Τέλος στις ψευδαισθήσεις!

Η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα, καθώς επίσης με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος – μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν.

«Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή, συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι, είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά του – λόγω της έμφυτης διαφθοράς του, της εγγενούς οκνηρίας του, της διανοητικής ανεπάρκειάς του, των μειωμένων ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.

Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτοενοχοποιείται και υποτάσσεται – κατάσταση που εμπεριέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης η οποία έχει, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα της....

... αποχής από οποιασδήποτε δράση. Έως εκείνο το σημείο βέβαια που το άτομο χάνει τα πάντα – οπότε μετατρέπεται σε δολοφονικό θηρίο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων του«.

Ανάλυση

Η άποψη μου για το ευρώ είναι πολύ απλή και σαφής, ενώ την έχω εκφράσει από την αρχή: (α) η Ελλάδα δεν έπρεπε να γίνει μέλος της Ευρωζώνης, (β) όταν το έκανε ήταν υποχρεωμένη να διορθώσει τα σφάλματα στην οικονομία της, κυριότερο από τα οποία ήταν (είναι) οι ελλειμματικοί θεσμοί (ανάλυση), ενώ προφανώς δεν έπρεπε να επιτραπεί ποτέ η ύπαρξη διδύμων ελλειμμάτων (γράφημα) από τις κυβερνήσεις της και (γ) σήμερα είναι εγκλωβισμένη στο κοινό νόμισμα. Ιδίως μετά την υπογραφή του PSI, όπου ουσιαστικά χρεοκόπησε επίσημα (άρθρο), έχοντας χάσει την τελευταία ευκαιρία ομαλής επιστροφής της στη δραχμή – αποδεχόμενη επί πλέον το αγγλικό δίκαιο για τα ομόλογα της.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού από το 2000 έως το 2010 (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος), καθώς επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Ακόμη χειρότερα, ο εγκλωβισμός της επισφραγίσθηκε μετά την επικύρωση του τρίτου μνημονίου από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής το 2015 – αφού έτσι κατοχυρώθηκαν τα δύο προηγούμενα, ενώ υποθηκεύθηκε τόσο η δημόσια (υπερταμείο), όσο και η ιδιωτική της περιουσία (αφελληνισμός τραπεζών) στους δανειστές.

Περαιτέρω, έχω επισημάνει πως ασφαλώς τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση του 2009 – αλλά η κακή διαχείριση των κυβερνήσεων μετά το 1980, η ανεύθυνη συμπεριφορά των Πολιτών, η γερμανική πολιτική του μισθολογικού dumping, σε συνδυασμό με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, καθώς επίσης η εξαγωγή της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης από τις Η.Π.Α.

Εν τούτοις, τα μνημόνια δεν έφεραν μεν την κρίση, αλλά χρεοκόπησαν την Ελλάδα, μετατρέποντας την μεθοδικά και σταδιακά σε άβουλη αποικία των δανειστών της, πιθανότατα για πάρα πολλές δεκαετίες – αυτών που σήμερα κυβερνούν απολυταρχικά τη χώρα με τα πιόνια τους (πηγή).

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά πως η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη είχε μόνο αρνητικές συνέπειες – αφού, εάν το ισχυριζόμαστε, θα επρόκειτο για ένα μεγάλο ψέμα. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται αφενός μεν από την κατακόρυφη μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας, λόγω του ύψους των οποίων άλλωστε λήφθηκε η απόφαση υιοθέτησης του ευρώ, αφετέρου από την αύξηση των περιουσιακών μας στοιχείων.

Ειδικότερα, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, ο συνολικός πλούτος της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 492,6 δις $ το 2000 στα 898,6 δις $ το 2010 – αν και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ μας παρουσίασε μείωση, ενδεχομένως λόγω του ότι δεν προήλθε από την κερδοφόρα λειτουργία/διεύρυνση του παραγωγικού μας μηχανισμού, αλλά από τις επενδύσεις σε ακίνητα, καθώς επίσης από την άνοδο των τιμών τους.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, κινητών και ακινήτων, σε απόλυτα μεγέθη και σε ποσοστά επί του ΑΕΠ, καθώς επίσης του ιδιωτικού χρέους, από το 2000 έως το 2010. Έκτοτε οι τιμές των περιουσιακών μας στοιχείων έχουν μειωθεί κάνω από το 50%, ενώ το ιδιωτικό χρέος έχει διπλασιαστεί!

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από το ότι, ο κινητός πλούτος αυξήθηκε από τα 218,2 δις € στα 338,9 δις € (55%) αλλά μειώθηκε σε σχέση με το ΑΕΠ, ενώ ο ακίνητος από τα 299,7 δις € στα 736,2 δις €  (2,45 φορές) παραμένοντας σχεδόν σταθερός ως προς το ΑΕΠ – με την ταυτόχρονη άνοδο του ιδιωτικού χρέους από τα 25,3 δις € στα 176,5 δις € (σχεδόν κατά 7 φορές), αν και μόλις 3 φορές σε σχέση με το ΑΕΠ.

Σε αντίθεση τώρα με την Ελλάδα, άλλες χώρες και ειδικά η Γερμανία δεν επένδυσαν στα ακίνητα δανειζόμενες φθηνά λόγω της συμμετοχής τους στην Ευρωζώνη, αλλά στον παραγωγικό τους μηχανισμό – με αποτέλεσμα, όταν ξέσπασε η κρίση με επίκεντρο τα ακίνητα, να είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένες να την αντιμετωπίσουν.

Ενώ λοιπόν το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών βυθιζόταν στο ναδίρ (γράφημα), το γερμανικό άρχισε να αυξάνεται ραγδαία – σε σημείο που το πλεόνασμα της Γερμανίας σήμερα να έχει φτάσει στα 300 δις €, έχοντας διαστρεβλώσει τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη και απειλώντας να την διαλύσει.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με τη Γερμανία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Κλείνοντας, όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν, τα λάθη του οποίου δεν διορθώνονται δυστυχώς αναδρομικά – οπότε αυτό που οφείλει να μας απασχολεί είναι πια το μέλλον, επειδή το παρόν έχει ήδη δρομολογηθεί από τις προηγούμενες αποφάσεις, διαδικασίες και εξελίξεις.

Η συμμετοχή μας στο ευρώ

Στα πλαίσια αυτά, είναι σαφές πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιλύσει τα προβλήματα της εντός της νομισματικής ένωσης – εάν η συμμετοχή της συνεχίσει να συνδέεται με την πιστή εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, η οποία την οδηγεί τεκμηριωμένα στην καταστροφή και στο χάος.

Ως εκ τούτου, είναι ντροπή να ισχυρίζεται η κυβέρνηση πως το 2017 θα έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη, όταν αυξάνονται οι φόροι και μειώνονται ξανά οι δημόσιες δαπάνες – επειδή συνεχίζει να παραπλανάει επαίσχυντα τους Έλληνες για να μην επαναστατήσουν, με τη βοήθεια της διατήρησης της ελπίδας.

Εκτός αυτού, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η νομισματική ένωση θα συνεχίσει να υπάρχει, όχι μόνο λόγω της Ιταλίας και της Γαλλίας αλλά, επίσης, της Γερμανίας – η οποία, κατά την άποψη μου, ευρίσκεται ήδη με το ένα πόδι στην έξοδο από το ευρώ. Πιθανότατα δε θα το επιχειρήσει, εάν τελικά διαπιστώσει πως οι ανισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί, τις οποίες προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (μερκαντιλισμός) που υιοθέτησε η ίδια από το 2000, σε συνδυασμό με την κρίση, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν επιτυχώς.

Από την άλλη πλευρά, είτε εντός της Ευρωζώνης, είτε εκτός, εάν δεν καταπολεμηθούν οι παθογένειες της χώρας μας (πελατειακό/κομματικό κράτος, ελλειμματικοί θεσμοί, πολιτική παιδεία κλπ.), καθώς επίσης τα βασικά της προβλήματα (ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), δεν υπάρχει μέλλον – αφού είναι απολύτως σαφές το ότι, η οικονομία κάνει το νόμισμα και όχι το νόμισμα την οικονομία.

Με απλά λόγια, το νόμισμα δεν είναι εκείνο το μαγικό ραβδί που λύνει τα προβλήματα ενός κράτους – όσο και αν επιθυμεί κανείς να το πιστεύει ουτοπικά, θέλοντας να έχει ψευδαισθήσεις. Εν τούτοις αυτού του είδους οι ψευδαισθήσεις, πόσο μάλλον μετά την παταγώδη διάψευση των τελευταίων της αριστερής κυβέρνησης που θα έκοβε ως δια μαγείας τα δεσμά μας, πρέπει να σταματήσουν επιτέλους – αφού απλά επιμηκύνουν την καταστροφή, διογκώνοντας την.

Πώς όμως μπορούν να καταπολεμηθούν τέτοιου είδους προβλήματα σε μία εποχή που έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός μας ιστός, που η ανεργία είναι στα ύψη, που οι τράπεζες είναι υπερχρεωμένες, που η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών έχει εξαντληθεί εντελώς, ενώ οι ίδιοι έχουν εξαθλιωθεί κοκ.;

Πόσο μάλλον με ένα δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ, καθώς επίσης με ένα ιδιωτικό, το οποίο από μόλις 58,8% του ΑΕΠ το 2010 ή 176,5 δις € (γράφημα παραπάνω) πλησιάζει το 200% του ΑΕΠ ή τα 330 δις €,εκ των οποίων τα 230 δις € είναι ήδη ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις ή κόκκινα δάνεια;

Η αναγκαιότητα της διαγραφής χρέους

Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως είτε εντός, είτε εκτός της Ευρωζώνης, αυτό που προέχει είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους (50% για να διαμορφωθεί κάτω από το 100% του ΑΕΠ), έτσι ώστε να ακολουθήσει μία αντίστοιχη του ιδιωτικού – καθώς επίσης η αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης και με το εκάστοτε βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ.

Μόνο εάν επιτευχθεί κάτι τέτοιο η χώρα θα είναι σε θέση να προσελκύσει επενδύσεις, να αυξηθεί η ζήτηση, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις και να πάψουν να μειώνονται τα εισοδήματα των Ελλήνων – οπότε να ακολουθήσει η ανάπτυξη με ρυθμό υψηλότερο από τα επιτόκια δανεισμού, χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να επιβιώσει.

Εάν τώρα τεθεί ως προϋπόθεση της διαγραφής από τους δανειστές η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τότε οφείλουμε να αναλάβουμε το ρίσκο – γνωρίζοντας όμως πως δεν θα είναι καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθουμε, ούτε να αποφύγουμε τον υπερπληθωρισμό και την υποτίμηση της δραχμής, χωρίς να καταπολεμήσουμε τις παθογένειες της οικονομίας μας, καθώς επίσης τα βασικά της προβλήματα (δίδυμα ελλείμματα).

Αυτά σημαίνουν με τη σειρά τους πως θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε λιτά, να παραμείνουν οι μισθοί συνδεδεμένοι με την παραγωγικότητα, να αγωνισθούμε σκληρά εργαζόμενοι πολύ περισσότερο και αποδοτικότερα, να κατασκευάσουμε από την αρχή τον παραγωγικό μας ιστό κοκ.

Από την άλλη πλευρά, εάν οι δανειστές δεν συμφωνήσουν, επιμένοντας επί πλέον στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων, δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη στάση πληρωμών – εντός της Ευρωζώνηςκατά την υποκειμενική μου άποψη, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης της διαγραφής, χωρίς να πιεζόμαστε επί πλέον από νομισματικά προβλήματα.

Φυσικά θα πρέπει να γνωρίζουμε τους τρομακτικούς εκβιασμούς που θα μας ασκηθούν –  όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο των τραπεζών με την ανάληψη ελάχιστων χρημάτων από τα ΑΤΜ ή τα εμπόδια στην εισαγωγή βασικών αγαθών – μεταξύ των οποίων τα φάρμακα και η ενέργεια. Εν τούτοις, δεν υπάρχει άλλη λύση σήμερα, έχοντας αφήσει ανεκμετάλλευτες πολλές στο παρελθόν, από το να υποστούμε τις συνέπειες – προτιμώντας ένα οδυνηρό τέλος, αντί μία οδύνη δίχως τέλος, όπως είναι η κυλιόμενη χρεοκοπία, στην οποία έχουμε καταδικασθεί.

Σε κάθε περίπτωση, η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα δάνεια, καθώς επίσης με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος – μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν.

Έως τότε θα συνεχίσει να επικρατεί η συλλογική αποχαύνωση – η οποία τεκμηριώνει αφενός μεν πως υπάρχει η ψευδαίσθηση της ελπίδας και του από μηχανής θεού, αφετέρου ότι δεν έχει ακόμη εξαντληθεί η πλειοψηφία των Πολιτών. Αυτών που είναι μεν Έλληνες, αλλά δεν συμπεριφέρονται ως Έλληνες, έχοντας χάσει την ταυτότητα τους τις τελευταίες δεκαετίες – ως αποτέλεσμα της διαφθοράς τους από το πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν τους κατέστρεψε μόνο οικονομικά αλλά, επί πλέον, εθνικά, ψυχικά, κοινωνικά και πολιτισμικά.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, πρόκειται όπως πάντοτε για τις υποκειμενικές μου απόψεις, ενώ δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να πείσω κανέναν – αφού όλοι μας έχουμε πλέον τόσο τις γνώσεις, όσο και τις εμπειρίες για να γνωρίζουμε τι εξυπηρετεί την πατρίδα μας, τα παιδιά μας και, τελευταία, τα δικά μας συμφέροντα.

Όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα, αυτό που έχει σημασία είναι να δρομολογηθούν τα παραπάνω «κοινή συναινέσει» – αφού διαφορετικά, είτε μας αρέσει, είτε όχι, δεν έχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

Υπεύθυνοι πάντως είναι σήμερα οι βουλευτές και όχι οι παρατάξεις τους –αφού μπορούν να επιβάλλουν μία εθνική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους ικανότερους Έλληνες. Μία κυβέρνηση που να είναι σε θέση να οδηγήσει την πατρίδα μας στην έξοδο από την κρίση, στηριζόμενη από το σύνολο των Πολιτών – προτού βιώσουμε όλοι μας ακραίες καταστάσεις.