Μια αλληγορική ιστορία
Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο… κολυμπά ανέμελα ένα βατραχάκι.
Το νερό αρχικά είναι χλιαρό, το βατραχάκι δεν το καταλαβαίνει και κολυμπά άνετα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Η θερμοκρασία του νερού σιγά σιγά ανεβαίνει και το νερό αρχίζει να γίνεται ζεστό χωρίς όμως να δημιουργεί την παραμικρή υποψία.
Τώρα το νερό είναι πολύ ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα αλλά είναι εξουθενωμένο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντιδράσει και να παραμένει απαθές.
Το νερό πλέον είναι καυτό και δυστυχώς το βατραχάκι βράζει και τελικά πεθαίνει.
Η ιστορία θα είχε διαφορετική εξέλιξη εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών καθώς με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτή η ιστορία αποδεικνύει πώς όταν μια αλλαγή γίνεται σιγά σιγά τότε δύσκολα την αντιλαμβάνεται κάποιος. Μάλιστα η αλλαγή πραγματοποιείται χωρίς να αντιδράσει και να επαναστατήσει κανένας.
Βάλτε στην θέση του βατράχου την ίδια την κοινωνίας μας. Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από είκοσι, τριάντα ή σαράντα χρόνια θα μας έκαναν να επαναστατήσουμε, να ξεχυθούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε τώρα πια έγιναν συνήθεια και περνάνε απαρατήρητες από την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου της επιστήμης και του κέρδους γίνονται συνεχώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά βέβαια με τέτοιο ρυθμό ώστε να μην γίνουν αντιληπτά αλλά ασταμάτητα με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων που στο μεταξύ έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση να αντιδρούν.
Έτσι ο κόσμος αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής όπως ακριβώς και το βατραχάκι προσαρμοζόταν στη θερμοκρασία του νερού μέχρι που πέθανε.
Η ιστορία του βατράχου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τι συμβαίνει σήμερα. Το μεγάλο δίλημμα όμως είναι ένα συνειδητοποίηση ή βράσιμο;
Μήπως τελικά είμαστε μισοβρασμένοι;
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.
Η θερμοκρασία του νερού σιγά σιγά ανεβαίνει και το νερό αρχίζει να γίνεται ζεστό χωρίς όμως να δημιουργεί την παραμικρή υποψία.
Τώρα το νερό είναι πολύ ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα αλλά είναι εξουθενωμένο.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντιδράσει και να παραμένει απαθές.
Το νερό πλέον είναι καυτό και δυστυχώς το βατραχάκι βράζει και τελικά πεθαίνει.
Η ιστορία θα είχε διαφορετική εξέλιξη εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών καθώς με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτή η ιστορία αποδεικνύει πώς όταν μια αλλαγή γίνεται σιγά σιγά τότε δύσκολα την αντιλαμβάνεται κάποιος. Μάλιστα η αλλαγή πραγματοποιείται χωρίς να αντιδράσει και να επαναστατήσει κανένας.
Βάλτε στην θέση του βατράχου την ίδια την κοινωνίας μας. Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από είκοσι, τριάντα ή σαράντα χρόνια θα μας έκαναν να επαναστατήσουμε, να ξεχυθούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε τώρα πια έγιναν συνήθεια και περνάνε απαρατήρητες από την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου της επιστήμης και του κέρδους γίνονται συνεχώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του κάθε ανθρώπου. Όλα αυτά βέβαια με τέτοιο ρυθμό ώστε να μην γίνουν αντιληπτά αλλά ασταμάτητα με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων που στο μεταξύ έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση να αντιδρούν.
Έτσι ο κόσμος αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής όπως ακριβώς και το βατραχάκι προσαρμοζόταν στη θερμοκρασία του νερού μέχρι που πέθανε.
Η ιστορία του βατράχου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τι συμβαίνει σήμερα. Το μεγάλο δίλημμα όμως είναι ένα συνειδητοποίηση ή βράσιμο;
Μήπως τελικά είμαστε μισοβρασμένοι;
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου