Και οι άνθρωποι; Ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς.

του Θυμιου Λυμπεροπουλου.

Από το 2010 και μετά η χώρα είναι εγκλωβισμένη. Φυλακισμένη στα δίχτυα της νέας τάξης πραγμάτων που έχει το διευθυντήριό της στη Γερμανία, έγινε ένα οικονομικό πειραματόζωο πάνω στο...οποίο εφαρμόζονται κάθε λογής νεοφιλελεύθεροι πειραματισμοί. Και οι άνθρωποι;

Ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς. Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός ασχολείται με οικονομικούς δείκτες, με τρόπους λειτουργίας των αγορών, με αλλαγές .......στην παραγωγική διαδικασία. Οι ανθρώπινες ψυχές μετρώνται κι αυτές σε αριθμούς, είναι αναλώσιμες και συμμετέχουν στο παιχνίδι ως μέρος μιας διαδικασίας, που η απώλεια είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Και φυσικά ασήμαντο.

Χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων στα χρόνια της κρίσης, δεν θορύβησαν κανέναν. Ο Τύπος –ο δικός τους τύπος– δεν αφιέρωσε ούτε μονόστηλο για αυτούς που θυσιάστηκαν προκειμένου να εφαρμοστούν τα πειράματα των δανειστών και των συνεργατών τους στην Ελλάδα. Όλοι μιλούν για οικονομικές θυσίες, αλλά μας παραπλανούν και μας εμπαίζουν. Όχι, οι θυσίες δεν είναι μόνο οικονομικές. Μιλάμε για ανθρώπους, ηλίθιοι.

Η Ευρώπη που οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες του περασμένου αιώνα, δεν υπάρχει πια. Οι αξίες των λαών της που θα συγχωνεύονταν και θα δημιουργούσαν μια πρότυπη κοινότητα για όλο τον κόσμο, θάφτηκαν από το νεκροθάφτη του νεοφιλελευθερισμού. Την παγκοσμιοποίηση. Και τη δίδυμη αδελφή της, την διαπλοκή.

Εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα, ως οδηγός που θα μεταφέρει τον κόσμο με ασφάλεια και σιγουριά στη νέα εποχή. Στην εποχή της ευημερίας και του πλούτου. Και το κατάφερε. Έκανε τους λίγους και εκλεκτούς του συστήματος, συλλέκτες χρήματος και εξουσίας. Και τους απλούς ανθρώπους, χαμένους, αβοήθητους και συγχρόνως σκλάβους που δουλεύουν για να πληρώνουν τους φόρους, που οι «παγκοσμιοποιημένες» κυβερνήσεις επιβάλουν. Κι αφού τους μαζέψουν, τους καταθέτουν με υπερηφάνεια (αφού εκτέλεσαν άψογα την αποστολή τους) στα αφεντικά τους (δανειστές, πολυεθνικές κλπ.).

Ας μην γελιόμαστε. Από το πρώτο μνημόνιο η χώρα έχασε την εθνική της κυριαρχία. Για την ακρίβεια, την παραχώρησε. Κι όλοι αυτοί που διέπραξαν αυτό το έγκλημα, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά εξακολουθούν να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό και να του ζητούν την ψήφο του. Ο δολοφόνος δεν επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Απλά, δεν έφυγε ποτέ…

Δεν περιμένω κάτι από αυτούς τους πολιτικούς. Το έργο που άφησαν πίσω τους είναι ευδιάκριτο και κατανοητό. Φτωχοποίηση, ανεργία, αυτοκτονίες, μετανάστευση, δυστυχία. Πώς να πιστέψω, ότι αυτοί οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην εξουσία για να διορθώσουν ότι οι ίδιοι δημιούργησαν;

Και εντάξει. Να συμφωνήσω ότι ο ελληνικός λαός δεν είχε ποτέ την έγκυρη και αμερόληπτη ενημέρωση  για να καταλήξει σε  ορθή πολιτική  κρίση. Ότι πολλές φορές στο παρελθόν έπεσε θύμα πολιτικών απατεώνων, που άλλα τους έλεγαν προεκλογικά και άλλα έκαναν ως κυβερνώντες. Όμως σε τούτη την περίπτωση δεν χρειάζεται καν σκέψη. Μια απλή ανάγνωση των πεπραγμένων τους και των πολιτικών που ακολούθησαν, αρκεί για να μην βρουν ούτε την ψήφο τους.

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, ούτε κάνω αντιπολίτευση σε κανέναν. Καταθέτω, όσα βλέπω, όσα ακούω κι όσα δεν θέλουν να βλέπουν και να ακούσουν, αυτοί που εμφανίζονται ως σωτήρες της πατρίδας. Είμαι ένα μέλος της χιλιοδολοφονημένης ελληνικής κοινωνίας που έτυχε να μπορώ δημόσια να τους καταλογίζω όσα έκαναν και όσα η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της τους οδηγεί να κάνουν.

Δεν με ενδιαφέρει αν λέγονται, Μητσοτάκης, Γεωργιάδης, Σαμαράς, Βρούτσης, Χατζηδάκης, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Γεωργίου, ή όπως αλλιώς τους λένε. Μ’ αυτό το θέμα θα ασχοληθεί η ιστορία. Εγώ, ξέρω ότι οι δικές τους πολιτικές, οι δικές τους αποφάσεις, οι δικές τους κυβερνήσεις, έγιναν δεκανίκι των δανειστών. Οι δικές τους υπογραφές μας έβαλαν στον κόσμο των μνημονίων και της υποτέλειας. Της δυστυχίας και της φτωχοποίησης.

Στα δικά μου μάτια θα είναι πάντα ένοχοι. Και πολιτικά επικίνδυνοι.

ΥΓ:  Ένα ελεγχόμενο μέσο από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έγραψε πρόσφατα ότι πρέπει να τελειώνει  (η Νέα Δημοκρατία) με ψώνια σαν και μένα. Αναρωτήθηκε δε, γιατί γράφω, αυτά που γράφω, τώρα.

Η αντίθεσή μου με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σκοτώνουν την ελληνική κοινωνία είναι διαχρονική. Δεν έχει σχέση ούτε με πρόσωπα, ούτε με κόμματα. Και δεν επηρεάζεται από φτηνές και κατευθυνόμενες  κριτικές.

 Είτε αρέσει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, είτε όχι, ο συνδικαλισμός είναι θεσμός της δημοκρατίας. Και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένος.

 Είναι ένα όπλο της κοινωνίας για να υπερασπίζεται και να προστατεύει τα δικαιώματά της, από πολιτικές σαν αυτές που υιοθέτησε ο κ. Μητσοτάκης και προπαγανδίζουν τα ΄΄ αμερόληπτα’’ κομματικά μέσα ενημέρωσης.

Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι στο γκρουπ του΄΄πίστευε(ψήφισε) και μη ερεύνα΄΄. Εκπροσωπώ μια κοινωνική ομάδα, που δεν τρώει κουτόχορτο. Αν εσείς μας θεωρείτε ψώνια, θα δεχτούμε κι αυτόν το χαρακτηρισμό. Άλλωστε έχουμε υποστεί και χειρότερα…

ΥΓ 1: Ως γιος οικοδόμου δεν είχα την πολυτέλεια να σπουδάσω στο Χάρβαρντ κι έτσι δεν μπολιάστηκα με το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού και να βλέπω τους εκπροσώπους της κοινωνίας ως …ψώνια.
εφημεριδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ