Είχαμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά προτιμήσαμε να σώσουμε το τομάρι μας.

Ο Οσκαρ Γουάιλντ είπε κάποτε «Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. 

Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.»

Θα ήθελα να διαφωνήσω, καθώς είναι ξεκάθαρο πως ο Ουάιλντ δεν γνώριζε τότε τους σημερινούς Έλληνες.

Δεν μας πήρε ούτε 10 χρόνια για να ξεχάσουμε ότι μας συνέβη τα τελευταία έξι.

Νόμιζα για μεγάλο διάστημα πως η ελληνική κοινωνία απλά είχε κολλήσει στο στάδιο της μη αποδοχής, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ο δόλιος πως δεν θα υπήρχε μετά από εδώ.

Και τώρα, σιγά-σιγά, οδεύουμε προς την .......τελευταία ταπεινωτική μας ήττα, που είναι η πλήρης και καθολική υποταγή στις ορέξεις των δανειστών.

Δεν πιστεύω πλέον σε τίποτα και κανέναν.

Όσα είχαν να ειπωθούν, ειπώθηκαν με το παραπάνω, και όσες επιλογές ήταν να γίνουν, έγιναν.

Είναι πλέον υγιέστερο να πάψεις να ασχολείσαι παρά να αντιστέκεσαι, αλλά με κρατάει αυτό το κωλοφιλότιμο και αύριο πάλι εδώ θα είμαι και όπου αλλού πρέπει.

Αλλά, από την άλλη, οι κοροϊδίες έλαβαν τέλος.

Οι πολίτες δεν θέλουν να αλλάξουν, τελεία.

Λένε πως, αν θες να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου.

Μάταια, είμαστε τέτοια κελεπούρια που δεν βλέπουμε το λόγο να αλλάξουμε κάτι απάνω μας.

Είμαστε ό,τι τελειότερο υπήρξε ποτέ, ο περιούσιος λαός.

Πραγματικά, νομίζω πως είμαστε τόσο αυτάρεσκοι που κάποιοι από μας κάθονται γυμνοί μπροστά στον καθρέφτη και φλερτάρουν με τον εαυτό τους.

Φτου μας.

Κατ” εμέ, η δεύτερη φορά… Αριστερά, ήταν η τελευταία σφαλιάρα που καταπίνω, όμως δεν είναι καν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ελληνικής κοινωνίας.

Πάνω που νομίζεις πως το βαρέλι έχει πάτο, βλέπεις τι έρχεται και αναθεωρείς.

Δεν είμαστε ούτε στην αρχή, υπάρχουν ακόμα πολλές παραστάσεις στο έργο αυτοεξευτελισμού της ελληνικής κοινωνίας.

(Κρίμα).

Είχαμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά προτιμήσαμε να σώσουμε το τομάρι μας.

Είμαι απολύτως απογοητευμένος και αηδιασμένος, αλλά, από την άλλη, λυτρώθηκα.

Δεν νοιώθω πια την ανάγκη να παλέψω για ανθρώπους που επέλεξαν να είναι ήσυχοι.

Σαν σήμερα, πριν 18 χρόνια, απεβίωσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Σήμερα, 18 χρόνια μετά, η ελληνική κοινωνία περιμένει καρτερικά και το δικό της τέλος.

Ειλικρινά, δεν είχα βάλει ψηλά τον πήχη, ήξερα προ της κρίσης τι άνθρωποι είμαστε, αλλά δεν περίμενα τέτοιο σκύψιμο, το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ.

Και με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται, ούτε εγώ μπορώ να σας πάρω από το χεράκι.

Θα τελειώσουν οι γιορτές, θα προσπαθήσω να ηρεμήσω για να το δω όσο πιο ψύχραιμα γίνεται, αλλά η καρδιά μου λέει να την κάνω από εδώ και να επιστρέψω στα ξένα.

Μπορεί να είναι αυταπάτη η γη της επαγγελίας, καθώς παντού υπάρχει φτώχεια, ανεργία και άστεγοι, αλλά δεν θα με διώξει ο καπιταλισμός από την Ελλάδα.

Αυτό που δεν παλεύεται με τίποτα είναι η διγλωσσία.

Από την μια, η απόλυτη δουλοπρέπεια στην καθημερινότητα, και από την άλλη, ζουρνάδες, νταούλια και κλαρίνα.

Καλές γιορτές να έχετε και να είστε σίγουροι πως το 2016 θα είναι ακόμα καλύτερο από το 2015.

Γιατί να μην είναι;

Επειδή έρχεται το τρίτο μνημόνιο;

Όλα καλά θα πάνε για τον περιούσιο λαό και να μην ακούτε τους Άρηδες και τις Κασσάνδρες.

Εξάλλου, το να ζει κανείς είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.

Οι περισσότεροι απλά υπάρχουν.

Με εκτίμηση

Άρης