Μόνη μας ελπίδα, να μην γίνουν οι τάφοι μας αφοδευτήρια...

Ξέρετε γιατί σωπαίνουμε στα όσα συμβαίνουν; Επειδή έχουν ήδη σκοτώσει το μυαλό μας... Νεκροζώντανοι που περιφερόμαστε βουβοί και αγέλαστοι (ή ξαπλώνουμε στους καναπέδες μας) είμαστε. Νεκροί που δεν έχουμε καταλάβει την κατάστασή μας...

Ελπίζουμε να μπει χρώμα στη ζωή μας, αλλά δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε τα χρώματα, αφού μας έμαθαν να αναγνωρίζουμε μόνο το χρήμα.
Ελπίζουμε να ταξιδέψουμε σε θάλασσες, χωρίς να είμαστε ικανοί να σταθούμε δίπλα στ' ακρογιάλι και να αναλογιστούμε την ευθύνη του ταξιδιού κοιτώντας τα κύματα.

Ελπίζουμε πως θα γίνει κάποιο θαύμα και θα μας λυπηθούν οι δήμιοί μας, πως θα κουραστούν οι εκτελεστές μας. Τίποτε δεν ξέρουμε πέρα από εκείνα που μας έμαθαν οι επιτήδειοι τοκογλύφοι της ψυχής μας.

Ελπίζουμε να μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο, όταν δεν μπορούμε να βρούμε το κουράγιο να κοιτάξουμε το έχει να μας δείξει η καρδιά μας.

Ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε στον ουρανό και την απεραντοσύνη του, όταν δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τα μικρά πράγματα που γίνανε οι δυνάστες της ζωής μας και σαν ναρκωτικό μας οδηγούν στον πνευματικό και φυσικό θάνατό μας.

Ελπίζουμε πως ετούτο το κακό θα σταματήσει από μόνο του, πως θα ξυπνήσουμε από έναν εφιάλτη και αρνούμαστε να καταλάβουμε πως το εφιάλτη τον φτιάξαμε μόνοι μας, πως τον στηρίξαμε και τον ανδρώσαμε για να ορίσει την φρίκη που μας περιμένει.

Λάθος... με όλα αυτά, το μόνο που μένει να ελπίζουμε είναι να μην γίνουν οι τάφοι μας αφοδευτήρια εκείνων που έρχονται μετά από εμάς, εκείνων που την ζωή τους βάλαμε στον τόκο επειδή εμείς είμασταν δειλοί και προτιμήσαμε να αυτοκτονήσουμε κλείνοντας τις πόρτες του μυαλού μας, αφήνοντας τον φόβο να μας κυριεύσει απέναντι στον όλεθρο που μας βιάζει καθημερινά.

Κωνσταντίνος