσονούπω) περιουσίας. Μία απόφαση που ουσιαστικά επιδιώχθηκε και επιβλήθηκε από τους «εταίρους» και τους «φίλους» και η οποία ταιριάζει μόνο ως επιβολή επονείδιστων όρων του νικητή προς τον ηττημένο μετά από πόλεμο…

Αφού, λοιπόν, συμφωνήσουμε πως, το παρόν (αλλά και το προηγούμενο) πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας πρέπει να τοποθετηθεί έναντι των ποινικών ευθυνών που του αρμόζουν για παράδοση της χώρας, θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως η σημερινή Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από σαφές πως δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «φιλική» απέναντι στην Ελλάδα ή, τουλάχιστον, δεν αποτελεί μέρος της λύσης, αλλά μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

Την ίδια στιγμή διάφορα «θρασίμια», γείτονες της Ελλάδας, προχωρούν σε προσβολές έως και αιτιάσεις υφαρπαγής ελληνικής γης, ενώ η Τουρκία, χώρα γνωστή και ως «μαντρόσκυλο» (κατ’ άλλους κοπρόσκυλο) των πέραν του Ατλαντικού «συμμάχων», αλλά και ιστορικά φίλη χώρα της Γερμανίας ανεβάζει κατακόρυφα την κλιμάκωση στο Αιγαίο με επιθετικές κινήσεις, ενώ η Άγκυρα μέσω του τουρκικού ΥΠΕΞ δεν δίστασε να προχωρήσει και σε «συστάσεις» προς την Αθήνα, σχετικά με τους «τούρκους» της Ελληνικής Θράκης, προχωρώντας σε μία απροκάλυπτη διείσδυση επί εσωτερικών θεμάτων της Ελλάδας…! 

Αξίζει να σημειωθεί πως η «όσμωση» μεταξύ Βερολίνου και Άγκυρας είναι σε τέτοιο βαθμό, που σκιαγραφεί μία συντονισμένη προσπάθεια των ιστορικών φίλων για υφαρπαγή και συνδιαχείριση μέρους ή ολόκληρης της Ελληνικής ΑΟΖ που βρίσκεται νότια της Κρήτης και νότια - νοτιοανατολικά του Καστελλόριζου…

Κάποιοι επιμένουν πως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, είναι κυρίως οικονομικό. Κάποιοι άλλοι, επιμένουν πως το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό. Φυσικά, και οι δύο πλευρές έχουν απόλυτο δίκιο, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, τα όσα βιώνει σήμερα η Ελλάδα αποτελούν πρόβλημα γεωπολιτικό (για την ακρίβεια μία σημαντική παράμετρος στην επιβολή γεωπολιτική ισχύος στον παγκόσμιο χάρτη ισχύος για τα επόμενα εκατό χρόνια), αλλά και ενεργειακό όσον αφορά τις ενεργειακές οδούς και την εξόρυξη – εκμετάλλευση νέων (ήδη εντοπισμένων) ενεργειακών κοιτασμάτων που υπάρχουν στην Ελληνική ΑΟΖ. Η παγκόσμια ιστορία αποδεικνύει πως οι χώρες στις οποίες βρέθηκαν ενεργειακά κοιτάσματα οδηγήθηκαν σε βίαιη φτωχοποίηση ή σε εμφύλιους πολέμους… 

Το ουσιώδες ερώτημα είναι: «Μπορεί η σημερινή Ελλάδα να ξεφύγει από την μέγγενη των «φίλων» και «εταίρων»;» 

Η απάντηση είναι πως αυτό είναι δυνατό να συμβεί, αν… εκλείψει παντελώς το παρόν πολιτικό προσωπικό από έναν σχηματισμό εθνικής σωτηρίας. Ναι, υπό αυτή την αρχική αυστηρή προϋπόθεση, η διάσωση της Ελλάδας είναι εφικτή. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουν απόλυτο δίκαιο οι Ευρωπαίοι «εταίροι» όταν αναφέρονται σε έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης, αφού τα όσα οι ίδιοι επέβαλαν (με την απειλή ροπάλου) στους Έλληνες αποδείχθηκαν καταστροφικά και, όλως τυχαίως ιδιαίτερα ωφέλιμα για τους ίδιους (το έχουν ομολογήσει έως και γερμανικές εφημερίδες)!!!

Το επόμενο κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: «Είναι απαραίτητη η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη;»

Αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, στο 2010 όταν από το Καστελλόριζο ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια και σε κατάσταση κατοχής, τότε θα θυμηθούμε διάφορες προπαγανδιστικές απειλές που ανέφεραν πως θα χάσουμε τους μισθούς, τις συντάξεις, πως θα χαθεί η κρατική και η ιδιωτική περιουσία, πως θα χάσουμε έως και τα σπίτια μας, εάν η Ελλάδα φύγει από το Ευρώ…

Αν σήμερα συγκρίνουμε την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, αλλά και τα όσα «δακρύζοντας» υπογράφουν οι κυβερνώντες σηματοδοτώντας την πλήρη φτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν του Ελληνικού πληθυσμού, εύκολα αντιλαμβανόμαστε πως το ευρώ (ή οι διαχειριστές του σε Βερολίνο και Βρυξέλλες) είναι ένα καταστροφικό σκεύασμα, το οποίο χρησιμοποιείται με κανόνες ιδιοτέλειας και χρησιμοποιείται αυστηρά για την κάλυψη των πολιτικών, οικονομικών και «άλλων» αναγκών κυρίως της Γερμανίας και των κρατών δορυφόρων της.

Και τι μπορεί να γίνει αν βρεθεί μία ομάδα έντιμων Ελλήνων που θα είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τα «θηρία»; Αφού με διαδικασίες εξπρές προφυλακιστεί το σύνολο του πολιτικού προσωπικού των τελευταίων 40 χρόνων, δημευθεί το σύνολο της περιουσίας τους (κινητή, ακίνητη και τραπεζικοί λογαριασμοί) και ξεκινήσουν ανακρίσεις από ειδικό σώμα δικαστικών (αν και η Δικαιοσύνη φέρει τεράστια ευθύνη για τα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα) αμέσως μετά θα πρέπει να εφαρμοσθεί ένα ήδη έτοιμο εθνικό σχέδιο δράσης (δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται), μία «γαλάζια βίβλος», στην οποία θα κατατίθεται ένας εθνικός συνολικός σχεδιασμός, ένας Ελληνικός Στρατηγικός Σχεδιασμός, όπου με σαφήνεια θα καταγράφονται οι στόχοι και οι διαδρομές επίτευξής τους, που με νόμο του κράτους θα είναι υποχρεωμένες οι κυβερνήσεις να ακολουθούν (και να τηρούν) με τη συνέργεια ειδικού σώματος τεχνοκρατών. 

Στο ερώτημα εάν η Ελλάδα θα «ανήκει» στην Δύση ή στην Ανατολή, απαιτείται να δοθεί με έμφαση η ιστορική και η σημερινή γεωπολιτική θέση της Ελλάδας και να κατατεθεί μία πρόταση που θα προβληματίσει πολλούς, αλλά θα χαροποιήσει ακόμη περισσότερους, προσφέροντας άμεσα ευνοϊκό πολιτικό χώρο και ένα πλήθος από οικονομικά οφελήματα στην Ελλάδα και όχι μόνο. 

Η δημιουργία ενός ουδέτερου εδάφους, των σημερινών Βαλκανίων, πρόσφορου για οικονομικές δραστηριότητες μεσαίου κόστους, ασφαλούς για την διέλευση των ενεργειακών οδών και ικανού «φράχτη» για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της ισλαμικής τρομοκρατίας, υπό καθεστώς ισότητας μέσα σε μία «Βαλκανική Κοινοπολιτεία», θα είναι και η ρηξικέλευθη πρόταση της σύγχρονης Ελλάδας για την ειρήνη και την ισότητα μεταξύ των λαών και των εθνών, απέναντι σε μία Ευρώπη που καταρρέει στον άκρατο φασισμό (και ναζισμό).

Η πλήρης αλλαγή του Ελληνικού Συντάγματος και του εκλογικού νόμου, με δικαίωμα συμμετοχής και ελλήνων της ομογένειας και προεπιλεγμένων τομέων πλήρους ενασχόλησής τους σε υπουργεία άμεσα σχετιζόμενα με την ανάπτυξη και την δημιουργία φιλικών σχέσεων με χώρες που σήμερα διατηρούν αποστάσεις εξαιτίας της πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς στην Ελλάδα. 

Άμεση διερεύνηση του ελληνικού χρέους και άμεση καταφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη έναντι των εξωτερικών παραγόντων και προσωπικοτήτων που με ενέργειές τους έβλαψαν το κύρος και την οικονομία της Ελλάδας.
Τακτικές καλοσχεδιασμένες κινήσεις προς την κατεύθυνση απαίτησης αποπληρωμής του γερμανικού κατοχικού χρέους (αναγκαστικό δάνειο, καταστροφές στην ελληνική οικονομία).

Τέλος, άμεση κατάθεση ολοκληρωμένου προγράμματος διακυβέρνησης, με πλήρη ενημέρωση του ελληνικού λαού για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα, με προτάσεις ουσίας και άμεσης εφαρμογής, με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, με καθεστώς φορολόγησης σε επιχειρήσεις και ιδιώτες 10% και με ειδικά προγράμματα ανάπτυξης της γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με επεξεργασία και συσκευασία των παραγόμενων προϊόντων σε αγαστή συνεργασία με τα επιμελητήρια της χώρας και τις πρεσβείες της Ελλάδας ανά τον κόσμο. 

Επίσης, άμεση και ολική αλλαγή του υφιστάμενου προγράμματος Εκπαίδευσης με έμφαση στην ελληνική γλώσσα (αρχαία και νεοελληνική), την ιστορία και τον πολιτισμό. 

Σε συνεργασία πανεπιστημίων και μεγάλων επιχειρήσεων, ανάπτυξη του τομέα έρευνας και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας σε ιδιαίτερους τομείς έρευνας και παραγωγής (π.χ. οπλικά συστήματα).

Άμεση αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, με συνεργασία κρατικών φορέων και εργαστηρίων εξωσωματικής (διαθέτουμε τα καλύτερα σε ολόκληρη την Ευρώπη), για δωρεάν εξωσωματικές σε άτεκνα ζευγάρια. Φοροαπαλλαγή 10% για κάθε παιδί, η οποία θα ισχύει από το τρίτο παιδί, ενώ θα υποστηρίζεται με κυβερνητικά προγράμματα η εργασία γονέων πολύτεκνων οικογενειών.

Άμεση αντιμετώπιση παρακρατικών λειτουργιών και ομάδων (ΜΑΡΦΙΝ, κουκουλοφόροι, «τρομοκρατικές οργανώσεις», και παύση λειτουργίας όλων των ξένων ΜΚΟ, αλλά και των ΜΚΟ που δεν θα λειτουργούν υπέρ των εθνικών συμφερόντων. 

Η θεσμοθέτηση απολύτως ανεξάρτητης λειτουργίας στην Αστυνομία, στον Στρατό, στο Λιμενικό, Δικαιοσύνη και στην ΕΥΠ, με επιτροπές παρακολούθησης του έργου τους, και με ειδικά νομικά συμβούλια ανώτατων δικαστών που θα λειτουργούν με απόλυτη αμεσότητα και θα γνωμοδοτούν με βάση την εξασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας, αλλά και της γεωγραφικής επικράτειας, θεωρείται ως η επαρκέστερη λύση και απεμπλοκή σχέσεων πολιτικών και κρατικών λειτουργών, η οποία θα επιφέρει την αξιοκρατία και θα αποδίδει την διοίκηση (και τις ευθύνες που προκύπτουν από αυτήν) στους πλέον ικανούς και όχι στους πολιτικά αρεστούς ή σε κομματικά φερέφωνα…

Η αλλαγή του εκλογικού νόμου, προς την κατεύθυνση της αμεσοδημοκρατίας, θα προσφέρει το δικαίωμα οιουδήποτε πολίτη στην συμμετοχή των βουλευτικών εκλογών, με μόνη δέσμευση την υπογραφή του ότι ως έλληνας πολίτης θα λειτουργεί αποκλειστικά υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας, και σε περίπτωση που παραβιάσει αυτή την δέσμευση θα χάνει την βουλευτική του έδρα. 

Ένα Κοινοβούλιο στο οποίο δεν θα υπάρχουν παρατάξεις, αλλά προσωπικές γνώμες για τα προς ψήφιση θέματα, θα απαλλάξει την Ελληνική Βουλή από φαινόμενα «βουλευτών – κομματικών υπαλλήλων» που δεσμευμένοι από το κόμμα έκλαιγαν αλλά ψήφιζαν υπέρ της καταστροφής της χώρας. 

Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας θα ισχύει μόνο για περιπτώσεις αστικού δικαίου, ενώ η άρση της βουλευτικής ασυλίας θα εφαρμοστεί αναδρομικά για όλους τους πολιτικούς των τελευταίων 50 χρόνων. 

Η βουλευτική αποζημίωση θα ορίζεται στο ύψος της κατώτατης σύνταξης, ενώ τα έξοδα διαμονής, διατροφής, μετακίνησης, ένδυσης και υπόδησης των βουλευτών θα τα αναλαμβάνει το κράτος για όλη τη διάρκεια της βουλευτικής υπηρεσίας, στο τέλος της οποίας θα παραδίδεται η περιουσία που είχε παρακρατηθεί κατά την έναρξη της βουλευτικής δραστηριότητας.

Αυτά είναι οι διαπιστώσεις, οι προτάσεις και οι κινήσεις των δύο πρώτων μηνών μίας κυβέρνησης Ελλήνων και όχι ελληνοφώνων. Το μεγάλο όμως ερώτημα που μένει να απαντηθεί δεν είναι εάν είναι υλοποιήσιμα (τακτικό οργανωμένο σχέδιο ήδη υπάρχει), αλλά το εάν οι Έλληνες πολίτες είναι σε θέση να αποδεχτούν την αλήθεια, να κατανοήσουν πως η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια, πως για να διεκδικήσουν μία καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους θα πρέπει να περάσουν αγωνιζόμενοι μέσα από τη φωτιά και πως, τελικά, θα πρέπει να ομονοήσουν, να διαφύγουν της επιβληθείσας σύγχυσης.

Το μεγάλο και κρίσιμο ερώτημα είναι εάν οι πολίτες της Ελλάδας θα μπορέσουν να εμπιστευτούν ανθρώπους που ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαν την «εύνοια» των συστημικών ΜΜΕ της χώρας, δηλαδή ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που θα επιχειρήσουν να επαναφέρουν και να λειτουργήσουν εκείνες τις αξίες και τις δομές του έθνους που επί σειράς ετών έχουν στοχοποιηθεί και η απώλειά τους συνέβαλε στα μέγιστα για να φτάσει η πατρίδα μας στο «σημείο μηδέν»…

Οι καιροί που ζούμε είναι πραγματικά ενδιαφέροντες, αλλά και επικίνδυνοι. Το που θα μας οδηγήσουν όμως, εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές και τις ηθικές μας αντιστάσεις και στο κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αντιληφθούμε πως εκείνο που δεν λύνεται, απλά κόβεται και πως κανένας δεν θα μας χαρίσει την ελευθερία μας αν δεν αγωνιστούμε να την κερδίσουμε...

Εν κατακλείδι, ποτέ δεν θα μπορέσουμε σαν λαός να αντιμετωπίσουμε αυτά που σήμερα μας συμβαίνουν, εάν δεν αντιληφθούμε ότι μέρος του προβλήματος είμαστε κι εμείς, εξαιτίας της παθητικότητας και της σιωπηλής αποδοχής μας στην βίαιη δουλοποίησή μας... 

ΥΓ: Φυσικά, όποιος δεν ενοχλείται εάν ξεπουλιέται η πατρίδα του και εάν για τα επόμενα 100 χρόνια η Ελλάδα θα είναι μία κατεχόμενη χώρα, με κατοίκους που θα ζούνε σε φαβέλες, έχει κάνει τις προσωπικές του επιλογές. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δικαιούται την προσωπική του υποταγή να την προτείνει ως «στάση ζωής» για όσους επιθυμούν να ονειρεύονται, να ζούνε και να σκέπτονται ως ελεύθεροι άνθρωποι.

ΥΓ2: Κι ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, ο άρχων της χώρας, ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ακόμη υπάρχει αυτή;) με υπογραφή του έδωσε το δικαίωμα να σου πάρουν το σπίτι, με ηλεκτρονικό πλειστηριασμό, για χρέος στην Εφορία. Κάπου εδώ έχουν τελειώσει οι δικαιολογίες για όλους. Και γι αυτούς και για εμάς...