Ο κ. Τσίπρας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ενδοτισμού, ιδιωτέλειας και εμπαιγμού. Δίκαια η Die Welt έγραφε με πηχαίους τίτλους την επομένη της ψήφισης του πρώτου μέρους της συμφωνίας θανάτου για την Ελλάδα, ότι για Ευρώπη δεν υπάρχει κανένας καλύτερος εταίρος από τον Τσίπρα. Ποιός άλλος στην Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει μια τόσο επωνείδηστη συμφωνία με τόσο λίγες αντιδράσεις; Ειλικρινά ποιός άλλος; Μόνο η αριστερά του Τσίπρα.
Στο μυαλό μας ήρθε η παλιά ρήση του βαρώνου της Fiat Ανιέλι που κάποτε είχε πει: Ό,τι δεν μπορείς να περάσεις με τη δεξιά, βάζεις την αριστερά να το περάσει. Η δήλωση αυτή αφορούσε .........στην αριστερή κυβέρνηση Νταλέμα, που στήθηκε το 1998 για να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί η Ιταλία ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και να κάμψει κάθε λαϊκή αντίσταση για την ένταξη της Ιταλίας στο ευρώ. Η κυβέρνηση Νταλέμα κράτησε για 427 ημέρες και έσβησε οριστικά την αριστερά από τον πολιτικό χάρτη της Ιταλίας. Όχι άδικα.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τον Τσίπρα, αλλά δυστυχώς ο ελληνικός λαός και η πατρίδα δεν θα την σκαπουλάρει τόσο εύκολα. Η αριστερά του Τσίπρα και των συντρόφων του δεν έχει τελειώσει ακόμη την αποστολή της. Τις ημέρες της συμφωνίας θανάτου, ο υπουργός εξωτερικών επ’ ονόματι Ν. Κοτζιάς επέλεξε ουσιαστικά να αναγνωρίσει το Κόσοβο και να ανοίξει μ’ αυτό τον τρόπο άλλο ένα μέτωπο απειλών για την εθνική ακεραιότητα της χώρας.
Να μου το θυμηθείτε. Η αριστερά του Τσίπρα και των συντρόφων του άρχισε με το να βάλει πλάτες στην ξεθεμελίωση της καταρέουσας ελληνικής οικονομίας και θα τελειώσει με τον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Άλλωστε οι κύριοι αυτοί δεν ήταν ποτέ πατριώτες, δεν έχουν ιδέα του τι σημαίνει πατρίδα. Είναι Ευρωπαίοι κι επομένως μια διαλυμένη, καθημαγμένη και κατακερματισμένη Ελλάδα δεν σημαίνει απολύτως τίποτε σ’ αυτούς, αρκεί να παραμένει προσάρτημα της δικής τους Ευρώπης, της Ευρώπης του νέου άξονα, της Ευρώπης των Ράιχ.
«Με ειλικρίνεια θέτω το ερώτημα σε όσους ψηφίζουν: ο εκβιασμός θεωρείτε ότι είναι πραγματικός ή πλαστός; αν θεωρείτε ότι είναι πλαστός, είμαι ανοιχτός να ακούσω εναλλακτικές και να προχωρήσουμε. Αν θεωρείτε ότι είναι πραγματικός, τότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να μοιραστούμε όλοι το βάρος αυτής της ευθύνης,» έλεγε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας στις 15/7.
Τι μας λέει ο εν λόγω κύριος; Ό,τι εκβιάστηκε και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δηλαδή ομολογεί ότι παραβιάστηκε ο σκληρός πυρήνας του διεθνούς δικαίου, αλλά και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του ελληνικού κράτος δηλώνει ότι δεν μπορεί παρά να ενδώσει στον εκβιασμό. Κοιτάξτε που καταντήσαμε σαν λαός και σαν χώρα. Να μας λένε οι πρωθυπουργοί μας κατάφατσα ότι εκβιάζονται κι επομένως το πιο φυσικό γι’ αυτούς είναι να υποχωρήσουν και να παραδώσουν πατρίδα και λαό στη σφαγή.
Καταλυθήκαμε ακόμη και σαν έθνος, διότι κανένα κυρίαρχο έθνος, κανένας λαός δεν θα αποδεχόταν τέτοια ατιμωτική συνθηκολόγηση από τους κυβερνήτες του. Και μάλιστα με την δικαιολογία ότι ο κ. Τσίπρας δεν βλέπει άλλη εναλλακτική. Μα είναι ποτέ δυνατό να μην υπάρχει εναλλακτική του εκβιασμού;
Με το δόγμα της Μάργακρετ Θάτσερ
Το δόγμα δεν υπάρχει εναλλακτική, There is no Alternative, το έκανε πασίγνωστο η Μάργκαρετ Θάτσερ καθώς σάρωνε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κάθε κοινωνικό και πολιτικό δικαίωμα που στεκόταν εμπόδιο στην απελευθέρωση των αγορών. Ήταν το λάιτ μότιφ του πολιτικού της credo, το οποίο ανέδυε τη βαριά δυσοσμία του μεσαίωνα.
Η αλήθεια είναι ότι το δόγμα αυτό εντυπώθηκε στην ιστορία από την αρχαιότητα κάθε φορά που η αδίστακτη τυραννία αποτελούσε τη μόνη διέξοδο όταν τα συμφέροντα των λίγων βρίσκονταν υπό απειλή. Κάθε φορά που ένας δικτάτορας, ή τύραννος ανερχόταν για να θάψει τις δημοκρατικές προσδοκίες του απλού κόσμου, αλλά και τα αιτήματά του, το δόγμα αυτό ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Όσο σκληρή κι αν είναι η τυραννία, δεν υπάρχει εναλλακτική. Έτσι πάντα έλεγαν οι απολογητές της.
Ο Μακιαβέλι, ένας από τους πιο γνωστούς θιασώτες του απολυταρχικού αυτού δόγματος, έγραφε στο Discorsi sui primi dieci libri di Tito Livio: «Ισχυρίζομαι ότι δημοκρατίες που, όταν βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο, δεν προσφεύγουν σε μια δικτατορία, ούτε σε κάποια άλλη ανάλογη μορφή αρχής, τότε θα καταστρέφονται πάντα όταν επέρχεται κάποια σοβαρή απειλή.» Όπως ισχυρίζεται ο Μακιαβέλι, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, non est alternative.
Η δημοκρατία στην οποία αναφέρεται ο Μακιαβέλι δεν ήταν ποτέ η δημοκρατία σύφωνα με την των Αθηναίων Πολιτεία. Ήταν η δημοκρατία όπου οι «πρίγκιπες είναι ανώτεροι από τον λαό στην κατάρτιση νόμων, κωδίκων πολιτικής ζωής, συνταγμάτων και νέων θεσμών, ενώ ο λαός είναι πολύ ανώτερος στο να διατηρεί ό,τι έχει συσταθεί και το οποίο προσθέτει αναμφίβολα στη δόξα εκείνων που τα έχουν καθιερώσει.» Δηλαδή ο λαός είναι ανώτερος όταν σπαταλά τον ιδρώτα του και το αίμα του για τη διατήρηση της εξουσίας των πριγκήπων. Μόνο που ο λαός σε μια τέτοια μακιαβελική δημοκρατία δεν είναι πολίτης, αλλά υπεξούσιος, υπήκοος, υποταχτικός.
Αυτή τη δημοκρατία κληρονομήσαμε με τη μορφή του κοινοβουλευτισμού, που στην πατρίδα μας έχει πάρει τη χειρότερη και πιο διεφθαρμένη μορφή του. Ο Αλέξανδρος Σβώλος, ο πρύτανης της δημοκρατικής συνταγματικής σκέψης στην Ελλάδα, αυτή τη δημοκρατία ονόμαζε πολιτική. Κι έλεγε:
«Η σύγχρονος δημοκρατία είναι πολιτική, αλλά δεν έγινεν ακόμη κοινωνική. Στερείται εξ αντικειμενικών λόγων κοινωνικής αλληλεγγύης. Διότι εις το περιεχόμενόν της δεν ανευρίσκεται η ενότης αλλ’ επί μάλλον και μάλλον η διάκρισις της κοινωνίας εις αντιπάλους τάξεις και η υπεροχή της αστικής τάξεως. Και η δημοκρατία, υπό την πίεσιν της κρίσεως, τείνει να ταυτισθή μάλλον ή ήττον με ωρισμένην τάξιν. Δι’ αυτό και φέρεται μοιραίως προς την ενίσχυσιν του Κράτους δια την συντήρησιν της αρχούσης τάξεως και την απομάκρυνσιν των κατά της υπεροχής της, από την αυτοδύναμον ανάπτυξιν της κοινωνίας, δημιουργημένων κινδύνων, ειδηκώτερον δε δια την εξουδετέρωσιν των συνεπειών του λαϊκού ελέγχου επί της ασκήσεως των τόσον εκτεταμένων, σήμερον, αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας.»
Και σημείωνε: «Η κατάλυσις των βάσεων, ή των εγγυήσεων του συστήματος των ατομικών ελευθεριών, αποτελούντος στοιχείον ολοκληρωτικόν της φιλελευθέρας δημοκρατίας, σημαίνει καίριαν ελάττωσιν της δυναμικότητας των ασθενεστέρων τάξεων εν τω αγώνι προς την άρχουσαν.» Αυτά γράφονταν το 1933, όταν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες γεννούσαν τον φασιστικό και ναζιστικό ολοκληρωτισμό καθώς non est alternative, δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.
Οι δυο επιλογές του Τσίπρα
Ο Τσίπρας λοιπόν είχε δυο επιλογές. Να πει ΟΧΙ στον εκβιασμό και να καλέσει τον ελληνικό λαό να υπερασπιστεί τις ελευθερίες και την πατρίδα του με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο. Η δημοκρατία και η πάλη του λαού δεν αναγνωρίζει μονόδρομους, ακόμη κι αν οι Ευρωπαίοι εκβίαζαν με πόλεμο.
Αυτό όμως θα έθετε σε κίνδυνο όχι την Ελλάδα, αλλά το καθεστώς δοσιλογισμού και κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας στην Ελλάδα. Θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημα της ανελεύθερης νέας Ευρώπης του Ράιχ. Κι επομένως θα έθετε υπό άμεση απειλή τον ολοκληρωτισμό των αγορών που σήμερα δεν αναγνωρίζουν σύνορα, συγκροτημένα και κυρίαρχα κράτη, λαούς με αυτοδιάθεση, ανθρώπινα δικαιώματα.
Είπε ΝΑΙ με την ίδια δικαιολογία που χρησιμοποιεί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα κάθε επίδοξος δικτάτορας, ή τύραννος: non est alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική. Η ιστορία δείχνει ότι πρωθυπουργός που προσχώρησε τόσο ανοιχτά στη λογική Μακιαβέλι, το κάνει όχι από φόβο των ισχυρών, αλλά γιατί τρέμει την ανεξάρτητη και αυτόβουλη δράση του λαού. Κι επομένως είναι ικανός για τα χειρότερα. Για τα πολύ-πολύ χειρότερα.
Δημοσιεύτηκε στο ΑΝΑΠΟΔΑ, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου