ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ , ΑΛΛΑ ΚΟΒΟΝΤΑΙ !

Το Μνημόνιο είναι αλυσοδεμένο με το ευρώ, και αυτά με τον θάνατο της χώρας. Εθνικό νόμισμα απέναντι στην υποταγή

Τελικά το ευρώ είναι ταμπού σύμφωνα με τα κυβερνώντα αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ! 

 Όση  φτώχεια, ανεργία, δυστυχία, αυτοκτονίες, τραγωδίες, αδιέξοδα και αν βιώσουμε προς δόξαν του  ΜερκελοΣτουρναρισμού, αυτοί εκεί, πιστοί στο δόγμα : «ένας είναι ο θεός, ο ευρωγερμανισμός». Στη σύγχρονη μεταμοντέρνα τραγωδία που ζούμε, σε φοβιστικές, ανόητες ιδεοληψίες. 

Βολεύονται με την υποταγή, επειδή φοβούνται τη σύγκρουση. Είναι τέτοια η έκταση της ευρωτρομοκρατίας, που ακόμα και κανονικοί άνθρωποι, ενώ  αντιστέκονται στους βιαστές, ενστερνίζονται τις άνωθεν παράλογες φοβίες της ιερομαντίας  που προφητεύει ότι, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα μας οδηγήσει ...στην κόλαση. Ενώ η κόλαση είναι ήδη εδώ, με κύριο υπεύθυνο το πονηρό ευρωμάρκο. Τρομοκρατούνται από τους τρομοκράτες αντί να αντισταθούν και να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες.

Το φοβερό οπλοστάσιο του  πολιτικοδημοσιογραφικού  κατεστημένου τρομοκρατεί ασύδοτα και ανελέητα το ζαλισμένο και φοβισμένο πλήθος ενάντια στο μονόδρομο της εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στο καταστροφικό Μνημόνιο. 

Αυτό της επιστροφής στη δραχμή, με υποτίμησή της  και  νοικοκυρεμένη διαχείριση από μια πατριωτική κυβέρνηση που θα νοιάζεται για τα συμφέροντα του τόπου και όχι των ξένων πατρώνων. Αλλά το κατεστημένο και οι υπάλληλοί του έχουν το δικό τους βιολί.  

Τη δουλειά τους κάνουν, τις καρέκλες τους διασώζουν. Ελεγκτέοι για την αντιφατική στάση τους είναι όσοι  εκφράζουν την οργίλη αντίθεσή τους στο Μνημόνιο και την ίδια ώρα ευλογούν το ευρώ.  Μοιάζουν με το δανειστή που καταγγέλλει τους δανειστές και το δάνειο, αλλά παρακαλά να του το δώσουν  ! Πρόκειται για εξώφθαλμο παραλογισμό, αν όχι πονηρό Μαυρογιαλουρισμό. Το μνημόνιο και το ευρώ είναι περισσότερο και από δίδυμα αδέρφια, είναι Σιαμαίοι αδελφοί.  Πρόκειται για μια ενιαία και αδιαίρετη έννοια που απολύτως τίποτα δεν μπορεί να τη διαχωρίσει. 

Φυσικά  είναι αστείες οι υποθέσεις ότι με μια ποιο σκληρή διαπραγματευτική στάση, οι  Μέρκελ και Σόιμπλε θα υποστείλουν τη σημαία της άτεγκτης Μνημονικής λιτότητας. Το φοβερό δίδυμο μπορεί να καταπιεί, να κάνει μια μπουκιά, όποιον μικρούλη του νότου παριστάνει τον τσαμπουκά. Όχι μόνο γιατί η παραδοσιακή πρωσική αναλγησία είναι δεύτερη φύση τους. 

Αλλά  γιατί, στον πυρήνα του συστημικού οικοδομήματος της ευρωζώνης όπως έχει στηθεί από τους νεοκατακτητές, το Μνημόνιο είναι αλυσοδεμένο με το ευρώ. Και όσοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκληρωτικό σχέδιο νεοιμπεριαλιστικής άλωσης και γερμανοποίησης της Ευρώπης, έχουν μεσάνυχτα μαύρα.

Ο καταγγελτικός λόγος πρέπει να συνοδεύεται από πολιτική πρόταση

Ο οξύς καταγγελτικός λόγος, η αντίθεση στη θέση χωρίς θέση, υπήρξε διαχρονικά γνωστό υποπροϊόν της ανευθυνότητας. Η έλλειψη πολιτικής πλατφόρμας, η αοριστολογία, η αντιφατικότητα είναι συχνά φαινόμενα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και μάλιστα σε χώρες με έντονο κοινωνικό παρορμητισμό και  ευκολοπιστία όπως η δική μας. 

Βολεύει την προσέλκυση ψήφων, την πολιτική πατρονία και ανακολουθία. Οφείλεται επιπλέον, σε σύγχυση ιδεών, πείσματος, ανεπάρκεια γνώσεων, πείρας και πολιτικού οράματος. Όπως και στην εκ του πονηρού στάση, να μη γίνονται συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες μπορεί να δυσαρεστήσουν κάποιους.  Άλλωστε, όταν δεν υπάρχουν προτάσεις, μπορεί όταν κερδηθεί η εξουσία να παρθούν οποιαδήποτε μέτρα, που θα είναι χειρότερα από τα προϋπάρχοντα!

Όμως, μια ολοκληρωμένη πολιτική πλατφόρμα, δεν μπορεί να στέκεται μόνο στον καταγγελτικό λόγο. Η πολιτική δεν είναι μόνο αγανάκτηση, άρνηση, διαμαρτυρία. Είναι πάνω απ' όλα πρόταση ευθύνης για το μέλλον. Η προσδοκία της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο προϋποθέτει το όραμα και το πρόγραμμα. Στην τραγική Ελλάδα του σήμερα, ακούγεται πλούσιος καταγγελτικός λόγος, που δικαιολογείται  από την εγκληματική κυβερνητική πολιτική των τελευταίων δεκαπέντε ετών. 

Η καταγγελία του απαράδεκτου Μνημονίου είναι ασφαλώς κατανοητή. Ορθό είναι επίσης να αναζητούνται ευθύνες για τους υπεύθυνους της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Όμως, ο καταγγελτικός λόγος δεν μπορεί να μη συνοδεύεται από ολοκληρωμένες πολιτικές προτάσεις. Μια τεράστια αυτονόητη αντίφαση, στην ουσία μια μη-πρόταση, είναι η άρνηση του Μνημονίου, με ταυτόχρονη επαιτεία των δανεικών σε ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Καιρός είναι να υπάρξουν συγκεκριμένες υπεύθυνες πολιτικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, το νοικοκύρεμα, την ανάταξη της χώρας. Με πίστη στις δυνάμεις μας, να σταθούμε στα πόδια μας και να γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα για να αναστήσουμε την ανταγωνιστικότητά της χώρας. Φυσικά η επιστροφή στη δραχμή δε θα είναι στρωμένη με ρόδα όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει. Η αρχική περίοδος έως ενάμισι χρόνο περίπου, θα είναι επώδυνη, με αναστάτωση στην αγορά, στο τραπεζικό σύστημα, με προσωρινές ελλείψεις εισαγόμενων αγαθών, υψηλό πληθωρισμό κ.λπ. 

Όμως, όπως έχει δείξει και το παράδειγμα άλλων χωρών και ειδικότερα της Αργεντινής, αλλά και οι απόψεις  πάμπολλων σοβαρών διεθνών αναλυτών, αυτή είναι η μόνο διέξοδος για να δούμε  φως στην άκρη του τούνελ. Σ' αυτό το δρόμο υπάρχει ελπίδα. Ενώ τώρα με το σκληρό ευρώ, με την πορεία προς τα Τάρταρα, η ελπίδα έχει αποδράσει. 

Το Μνημόνιο, ας το εκλάβουμε ως ένα τραγικό τρανταχτό χαστούκι, ως ένα χρήσιμο μάθημα για να μην επαναλάβουμε τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος. 

Ναι, μπορούμε και οφείλουμε να βγούμε από την πλαστή ευημερία της εύφορης κοιλάδας των δανεικών που μας οδήγησε στην υποτέλεια και μας μετατρέπει σε σύγχρονη αποικία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπροστά στην άβυσσο να δούμε το γεφύρι. Άλλωστε, ότι δε μας σκοτώνει μπορεί να μας  κάνει πιο δυνατούς.

Θ Κατσανέβας