Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν θέλει περισσότερη Ευρώπη αλλά λιγότερη.....
Κατά τη μακρά νύχτα των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδος και ΕΕ στις 12-13 Ιουλίου του 2015, κάτι άλλαξε στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεμελιωδώς.
Από τότε, οι Ευρωπαίοι ζουν σε ένα διαφορετικό είδος ΕΕ, αναφέρει σε άρθρο του ο Joschka Fischer (Γιόσκα Φίσερ) ήταν υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης από 1998-2005.
Τι άλλαξε εκείνο το βράδυ;
Αυτό που άλλαξε εκείνο το βράδυ ήταν αυτό που οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ήδη από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου…....για την Γερμανία.
Εκ πρώτης όψεως, οι διαπραγματεύσεις με επίκεντρο την Ελλάδα είχαν ως στόχο να αποτρέψουν την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη («Grexit») και τις ολέθριες συνέπειες που θα ακολουθούσαν για την Ελλάδα και την νομισματική ένωση.
Όμως το βαθύτερο νόημα βρισκόταν στον ρόλο που οι ευρωπαίοι πολιτικοί θέλουν να διαμορφώσουν για την Ευρώπη.
Η ισχυροποίηση της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης (με αποκορύφωμα τη συναίνεση για την επανένωση της Γερμανίας), χτίστηκε πάνω σε ανθεκτικούς πυλώνες της Γερμανικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Στην Γερμανία οικοδομήθηκε μια σταθερή δημοκρατία που βασίζεται στο κράτος δικαίου.
Η οικονομική επιτυχία του κράτους πρόνοιας της Γερμανίας αποδείχθηκε μοντέλο πρότυπο για την Ευρώπη.
Η προθυμία να αντιμετωπίσουμε ιστορικά και πρακτικά τα εγκλήματα των Ναζί, χωρίς επιφύλαξη, επίσης συνέβαλλε θετικά παρά την ριζωμένη δυσπιστία.
Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η Γερμανία προσπάθησε να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η Γερμανία δεν πρέπει ποτέ ξανά να αποτελέσει απειλή για την Ευρώπη.
Έτσι, στόχος των Δυτικών Συμμάχων μετά το 1945 - σε αντίθεση μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο - δεν ήταν να απομονώσουν τη Γερμανία και να την αποδυναμώσουν οικονομικά αλλά να την ενσωματώσουν στην δυτική πολιτική.
Πράγματι, η συμφιλίωση της Γερμανίας με μια χώρα εχθρό όπως η Γαλλία, παραμένει θεμέλιο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοηθώντας να ενσωματωθεί η Γερμανία στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά, με σκοπό την ενδεχόμενη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Αλλά στη σημερινή Γερμανία, αυτές οι ιδέες θεωρούνται αθεράπευτα ευρωρομαντικές.
Η Ευρώπη ανησυχεί, ότι από τώρα και στο εξής η Γερμανία θα συνεχίσει κατά κύριο λόγο να εστιάζεται στα εθνικά συμφέροντά της….όπως όλες οι άλλες χώρες.
Ποιο δρόμο θα ακολουθήσει η Γερμανία στον εικοστό πρώτο αιώνα τον δρόμο προς μια «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή μια «γερμανική Ευρώπη» - ήταν το βασικό, ιστορικό ερώτημα της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για δύο αιώνες.
Αυτό το ερώτημα απαντήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς νύχτας στις Βρυξέλλες, η Γερμανία σχεδίαζε την Γερμανική Ευρώπη.
Αυτή ήταν μια μοιραία απόφαση τόσο για την Γερμανία όσο και για την Ευρώπη.
Αναρωτιέται κανείς αν η καγκελάριος A. Merkel και ο υπουργός Οικονομικών W. Schaeuble ήξεραν τι έκαναν.
Η Γερμανία δεν αντιμετώπισε συνετά την κατάσταση ωστόσο υπήρξε παράλογη προπαγάνδα ότι στην Γερμανία δημιουργήθηκε το Τέταρτο Ράιχ ενώ υπήρξαν και αναφορές για τον νέο Φύρερ. Όμως, στον πυρήνα της, η κριτική που ασκείται έχει να κάνει με την Γερμανία και τον ρόλο της μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Για πρώτη φορά, η Γερμανία δεν θέλει περισσότερη Ευρώπη αλλά λιγότερη.
Η στάση της Γερμανίας, στις 12 με 13 Ιουλίου ανέδειξε το σχέδιο να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό στόχο σε ένα είδος σφαίρας επιρροής.
Η Merkel αναγκάστηκε να επιλέξει μεταξύ Schaeuble και της Γαλλίας
Το ζήτημα είναι θεμελιώδες:
Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να εγκαταλείψει «οικειοθελώς» το ευρώ ασκώντας ασφυκτική πίεση.
Η Ελλάδα θα μπορούσε είτε να επιλέξει την έξοδο (έχοντας πλήρη επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών για τη χώρα και την Ευρώπη) είτε να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα που καθιστά την Ελλάδα ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης της οικονομίας της.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε διαδικασία θεραπείας - μέσω της αύξησης της λιτότητας – ενώ την συνταγογράφηση την έχει κάνει αποκλειστικά η Γερμανία με γνώμονα τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες της Γερμανίας.
Όμως η αντιπαράθεση - σύγκρουση με τη Γαλλία και την Ιταλία, που αποτελούν την δεύτερη και τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, δεν έχει τελειώσει, διότι, για τον Schaeuble το Grexit παραμένει μια βασική επιλογή, υποστηρίζοντας ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι «νόμιμη» και εφικτή μόνο εκτός της ευρωζώνης, ο Schaeuble επιμένει για το εθελοντικό Grexit.
Η στρατηγική του Schaeuble επαναφέρει το ζήτημα στις σχέσεις νότιας και βόρειας Ευρώπης, τεντώνοντας το σχοινί σε οριακό σημείο.
Η πεποίθηση ότι το ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την οικονομική «αναμόρφωση» της νότιας Ευρώπης θα αποδειχθεί μια επικίνδυνη πλάνη - και όχι μόνο για την περίπτωση της Ελλάδας.
Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη.
Απλά συγκρίνετε την ιστορία της Γερμανίας στο πρώτο και το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.
Η ενοποίηση του Μπίσμαρκ της Γερμανίας κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, έλαβε χώρα σε μια περίοδο ακραίου Ευρωπαϊκού εθνικισμού.
Στην γερμανική πολιτική σκέψη, η δύναμη συνδέθηκε περίπλοκα με τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό.
Ως εκ τούτου, σε αντίθεση με τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, που νομιμοποιούνται εξωτερικής πολιτικής, με όρους «εκπολιτιστικών αποστολών» η Γερμανία αντιλαμβάνεται διαφορετικά την δύναμη της με όρους στρατιωτικής δύναμης.
Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους - κράτους το 1989 βασίστηκε στον αμετάκλητο δυτικό προσανατολισμό της Γερμανίας.
Ο εξευρωπαϊσμός της πολιτικής της Γερμανίας συμπληρώνεται και ενσωματώνεται στο γερμανικό κράτος.
Όμως υπάρχει κίνδυνος αυτή η στρατηγική να αλλάξει από μια τρέλα της ανώτερης πολιτικής τάξης της Γερμανίας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πρωί της 13ης Ιουλίου, η Γερμανία και η Ευρώπη κινδύνευσαν πραγματικά να χάσουν τον μεγάλο στόχο.
Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου