Οι κατά συρροή εκβιασμοί.

Ασφαλώς οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες, αλλά μόνο για την εποχή προ των μνημονίων, αφού από εκεί και μετά ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανειστές της, εκβιάζοντας τους πάντες, μεταξύ άλλων με τη δραχμή  – κάτι που, εάν δεν το καταλάβουμε, θα οδηγηθούμε στο χάος.

«Αυτό που πράττουν οι ξένοι με την Ελλάδα είναι σαφές. Αποφάσισαν να τη βάλουν σε ίδρυμα! Όπως κάνουν οι περισσότεροι όταν ένα ανήμπορο, συγγενικό τους πρόσωπο χρειάζεται τη στήριξή τους και δεν βρίσκεται κανείς να το φιλοξενήσει ή να το περιθάλψει. Όλοι λίγο πολύ έχουμε ....
....ακούσει περιπτώσεις με παππούδες και γιαγιάδες που εξορίζονται σε οίκους ευγηρίας και ακόμη χειρότερα εκείνες όπου άτομα με ειδικές ανάγκες εγκαταλείπονται -με πόνο στην ψυχή- σε δήθεν ειδικές κλινικές γιατί δεν μπορεί κανείς να τους παρέχει τίποτα.

Δεν τολμάς να πεις ότι είσαι Έλληνας και να μη σε κοιτάξουν με οίκτο ή περιφρόνηση, σαν κάνα ανίκανο κοπρόσκυλο που, όση βοήθεια και να πάρει, επιστρέφει πάντα σαν επαίτης με χίλιες δυο δικαιολογίες.  Είναι απλό: μας έβαλαν στη συντήρηση, στην κλινική για πολιτικά «φυτά» -με το συμπάθιο δηλαδή- προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους και μετά να ασχοληθούν με οτιδήποτε συζητούν ως τελική λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Το καλύτερο που θα μπορούσε να μας κάνει η Ε.Ε. αυτή τη στιγμή είναι η κρυογονική! Να μας βάλει ως χώρα στη βαθιά κατάψυξη εν ζωή και να μας επαναφέρει όταν σταματήσουν τα πειράματα της κυβέρνησης» (Πρώτο Θέμα, πηγή).

Άποψη

Τα παραπάνω απομονώθηκαν από το κείμενο του ιδιοκτήτη της σελίδας, επειδή αφορούν ειδικά την Ελλάδα, ενώ παράθεσα την πηγή για να μπορεί κανείς να το διαβάσει όπως ακριβώς έχει γραφτεί. Με βάση το άρθρο η Ελλάδα, οι Έλληνες καλύτερα και ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, είναι υπεύθυνη(οι) για το ότι δεν κατάφεραν να διασώσουν την οικονομία τους, παρά το ότι έλαβαν τόσα δανεικά χρήματα από τους Ευρωπαίους.

Υποθέτει λοιπόν κανείς πως, ενώ επιβλήθηκαν τα σωστά μέτρα στην Ελλάδα με τα τρία διαδοχικά μνημόνια, οι Έλληνες αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι, οπότε πρέπει να απομονωθούν από την υπόλοιπη Ευρώπη. Να τοποθετηθούν σε ίδρυμα, στην καραντίνα, στην κρυογονική όπως λέει ο συγγραφέας του άρθρου, αφού δεν πρόκειται για θύματα, αλλά για θύτες και κατά συρροή επαίτες.

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια που διαβάζω τέτοιου είδους υποτιμητικές κριτικές για την Ελλάδα και εξευτελιστικές για τους Έλληνες, από τα εκάστοτε αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ στην εκάστοτε κυβέρνηση. Πάντοτε όμως με κάνουν να ντρέπομαι για ορισμένους συμπολίτες μου, κυρίως με στενοχωρούν, επειδή προσφέρουν εγχώρια όπλα στους ξένους που δεν βλέπουν την όποια κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα ως χώρα. Φυσικά και λογικά δε, αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι το δικό τους συμφέρον.

Αν μη τι άλλο τώρα δεν οφείλουμε να δίνουμε τη σωστή εικόνα στους Έλληνες; Δεν θα έπρεπε να τεκμηριώνουμε με στοιχεία τις κατηγορίες μας, ιδιαίτερα όταν είναι τόσο σοβαρές; Η τεκμηρίωση αυτή δεν θα ήταν σωστό να γίνεται με τη σύγκριση άλλων χωρών, οι οποίες βίωσαν επίσης τα επακόλουθα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, καθώς επίσης της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα της Γερμανίας, σε συνεργασία με την ΕΚΤ;

Ασφαλώς οι ευθύνες μας είναι πολύ μεγάλες, αλλά μόνο για την εποχή προ των μνημονίων, αφού από εκεί και μετά ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας οι δανειστές της. Είμαστε τώρα πράγματι θύτες όπως λέει ο παραπάνω συγγραφέας του άρθρου και όχι θύματα;

Στα πλαίσια αυτά, ας δούμε πρώτα την εξέλιξη των δημοσίων χρεών της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, μετά το 2008 (γράφημα), υπενθυμίζοντας πως στη μεν πρώτη ενισχύθηκαν οι τράπεζες της με 40 δις € από την ΕΚΤ χωρίς να γραφτούν στον προϋπολογισμό της, ενώ η δεύτερη τύπωσε 40 δις € που θα τα εξοφλήσει μετά το 2040, διατηρώντας το φορολογικό συντελεστή της στο 12,5%. Και οι δύο χώρες συμμετέχουν στα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ, ενώ έχουν στηριχτεί από την κεντρική τράπεζα οι αγορές ομολόγων τους, με αποτέλεσμα να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού τους πολύ κάτω από το 2%. Στην Ελλάδα πάντως δεν προσφέρθηκε τίποτα από τα παραπάνω.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ της Ισπανίας (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος) και της Ιρλανδίας (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

.Τι βλέπουμε από το γράφημα; Ότι το χρέος της Ισπανίας από 35% του ΑΕΠ της το 2007 έφτασε στο 90% περίπου το 2012, οπότε τριπλασιάστηκε. Της Ιρλανδίας από επίσης 35% έφτασε στο 120%, οπότε σχεδόν τετραπλασιάστηκε. Επόμενο βήμα μας είναι να αναρωτηθούμε εάν η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει αυτή τη δυνατότητα.

Η απάντηση είναι αρνητική, αφού το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν στο 103,1% του ΑΕΠ της το 2007. Επομένως θα ήταν αδύνατον να τριπλασιαστεί στο 310% του ΑΕΠ της όπως της Ισπανίας, πόσο μάλλον να τετραπλασιαστεί στο 412% του ΑΕΠ της όπως της Ιρλανδίας. Ως εκ τούτου το ΔΝΤ έπρεπε πριν από όλα να διαγράψει μέρος του δημοσίου χρέους της το 2010, όπου είχε ήδη φτάσει από το 103,1% στο 146,2%, ακολουθώντας αντίστοιχη πορεία με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης.

Όλοι γνωρίζουμε τώρα πως αυτό ακριβώς είχε προτείνει το ΔΝΤ, ενώ δεν το δέχτηκαν η Γερμανία και η Γαλλία, επειδή δεν ήθελαν να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες τους που λυμαίνονταν τόσα χρόνια την Ελλάδα, εκμεταλλευόμενες τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της. Από εκείνη τη στιγμή όμως και μετά η χώρα μας ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, ακόμη και αν είχε θεϊκές κυβερνήσεις, αφού επίσης όλοι γνωρίζουν πως η εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας σε περιόδους ύφεσης και σε υπερχρεωμένες χώρες, τις οδηγεί κατ’ ευθείαν στη χρεοκοπία (ανάλυση).

Ο δρόμος λοιπόν της χώρας μας από εκεί και μετά ήταν δεδομένος,καθώς επίσης οι εκβιασμοί των εκάστοτε κυβερνήσεων της, κυρίως εκ μέρους της Γερμανίας. Για παράδειγμα το PSI, όπου δεν επετράπη στην τότε κυβέρνηση το δημοψήφισμα,  ήταν ασφαλώς το προϊόν εκβιασμού από την πλευρά των δανειστών.

Φυσικά έφταιγε ο υπουργός οικονομικών που το αποδέχτηκε αντί να παραιτηθεί, αρνούμενος να παρέχει τα υπέρογκα ανταλλάγματα που του ζητήθηκαν για μία αμελητέα διαγραφή του χρέους. Εν τούτοις, επρόκειτο σίγουρα για μία πολύ βρώμικη ιστορία, με θύτες τους δανειστές και με θύματα τους Έλληνες, ειδικά αφού η Τρόικα υποχρέωσε την Ελλάδα να συμμετέχει στη διαγραφή, χρεοκοπώντας τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά της ταμεία.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι το τρίτο μνημόνιο του 2015, επίσης προϊόν εκβιασμού, κυρίως εκ μέρους της ΕΚΤ, πιθανότατα με τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός είχε βέβαια την ίδια λύση στη διάθεση του, όπως ο κ. Βενιζέλος, την παραίτηση του δηλαδή, αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η μεγάλη ευθύνη του, ιδίως επειδή είχε νομιμοποιηθεί από τους Έλληνες με το δημοψήφισμα να συγκρουστεί με τους δανειστές (ένα άλλο μεγάλο λάθος του ήταν η ιδιοτελής ανατροπή της προηγούμενης κυβέρνησης, αφού έτσι εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των δανειστών).

Ο επόμενος πρωθυπουργός πάντως, όποιος και να είναι, θα δεχτεί επίσης τέτοιου είδους εκβιασμούς και αναιρέσεις υποσχέσεων, όπως στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, όπου οι δανειστές δεν σεβάστηκαν τη δέσμευση τους από το 2012. Εμείς τι θα κάνουμε; Θα τους κατηγορούμε όλους με τη σειρά, τη χώρα μας επίσης, θεοποιώντας τους δανειστές; Θα μας οδηγήσει πουθενά αυτός ο δρόμος;

Τέλος, γιατί θα πρέπει να τιμωρηθούμε τόσο αυστηρά για τα λάθη μας (υπερχρέωση του 2009), όταν η Γερμανία δεν τιμωρήθηκε για το αιματοκύλισμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αλλά, αντίθετα, διαγράφηκε το 50% των χρεών της, της επετράπη η πληρωμή των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών, ενώ ανταμείφτηκε επί πλέον με ένα πρόγραμμα αναβίωσης του παραγωγικού της ιστού; Γιατί δεν πρέπει να απαιτήσουμε την αποζημίωση μας για τις ζημίες που προκάλεσαν στην οικονομία μας οι δανειστές μετά το 2010, άνω του 1 τρις €, αλλά να τους παρακαλάμε για διαγραφή;

Ολοκληρώνοντας, κανένας δεν μπορεί να με πείσει πως ο άρρωστος είναι υπεύθυνος για την κωματώδη κατάσταση, στην οποία έχει βυθιστεί,επειδή δεν αφομοίωσε σωστά ο οργανισμός του το δηλητήριο που του έδωσε ο θεράπων γιατρός του. Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο γιατρός, το ΔΝΤ εν προκειμένω, έχει παραδεχτεί πως η συνταγή του ήταν λάθος. Ούτε φυσικά ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης του πρώτου θέματος, ο οποίος δυστυχώς δεν έχει ακόμη καταλάβει πως δεν είναι σωστό να κρίνει ένας μηχανικός τη συνταγή ενός γιατρού, όσο έξυπνος και αν είναι.