Στη γαλέρα της αποικιοκρατίας.

Οικονομούμεν άνευ μαλακίας και ζούμε μετ’ ευτελείας. Πώς τα μπερδέψαμε έτσι;

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Ολόκληρη η υψηλή κουλτούρα (και λογοτεχνία;) του δυτικού κόσμου (της μικρής μας χώρας συμπεριλαμβανομένης) αναπτύσσεται πλέον στα χωράφια όχι ηθικών αξιών, ή του έρωτα, ή των μεγάλων, άλυτων αινιγμάτων, αλλά στα ξερικά του οικονομισμού. Κατάντια για το ανθρώπινο είδος, αλλά, για κοιτάξτε: προέχει η διασφάλιση της τρυφηλής ζωής των ελίτ και κάπου στο βάθος η επιβίωση των αδυνάτων στρωμάτων της κοινωνίας (και είναι πολλά τούτα τα στρώματα…).

Επικροτούμε και χειροκροτούμε οι κοινοί θνητοί αφού αρνιόμαστε να κάνουμε θυσίες για το καλό…

……γούστο και τη φινέτσα· αρκούμαστε στη σεξουαλική ικανοποίηση λ.χ. και αδιαφορούμε για τον τάραχο του έρωτα (για τους νέους μιλώ εννοείται). Προτιμάμε το οικονομικό όφελος που προκύπτει μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις και όχι την ομορφιά και συγκίνηση που πιθανώς θα ανυψώνονταν μέσα απ’ αυτές τις σχέσεις.

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μια τρύπα στο νερό, ένα οπαίο σώμα που δεν μπορεί να συγκρατήσει αισθήματα, δεν μπορεί να δακρύσει, να πονέσει, να χορέψει. Είμαστε ικανοποιημένοι βεβαίως από αυτό το αποτέλεσμα και ας παίρνουμε υπνωτικά χάπια για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε· το φαίνεσθαι να ’ναι καλά, η εικόνα του άνετου τάχα, του εκπέμποντος αυτοπεποίθηση και γκλαμουριά (τι εκφυλισμός της έννοιας), του επιτυχημένου, του κατέχοντος εξουσία (μια θεσούλα, μια λιμνούλα ματαιοδοξίας, μια θάλασσα ελαφρότητας στον χώρο εργασίας).

Οικονομούμεν λοιπόν και κωπηλατούμεν, άθλιοι ερέτες στη γαλέρα της αποικιοκρατίας, εξαθλιωμένοι πένητες -κοντά στην αναγκαιότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης που προπαγανδίζουν άπαντες πλέον. Και ποιος υποφέρει; Οι πρόσφυγες και ο κυρίαρχος λαός, οι καταφρονεμένοι του κόσμου τούτου. Εκείνο που πετιέται στα σκουπίδια, πού το πάτε;

Ναι, για την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου είδους ο λόγος… Φτωχοί σε ζωή, φορτώνουμε -ακόμη- την κακοτυχία μας σε άλλους. Γιατί κακοτυχία; Υποταγή είναι, συνειδητή μάλιστα, σε κακούς και αλαζόνες συνανθρώπους, που κοκορεύονται ότι είναι καλύτεροι, κυρίαρχοι, ηγέτες. Για φαντάσου…

Η υποταγή οφείλεται στο ότι πειστήκαμε για την ανωτερότητα της οικονομικής ζωής στον βίο μας· κάτι ο νεοπλουτισμός προηγούμενων δεκαετιών, σε συνδυασμό με το χαμηλό επίπεδο της αστικής τάξης, κάτι οι γνωριμίες με κυβερνητικά στελέχη, κάπου το βόλεμα και η υφαρπαγή κρατικών θέσεων και η πραγματική ζωή υποβαθμίζεται.

Λίγο απ’ όλα τούτα τα φαιδρά, γιατί επιδιώξαμε να τα ’κονομήσουμε -κι έτσι η οικονομία επικυριάρχησε: στον πολιτισμό, την πολιτική, την τέχνη, τον αθλητισμό. Κι έτσι γίναμε ανοικονόμητοι, βαθιά βουτηγμένοι εντούτοις στον οικονομισμό μας -τρομάρα μας.

Οικονομούμεν άνευ μαλακίας και ζούμε μετ’ ευτελείας. Πώς τα μπερδέψαμε έτσι; Αλλα έλεγαν οι πρόγονοι άλλα καταλάβαμε και τελείως άλλα πράττουμε. Εκρηκτικό μίγμα τούτες οι πράξεις. Αλλους τους στέλνει στα ψυχιατρεία, άλλους σε βουνά και σε λαγκάδια, μερικούς στην κατάθλιψη αλλά και μερικούς σε ευδαιμονία….