ΑΠΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΓΟΥΣ ..Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ..

Αγωγοί: Τι ακριβώς υπογράψαμε;

Μέσα σε πανηγυρικό κλίμα –στα πλαίσια μιας απέλπιδας προσπάθειας να τονώσει το γόητρό της- η κυβέρνηση επισφράγισε στις 13 Φεβρουαρίου τη συμφωνία μεταξύ Αλβανίας, Ιταλίας και Ελλάδας για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου TAP.Με «τυμπανοκρουσίες» μάλιστα ανακοινώθηκε ότι το κόστος της επένδυσης σε ότι αφορά στο ελληνικό τμήμα του έργου θα ανέλθει στο 1,5 δισ. ευρώ και ότι θα δημιουργ
ηθούν 
τουλάχιστον 2.000 θέσεις εργασίας.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Άλλωστε και μόνο οι λέξεις «επένδυση» και «θέσεις εργασίας» καλλιεργούν πολλές ελπίδες. Ωστόσο, αυτές αποδεικνύονται φρούδες, αν κανείς προχωρήσει λίγο στα επιμέρους της συμφωνίας, δηλαδή σε αυτά που σκόπιμα ή από «αμέλεια» δεν ανακοινώθηκαν.

Όπως π.χ. το ποιος θα είναι ο ρόλος της ΔΕΣΦΑ και της ΔΕΠΑ, το αν προβλέπεται από τη συμφωνία ότι μέρος των μεταφερόμενων ποσοτήτων φυσικού αερίου θα προορίζεται για τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς και τέλος, το γιατί η συμφωνία δεν υπεγράφη και από την κυβέρνηση της Τουρκίας, δεδομένου ότι ο αγωγός θα διασχίζει και το δικό της έδαφος.

Αμείλικτα ερωτήματα, που πιθανότατα έμειναν χωρίς απάντηση, όχι για οικονομία χρόνου, ούτε επειδή είναι τεχνικές λεπτομέρειες που δεν αφορούν τον μέσο Έλληνα.

Έμειναν αναπάντητα γιατί έτσι επιτάσσουν τα περίεργα παιχνίδια που παίζονται με τους αγωγούς σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.

Αν μάλιστα κανείς συγκρίνει την τωρινή συμφωνία με εκείνη που είχε επιτύχει η κυβέρνηση Καραμανλή το 2007, τότε οδηγείται σε ένα και μόνο συμπέρασμα: η Ελλάδα από πρωταγωνίστρια στην υπόθεση με τους αγωγούς κατέληξε απλή κομπάρσος!

Και αυτό γιατί:

Πρώτον, η συμφωνία του 2007 για τον αγωγό ITGI προέβλεπε ότι ο αγωγός επί ελληνικού εδάφους θα ανήκει εξ’ ολοκλήρου στην υπό δημόσιο έλεγχο εταιρεία ΔΕΣΦΑ και η ΔΕΠΑ θα συμμετείχε κατά 50% στην ιδιοκτησία του υποθαλάσσιου αγωγού, ενώ τώρα φημολογείται ότι κατασκευαστής, ιδιοκτήτης και διαχειριστής του αγωγού θα είναι η ίδια η κοινοπραξία.

Δεύτερον, η συμφωνία του 2007 κατοχύρωνε ότι μέρος των μεταφερόμενων ποσοτήτων θα έφτανε στην ελληνική αγορά, ενώ τώρα ο όρος αυτός δεν αναφέρεται πουθενά.

Τρίτον, η τότε συμφωνία είχε υπογραφεί και από την Τουρκία, γεγονός που μας εξίσωνε ως περιφερειακές δυνάμεις, ενώ τώρα καταλήξαμε συνεργάτες των Αλβανών.

Η Ελλάδα, χάρη στην ιδιαίτερα κομβική της θέση, είχε μια σπάνια ευκαιρία να αναδειχθεί σε ενεργειακό δίαυλο. 

Αντ’ αυτού, χάρη στους πολιτικούς της, κατέληξε να παραχωρεί απλώς τα εδάφη της χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Και αυτό δεν συνιστά σίγουρα λόγο για πανηγύρια και χαρές…