Του Κώστα Καπνίση
Ο τέλειος εξευτελισμός μια τέλεια εξευτελισμένης κοινωνίας. Κάπως έτσι θα μπορούσε κάποιος εξωτερικός και ουδέτερος παρατηρητής να περιγράψει την «συζήτηση» - «ψηφοφορία» που έλαβε χώρα το βράδυ της Κυριακής που πέρασε. Άλλη μια χαμένη Κυριακή.
Η μοναδική σοβαρή και ελπιδοφόρα φωνή ενός λαού που πεθαίνει με δική του δραματική συναίνεση, η φωνή του ΣΥΡΙΖΑ δε στάθηκε ικανή να διαπεράσει τα ώτα κάποιων ολίγιστων αλλά κατά τα άλλα πλειοψηφούντων μόνο σε επίπεδο «εθνικής» αντιπροσωπείας.
Τραγική ειρωνεία.
Αυτές οι θλιβερές μαριονέτες στάλθηκαν εκεί με την ψήφο του ελληνικού λαού. Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία το ποιος ήταν ο τρόπος που επιτεύχθηκε αυτή η «πλειοψηφία». Μετά άλλωστε την απομάκρυνση από την κάλπη κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Από ένα σημείο και μετά δεν έχει νόημα να γίνεται κουβέντα για ιδεολογίες.
Όταν η πολιτική και η κοινή λογική παίρνουν διαζύγιο οι όποιες αναλύσεις καθίστανται αυτόματα περιττές. Ψηφίστηκε ένα ακόμα «πολυνομοσχέδιο» κάποιων νοσηρών εγκεφάλων από μερικούς καλοταϊσμένους και καλοκουρδισμένους τροχούς ενός σάπιου και φαύλου συστήματος.
Εντελώς φυσιολογική εξέλιξη μιας τέλειας και καλοστημένης μηχανής που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία.
Ενώ θα περίμενε κάποιος όλο αυτό το ακατάσχετο υβρεολόγιο προς τον χορό, που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό, συμπληρώνοντας πια τρία χρόνια να αρχίσει να πηγαίνει προς μια κάποια λύτρωση παρατηρείται ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Ο χορός αυτός δεν εμφανίζεται πουθενά. Δε συμμετέχει πουθενά. Δεν αντιδρά πια σε τίποτε.
Οι λύκοι και τα αρπακτικά παρατηρούν την απάθεια και την αποχαύνωση να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μπροστά στα μάτια τους. Όχι μόνο συνεχίζουν να κατασπαράζουν τις σάρκες των πτωμάτων αλλά πλήρως απελευθερωμένοι από όποιο έστω ψήγμα ενοχής δείχνουν τα δόντια τους και απειλούν όσους έχουν ακόμα ελεύθερη φωνή και συνείδηση. Επιθυμούν το δίχως άλλο την πλήρη υποταγή. Την απόλυτη νίκη.
Πιστεύουν ότι πέρα από τα πτώματα που ούτως ή άλλως δεν έχουν φωνή θα βρουν και θα αντλήσουν δύναμη από τους ημιθανείς. Από αυτούς που τους υπόσχονται λίγη έστω υποτυπώδη τροφή και νερό πριν και αυτοί υποκύψουν στο μοιραίο. Ακόμα και τώρα τους πιστεύουν.
Πιστεύουν αυτούς που τους έφτασαν μέχρι εδώ. Αυτούς που κατέστρεψαν το μέλλον των ιδίων και των παιδιών τους. Τα νέα πεντάμηνα προγράμματα «ανακούφισης» κάποιων χιλιάδων ανέργων είναι πια εδώ και περιμένουν αγοραστές.
Τούτοι οι αγοραστές δείχνουν διατεθειμένοι να πατήσουν χωρίς δισταγμό πάνω στα άψυχα κορμιά των άλλοτε συνανθρώπων τους προκειμένου να επιβιώσουν για λίγο ακόμα καιρό έστω και χωρίς αξιοπρέπεια. Για αυτό και σιωπούν. Για αυτό και δε βγαίνουν στους δρόμους. Για αυτό και συμπεριφέρονται σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτε.
Είναι οι ίδιοι που ποδοπατούνται στις ουρές για να αρπάξουν μια σακούλα με λαχανικά. Είναι οι ίδιοι που ενώ έχουν κάποια ελάχιστα έστω για να επιβιώσουν στήνονται στα συσσίτια στερώντας ίσως το φαγητό από όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Από όσους με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια πηγαίνουν να σιτιστούν σε κάδους σκουπιδιών στις γειτονιές.
Πραγματικά υπερήφανοι άνθρωποι. Καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με αυτούς που δείχνουν οι κάμερες των καναλιών της σάπιας μιντιοκρατίας. Αυτοί ποτέ δεν υπήρξαν στη ζωή τους συστημικοί. Ποτέ δεν έγιναν ρουφιάνοι στην εργασία τους για να ανελιχθούν σε βάρος κάποιου που το άξιζε περισσότερο. Ποτέ δεν ψήφισαν σε δημοσκόπηση ή ακόμα και στην κάλπη κάτι που δεν τους εξέφραζε. Ποτέ δε στέρησαν το ψωμί από κάποιον συνάνθρωπό τους γιατί δε θα μπορούσαν να κοιμηθούν ήσυχοι το βράδυ.
Ποτέ δε στάθηκαν έξω από το γραφείο του εκάστοτε πολιτευτή. Ποτέ δεν πούλησαν την ψυχή τους γιατί ήταν ότι πιο πολύτιμο είχαν. Ποτέ δεν έκαναν κακό σε κάποιον διπλανό τους επικαλούμενοι την όποια διαφορετική ιδεολογία τους.
Τούτη η κοινωνία έχει πια χάσει κάθε μορφή ανθρώπινης υπόστασης. Μοιάζει με μια θλιβερή αγέλη ανθρωποειδών που επιτίθεται σε ελεύθερους ανθρώπους. Έτσι την έμαθαν και έτσι συμπεριφέρεται. Τέτοια «τροφή» την τάισαν και αυτή τη χολή ξερνάει. Αυτή τη νοοτροπία της έμαθαν και τέτοιους ψηφίζει για να τη διοικούν. Ανήμερα θηρία μιας κακοφορμισμένης για πολλά χρόνια βαθιάς πληγής που έμαθε μόνο να διαιρεί για να βασιλεύει.
Θλιβερά και κακομούτσουνα ανθρωπάρια που κυκλοφορούν σε σκοτεινά, ανήλιαγα μονοπάτια γυρεύοντας ανθρώπινο αίμα για να τραφούν και να συνεχίσουν την πορεία τους στο σκοτάδι. Τρέμουν το φως. Δε μπορούν τη σύγκριση. Δεν αντέχουν στην αλήθεια της ψευτιάς τους. Τα πάντα σε αυτή τη ζωή είναι θέμα επιλογών.
Οι επιλογές όμως έχουν και συνέπειες. Όσο τέτοια πλάσματα δημιουργούν «πλειοψηφίες» οι συνέπειες δεν είναι ίδιες για όλους. Συνήθως από αυτές πλήττονται αυτοί που δεν ευθύνονται.
Κομματιάζοντας ένα κοινωνικό σύνολο σε συντεχνίες αυτοί που πρώτα καταστρέφονται είναι όσοι έχουν αξίες, αρχές και ιδανικά. Όσοι αρνούνται να κατασπαράξουν συνανθρώπους τους αλλά αντιπαλεύουν την εκάστοτε θλιβερή εξουσία των χορτασμένων.
Οι χορτασμένοι όμως έχουν φροντίσει από πριν να έχουν δημιουργήσει μισθοφόρους που μπαίνουν μπροστά ως κυματοθραύστες. Με αυτόν τον τρόπο έχουν εξασφαλίσει την σιγουριά της ατάραχης και αδιάκοπης εξουσίας τους. Απλό σχέδιο και χωρίς φιοριτούρες.
Ακόμα και τώρα όμως που όλα πια αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια του πλέον αδαούς ουδείς δέχεται την αλήθεια. Μόνο αυτοί που πάντα πάλευαν για έναν καλύτερο κόσμο βλέπουν τις ισχυρότατες ενδείξεις τους να μετασχηματίζονται σε ακλόνητες αποδείξεις. Κακά τα ψέματα. Η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη. Δεν είναι όμως αδιέξοδη.
Οι δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να παλέψουν θα το κάνουν χωρίς πισωγυρίσματα. Αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές και ξεκάθαρο απέναντι στη συμμορία των λύκων και των μισθοφόρων τους. Το μήνυμα που πρέπει να σταλεί είναι ότι μια ειρηνική επανάσταση είναι αυτό που θα προωθηθεί και αυτό που θα προτιμηθεί. Την ίδια όμως στιγμή πρέπει να επισημανθεί σε όλους τους τόνους ότι αυτοί που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο για όλους δεν είναι ούτε πρόβατα μα ούτε και πτώματα.
Είναι υγιείς δυνάμεις μιας σάπιας και δυσώδους κοινωνίας που προσπαθεί να παρασύρει μαζί της στο κενό της αβύσσου τα πάντα. Αυτό οφείλει να γίνει αντιληπτό από όλους σε όποια πλευρά της όχθης κι αν βρίσκονται. Αν κάποιοι επιθυμούν να δουν το remake των «Συμμοριών της Νέας Υόρκης» καλό είναι να καταλάβουν μια και καλή ότι αυτή δεν είναι η επιθυμητή λύση. Όσοι έχουν διδαχθεί αλλά και εξακολουθούν να διδάσκονται από την Ιστορία ξέρουν ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις μόνο πόνο και δυστυχία φέρνουν.
Ο λαός οφείλει πια να καταλάβει πως η αρχή της λύσης του προβλήματος είναι το κόψιμο των σχοινιών των μαριονετών που ορίζουν τις ζωές του. Όσο κι αν αυτές οι θλιβερές και αποκρουστικές μαριονέτες εξωθούν τα πράγματα στα άκρα και ποντάρουν στη σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών ομάδων η απάντηση που θα παίρνουν είναι ότι ο κάθε ενωμένος λαός θα είναι πάντα ο αληθινός φόβος που θα έχουν.
Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς ξέρει ότι καθήκον της είναι να ενώσει και όχι να διχάσει. Αυτό είναι άλλωστε και το απαραίτητο συστατικό που θα κάνει την πορεία της νικηφόρα.
Την ίδια όμως στιγμή σε κάθε της παρουσία στον δημόσιο διάλογο θα πρέπει αδιάκοπα και χωρίς κανέναν «πολιτικό πολιτισμό» να προειδοποιεί τις πάσης φύσεως μαριονέτες ότι θα τις συντρίψει και θα τις εξαφανίσει μια και για πάντα από το πολιτικό προσκήνιο.
Όχι γιατί είναι εκδικητική αλλά για να μην επιτρέψει ποτέ ξανά και σε κανέναν – όποιος κι αν είναι αυτός - να προκαλέσει τόσο πόνο και τόση δυστυχία σε έναν λαό. Τα λόγια του Κάφκα είναι εδώ και ζητούν παραλήπτες: «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου